Goodmorning!
Wat ontzettend spannend om nu ook eens een stukje op de blog van Cindy te schrijven. Mijn naam is Lisa Becker. Ik ben 23 jaar en ik woon in Egmond, een klein dorpje aan het strand in Noord-Holland. Helemaal aan de andere kant van het land dan waar Cindy woont, wat er dan ook voor gezorgd heeft dat onze eerste ‘date’ dan ook nog moet gaan plaatsvinden. Desondanks kan ik Cindy wel een van mijn liefste vriendinnetjes noemen, doordat we allebei hetzelfde traject gevolgd hebben snappen we elkaar heel goed en delen we veel.
Verder schrijf ik als freelance journaliste voor diverse tijdschriften en presenteer ik bij EmmaTV, heb ik het allerleukste vriendje van de wereld, hou ik enorm veel van witte chocolade, verse muntthee, cappuccino, Netflix en feestjes (niet persé in die volgorde) en heb ik dus – zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden – ook een dubbele kaakosteotomie ondergaan. Inmiddels iets langer dan twee jaar geleden. Die kaakosteotomie is ook de reden dat ik op de blog van Cindy terecht ben gekomen. In de zomer van 2012 kreeg ik te horen dat ik een kaakoperatie moest ondergaan, en zoals een echte journaliste betaamd heb ik daar natúúrlijk eerst uitgebreid research naar gedaan. Bij Cindy was de operatie die zomer nog maar drie maanden daarvoor uitgevoerd, dus ik kon destijds al haar belevingen en ervaringen volgen. Mijn eigen traject begon dus in juli 2012. Ik was toen al een tijdje aan het beugelen en zat eigenlijk al tegen het einde van mijn beugeltraject aan toen mijn orthodontist plotseling ernstig ziek werd en er een nieuwe orthodontist de praktijk over kwam nemen. Deze vrouw zag binnen vijf minuten dat de beugel de afwijkingen in mijn kaak niet ging verhelpen en dat een kaakosteotomie de enige oplossing zou zijn. Zou ik de operatie niet ondergaan, zou ik later last kunnen krijgen van mijn kaakgewrichten, zouden tanden en kiezen kunnen verschuiven en kon mijn kaak zelfs gaan verzakken. Uiteindelijk heb ik na twee voorlichtingsgesprekken in het ziekenhuis besloten om mijn kaak te laten opereren.
In het halfjaar voor de operatie werd door de orthodontist met een beugel mijn gebit in de goede operatiestand gezet, heb ik talloze gesprekken gevoerd met mijn kaakchirurg, zijn er tientallen röntgenfoto’s, dia’s, afdrukken, mallen en zelfs 3D foto’s gemaakt. Ik heb gesprekken gevoerd met de anesthesist, ik heb allerlei onderzoeken moeten ondergaan en ik liep ook nog maandelijks bij de orthodontist. Ik kan eerlijk zeggen dat ik in die periode nog nooit zo vaak in de stoel bij de kaakchirurg en de orthodontist heb gezeten. Ik ben geopereerd in het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk door Mond-, kaak- en aangezichtschirurg Hylke Schouten. Chapeau voor deze man, want wat is dat een fijne arts en wat heb je daar snel een fijne klik mee. Het is een arts die heel down-to-earth is en relaxt overkomt (en als nuchtere Noord-Hollandse houd ik daarvan), met wie je kunt lachen maar die ook heel professioneel en kundig oogt. De enige man die ik op medisch gebied nog in de buurt van mijn kaak vertrouw ;-).
Mijn operatie vond plaats op 7 februari 2013. Daarbij is toen mijn bovenkaak een stukje gekanteld en mijn onderkaak hebben ze uitgeschoven waardoor hij meer naar voren kwam. Vervolgens is de boel vastgezet met plaatjes en schroefjes en begon voor mij de periode van vijf weken lang leven op vloeibaar en geprakt voedsel. De voorlichting vanuit het ziekenhuis was super. Ik kreeg heel veel uitleg, mocht alles vragen en altijd langskomen wanneer ik wilde. Zowel mijn arts als de assistenten op de poli gaven mij een heel welkom gevoel. Ik wist wat mij te wachten stond, wat ook als gevolg had dat ik het traject super relaxt doorgekomen ben. Ik had geen angst, weinig zenuwen en werd lachend de OK ingereden. Het enige dat ik nog miste, waren ervaringen van medepatiёnten. Maar die vond ik dan weer op de blog van Cindy en op andere plekken op het internet.
Ik heb persoonlijk heel veel aan de blogs van Cindy gehad. Zelf had ik veel behoefte aan ervaringen van anderen, omdat dit een operatie was waar ik nog nooit over gehoord had. Cindy schreef veel en uitgebreid, dus dat las heerlijk weg. Hoewel haar beleving voor en na de operatie totaal anders was dan die van mij - hoe angstig zij was, zo relaxt was ik - kon ik mij toch goed identificeren met haar verhalen. En dat is toch wel heel prettig als je samen in hetzelfde schuitje zit.
Cindy vroeg mij of als ik alles van tevoren al wist ik dan nog steeds het traject doorlopen zou hebben. En daar kan ik volmondig 'ja' op antwoorden. Bij mij is de operatie super verlopen, hoewel ik de weken na de operatie wel zwaar vond. Mijn gezicht was twee keer zo dik (jongens serieus, een aap was er niks bij). Ik had en heb geen dove plekken in mijn kaak door de operatie, wat betekent dat er bij mij geen zenuwen beschadigd zijn (wat natuurlijk een super resultaat is, don’t get me wrong), maar wat ook resulteerde in dat ik alles voelde en de eerste dagen na de operatie zo ontzettend veel pijn heb gehad dat geen pijnstiller werkte en ik af en toe even niet meer wist waar ik het zoeken moest. Daarbij ben ik een ontzettend eetliefhebster, en dan is vijf weken niet kunnen kauwen een ontzettende killer voor je humeur (sorry mam). Maar nadat de pijn verdwenen was en ik weer mocht kauwen op alles wat ik wilde en toen ook nog een halfjaar na de operatie mijn beugel werd verwijderd, had ik vrijwel nergens meer last van en dat is tot op de dag van vandaag nog steeds zo. Alleen bij heel koud weer heb ik soms last van zere kaakgewrichten.
Ik ben ontzettend blij met mijn ‘nieuwe’ gezicht. Hoewel ik voor de operatie geen laag zelfbeeld had door de vorm van mijn gezicht, sterker nog, ik heb mij nooit afgevraagd of het wel normaal was dat mijn kin zo ver naar achteren stond, het hoorde nou eenmaal bij mij. Door de operatie heb ik nu wel een heel andere uitstraling gekregen en hoor ik ook van mensen om mij heen dat ik een mooier, opener en blijer gezicht heb. Het voelt voor mijzelf ook alsof ik nu echt ‘ik’ ben, alsof alles klopt, en dat zou ik voor geen goud meer willen ruilen. De blog volg ik nu na ruim twee jaar nog steeds. Hoewel ik hem zelf niet meer nodig heb, zijn de blogs van Cindy nog steeds vaste prik op maandagochtend. Voor patiёnten die de operatie nog moeten ondergaan: wees niet bang. Het is een zwaar traject, maar met het resultaat ga je heel blij zijn. Zorg dat je lekker in je vel zit, ook als je de operatie nog niet hebt gehad (dan herstel je ook beter). Je kunt misschien vinden dat je door je kaakafwijking niet mooi bent, maar dat is niet waar. Het maakt je bijzonder en als je trots bent op je lijf zal je dat ook uitstralen. Blijf lachen en blijf positief. En heb je het even zwaar: ga steeds weer opnieuw die hoge berg op. Uiteindelijk kom je er wel. En geniet, ga vooral genieten van het leven. Because when you stop and look around, this life is pretty amazing (and so are you!).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten