"To be inspired is great, to inspire is incredible!"

Goedemorgen,

De lezers van mijn blog zijn de allerliefste lezers van de hele wereld! Met dat welgemeende compliment wil ik deze week graag goed beginnen. Een bijzonder plekje in mijn hart hebben de lezers die zelf ook dit traject hebben doorgemaakt, midden in het traject zitten en lezers die aan het begin staan van hun traject. Hoe dat komt? Gooi het onder de noemer 'wederzijds begrip'. Ik krijg van lezers heel wat frustraties om mijn oren gegooid. Frustraties waarin ik mezelf héél goed herken in de tijd dat ik zelf in de periode rondom de operatie zat. Wat een angst, onzekerheid, wanhoop, verdriet en soms ook boosheid proef ik in berichten die ik van mensen krijg. Ik begrijp dat wel, want zelf ben ik ook door al die emoties heen gegaan. Het is fijn dat ik mensen door middel van de blog en in enkele gevallen ook persoonlijk contact een hart onder de riem kan steken.

Eén van de bloglezers met wie ik regelmatig persoonlijk contact heb is Clarissa, ook een patiënt van Dr. de Jonge die 1,5 jaar geleden is geopereerd. Via via kwam ze op mijn blog terecht en na lang twijfelen stuurde ze me rond die periode een berichtje. Een ontmoeting volgde. Ik vroeg haar om mij op de hoogte te houden van haar vorderingen. Lange tijd hoorde ik niets van haar, maar op een gegeven moment stuurde ze me weer eens een berichtje. Hoe lang dat inmiddels geleden is weet ik niet meer, maar sinds die tijd hebben we weer regelmatig contact en spreken we als onze agenda's het toelaten af en toe af. 

Vorige week was ik een weekendje bij mijn schoonmoeder in Heerlen. Clarissa en ik stuurden wat berichtjes heen en weer via Whatsapp. Op een gegeven moment stuurde ze: "klop-klop". Uhh? Bleek dat ze bij mijn schoonmoeder voor de deur stond! Ongelooflijk, ik was net even bij vrienden op bezoek, maar in dit geval maakte ik maar al te graag rechtsomkeer. Met het gaspedaal flink ingedrukt kwam ik de straat in rijden, waar ik haar op de stoep zag staan met een bosje zonnebloemen, een flesje wijn en een kaartje in haar handen. Zo hey, waar heb ik dat nou weer aan verdiend? We hebben even fijn met elkaar gekletst en uiteindelijk kwamen we uit bij haar traject. Wegens omstandigheden zit de beugel er nu, 1,5 jaar post-OK, nog altijd in. Al een half jaar is ze niet meer bij de tandarts geweest om de beet verder te laten perfectioneren. De tandarts is een zeer goede bekende van me of beter gezegd: haar tandarts heeft mijn beugeltraject ook volledig verzorgd. Ze ziet enorm op tegen een nieuwe afspraak en het liefst laat ze de beugel er helemaal uit halen. Ik probeer haar te helpen, te steunen en te motiveren waar ik kan. Het zou echt doodzonde zijn als ze nu de handdoek in de ring zou gooien. Al die jaren gevochten voor een mooie, gezonde glimlach. Een flinke operatie ondergaan. Net als zoveel anderen heeft het haar bloed, zweet en tranen gekost. En dan zou ze nu de beugel eruit laten halen? Terwijl ze zo dichtbij het einde van het traject is? Ik heb gezegd dat ik echt heel goed begrijp dat ze het helemaal zat is. Man, wat kan ik me haar frustraties goed voorstellen, maar man... wat zou het ook zonde zijn als ze nu zou opgeven. Ik heb haar gezegd dat ik haar persoonlijk een schop onder de kont kom geven als ze besluit de beugel eruit te laten halen.

Schijnbaar kwam die boodschap aan. Twee dagen later. Een appje. Ze heeft een afspraak gemaakt bij de tandarts. Clarissa vertelt me dat mijn woorden haar nieuwe kracht hebben gegeven. Ze geeft niet op, maar ze gaat ervoor. Die deal hebben we gesloten. Morgen heeft ze een afspraak bij de tandarts om het begin van het einde van het beugeltijdperk in te luiden. Ohhh, wat ben ik enorm trots op haar! Ze heeft in dit traject al zoveel stappen voorwaarts gezet. Persoonlijk is ze enorm gegroeid. Clarissa heeft dingen gedaan die ze eerst als 'onmogelijk' zag. En nu is het voor haar tijd om het laatste 'onmogelijke' toch 'mogelijk' te maken. Hup, na zo'n lange periode is het hoog tijd om voor die stralende glimlach te gaan. Nog even doorzetten en dan haalt ook zij de finishlijn. Ik zal een stuk met haar meelopen en haar op de finishlijn vol trots opwachten. 

Kijk, en dat vind ik nu het mooie aan zoiets als deze blog. Je leert leuke, bijzondere, inspirerende mensen kennen. Ik probeer mensen op weg te helpen, uit een dip te trekken en ervoor te zorgen dat ze toch weer verder gaan aan de beklimming van de berg. Op naar de top... En eenmaal boven? Dan hebben alle mensen die dit traject hebben doorlopen een prachtig uitzicht en kan men met een voldaan gevoel en een brede glimlach terugkijken op het doorlopen traject. Da's toch mooi?

Aan de andere kant leer ik ook veel van de lezers van de blog. Zo zijn er net als Clarissa nog een paar andere mensen die mij ook even een oppepper weten te geven als ik het nodig heb. Het is geven en nemen... Dat ik dat via deze blog kan doen is voor mij iets grandioos. Daar ben ik dankbaar voor.

Clarissa, ik ben trots op je. Je hebt me geïnspireerd, dankjewel.

Liefs,
Cindy

PS Er zijn inmiddels enkele 'afleveringen' geweest in de serie van 'De lezers aan het woord...' - Lijkt het jou leuk om ook een keer aan het woord te komen? Laat het me weten en wie weet kom jij binnenkort voorbij op deze blog!