Goedemorgen,
"Cindy, ik durf bijna niets tegen mijn arts te zeggen omdat ik zo tegen hem op kijk. Op alles wat hij zegt knik ik 'ja en amen'. Ik heb het gevoel dat hij ver boven mij staat en ik voel me klein. Er zitten mij dingen dwars, die ik niet eens aan durf te geven omdat ik bang ben dat hij het onzin vindt. De arts heeft tenslotte gezegd dat alles nu goed is, maar voor mij voelt het niet goed. Ik weet dat het beter is om een gesprek aan te gaan, maar ik durf het gewoonweg niet. Hoe moet ik dit nu toch doen?"
Een berichtje van een patiënt die na zijn kaakosteotomie nog met restklachten kampt. Veel vaker krijg ik dit soort berichten en omdat dit zo frequent is, besloot ik er nu een blog over te schrijven. Natúúrlijk is het moeilijk om voor jezelf op te komen bij een arts. Dit begrijp ik als geen ander. Als patiënt ben je kwetsbaar, afhankelijk. Vaak voelt de patiënt een kloof. "Ik voel me zo klein bij mijn arts en ik kijk zo tegen hem op", hoor ik dan regelmatig. Ja, dat is ook niet gek. Echter een goede arts zal ervoor zorgen dat de patiënt niet het gevoel heeft dat er een kloof is. Een goede arts zit op één lijn met de patiënt en zorgt voor een gelijkwaardig gesprek.
Dat het inderdaad heel lastig is om voor jezelf op te komen in de 'patiëntenstoel', merkte ook Harma Stenveld. Zij gaf een lezing over haar belevenissen als patiënt op hetzelfde congres als waar ik met Dr. de Jonge een presentatie mocht verzorgen. Een indrukwekkend verhaal. Harma is zelf arts, dermatoloog welteverstaan en kwam enkele jaren geleden zelf in de patiëntenstoel te zitten. Hoe mondig Harma ook altijd is, eenmaal in de stoel van de patiënt veranderde dat. In het gewone leven heeft Harma altijd haar mondje bij zich, maar als patiënt durfde ze niet veel meer te zeggen tegen de artsen. Haar mond werd gesnoerd. Voor haarzelf opkomen, dat durfde ze niet. Het is dus volledig begrijpelijk dat jij als lezer, die op de stoel van de patiënt zit, niet zo goed voor jezelf durft op te komen. Gelukkig zijn er heel veel artsen die dit begrijpen. Het is ook moeilijk om je eigen 'issues' aan te geven. Het is ook moeilijk om vragen te stellen. Ik krijg van veel lezers op de blog te horen dat ze bang zijn om als een zeur over te komen. Of bang om 'domme' vragen te stellen. Of bang om zaken aan te geven omdat er een arts tegenover ze zit. Een arts die jarenlang heeft gestudeerd om te komen waar hij nu is en die dus een bepaalde status heeft. "Ik heb het gevoel dat hij mijlenver boven mij staat!" Ook die uitspraak heb ik vaak voorbij horen komen. Herkenbaar hoor, want dat gevoel had ik ook altijd bij Dr. de Jonge. Ik keek vooral tegen hem op omdat hij mijn leven zo veranderd heeft. Voor zo iemand, die altijd maar weer de tijd neemt, luistert en actief handelt, heb ik echt respect.
Maar hey, hoe je het ook wendt of keert, uiteindelijk zijn artsen net gewone mensen! Als ik weer eens opkijk tegen een bezoekje aan de arts, is het altijd Archel die mij in laat zien dat een arts net als ik maar gewoon een mens is. "Dushi, kom op nou, die artsen draaien echt geen gouden keutels hoor!", zegt hij dan. Ik moet dan altijd een beetje lachen, maar er zit natuurlijk wel een kern van waarheid in.
Uit eigen ervaring weet ik ook dat het hartstikke moeilijk is om echt de dialoog met je arts aan te gaan. Stel jezelf maar gerust dat het gros van de patiënten daar moeite mee heeft. Je bent niet de enige. Echter jij zelf bent wel de enige die er iets aan kan doen. Probeer jezelf te kalmeren, probeer jezelf in te fluisteren dat het niet erg is om bang te zijn en dat dit helemaal begrijpelijk is. Dat helpt mij altijd enorm op weg! Schrijf je vragen en onzekerheden op, zodat je ze niet vergeet. Of schrijf het zelfs in een briefje, als je het de arts zelf niet durft te vertellen. Doe waar jij je goed bij voelt. Uiteindelijk heeft ook de arts er het meest aan als de patiënt het gesprek aangaat. Want zeg nou zelf, het is voor een arts toch ook heel belangrijk om te weten hoe een patiënt zich voelt, wat een behandeling met een patiënt doet? Er zal in veel gevallen gevoelsmatig altijd wel iets van een kloof blijven, maar een goede arts zal de patiënt op zijn gemak laten voelen en ervoor zorgen dat de patiënt zich uitspreekt.
Zo, en nu is het tijd om even aan het werk te gaan om vervolgens met een grote bos bloemen naar mijn moeder te gaan. Vandaag wordt ze 60 jaar. Voor de wereld is ze misschien maar een persoon, maar voor mij is ze de hele wereld. Ze is mijn grote voorbeeld, mijn bron van inspiratie, mijn motivatie. Dankzij haar onvoorwaardelijke liefde en steun heb ik al heel veel overwonnen en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor. Mam, ik hou van je!
Tot volgende week!
Liefs,
Cindy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten