Recharge, relax, reflect and get inspired!

Goedemorgen!

Na een hele lange rit is voor mij ook de vakantie aangebroken. Het was een drukke periode, waarin er weer veel dingen op mijn pad zijn gekomen. Nu is het tijd om even te genieten en dus:

Leaving the office... Vakantie is een uitstekende manier om te reflecteren en energie bij te tanken en juist dát is wat ik nu aan het doen ben! Niets moet, alles mag.

Ter info: afgelopen vrijdag, mijn laatste werkdag voor de vakantie, was het de bedoeling om op controle te gaan bij Dr. de Jonge, ware het niet dat men op de poli was vergeten mij te bellen om een wijziging door te geven. Stond ik daar dus voor niets... Voor niets vanuit Weert op en neer naar Heerlen. Ik had er best een beetje de pest in. Er is inmiddels een nieuwe afspraak vastgelegd. Wordt dus vervolgd.

"Take a rest, a field that has rested gives a bountiful crop..."

I'll keep you posted...

Liefs,
Cindy

Lezersvraag: "de angst wordt mij te veel. Het liefst annuleer ik de kaakoperatie vandaag nog!"

Goedemorgen!

De feedback die ik op de meest recente blogs heb gekregen liegt er niet om. De lezers van deze blog zitten dikwijls met veel vragen. Dagelijks verschijnen de meest uiteenlopende berichten in mijn mailbox. Van angstkreten zoals 'Ik durf niet meer! Wat moet ik nu toch doen?' tot kreten zoals 'Ik ben er he-le-maal klaar mee en ben van plan die beugel uit m'n mond te laten slopen!' In 99% van de gevallen lukt het me aardig om de lezers voldoende moed in te spreken en van bruikbare tips te voorzien zodat ze het traject voortzetten. Deze berichten hebben me geïnspireerd tot het delen van een aantal blogs met lezersvragen. Deze week: angst. Voor mij een onderwerp waarin ik mezelf heel erg herken. Een kernwoord in de aanloop naar mijn operatie. En schijnbaar met mij nog voor heel veel anderen... In deze blog ga ik persoonlijk in op het begrip 'angst' rondom de operatie. Er zijn zoveel verschillende angsten. Bang voor de narcose, bang voor het 'fixeren' van de kaken, bang om over te geven, bang voor de pijn, bang voor de ziekenhuisopname, bang om benauwd te worden en ga zo maar door. Deze angsten gelden niet alleen voor de persoon die mij dit bericht heeft gestuurd, maar nog voor heel veel anderen. Daarom deze blog, gericht aan jou...

"Ik ben zó ontzettend bang dat ik eigenlijk de operatie het liefst af zou zeggen. Aan de andere kant praat ik mezelf moed in om door te zetten. Ik zit zo in dubio. Ik heb slapeloze nachten. De operatie, de narcose, het verblijf in het ziekenhuis... Er spookt van alles door mijn hoofd. Ik heb huilbuien, mensen vragen aan me wat er is maar ze begrijpen me niet. Op mijn werk kan ik me niet meer goed concentreren. Het allerliefst belde ik nu naar het ziekenhuis om de operatie te annuleren, maar ik weet dat ik heel veel spijt ga krijgen als ik dat doe... Ik moet dus doorzetten, maar hoe?"

Ik ben er ook geweest. Ik heb gevoeld wat jij nu voelt. Ik proef de wanhoop in je woorden. Ik versta je angst. Ik begrijp je paniek. Ik voel met je mee. Ik heb respect voor je moed, want ondanks je angst zeg je toch door te willen zetten. Dat straalt kracht uit. Je bent sterker dan je denkt...

Sterk genoeg om dit traject te doorstaan. Geloof me, als het moet komt jouw echte innerlijke kracht naar boven. Velen zijn je voorgegaan, maar soms voel je je alleen, ook al heb je nog zoveel mensen om je heen. Ik zal proberen een paar tips te geven om rustiger te worden, om kracht te vinden zodat je deze operatie uiteindelijk glansrijk doorstaat. Zodat je na de operatie (als je kaken niet meer gefixeerd zijn ;) ) een gat in de lucht springt en schreeuwt: "yeahhh, I DID IT!" Zodat je aan het einde van het kaakosteotomietraject trots en voldaan in de spiegel kijkt, glunderend. Starend naar die fantastische glimlach waar je heel veel voor hebt moeten doen, maar ook voor hebt moeten laten.

Iedereen gaat anders om met angst. De één trekt zich terug in de veilige schulp, een ander wordt druk en heeft geen 'rust in de kont'. De één schrijft gemakkelijk dingen van zich af, een ander kan er beter met iemand over praten. Doe wat goed voelt voor jou.

Enkele tips die je emoties wellicht een beetje weten te verzachten:
* Probeer een gezonde afstand te nemen. Hoe dichterbij de operatie komt, hoe meer je er in je hoofd mee bezig bent. Een logisch gegeven. Ik kon in de aanloop naar de operatie vaak nergens anders meer aan denken dan aan '23 april 2012'. De datum die groot omcirkeld stond in mijn agenda. Voor mij voelde het goed om in de weken ervoor (ofja, eigenlijk vanaf januari al) héél veel leuke dingen te plannen. Afleiding werkt voor mij wonderbaarlijk goed. Etentjes met vrienden, avondjes uit met mijn vriendinnen, shoppen met mama, wandelingen met de hond van mijn moeder en helemaal opgaan in mijn werk. Gewoonweg geen tijd meer hebben om er überhaupt aan te denken. Nah, dat lag toch even anders want in je achterhoofd ben je er stiekem toch 24/7 mee bezig. Maar hey, het helpt wel...

* Praat of schrijf. Afhankelijk van je persoonlijke voorkeur kun je ervoor kiezen om emoties van je af te schrijven of te praten. Door het schrijven van deze blog hebben Archel en mijn moeder een stuk minder uitspattingen hoeven te verduren. Door te schrijven kan ik echt ontspannen. Ook nu schrijf ik, naast de blog, nog heel veel. Daarin kan ik echt mijn gevoelens kwijt. Als mensen me vragen hoe ik me voel is het altijd 'goed', terwijl er op papier soms andere dingen uit zouden komen. Als je een prater bent, ga dan het gesprek aan met iemand bij wie je je op je gemak voelt. Aan wie je je bloot kunt geven, zonder dat je je ervoor hoeft te schamen. Vertel wat je bezig houdt, waar je bang voor bent, waar je het meest tegenop ziet. Met goedbedoelde adviezen zoals 'ach, maak je toch niet zo druk' of 'voordat je het weet heb je alles achter de rug' kun je niet zoveel, maar neem het de mensen niet kwalijk. Veel mensen weten namelijk totaal niet hoe ze moeten reageren. Probeer deze uitspraken ook van je af te schudden en besef dat mensen niets beters weten te zeggen.

* Praat ook met je behandelaar, in het geval van een kaakosteotomie de kaakchirurg dus. Praat over zaken die je bezighouden. Ga goed voorbereid naar een consult. Leg in de aanloop naar een consult thuis een pen en papier op de tafel, zodat je al je vragen kunt noteren als je iets invalt. Neem dit vol gepende blaadje mee naar het ziekenhuis en stel je vragen. Mocht je dit niet durven, geef je blaadje dan aan de kaakchirurg, zodat hij je vragen kan beantwoorden. Geef ook tijdens het pre-operatieve spreekuur bij de anesthesist je angsten aan. Zij kunnen voor een rustgevend tabletje zorgen vóór de operatie. Zo ga je als de grote dag daar is iets rustiger de operatiekamer in.

* Probeer jezelf moed in te praten, hoe moeilijk dat ook is. Ik praat heel veel in mezelf. Als ik ergens tegenop kijk praat ik mezelf heel veel moed in. Dan sta ik krachtiger. Vroeger was ik daar niet zo goed in, geloofde ik mezelf niet, maar succeservaringen hebben mijn eigen overtuigingskracht onwijs vergroot. "Ik kan dit, ik ga dit doen, over een tijd gaat die beugel eruit en kan ik trots voor de spiegel staan!" of "wacht maar, ik zal mezelf wel eens laten zien dat ik girlpower heb" of "het gaat voorbij, het gaat weer beter worden, ik ben sterk genoeg..." - Kijk waar jij je goed bij voelt en pas dit toe.

* De één wil alles weten, de ander liever niet. De één is erbij gebaat om alles op te zoeken op internet, terwijl de ander liever afwacht wat er gaat gebeuren. Als je van jezelf weet dat zaken opzoeken op internet je angst alleen maar aanwakkert, doe dit dan gewoon niet! In mijn geval won mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst, waardoor ik álles over de ingreep van tevoren al wist. De ingreep had ik op YouTube uitgebreid gezien. Of dit goed was? In mijn geval niet echt, want het heeft mijn angst alleen maar aangewoekerd. Weeg dus voor jezelf af wat belangrijker is: alles willen weten of toch liever afwachten?

Ten slotte: ik heb heel veel ontzag voor alle mensen die dit traject doorstaan. Hoewel er af en toe sprake kan zijn van hoog opgelopen frustraties, angst, woede, onmacht en boosheid, ben ik zelf (op enkele momenten na) altijd positief geweest over een goede afloop.

Dat is misschien wel een van de belangrijkste eigenschappen die je in dit traject nodig hebt: doorzettingsvermogen. Geloof in jezelf, geloof in een goede afloop. Iemand die positief is, is in mijn optiek vele malen sterker dan iemand die negatief in het leven staat. Daarom probeer ik overal het positieve van in te zien en mijn 'girlpowerrrrrr' iedere dag weer te laten zien!

"A pessimist is one who makes difficulties of his opportunities and an optimist is one who makes opportunities of his difficulties. Optimism is the faith that leads to achievement." - Maak nu je eigen keuze maar! Die van mij moge duidelijk zijn. :)

Go for it!

Liefs,
Cindy

Lezersvraag: "Mijn lippen tintelen. Gaat dit vreemde gevoel ooit nog weg?"

Goedemorgen,

Vorige week heb ik op de blog al uitgebreid gesproken over zwelling en bloeduitstortingen na een kaakosteotomie. Ik vertelde over mijn eigen ervaringen, over dat het heel normaal is als je denkt of het ooit nog goedkomt en dat het wegtrekken van de zwelling weken, zo niet maanden tot een jaar kan duren. Dat dit traject nogal wat geduld van je eist, mag duidelijk zijn. Dat je vaker gefrustreerd bent, is niet meer dan logisch. Dat je af en toe denkt: "waar ben ik in godsnaam toch aan begonnen?", is ook te begrijpen.

Patiënten zitten met heel veel vragen. In de vorige blog vertelde ik al dat ik vaak vragen met dezelfde lading in mijn mailbox krijg. Vragen waarop een kaakchirurg ook écht wel een antwoord kan geven. Op de een of andere manier bestaat er veel onduidelijkheid over deze ingreep. Óf een patiënt krijgt niet alle informatie mee: uit onderzoek is gebleken dat een patiënt slechts 10% tot 20% van een gesprek met de arts opslaat. De rest gaat verloren. Dit kan allerlei oorzaken hebben, maar de belangrijkste oorzaak is spanning. Een andere conclusie die ik al veel vaker heb getrokken is het feit dat het nogal schort aan voorlichting in het ziekenhuis. Zonde, er valt nog zoveel winst te behalen. Gelukkig zijn er steeds meer ziekenhuizen die mijn blog met patiënten delen, dus de informatievoorziening wordt op die manier wel een beetje opgeschroefd. Toch zou ik graag zien dat er vanuit de ziekenhuizen ook iets pro-actiever wordt gehandeld!

Afgelopen woensdag kreeg ik weer een berichtje in mijn mailbox met daarin een angst beschreven waar veel patiënten mee zitten. Deze mevrouw was een week geleden geopereerd aan haar boven- en onderkaak en ze had nog (deels) geen gevoel in haar onderlip en kin. Volgens mij is dit tijdens afspraken met de kaakchirurg in de meeste gevallen hét onderwerp van gesprek. Er wordt op gehamerd. Er wordt duidelijk gezegd dat het gevoel even weg kan zijn. In sommige gevallen komt dit niet meer helemaal terug. Dat een patiënte zich drukmaakt als het gevoel na een week nog niet terug is, snap ik best, maar die angst is nu nog nergens op gebaseerd. "Kan ik ooit nog wel lippenstift op en het zelf met mijn lippen uitsmeren? Ik krijg ze niet eens fatsoenlijk op elkaar?" - Oh, mevrouw toch... Ja, het kan een hele tijd duren voordat het gevoel weer terugkomt. Sommigen hebben nergens last van en hebben vrijwel meteen na de operatie al het gevoel terug. Zoals bij alle klachten geldt: iedereen is anders. Iedere patiënt is weer een individu en iedere patiënt reageert anders. Sommigen krijgen het gevoel nooit meer terug. Dit heeft er dan mee te maken dat de gevoelszenuw tijdens de operatie is beschadigd. Zelf heb ik nog een ietwat verminderd gevoel in onderlip en kin. Dat klinkt voor velen als een 'verschrikking', maar het went. In het begin had ik er wel moeite mee, maar nu denk ik er niet eens meer aan. Velen denken dat je er dan een functiebeperking aan overhoudt, maar dit is absoluut niet het geval! Ik vond het zelf nooit een contra-indicatie om dit traject niet in te gaan. Je moet er iets voor over hebben om een gezonde en stralende glimlach te bereiken, toch?

In het bericht van desbetreffende mevrouw stond ook dat haar lippen aan het tintelen waren. Prima! Uitstekend! Ze doen het nog! Met 'ze' bedoel ik de zenuwen die je even laten weten dat ze nog prima meewerken. Langzaam gaat dat tintelende gevoel over in 'normaal' gevoel. Ook hiervoor geldt: hier kan een tijd overheen gaan. Tevens gaf ze aan dat ze echt nog niet blij was met het resultaat, ook al was de zwelling al deels weggetrokken. Ze gaf aan dat ik wel een mooie strakke kaaklijn heb. Nou, laat even een ding duidelijk zijn: je kan absoluut niet verwachten dat je gezicht na een week weer grotendeels 'back to normal' is (uitzonderingen daargelaten). Die strakke lijnen had ik echt nog niet een week post-OK (check deze en deze blog maar). Denk je echt dat ik na een week al tevreden was met wat ik in de spiegel zag? Gelukkig gaf Dr. de Jonge me steeds weer een reality check en vroeg hij mij vriendelijk geduld te hebben.

Nogmaals: ik begrijp de vragen héél goed en ik herken veel van mezelf in alle patiënten die me een berichtje sturen. Geduld en doorzettingsvermogen zijn twee dingen die in dit traject een vereiste zijn. En dat geduld, ja, ik geef het eerlijk toe: dat is moeilijk. Heel moeilijk.

Ten slotte... Afgelopen week kreeg ik een hele leuke 'blogtip' van vaste lezeres Monique. Ik wil ergens in de komende weken een blog publiceren met voor-/na-foto's van lezers die een kaakoperatie hebben ondergaan, zodat bezoekers van de blog naast mijn foto's ook foto's van andere lotgenoten kunnen zien. Vlak na de operatie is het soms heel moeilijk om te geloven dat het echt nog goed komt. Dat je je afvraagt of je gezicht écht nog wel zo mooi gaat bijtrekken. Of je (strakke) kaaklijn ooit wel zichtbaar wordt... Dus, heb jij voor-/na-foto's die jij graag met mij en alle lezers van de blog wil delen, stuur me dan even een berichtje via het contactformulier rechtsboven op de blog. Ik weet zeker dat je een inspiratie zal zijn voor velen en tevens geef je lezers die de operatie nog moeten ondergaan op die manier het vertrouwen dat het echt wel goedkomt! Dus, laat maar komen...

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy

Lezersvraag: "Mijn hoofd lijkt wel ontploft! Komt dit nog goed?"

Goodmorning!

Allereerst hartelijk dank voor de felicitaties die ik van een aantal lezers heb mogen ontvangen! Super leuk om ook via dit kanaal verjaardagsberichten binnen te krijgen. Hoewel ik mijn verjaardag niet heb gevierd, heb ik me stiekem toch wel een beetje jarig gevoeld. Vandaag ga ik een lezersvraag beantwoorden die met regelmaat wordt gesteld. In de toekomst zal ik dit vaker gaan doen. Zit jij met prangende vragen waar je echt een antwoord op wil hebben? Stuur mij dan een persoonlijk bericht via het contactformulier op de blog!

"Drie dagen geleden ben ik geopereerd en mijn hoofd lijkt wel ontploft! Ik heb een enorme zwelling, geen gevoel vanaf onder mijn oogleden en bloeduitstortingen tot in de hals. Ik ben bang dat mijn hoofd straks misvormd is als de zwelling wegtrekt en ik voor altijd voor schut zal lopen. Eerst wilde ik de kaakchirurg opbellen, maar misschien heb jij een goed advies voor mij. Komt dit ooit nog goed?"

Dit bericht kreeg ik vorige week van een patiënt via het contactformulier op mijn blog. "Ohh, I feel your pain...", dacht ik. Ook ik vroeg me de eerste paar dagen af of het ooit nog goed zou komen met mijn gezicht. Het leek net alsof een normale foto van mij was bewerkt in de app 'Fatbooth'. Ik weet nog dat ik me een hoedje schrok toen ik de dag na de operatie voor het eerst in de spiegel keek. Onherkenbaar. Natuurlijk snap ik dan ook dat ik bezorgde berichten in mijn inbox krijg. Minimaal één keer per week zit er een berichtje met ongeveer deze lading bij. Meestal stel ik de mensen gerust, vertel ik dat het heel normaal is wat men voelt en adviseer ik ze om mijn blog en het forum eens rustig door te nemen. In veel gevallen zorgt dit voor het krijgen van een stukje houvast. Soms is dit niet genoeg en volgende ongeruste berichtjes elkaar in rap tempo op. Geen probleem, ik beantwoord ze maar al te graag.

Dat je gezicht opzwelt is heel normaal

Een kaakosteotomie, of het nu alleen om de boven-/onderkaak gaat of beiden, is nu eenmaal een pittige ingreep. Daarmee citeer ik de woorden van Dr. de Jonge die hij sprak tijdens ons tv-optreden bij TV Limburg. Zelf ben ik twee keer bij een kaakosteotomie aanwezig geweest op de operatiekamer (zie deze blog en deze blog), dus ik heb zelf van dichtbij gezien wat een kaakosteotomie nu echt inhoudt. Da's geen kattenpis, kan ik je zeggen. Ik ga verder niet op de details in, daarvoor kun je de zojuist genoemde verslagen lezen. Anyway, dat er in veel gevallen een flinke zwelling optreedt is een logisch gevolg van deze ingreep.

De zwelling is meestal het hevigst ongeveer 48 uur na de operatie. Gemiddeld genomen zal de zwelling daarna langzaam slinken. Bij de één duurt dit langer dan bij de ander. Zelf kon ik na een week of twee weer aardig over straat. Na een week of 6 kon ik weer breeduit glimlachen. De laatste resten zwelling kunnen tot een jaar nodig hebben om te verdwijnen. Kijk dus niet raar op als je bij jezelf na enkele maanden nog iets van zwelling constateert. Meestal is dit voor de buitenwereld niet zichtbaar, maar ben je er juist zelf (te) veel op gefocust.

Ik noemde eerder in de blog al de bloeduitstortingen. Ook dit is voor iedereen anders. De één heeft helemaal geen verkleuringen, terwijl de ander bont en blauw is. Zelf had ik ietwat blauwe kaken, die na een dag of 5 veranderden in alle kleuren van de regenboog, tot in de hals aan toe. Ook hiervoor geldt: dit is helemaal normaal en niets om je zorgen over te maken!

De bloeduitstortingen zijn geel verkleurd

Het is volkomen logisch en begrijpelijk dat de eerste dagen het meest lastig zijn om door te komen. Probeer echter altijd in je achterhoofd te houden: "dit is van voorbijgaande aard... het gaat voorbij... ik ga me beter voelen... vanaf nu kan het alleen nog maar beter gaan!" Deze positieve gedachten komen uiteindelijk ook je herstel ten goede! - "I know it hurts, but stay strong, things will get better..."

Liefs,
Cindy

If you want something you've never had, then you've got to do something you've never done.

Goedemorgen,

"Time flies when you're in the place you're meant to be..." - Oh, yeah! De tijd vliegt echt heel hard voorbij. Ik vlieg van hot naar her, van afspraken voor het werk naar mam en pap, van mam en pap naar huis, naar de fitness, naar vrienden en oja, af en toe ook quality time met Archel inplannen. Gelukkig doen we veel samen dus dat zit wel goed. Dan zijn er nog familie en vrienden én natuurlijk mijn kindje: de blog. Ook het huishouden schreeuwt om aandacht. Af en toe probeer ik dan nog een uurtje voor mezelf te plannen, maar da's lastig in deze fase. Er zitten soms echt te weinig uren in een dag, maar ik maak er het beste van. Ik ben gelukkig in mijn werk (en dat is ooit anders geweest!), sta daardoor bijna iedere dag op met een glimlach en ja: ik geloof dat ik inderdaad 'in the place I'm meant to be' ben.

Komende vrijdag ben ik jarig en word ik alweer 26 jaar. Ongelooflijk om te bedenken dat ik mijn beugeltraject op mijn 20e begon en de operatie op mijn 22e onderging. Eind oktober ben ik al 3 jaar verlost van mijn beugel. Nog maar eens een bevestiging dat de tijd voorbij vliegt. Dit jaar vier ik mijn verjaardag niet. Ik vind het belangrijk om tijd door te brengen met de mensen die het dichtst bij me staan en die ongelooflijk belangrijk voor me zijn.

Wat is er in de afgelopen jaren toch veel veranderd. Van een carrière in de zorg naar een carrière bij een tandpastamerk. Als er vroeger tandpastareclames voorbij kwamen op tv, waarin alleen maar mensen met een geweldig mooie, witte glimlach te zien waren, was ik altijd stikjaloers. Zo'n mooie glimlach zou toch nooit voor mij weggelegd zijn... - Ik kon me dan echt opvreten van binnen. Als ik om me heen keek zag ik overal mensen met een beugel of mensen die een 'tandpastaglimlach' van zichzelf hadden. In de tijd voordat ik mijn traject begon kreeg Archel het ook wel eens op zijn dak. "Man, ik hoop dat jij ooit eens iets aan je tanden krijgt, dan weet je eens hoe ik me voel! Jij poetst je tanden veel minder goed dan ik en je hebt nooit iets! Bovendien heb je al kaarsrechte tanden van jezelf, zonder ooit een beugel te hebben gehad!" - Frustraties 'all over the place'. Ja, Archel heeft inderdaad geluk dat hij een tandpastaglimlach van zichzelf heeft. Wacht maar, dat lukt mij ook, dacht ik in de behandelstoel bij Scuric toen ik een beslissing ging nemen wat betreft het traject. Ik kan me nog goed herinneren dat daar naast de nodige angst, ook een grote dosis vechtlust in me vrij kwam. Ik ben héél blij dat ik in 2010 de stap heb genomen om het traject te starten. Archel en mama hebben een hele grote rol gespeeld in mijn traject. Ze hebben mij onvoorwaardelijk gesteund en ervoor gezorgd dat ik niet heb opgegeven. Daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor. Nu kan ik al bijna 3 jaar dagelijks mijn stralende glimlach delen en dat doe ik maar al te graag. Met Archel, pap en mam, met mijn broer en met familie en vrienden. Maar ik lach ook graag voor mijn werk en voor mijn bloglezers! Het liefst onophoudelijk, ware het niet dat het leven niet alleen maar uit hoogtepunten bestaat.

Vandaag houd ik het weer even kort, want ik heb weer een drukke 'Bluem'-dag voor de boeg. Wil jij trouwens ook eens de tandpasta, het mondwater of de oral gel uitproberen? Heb je bijvoorbeeld gevoelige tanden, bloedend tandvlees, gingivitis, parodontitis, wondjes, aften en ga zo maar door? Dan is Bluem zeker de moeite waard om een keer uit te proberen. Binnen afzienbare tijd ga ik samen met een kaakchirurg en een mondhygiënist een onderzoek doen naar het gebruik van Bluem bij kaakosteotomie-patiënten. Super interessant! Zou jij Bluem nu al eens willen proberen? Ga dan naar de website (www.bluemcare.com), gooi je winkelmandje vol en vul bij het afrekenen CINDY in, dan krijg je 20% korting. Prima deal, toch?

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy