Lezersvraag: "de angst wordt mij te veel. Het liefst annuleer ik de kaakoperatie vandaag nog!"

Goedemorgen!

De feedback die ik op de meest recente blogs heb gekregen liegt er niet om. De lezers van deze blog zitten dikwijls met veel vragen. Dagelijks verschijnen de meest uiteenlopende berichten in mijn mailbox. Van angstkreten zoals 'Ik durf niet meer! Wat moet ik nu toch doen?' tot kreten zoals 'Ik ben er he-le-maal klaar mee en ben van plan die beugel uit m'n mond te laten slopen!' In 99% van de gevallen lukt het me aardig om de lezers voldoende moed in te spreken en van bruikbare tips te voorzien zodat ze het traject voortzetten. Deze berichten hebben me geïnspireerd tot het delen van een aantal blogs met lezersvragen. Deze week: angst. Voor mij een onderwerp waarin ik mezelf heel erg herken. Een kernwoord in de aanloop naar mijn operatie. En schijnbaar met mij nog voor heel veel anderen... In deze blog ga ik persoonlijk in op het begrip 'angst' rondom de operatie. Er zijn zoveel verschillende angsten. Bang voor de narcose, bang voor het 'fixeren' van de kaken, bang om over te geven, bang voor de pijn, bang voor de ziekenhuisopname, bang om benauwd te worden en ga zo maar door. Deze angsten gelden niet alleen voor de persoon die mij dit bericht heeft gestuurd, maar nog voor heel veel anderen. Daarom deze blog, gericht aan jou...

"Ik ben zó ontzettend bang dat ik eigenlijk de operatie het liefst af zou zeggen. Aan de andere kant praat ik mezelf moed in om door te zetten. Ik zit zo in dubio. Ik heb slapeloze nachten. De operatie, de narcose, het verblijf in het ziekenhuis... Er spookt van alles door mijn hoofd. Ik heb huilbuien, mensen vragen aan me wat er is maar ze begrijpen me niet. Op mijn werk kan ik me niet meer goed concentreren. Het allerliefst belde ik nu naar het ziekenhuis om de operatie te annuleren, maar ik weet dat ik heel veel spijt ga krijgen als ik dat doe... Ik moet dus doorzetten, maar hoe?"

Ik ben er ook geweest. Ik heb gevoeld wat jij nu voelt. Ik proef de wanhoop in je woorden. Ik versta je angst. Ik begrijp je paniek. Ik voel met je mee. Ik heb respect voor je moed, want ondanks je angst zeg je toch door te willen zetten. Dat straalt kracht uit. Je bent sterker dan je denkt...

Sterk genoeg om dit traject te doorstaan. Geloof me, als het moet komt jouw echte innerlijke kracht naar boven. Velen zijn je voorgegaan, maar soms voel je je alleen, ook al heb je nog zoveel mensen om je heen. Ik zal proberen een paar tips te geven om rustiger te worden, om kracht te vinden zodat je deze operatie uiteindelijk glansrijk doorstaat. Zodat je na de operatie (als je kaken niet meer gefixeerd zijn ;) ) een gat in de lucht springt en schreeuwt: "yeahhh, I DID IT!" Zodat je aan het einde van het kaakosteotomietraject trots en voldaan in de spiegel kijkt, glunderend. Starend naar die fantastische glimlach waar je heel veel voor hebt moeten doen, maar ook voor hebt moeten laten.

Iedereen gaat anders om met angst. De één trekt zich terug in de veilige schulp, een ander wordt druk en heeft geen 'rust in de kont'. De één schrijft gemakkelijk dingen van zich af, een ander kan er beter met iemand over praten. Doe wat goed voelt voor jou.

Enkele tips die je emoties wellicht een beetje weten te verzachten:
* Probeer een gezonde afstand te nemen. Hoe dichterbij de operatie komt, hoe meer je er in je hoofd mee bezig bent. Een logisch gegeven. Ik kon in de aanloop naar de operatie vaak nergens anders meer aan denken dan aan '23 april 2012'. De datum die groot omcirkeld stond in mijn agenda. Voor mij voelde het goed om in de weken ervoor (ofja, eigenlijk vanaf januari al) héél veel leuke dingen te plannen. Afleiding werkt voor mij wonderbaarlijk goed. Etentjes met vrienden, avondjes uit met mijn vriendinnen, shoppen met mama, wandelingen met de hond van mijn moeder en helemaal opgaan in mijn werk. Gewoonweg geen tijd meer hebben om er überhaupt aan te denken. Nah, dat lag toch even anders want in je achterhoofd ben je er stiekem toch 24/7 mee bezig. Maar hey, het helpt wel...

* Praat of schrijf. Afhankelijk van je persoonlijke voorkeur kun je ervoor kiezen om emoties van je af te schrijven of te praten. Door het schrijven van deze blog hebben Archel en mijn moeder een stuk minder uitspattingen hoeven te verduren. Door te schrijven kan ik echt ontspannen. Ook nu schrijf ik, naast de blog, nog heel veel. Daarin kan ik echt mijn gevoelens kwijt. Als mensen me vragen hoe ik me voel is het altijd 'goed', terwijl er op papier soms andere dingen uit zouden komen. Als je een prater bent, ga dan het gesprek aan met iemand bij wie je je op je gemak voelt. Aan wie je je bloot kunt geven, zonder dat je je ervoor hoeft te schamen. Vertel wat je bezig houdt, waar je bang voor bent, waar je het meest tegenop ziet. Met goedbedoelde adviezen zoals 'ach, maak je toch niet zo druk' of 'voordat je het weet heb je alles achter de rug' kun je niet zoveel, maar neem het de mensen niet kwalijk. Veel mensen weten namelijk totaal niet hoe ze moeten reageren. Probeer deze uitspraken ook van je af te schudden en besef dat mensen niets beters weten te zeggen.

* Praat ook met je behandelaar, in het geval van een kaakosteotomie de kaakchirurg dus. Praat over zaken die je bezighouden. Ga goed voorbereid naar een consult. Leg in de aanloop naar een consult thuis een pen en papier op de tafel, zodat je al je vragen kunt noteren als je iets invalt. Neem dit vol gepende blaadje mee naar het ziekenhuis en stel je vragen. Mocht je dit niet durven, geef je blaadje dan aan de kaakchirurg, zodat hij je vragen kan beantwoorden. Geef ook tijdens het pre-operatieve spreekuur bij de anesthesist je angsten aan. Zij kunnen voor een rustgevend tabletje zorgen vóór de operatie. Zo ga je als de grote dag daar is iets rustiger de operatiekamer in.

* Probeer jezelf moed in te praten, hoe moeilijk dat ook is. Ik praat heel veel in mezelf. Als ik ergens tegenop kijk praat ik mezelf heel veel moed in. Dan sta ik krachtiger. Vroeger was ik daar niet zo goed in, geloofde ik mezelf niet, maar succeservaringen hebben mijn eigen overtuigingskracht onwijs vergroot. "Ik kan dit, ik ga dit doen, over een tijd gaat die beugel eruit en kan ik trots voor de spiegel staan!" of "wacht maar, ik zal mezelf wel eens laten zien dat ik girlpower heb" of "het gaat voorbij, het gaat weer beter worden, ik ben sterk genoeg..." - Kijk waar jij je goed bij voelt en pas dit toe.

* De één wil alles weten, de ander liever niet. De één is erbij gebaat om alles op te zoeken op internet, terwijl de ander liever afwacht wat er gaat gebeuren. Als je van jezelf weet dat zaken opzoeken op internet je angst alleen maar aanwakkert, doe dit dan gewoon niet! In mijn geval won mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst, waardoor ik álles over de ingreep van tevoren al wist. De ingreep had ik op YouTube uitgebreid gezien. Of dit goed was? In mijn geval niet echt, want het heeft mijn angst alleen maar aangewoekerd. Weeg dus voor jezelf af wat belangrijker is: alles willen weten of toch liever afwachten?

Ten slotte: ik heb heel veel ontzag voor alle mensen die dit traject doorstaan. Hoewel er af en toe sprake kan zijn van hoog opgelopen frustraties, angst, woede, onmacht en boosheid, ben ik zelf (op enkele momenten na) altijd positief geweest over een goede afloop.

Dat is misschien wel een van de belangrijkste eigenschappen die je in dit traject nodig hebt: doorzettingsvermogen. Geloof in jezelf, geloof in een goede afloop. Iemand die positief is, is in mijn optiek vele malen sterker dan iemand die negatief in het leven staat. Daarom probeer ik overal het positieve van in te zien en mijn 'girlpowerrrrrr' iedere dag weer te laten zien!

"A pessimist is one who makes difficulties of his opportunities and an optimist is one who makes opportunities of his difficulties. Optimism is the faith that leads to achievement." - Maak nu je eigen keuze maar! Die van mij moge duidelijk zijn. :)

Go for it!

Liefs,
Cindy