2016: over afscheid nemen en ultiem geluksgevoel...

Goedemorgen!

Wat is het jaar omgevlogen... ieder jaar sta ik uitgebreid stil bij wat er allemaal is gebeurd in het jaar. De laatste jaren kwamen er bij mij stuk voor stuk hoogtepunten voorbij. Prachtige dingen kwamen er op mijn pad. Ook in 2016 is er ontzettend veel gebeurd. Het was een emotionele rollercoaster.  Even geen 'kaak-verhalen', maar off-topic iets over het afgelopen jaar. Laat ik jullie even meenemen in de belangrijkste gebeurtenissen. Dan begrijpen jullie vast waarom de blog op een heel laag pitje heeft gestaan...

Dit jaar draaide vooral om mijn allerbeste vriendin: mama. Er waren ernstige zorgen rondom haar gezondheid. Het leverde veel stress en verdriet op. In combinatie met mijn zwangerschap was dit een loodzwaar proces. In april heb ik afscheid moeten nemen van mijn allerbeste maatje. Het was verschrikkelijk en het is nog steeds heel naar om zonder haar verder te moeten. Ik verloor het mooiste wat ik ooit had... maar ergens ook niet. Ik heb een moeder. Ik heb de mooiste, liefste en beste moeder van de wereld. Onze zoon heeft een superoma. Ze is alleen niet meer fysiek aanwezig. Maar haar onvoorwaardelijke liefde en alles wat ik van haar heb geleerd en meegekregen, zullen altijd bij mij blijven. En boven alles, ben ik een deel van haar. Zonder haar, zou ik niet bestaan. Waar ik ook ga, ik neem haar mee. Ze is zo ver weg, maar dichterbij dan ooit.

Enkele dagen na het afscheid ben ik met Archel gevlucht. Letterlijk. We pakten het vliegtuig naar New York, om na een week verder te vliegen naar Miami. Het was fijn om even weg te zijn, tijd voor elkaar te hebben, vreugde en verdriet te delen, maar bij thuiskomst wachtte de kilte. Leegte, stilte, niet meer even opbellen, geen zwaaiende mama achter het keukenraam als ik achterom binnen kwam, geen kus en geen knuffel, geen wijze raad. Niks. Dat deed en doet onwijs veel pijn.

Toch worstel ik me er doorheen en probeer ik iedere dag te genieten van wat we hebben. Ik ben dan wel iets heel moois verloren, maar in september heb ik er een wonder voor teruggekregen: onze zoon Micah. Van dit kleine nieuwe leventje geniet ik iedere dag. Mama heeft dat ook gezegd, dat we vooral moeten genieten van het leven. Dat we 'gewoon' verder moeten.... ik probeer het. Vaak lukt dat, soms niet.

Vreugde ken ik iedere dag. Samen met Archel en Micah. Zij toveren dagelijks een glimlach op mijn gezicht. We halen het beste in elkaar naar boven. We geven elkaar energie. Het is zoiets moois... Micah beseft het allemaal nog niet, maar onbewust sleept hij mij hier doorheen, vervangt tranen van verdriet door tranen van geluk. Hij geeft mij het ultieme geluksgevoel. Micah is een verrijking voor mijn leven, voor ons leven, ons gezinnetje.

Sanne Hans (Miss Montreal) schreef er een liedje over. Over oma Miek, mij en ons zoontje Micah. Een monument voor het leven. Dit was voor mij een van de hoogtepunten van 2016. Het was emotioneel, maar het liedje is zó waardevol om te hebben. 'Oma is een Ster' biedt ons troost, geeft ons hoop en houvast. Heb jij het liedje voorbij zien komen in 'Lieve S-S-Sanne'? Nee? Je kan het hier terugkijken.

Op deze laatste dag van het jaar staan we nogmaals even stil bij wat er allemaal is gebeurd. Tijd om nog even achterom te kijken, maar ook tijd om weer vooruit te gaan. Samen aan een mooie toekomst werken. Samen als gezinnetje... Schouders eronder en dóór. En oma Miek? Die kijkt mee, dat weet ik zeker. Ze is zo ver weg, maar dichterbij dan ooit.

Lieve lezers, ik wens jullie een fijne jaarwisseling en alle goeds voor 2017. Dat al jullie dromen uit mogen komen!

-X- Cindy

Babynieuws!

Hallo!

Het nieuws is inmiddels een beetje verouderd, maar ik wil het jullie niet onthouden.
Op 19 september zijn Archel en ik trotse ouders geworden van een zoon, Micah. Alles is goed gegaan en we genieten optimaal van 'de aanwinst' in ons gezin. 

Daarnaast ben ik aanstaande woensdag te zien in het tv-programma 'Lieve S-S-Sanne'. Sanne Hans (Miss Montreal) heeft een liedje voor Micah geschreven... Waarom? Kijk a.s. woensdag, 21.30 uur NPO3!

Liefs,
Cindy

Dat er in 5 maanden veel kan gebeuren, bewijst deze blog... :)

Goedenavond,

Bijna 5 maanden geleden plaatste ik m'n laatste bericht op de blog. Een hele tijd geleden alweer... In die periode heb ik mij even op andere zaken kunnen concentreren. De bezoekersaantallen blijven stabiel en de berichten op de blog blijven maar binnen stromen. Van lezers die mij al die jaren hebben gevolgd en willen weten hoe het met me gaat tot 'nieuwe' lezers die aan de start staan van een traject of net de operatie hebben gehad. Leuk, ik haal er nog altijd veel energie uit. Ik ben er nog iedere dag mee bezig.

Het allerleukste nieuws van de afgelopen maanden? Er is een kleine telg op komst in huize Zimmerman - van de Moosdijk! Ik ben op dit moment bijna 29 weken zwanger. Als alles goed gaat zal onze zoon in september het levenslicht zien. Een ontzettend spannende, maar ook leuke tijd. Nieuwe ervaringen en belevenissen. Jullie kunnen je vast voorstellen dat ik de afgelopen tijd met andere zaken bezig ben geweest dan de blog. ;)

Waar ik ook volop mee bezig ben is mijn werk bij BlueM. Tot voor kort kwam ik veel bij praktijken over de vloer en sprak ik vaak met tandartsen en mondhygiënisten. Sinds een aantal weken heb ik een nieuwe functie. Ik houd me nu bezig met de Communicatie & Marketing bij BlueM. Het schrijven van blogs en nieuwsartikelen, het maken van (instructie-)video's, het ontwerpen van en inhoud geven aan nieuwsbrieven, het hele 'social-media-gebeuren', contacten met consumenten en ga zo maar door: het hoort allemaal bij mijn takenpakket. Hartstikke leuk om te doen, eigenlijk helemaal mijn pakkie-an.

Mijn uitdaging bij TV-Limburg zit er helaas op. Enkele maanden geleden werd bekend dat de zender 'op zwart' gaat en er per 1 augustus helemaal mee stopt. Dit betekent dat er voor mij een einde komt aan een geweldig tijdperk van twee jaar, waarin ik veel heb mogen meemaken en mogen beleven. Ik denk nog wel eens terug aan hoe het allemaal begon. Samen met Dr. de Jonge aan tafel om te vertellen over mijn blog, om vervolgens na een goede indruk te hebben achtergelaten aan de slag te gaan bij TV Limburg. Geweldig mooi. Onlangs heb ik mijn laatste bijdrage geleverd aan TV Limburg, in de vorm van een afscheidsportret. Deze kun je hier bekijken.

Helaas zijn er naast alle hoogtepunten ook dieptepunten. Het grootste dieptepunt van het afgelopen half jaar waarin ik niet heb geblogd is het feit dat ik afscheid heb moeten nemen van de allerbelangrijkste persoon in mijn leven. De persoon die er altijd voor mij is geweest, die mij moed en vertrouwen gaf, die in mij geloofde... Het is loodzwaar. In december schreef ik nog een blog over / met haar. Ik durf met recht uit te spreken dat de afgelopen maanden een rollercoaster van emoties voor mij waren. En nog steeds zijn... Het gaat met ups en downs.

Al die emoties hebben ook invloed gehad op mijn kaken. Muurvast zaten ze, ondanks het trouw dragen van de splint. Begrijpelijk ook wel in zo'n periode... Nu gaat het iets beter, maar ik merk nog altijd dat de verzuring er snel in schiet. Gelukkig heb ik veel afleiding en iets heel moois om naar uit te kijken.

Ik zal het bloggen niet structureel gaan oppakken, maar op verzoek van velen af en toe een update plaatsen!

Liefs,
Cindy

Take a step back, evaluate what is important and enjoy life...

Goedemorgen!

"Time has a wonderful way of showing us what really matters."

Als ik niet op de toppen van mijn kunnen kan presteren en er niet meer alles uit kan halen wat erin zit, is het voor mij tijd om een stapje terug te doen. De blog is altijd een prioriteit voor mij geweest en nog steeds staat 'dit project' heel dicht bij me. Echter zijn er nu andere zaken die mijn energie vragen, waardoor ik niet meer alles kan geven. Als perfectionist is dat best lastig. De laatste tijd was het vaak een race tegen de klok. Motivatie en inspiratie is er genoeg, maar als het iedere week weer passen en meten is qua tijd, dan bezorgt mij dat een klein beetje onrust. "Shit, ik móet nog een blog schrijven voor maandag", zei ik vaak tegen Archel. De laatste weken hebben een aantal mensen tegen me gezegd dat ik eens van dat 'moeten' af 'moet'. Ja, ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel en ja, soms kon ik best eens geïrriteerd zijn als het erop leek dat ik de strijd tegen de klok ging verliezen. Het is nu tijd om even mijn zinnen te verzetten, mijn energie te verdelen over zaken die er op dit moment écht toe doen. Juist dat is waarom ik ervoor heb gekozen om een stapje terug te doen. Een moeilijke keuze en daarom zal helemaal stoppen met de blog ook echt niet gebeuren. Nee, maar ik heb er wel voor gekozen om berichten te plaatsen wanneer het mij uitkomt. Dat zal dan iets minder frequent zijn. Het geeft me een gevoel van rust en dat is waar ik op dit moment behoefte aan heb.

In de afgelopen vier jaar zijn er in totaal ruim 200 blogs geplaatst. Ik voel me voldaan. Er is veel gezegd en geschreven over het onderwerp 'kaakosteotomie'. Honderden patiënten zijn op weg geholpen dankzij deze blog. Professionals zijn de blog gaan gebruiken in de voorlichting naar patiënten toe. Het heeft me veel gebracht. Mooie uitdagingen bij TV Limburg en BlueM. Items bij BNN en TV Limburg. Persoonlijke verhalen in de Grazia en de Flair. Presentaties aan groepen professionals, niet alleen in ziekenhuizen maar ook in het 'normale' bedrijfsleven. Meeloopdagen met Dr. de Jonge en een kaakosteotomie van dichtbij meemaken. Het boek dat nog altijd op de planning staat. Ik mag mijn handen dichtknijpen. Ongelooflijk wat zich allemaal heeft ontwikkeld dankzij deze blog. Er zijn veel deuren voor me open gegaan. Daarom neem ik ook geen afstand. Nu niet, nooit niet, maar het komt wel allemaal even op een iets lager pitje te staan.

Stay tuned, want zoals gezegd... dit is niet 'the end', maar een 'tot ziens!'

"Shine bright like a diamond..."


Liefs,
Cindy

Als je als naaste alles van dichtbij meemaakt: vriendin Sharon vertelt...

Goedemorgen,

Afleiding zoeken. Je gesteund voelen. Iemand hebben wij wie je altijd terecht kan. Een vriendin die je kan oppeppen. Iemand die je accepteert in je doen en laten. Een vriendin die je even moed inspreekt. Dat is iemand die je vertrouwen geeft en het gevoel geeft dat het goed gaat komen. Eén van die (kostbare!) vriendinnen is Sharon... Zij heeft mij altijd gesteund in het beugel-/kaakosteotomietraject.

"In 2008 leerde ik Cindy bij toeval kennen, toen bleek dat ik haar opvolgster zou worden als keepster van haar voetbalteam. Archel ken ik al van kleins af aan, we zijn in dezelfde wijk opgegroeid. Vanaf het moment dat Cindy een keer naar een wedstrijd kwam kijken, kregen we steeds meer contact. Het klikte goed!" - Inderdaad, Sharon werd mijn opvolgster. Ik kwam erachter toen ik met Archel in de auto zat en vertelde over 'mijn opvolgster uit Heerlen'. Misschien ken je haar, zei ik nog tegen Archel. Hij was verrast, maar vond het ook erg leuk.

"Toen ik Cindy leerde kennen had ze een negatief zelfbeeld en was ze onzeker. Op sportgebied was het echter een ander verhaal, daarin was Cindy zelfverzekerd. Het is niet vaak voorgekomen dat we samen een balletje zijn gaan trappen, maar de keren dat het gebeurde zag ik dat Cindy helemaal opleefde met een bal aan de voet. Ze is vooral heel fanatiek, haar winnaarsmentaliteit zal altijd blijven overheersen, niet alleen in de sport maar ook in het dagelijks leven." - Ja, ik heb met Sharon inmiddels heel wat uren doorgebracht. Van samen een balletje trappen, tot EK's en WK's beleven in een versierde woonkamer en van potjes FIFA op de Xbox tot lange avonden in ons favoriete sushirestaurant. Vooral tijdens de potjes FIFA en de voetbalwedstrijden van Oranje komt mijn temperament omhoog. De mensen die me écht kennen weten dat. ;)

Toen ik in 2010 startte aan mijn beugeltraject kon ik altijd op Sharon rekenen. Ze begreep me, vooral in de aanloop naar de operatie toe want dat was nogal een stressvolle periode. "Toen ik hoorde dat Cindy het traject instapte vond ik het knap dat ze het durfde. Eigenlijk had ik geen idee wat het allemaal inhield, maar ze heeft mij altijd op de hoogte gehouden. Ik probeerde vooral voor afleiding te zorgen, haar op te vrolijken. Vooral ook omdat er momenten zijn geweest waarop ze het liefst vroegtijdig haar traject wilde beëindigen. Vlak na de operatie stuurde ik haar regelmatig berichtjes. Toen ik haar na de operatie voor de eerste keer weer zag schrok ik wel een beetje van de zwelling. Je vraagt je dan echt af hoe het er uiteindelijk uit komt te zien. Zelf had ik het even zwaar toen we tijdens het EK 2012, een week of 7 na de operatie, van gefrituurde minisnacks aan het smullen waren. Cindy vermaakte zich toen kostelijk met haar geprakte bitterballen. Echter een dag later lag ze misselijk op de bank doordat ze de vette hap niet kon verdragen omdat ze pas net was begonnen met weer een klein beetje vaster eten." - Ohhh, ja, ik kan het me allemaal nog zo goed herinneren. Heerlijk vond ik het, die geprakte bitterballen. Ik kon er geen genoeg van krijgen en ik wilde meer en meer! De dag erna heb ik het inderdaad moeten ontgelden. Met een emmer naast me lag ik op de bank, bij te komen van een prachtige avond. Maar hey, het was meer dan de moeite waard.

Ook Sharon zag me tijdens mijn traject langzaam veranderen. Na de operatie heb ik de grootste stappen gemaakt. Sharon vertelt: "Cindy barst tegenwoordig van de energie en er komt altijd wel een mooie uitdaging op haar pad. Haar carrière heeft ze te danken aan haar kracht, doorzettingsvermogen, spontaniteit en kwaliteiten, die altijd wel ergens verstopt hebben gezeten. Niets is haar teveel. Ze heeft mede door dit traject laten zien dat er heel veel mogelijk is, zolang je blijft doorzetten. Ze is een voorbeeld voor velen. Cindy is veel veranderd, maar ze is wel altijd dicht bij zichzelf gebleven. Ze zal er altijd zijn voor de mensen die ze lief heeft. Ik ben trots op haar!"

Tsjonge, jonge zeg, wat kan ik hier zelf nog aan toevoegen? Ik ben eerlijk gezegd een beetje stil van haar woorden. Natuurlijk weet ik zelf dat ik enorm ben veranderd. Dat een kaakosteotomie zo lifechanging kan zijn had ik 5 jaar geleden niet kunnen bedenken. Qua uiterlijk ben ik veranderd (dûh) en dat is mooi meegenomen, maar nog veel belangrijker is het feit dat ik de toekomst in ga met een gezonde glimlach. Mijn tanden staan netjes in de rij, ik 'bijt' mijn voortanden niet meer uit, ik zal geen klachten krijgen gerelateerd aan een afwijkende kaakstand. Dát is de grootste winst die ik heb geboekt in de afgelopen jaren.

Jullie weten dat ik ontzettend blij ben met alle resultaten, maar dit had ik niet of veel moeilijker kunnen bereiken zonder de steun van een vriendin zoals Sharon. "Best friends make the good times better and the hard times easier..."

Dankjewel voor je bijdrage, Sharon!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

Top 10: een mix van de meest gelezen en meest informatieve blogs

Goedemorgen!

Volgende maand bestaat de blog 4 jaar. In die vier jaar zijn er ruim 200 updates geplaatst. Dat zijn er behoorlijk veel, toch? Er zijn lezers van het eerste uur die echt alle blogs hebben gelezen (ruim 500 A4'tjes aan tekst). Er zijn ook lezers die later pas zijn aangesloten nadat ze op zoek gingen naar informatie over het kaakosteotomietraject.

Om aan ieders informatiebehoefte te voldoen volgen onderstaand de 10 meest gelezen en meest informatieve blogs:

1.) Hoe kan het ook anders: de voor- en na-foto's van het traject. Iedereen die op Google iets intypt met voor- en na-foto's kaakosteotomie, komt direct bij deze blogpost uit. Het is volkomen begrijpelijk dat iedereen die het traject in stapt wil weten wat hem/haar te wachten staat. Ik krijg ook vaak de vraag of het gezicht erg gaat veranderen. In mijn geval? Best wel. Check de foto's nog maar eens.

 http://cindyskaakoperatie.blogspot.nl/2013/01/voor-en-na-fotos-kaakosteotomie.html

2.) De kaakoperatie zelf. Wat houdt het in? Hoe zien de eerste paar dagen na een kaakosteotomie eruit? Is het echt zo dat een gezicht ontzettend kan zwellen? Doet het pijn? Hoe lang moet ik in het ziekenhuis blijven? Een antwoord op deze vragen vind je in de blog met een verslag van de operatiedag en de week erna.

http://cindyskaakoperatie.blogspot.nl/2012/04/operatieverslag-23-04-2012-week-1-na-de.html

3.) Een kaakoperatie zorgt voor veel ongemakken. Hoe ziet de tijd na de operatie eruit qua voeding? Wat kan ik eten? Hoe voorkom ik bloeduitstortingen? Wat als het buiten koud is en mijn gezicht is ergens gevoelig? Je leest het in onderstaande blog.

http://cindyskaakoperatie.blogspot.nl/2012/08/handige-tips-tricks-voor-na-de-operatie.html

4.) Ojee, onder narcose! Veel patiënten zijn er bang voor. De controle uit handen geven, je overgeven aan de professionals. Voel ik iets? Hoe zit het met 'awareness'? Bang zijn om niet helemaal 'weg' te zijn en alles te voelen... Word ik nog wel wakker? Hoe word ik dan in de gaten gehouden? In onderstaande blog vertel ik je van alles over de narcose.

http://cindyskaakoperatie.blogspot.nl/2014/11/angst-voor-narcose-issue-voor-veel.html

5.) Het was één van de mooiste dagen in mijn leven: de dag dat mijn beugel verwijderd werd. Wat had ik daar lang naar uitgekeken. Deze dag, 16-10-2012, staat in mijn geheugen gegrift. Ik heb er warme herinneringen aan. Goh, wat keek ik vaak in de spiegel en wat was ik blij. Tranen van blijdschap!

http://cindyskaakoperatie.blogspot.nl/2012/10/verslag-van-het-verwijderen-van-de.html

6.) Natuurlijk is het na het verwijderen van de beugel heel belangrijk dat je tanden mooi in een rij blijven staan. Daarom wordt er na het beugeltraject een retentiebeugel ingezet. Clear overlays, een spalkje... het kan allemaal. Zelf draag ik tegenwoordig beneden een spalkje (en een splint) en boven een clear overlay. Wat draag jij?

http://cindyskaakoperatie.blogspot.nl/2014/02/retentiebeugel-clear-overlay-of-het.html

7.) Onbegrip van de buitenwereld. Mensen uit je omgeving die niet begrijpen waarom je in hemelsnaam je kaken laat doorzagen. En dan ook nog vrijwillig! Goh, ze moesten eens weten... In de blog over onbegrip van de buitenwereld steek ik je een hart onder de riem.

http://cindyskaakoperatie.blogspot.nl/2014/10/onbegrip-van-de-buitenwereld-in.html

8.) Omdat ik na al mijn ervaringen omtrent het onderwerp kaakosteotomie nogal nieuwsgierig was geworden naar hoe het er in de praktijk aan toe gaat (lees: een kaakoperatie) én omdat ik samen met Dr. de Jonge een boek schrijf, heb ik een kaakoperatie bij mogen wonen in het ziekenhuis. Het was even heftig om er ineens met je neus bovenop te zitten, maar wat heb ik daar ontzettend veel geleerd! Super gaaf. Later heb ik overigens nog een keer de kans gekregen om erbij te zijn.

http://cindyskaakoperatie.blogspot.nl/2013/08/verslag-meeloopdag-met-dr-de-jonge.html

9.) Eén van de belangrijkste blogs als het gaat om informatievoorziening en praktische vragen rondom de operatie: de meest gestelde vragen. In onderstaande blog geef ik antwoord op vragen zoals: "gaat mijn gezicht erg veranderen?" - "wat als ik misselijk word van de narcose?" - "doet het pijn?" - "wat moet ik allemaal meenemen naar het ziekenhuis?"

http://cindyskaakoperatie.blogspot.nl/2012/12/veelgestelde-vragen-frequently-asked.html

10.) Van erfelijkheid tot duimzuigen en van zorgverzekeraars tot wachtlijstbemiddeling. In deze blog behandel ik een aantal stellingen. Zijn ze waar of niet waar? Zelfs ik vond het interessant om 'm nog eens door te lezen. De moeite waard dus.

http://cindyskaakoperatie.blogspot.nl/2013/12/van-erfelijkheid-tot-duimzuigen-en-van.html

Dit zijn de tien meest informatieve en meest gelezen blogs. Ik vond het vooral leuk om zelf nog eens door m'n oude blogs te scrollen en wat fragmenten te lezen. Wat een veranderingen heb ik toch doorgemaakt, echt te gek. Natuurlijk wil ik nog even alle lof uitspreken naar de belangrijkste personen in mijn leven. Oké, dat zijn dan blog 11 en 12: Mama en Archel. Bedankt!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

Happy Newyear!

Goedemorgen,

Laat ik maar eens beginnen met: HAPPY NEWYEAR! Dat 2016 een fantastisch mooi jaar mag worden voor jullie allemaal. Heb je goede voornemens? Of die je daar niet aan?

Zelf doe ik helemaal niet aan goede voornemens en ga ik gewoon verder op dezelfde voet, maar als ik er dan toch een moet noemen: ik ga binnenkort op zoek naar een nieuwe tandarts. Ofja, zoeken hoef ik eigenlijk niet meer, want ik denk al dat ik weet waar ik naartoe ga. Na mijn negatieve ervaring vorig jaar in Eindhoven heb ik besloten om daar niet meer terug te gaan. Het lag zeker niet aan de kwaliteit van de behandelingen maar meer aan de communicatie (of beter gezegd het gebrek daaraan)... Het wordt weer eens tijd voor een periodieke controle want dat is inmiddels alweer een hele tijd geleden.

Ik kan daar alweer zenuwachtig van worden hoor. Nog altijd vind ik het moeilijk en maak ik me druk. Archel zegt dan altijd: "goh, waar maak jij je druk om. Je poetst zo goed en je gebruikt al die andere dingen om je gebit schoon te houden. Er kan toch niks aan de hand zijn?" Met 'al die andere dingen' bedoelt hij overigens m'n Philips Airfloss en de GUMpicks die ik iedere dag gebruik. Ach, we gaan het zien. Ik ga binnenkort eens bellen voor een afspraak.

Volgende week moet ik overigens ook weer op controle bij Dr. de Jonge. Drie maanden geleden ben ik er voor het laatst geweest. Destijds was er sprake van vooruitgang en ook nu kan ik zeggen dat ik nog steeds kleine stapjes maak. Het gaat weer iets beter. Nog niet waar ik zijn moet, maar zo lang ik progressie blijf maken is het prima, toch. Ik ben benieuwd wat Dr. de Jonge erover te zeggen heeft.

Voor de rest houd ik het deze week kort, aangezien er vandaag een heleboel andere verplichtingen op het programma staan die de nodige energie van me vragen.

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy