Als je alles van tevoren al wist, zou je het dan nog doen?

Goedemorgen!

"Als je 4 jaar geleden wist wat je nu allemaal weet, was je dan toch nog het traject in gegaan?" De maandelijkse afspraken bij de orthodontist, het aandraaien van de beugel en weer een paar dagen op yoghurt en puree leven, het schaamtegevoel, de pijn, de afspraken bij de kaakchirurg, de kaakosteotomie, 8 weken lang vloeibaar voedsel. Het bloed, zweet en ontelbaar veel tranen. Uiteindelijk de blijdschap. Blijdschap om het feit dat ik zonder na te denken kon lachen en mijn stralend gebit kon tonen aan de buitenwereld. Als ik dit allemaal van tevoren wist, had ik dit traject dan nog aangedurfd?

Het is een vraag die ik vaak krijg. Een vraag die me soms ook wel weer eens aan het denken zit. Naast de kaakoperatie heb ik natuurlijk nog enkele andere operaties ondergaan, waaronder drie neuscorrecties. Die operaties hebben in combinatie met de kaakosteotomie mijn gezicht wezenlijk veranderd. Soms denk ik wel eens: "Wauw, ik heb echt veel lef gehad om al mijn onzekerheden aan te pakken". De keuze om een beugel- en kaakosteotomietraject in te gaan was niet moeilijk. Ik moest wel, vanwege die medische noodzaak. Toch ging ik niet over één nacht ijs. Bij mij zijn daar heel wat huilbuien en scheldkanonnades aan vooraf gegaan. Ik wilde geen beugel, ik wilde geen pijn, ik durfde geen operatie. Ik gooide de kont tegen de krib, zoals ze dat wel eens zeggen. "Dan maar op jonge leeftijd een kunstgebit!" Mijn angst was in het begin groter dan de wil om dit traject in te gaan. Mijn moeder zei wel vaker: "Als je een kunstgebit wil moeten ze ook al je tanden trekken. Dat doet ook pijn!" Als ik dan weer gekalmeerd was, kon ik haar niets minder dan gelijk geven. Archel en mama hebben echt wat te verduren gehad.

Als emotioneel mens is mijn leven een achtbaan. Emoties gaan van het ene uiterste naar het andere uiterste. Gelukkig ben ik sinds de extreme make over vaak vrolijk, maar tijdens het traject was dit wel anders. Er zijn momenten geweest waarop ik dacht: "Ik laat mijn beugel eruit halen en ik stop met dit hele traject." Als ik even in een dip zat, gooide ik er de gekste dingen uit. Zeker toen ik in de maanden vóór de kaakosteotomie te maken had met een wachttijd van 4 maanden. VIER MAANDEN. Zestien weken onophoudelijke stress. Ik heb toen mijn hele agenda volgepland in de hoop dat de tijd voorbij zou vliegen. Dat ging ook wel redelijk snel, maar voor mijn gevoel nog lang niet snel genoeg.

Wat ik bij de start van het traject niet wist, was het feit dat ik uiteindelijk een boven- én een onderkaakosteotomie zou ondergaan. De tandarts zei in eerste instantie dat een onderkaakoperatie voldoende zou zijn. "Valt wel mee, zo'n operatie". Toen ik eenmaal bij Dr. de Jonge kwam en te horen kreeg dat mijn boven- én onderkaak aangepakt zouden worden, klopte mijn hart ineens in mijn keel. Die zag ik niet aankomen. Eerst spartelde ik een beetje tegen, maar uiteindelijk gaf ik toe aan de bekwaamheid van Dr. de Jonge. "Hij is een professional, hij zal het wel weten. Ik mag nu echt niet uit het traject stappen", dacht ik bij mezelf. Het was iedere dag weer anders. Mijn gevoel ging van het ene uiterste naar het andere uiterste. Van ongekende motivatie om het traject tot een succesvol einde te brengen tot tranen met tuiten en roepen dat ik die beugel zelf wel even uit mijn mond ging slopen.

Nu kan ik erom lachen. Toen niet. Ik weet ook niet of ik het traject in was gegaan met de wijsheden die ik nu heb. Als ik van tevoren had geweten hoeveel bloed, zweet en tranen het me zou kosten, weet ik niet of ik het had gedaan. Aan de andere kant: met mijn enorme doorzettingsvermogen ga ik alle uitdagingen in mijn leven aan. Als ik iets voor ogen heb, zal mij dit lukken. Daarin laat ik me niet van de wijs brengen door anderen.

Als ik naar die neuscorrecties kijk, bijvoorbeeld. De eerste neuscorrectie hier in Heerlen was qua resultaat niet zo'n succes, maar qua pijn viel het mee. Daarom durfde ik nog een tweede keer te gaan. Niet hier in Heerlen trouwens. Die tweede keer viel me al iets meer tegen. Bloeduitstortingen, zwelling, maar de pijn was nog te doen. Alleen het resultaat viel tegen. Ik móest en ik zou voor een perfecte neus gaan. Zoals ik al zei: als ik iets in mijn hoofd heb, gebeurt dat. Hoewel de vooruitzichten zeer pijnlijk waren, hield ik vast aan mijn ultieme droom: een mooie rechte neus. En dus ging ik voor de derde keer onder het mes. Deze keer werd een geweldig resultaat geboekt, maar o, wat heb ik een pijn gehad. Ik wist van tevoren dat het geen meevaller zou worden, maar mijn uiteindelijke doel heeft me er doorheen gesleept.

Ik denk dat dit met het beugel- kaakosteotomietraject hetzelfde is geweest. Hoewel ik van tevoren al wist dat het geen makkelijke weg zou worden, zei mijn intuïtie dat ik het moest doen. Zo'n kans zou ik misschien nooit meer krijgen. Dan maar een paar jaar bikkelen. Ik hoor het mezelf nog zeggen. Als ik toen had geweten wat mij nog te wachten stond, had ik het waarschijnlijk toch wel gedaan. Die mooie, perfecte glimlach was echt een geweldige motivatie.

Sinds mijn extreme make over heb ik dan ook een nieuw motto: "Pain is temporary, happiness is forever". Dit geldt voor heel veel dingen! Je dromen nastreven is niet altijd even makkelijk, maar met de juiste dosis doorzettingsvermogen en een ongekende wil zijn er heel veel dingen mogelijk. De weg er naartoe kan mentaal of fysiek 'painful' zijn, maar eenmaal je doel bereikt kun je genieten van je behaalde resultaten. Genieten van 'happiness'!

"You are so much stronger than you think".

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy

PS Volgende week komt er een gastartikel van een kaakfysiotherapeut op de blog. I'll keep you posted!

PS1 Er zijn nog samples Bluem tandpasta die ik weg mag geven. Mocht je interesse hebben, stuur me dan even een berichtje.