Eerste werkweek na de operatie; cliënten zijn verheugd! - dat doet goed.

Goedemorgen!

Week vier na de operatie. De tijd vliegt voorbij... Hoewel ik nog steeds regelmatig (lees: te vaak) van die emotionele buien heb, ben ik blij dat ik stappen vooruit maak. Heel veel kleine stapjes zijn uiteindelijk een grote stap. Mede dankzij alle lieve berichten van een aantal bloglezers en de steun van mijn naasten komt er af en toe weer een kleine twinkeling in mijn ogen. Thanks daarvoor!

Afgelopen week ben ik weer begonnen met werken. Op advies van de bedrijfsarts op therapeutische basis; 16 uur per week verdeeld over 4 diensten. Ook en vooral in verband met mijn pols trouwens, waarmee ik op dit moment geen fysiek werk kan / mag verrichten. Een beetje spannend vond ik het wel om richting 'mijn' cliënten te gaan. Ik werk op dit moment nog in de ouderenzorg. Niet lang meer, want over 3 weken vlieg ik eruit. Bezuinigingen. Door alle activiteiten, ook rondom de blog, sluit ik niet uit dat mijn toekomst elders ligt. Het is mijn droom om iets in de richting van communicatie te gaan doen. Ik ben op dit moment flink aan het zaaien. Je kent vast het gezegde: "wie zaait, zal oogsten..." Ik ben er de laatste tijd nog meer achtergekomen waar mijn passie ligt en die ga ik volgen. Zoals ik altijd zeg: "don't let your dreams be dreams". Tijd om dromen waar te maken nu ik in die positie zit!

Even terug naar mijn werk. Ik werk dus nu 4 x 4 uur per week. Niets fysiek, maar gewoon 'quality time' met de bewoners. Ik vind het fantastisch om nu eens persoonlijke aandacht te kunnen geven. Iets wat tegenwoordig helaas zeer schaars is in de ouderenzorg. Vorige week dinsdag draaide ik mijn eerste dienst, van 14.00 - 18.00 uur. Bij binnenkomst verscheen er een grote glimlach op het gezicht van de cliënten. Dat is toch waar je het voor doet? Ik kreeg er meteen goede zin van. Iedereen vroeg hoe het met me ging. Ze waren oprecht geïnteresseerd in me. Ze hadden me gemist. Het was tenslotte al bijna twee maanden geleden dat ik op het werk was geweest. Voorafgaande aan de operatie heb ik 3 weken vakantie gehad en vanaf 2 weken voor de operatie zat ik met mijn pols. Heerlijk om er weer even te zijn, hartverwarmend om heel veel knuffels in ontvangst te nemen. Al moet ik zeggen dat ik om 18.00 uur bekaf was. Zoveel had ik niet eens gedaan, maar toch.

Ik merk dat mijn energy level nog altijd niet terug is op het oude niveau. Bij lange na niet. Toen ik thuis kwam ben ik gaan eten, douchen en lekker op bed gaan liggen. Even rust. Al dat kletsen had mijn kaken behoorlijk verzuurd en ik had hoofdpijn. Ach, ik had het er graag voor over. Het was fijn om er weer even te zijn. Vooral om de cliënten weer te zien. Ik ben nu alweer bijna een week aan de gang en ik moet zeggen dat het aardig gaat. Op 20 augustus moet ik terug komen bij de bedrijfsarts. Tot die tijd blijft het schema van 4 x 4 uur van toepassing.

En verder? Verder gaat het best oké. Een paar vriendinnen vragen vrijwel dagelijks hoe het met me gaat. Zo fijn als mensen aanvoelen als ik niet zo lekker in mijn vel zit. Zo fijn als ze dan precies weten wat ik nodig heb! Al is het maar een klein berichtje, dat maakt niet uit. Het feit dat mensen even laten weten dat ze aan je denken doet zo goed. Ik ga me vast snel weer beter voelen. Er is ook zoveel gebeurd de afgelopen tijd. De operatie en alle gevolgen van dien, een nieuw huis met alle drukte eromheen, mijn werk dat binnenkort eindigt, een nieuwe uitdaging waar ik naar op zoek moet en ga zo maar door. Logisch dat dat zijn weerslag op me heeft. Accepteren, laten gebeuren, luisteren naar je lichaam en langzaam alles weer oppakken. Zo probeer ik in ritme te blijven en sta ik iedere dag vroeg op om bijvoorbeeld een wandeling te maken, frisse lucht en zonnestralen op mijn huid. Dat doet een mens echt goed!

Even naar de gevolgen van de laatste operatie. De littekens zijn nog steeds wat gevoelig. Het staat allemaal iets minder strak, maar als ik voluit lach trekt het wel nog. Boven mijn linker voortand zit een stuk gevoelig tandvlees. Niet gevoelig in de zin van 'als ik het aanraak doet het pijn', maar als ik praat en beweeg voelt het niet fijn. Tevens heb ik daar de hele dag het gevoel dat er eten blijft hangen ter grootte van een rijstkorrel. Steeds als ik kijk blijkt er niets te zitten en is het slechts een gevoel. Dat zal wel weer iets met zenuwen te maken hebben. De rest van mijn tandvlees is trouwens nog helemaal doof. Na de vorige operatie had ik dat ook. Destijds heeft het wel een paar maanden geduurd voordat die sensatie weer terug was. Het stoort verder niet, dus ik heb er niet zo'n problemen mee. Het is prima zo.

Verder zijn de kaken stijf en tegen het einde van de dag behoorlijk verzuurd, eigenlijk net als voor de operatie. Op mijn werk praat ik heel veel met collega's en cliënten. Op een vrije dag als ik alleen thuis ben heb ik weinig last. Er valt dan weinig te praten. ;) Heerlijk om dan eens niet zo verzuurd te zijn. Als ik mijn onderkaak van links naar rechts beweeg voelt dat niet lekker rond de gewrichten. Af en toe kraakt het. Ik probeer wel te oefenen. Open, dicht, open, dicht. Van links, naar rechts, van links, naar rechts... Soms doe ik de oefeningen die ik een hele tijd geleden van de fysio heb gekregen. Ik vind het belangrijk dat de beweeglijkheid zo snel mogelijk terugkomt. De mondopening gaat steeds beter. Ik krijg de mond vrij ver open, maar de verzuring schiet er snel in. Ach, ik verwacht er nog niet te veel van en ik moet mezelf de tijd gunnen, denk ik. Ik heb nog altijd de hoop dat ik ooit van dat verzuurde gevoel af ga komen.

Het naar binnen werken van voedsel gaat uitstekend. Ik eet vrijwel alles, tot kleine harde pistoletjes aan toe. Heerlijk! Archel heeft me vorige week mee uiteten genomen. We zijn sushi (my favourite!) gaan eten om te vieren dat alles achter de rug is. Archel zegt altijd dat hij trots op me is dat ik me overal zo doorheen vecht. Nou, ik ben trots op hem dat hij m'n buien overleeft. Held. De operatie, de overdracht van het huis en het klussen; het is achter de rug. Gelukkig. Heerlijk om een nieuwe plek te hebben, waar ik een nieuwe start kan gaan maken.

Komende donderdag ben ik jarig en word ik 25 jaar. In het weekend gaan we dit vieren, tegelijk met de housewarming. Er komen dan wat vrienden en familie om een nieuw tijdperk in ons nieuwe huis in te luiden. Hopelijk is de twinkeling in m'n ogen dan weer aanwezig, want mijn verjaardag is een ultiem 'shine bright like a diamond'-moment, toch? Ik ga ervoor!

Tot volgende week. Dan plaats ik een gastblog van Peggy Boetzkes; goede vriendin, bron van inspiratie én gelaatkundige. Ze schrijft over wat de kaak betekent in het gezicht en welke veranderingen in persoonlijkheid er kunnen optreden bij verplaatsingen van de kaak bij een kaakosteotomie.

Liefs,
Cindy