Accept what you can't change. Change what you can't accept!

Goedemorgen,

Vorige week had ik het er al over. Het feit dat er mensen zijn die denken mij een goedbedoeld advies te geven. "Misschien moet je maar eens beginnen met accepteren. Accepteren dat je klachten nooit meer weggaan. Dat zou je een hoop frustraties besparen". Het is een uitspraak die ik regelmatig te horen krijg van bekenden. Een uitspraak waarmee niets verkeerds bedoeld wordt, maar die bij mij verkeerd valt en vooral vechtlust oproept. Ik ben pas 25 jaar en weiger te accepteren dat ik de rest van mijn leven met klachten rondloop. Daar vind ik mezelf nog veel te jong voor!

Mensen hebben volgens mij soms niet door wat voor een impact die klachten hebben. Aan de buitenkant is er niets te zien. Aan de buitenkant zien ze de (bijna altijd) vrolijke Cindy met een glimlach van oor tot oor. Die glimlach is vaak op mijn gezicht te zien. Ik ben dan ook bijzonder tevreden met de esthetische resultaten van de kaakosteotomie. Vroeger kon ik alleen maar dromen van zo'n glimlach en keek ik jaloers naar mensen met een prachtig gebit. Tegenwoordig heb ik zelf een mooi gebit. Daar ligt het dus niet aan. Als ik door de stad loop kan ik het niet laten om in ieder raam te kijken om even mijn glimlach te checken.

Mijn buitenkant verraadt niet wat er aan de binnenkant speelt. Met sommige naweeën valt wel te leven hoor. Zo was ik afgelopen week een dagje in Maastricht met een vriendin. We kletsten ronduit en we hebben de hele dag gelachen om de kleinste dingen. Het was ontzettend gezellig, maar tijdens de eindeloze lachbuien kwam de verzuring snel op. Daar kan ik dan goed mee leven hoor. Het neemt me mijn plezier niet weg, maar ik denk dan wel: "ahh, f*ck it..." Ik kan ook alles eten; van harde pistoletjes tot een heerlijke biefstuk. Het lukt me allemaal, maar als ik iets eet waar ik lang op moet kauwen, is dat vermoeiend. Ach, ik ben allang blij dat ik alles kan eten. Daar zit de frustratie 'm dus ook niet in. Verder zijn die dove plekken in een gedeelte van de onderlip en kin irritant, maar absoluut geen hoofdzaak in de frustraties. Irritanter zijn de gevoelige tanden aan de rechterkant. Sinds ik de Philips Sonicare for Kids gebruik gaat het tanden poetsen prima. De trilling van de tandenborstel is een stuk minder hard, waardoor het niet zo door dreunt in mijn kaken.

Vervelender vind ik het feit dat ik meestal in de loop van de middag last krijg van vermoeidheidsklachten in de kaken. Ik moet echt mijn best doen om goed te articuleren. "Nou, het is echt niet te horen dat je last hebt met praten, hoor", krijg ik soms te horen. Van binnen irriteer ik me dan alweer en denk ik: "nee, aan de buitenkant zie je ook niet dat ik aan de binnenkant extra hard mijn best doe!" Ik word daar af en toe moe van. Ook heb ik af en toe het gevoel dat ik 'mijn beet niet kan vinden'. Ik weet niet hoe ik het beter kan omschrijven, maar het voelt dan dat mijn tanden niet zo goed op elkaar passen door de spanning die er op de spieren staat. Gelukkig komt dit niet zo vaak meer voor. Sinds de platen en schroeven eruit zijn heb ik het gevoel dat mijn tanden prima op elkaar passen zonder te hoeven zoeken naar de goede beet.

Over het volgende probleem heb ik lang na moeten denken. Ik twijfelde of ik het wel moest delen omdat het om iets heel persoonlijks gaat. De blog is voor iedereen toegankelijk, maar ik wil open zijn in mijn verhaal. Ook van andere lotgenoten krijg ik vaak te horen dat de volgende klacht ervaren wordt, terwijl daar in de voorlichting vóór de operatie niets over is verteld. Het aller-, aller-, allerergste, en ja, daar kan ik echt om huilen, dat is wat me het meeste dwarszit: een kus met Archel heeft nooit meer gevoeld zoals een aantal jaren geleden, voordat ik aan het traject begon. Ik kan het ook niet volhouden om een uitgebreide kus te geven. De spieren voelen binnen de kortste keren zo verzuurd. Dat is hetgeen mij het meest frustreert. Verschrikkelijk. Verdriet heb ik ervan. Als ik met mensen over het traject praat en we komen op dat onderwerp, houd ik me groot. Ik zeg wel eerlijk dat het niet meer is zoals voorheen. Van binnen doet het me veel pijn. Ik weet niet hoe ik het gevoel van die vermoeidheidsklachten in de kaken het best kan omschrijven. Misschien is het 't best te vergelijken met een kramp die er bijna in schiet. Ik voel me ook schuldig omdat het voor Archel natuurlijk ook nooit meer hetzelfde is. Hij begrijpt me, steunt me, vindt het erger voor mij dan voor hemzelf, maar toch. Ik voel me er zo rot bij. Dat het me hoog zit blijkt wel uit het feit dat ik afgelopen donderdag, toen ik in de stad iets met Archel ging drinken, vol schoot toen we op het onderwerp uit kwamen. "Potverdorie, niet nu, niet hier!" Gelukkig kon ik de tranen wegslikken, gaf Archel me een heeeeeeeeele dikke knuffel en hebben we er nog een gezellige avond van gemaakt.

Het lijkt nu vast alsof ik alleen maar aan het klagen ben, maar zo wil ik absoluut niet overkomen. Zoals ik al 1.000 keer op de blog heb gezegd: ik ben (op enkele kleine dingetjes na) tevreden met de esthetische resultaten. Er zijn alleen een paar klachten die mij blijven achtervolgen en waar ik niet vanaf kom. De klachten verschillen ook van dag tot dag. Ik moet wel zeggen dat het sinds de laatste operatie op 7 juli stukken beter gaat. Kleine stapjes vooruit. Als ik ga hardlopen heb ik geen steken meer in mijn kaken bij elke stap die ik zet. Dat was voorheen wel anders. Ook het gevoel dat ik de beet weer beter kan vinden is iets wat zich na de operatie heeft ontwikkeld. Daar ben ik heel blij mee.

Over een paar weken ga ik met frisse moed maar weer eens verder in mijn 'zoektocht' op weg naar volledig herstel. Nu wil ik vooral even afstand nemen van alles wat er de laatste tijd is gebeurd. Het waren 'energievretende' maanden. De operatie, de verhuizing, het werk en daarna het verliezen van mijn baan hebben veel energie gekost. De glimlach was alweer terug sinds mijn verjaardag, maar het energielevel is laag. Om een nieuw tijdperk in te luiden gaan Archel en ik vandaag op vakantie. Vanmiddag stappen we in het vliegtuig naar Curaçao, waar we 3,5 week zullen blijven. Wat er dan op mijn programma staat? Niet veel meer dan uitrusten, lekker eten en quality time met Archel!

En de blog? Geen zorgen. Die wordt natuurlijk iedere week geüpdatet.

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy