Jeetje, wat was het vorige week een 'feest der herkenning'. Al vaker kreeg ik te horen dat mensen zich niet begrepen voelen in het traject, maar dat mijn verhaal van vorige week zo herkenbaar zou zijn? Nee, dat had ik niet verwacht. De blog werd op meerdere platformen gedeeld en dat zorgde voor een boost aan bezoekers. Het is alleen maar goed dat het verhaal gedeeld wordt, want zo kunnen we er samen aan werken dat er minder onbegrip vanuit de buitenwereld is. Er kwamen een aantal mooie reacties op de blog en ook in mijn mailbox zijn de hele week berichten binnen gekomen. Ik vind het geweldig om zoveel reacties te krijgen. Bevestiging dat mensen zich herkennen in mijn verhaal, mensen op weg kunnen helpen, kunnen steunen, onzekerheden weg kunnen nemen, mensen over de streep trekken om het traject in te gaan of gewoon even een oppepper geven. Dat geeft me een heel goed gevoel en bovendien geeft het me weer veel nieuwe inspiratie voor de komende tijd. Dankjewel, trouwe lezers. Mede dankzij jullie is deze blog zo groot geworden!
De hele week heb ik vrolijk rond gehuppeld. Ik zit weer in de juiste 'vibe'. Vorige week maandag was ik even in de sportschool en zag ik een jongen van een jaar of 18 die samen met zijn vriendin aan het trainen was. Die jongen had een geweldig mooi gebit. Kaarsrecht, stralend wit en een schitterende glimlach. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden en zei tegen Archel: "ik loop zo naar die jongen toe om te zeggen dat hij een prachtig gebit heeft..." Ik weet immers zelf wat voor een geluksgevoel er bij mij naar boven komt als iemand mij complimenten geeft over mijn gebit. Dan straal ik van oor tot oor, dan kan mijn dag niet meer stuk. Wie weet wat die jongen er wel niet voor heeft moeten doen om zo'n stralende glimlach te krijgen! Daarom wilde ik ook deze jongen een compliment geven. Ik durfde alleen niet zo goed op hem af te stappen. Stel je toch eens voor dat hij zou denken: "wat een gek!" Archel zei dat ik mijn hart moest volgen en gewoon op hem af moest lopen. Na een half uur twijfelen werd het toch echt tijd om op hem af te stappen, aangezien hij z'n spullen pakte om naar huis te gaan. Ik sprong op van mijn matje en rende naar hem toe. Archel moest daar wel een beetje om lachen, maar ik dacht: "nú is mijn kans en het interesseert me niet wat anderen er van denken!" Enthousiast en met een overdosis energie stapte ik op de jongen af en zei dat hij echt een prachtig gebit heeft. Die zag hij niet aankomen. Zijn gezicht liep rood aan en er kwam een verlegen 'dankjewel' uit zijn mond. Ik vroeg aan hem of hij een beugel heeft gehad, maar dat was niet het geval. Hij heeft die stralende glimlach van moeder natuur gekregen! Ik zei tegen hem dat hij daar onwijs trots op mag zijn en dat ik het niet kon laten om even op hem af te stappen. Met een rood hoofd liep hij weg, zijn route vervolgend richting de kluisjes, waar zijn vriendin stond te wachten. Ik lag inmiddels weer op mijn matje en keek van een afstandje toe. Die jongen vertelde wat hem net was overkomen. Zijn vriendin kon er hartelijk om lachen. Met een glimlach op hun gezicht verlieten ze de sportschool. Tevreden verliet ik een kwartier later zelf de sportschool. "Zo, ik heb gezegd wat ik wilde zeggen en 'I made his day'." Als ik het niet had gezegd, had ik er echt spijt van gehad. "Wie goed doet, goed ontmoet", zeggen ze toch wel eens?
Komende woensdag heb ik een afspraak met Dr. de Jonge. Geen controle voor de kaakjes, maar een afspraak om weer wat dingen te bespreken en verder te komen met ons project. Wanneer ik weer op controle moet weet ik eigenlijk niet. Enkele maanden geleden was er sprake van dat tandarts Scuric en Dr. de Jonge nog moesten overleggen over het maken van een splint in verband met mijn vermoeidheidsklachten. Scuric is daar de laatste keer tijdens de controle niet meer op teruggekomen en aangezien ik nu op zoek ga naar een andere tandarts, zal het er bij hem ook niet meer van komen. Van enkele bloglezers kreeg ik de vraag hoe het nu met mijn vermoeidheidsklachten in de kauwspieren is. Binnenkort zal ik een blog besteden aan de ongemakken die ik op dit moment ondervind, want het is alweer een tijd geleden dat ik dat met jullie heb besproken. Ik zou willen dat ik er geen blog meer aan hoefde te wijden, want dat zou betekenen dat ik zonder klachten door het leven ga. Helaas is dat nog niet het geval. Inderdaad, 'nog' niet, want zoals ik al vaker heb gezegd: ik rust niet voordat ik er alles aan heb gedaan om mijn klachten op te lossen!
Voorlopig ga ik gewoon door met alle dingen waar ik op dit moment mee bezig ben. Dat ik een bijdrage mag leveren aan het wekelijkse sportprogramma 'TVL SportArenA' vind ik ontzettend gaaf. Het bevalt me heel goed, ik leer veel en er komen interessante mensen op mijn pad. Wie weet waar het allemaal nog toe gaat leiden. Mocht je nieuwsgierig zijn en de uitzendingen terug willen kijken, dan kan dat via deze link.
Volgende week publiceer ik een hele bijzondere gastblog. Niemand minder dan Bas Njio zal een artikel voor mijn blog gaan schrijven. Bas Njio is een gerenommeerde orthodontist die veel bekendheid geniet in Nederland. O.a. het RTL-programma 'Dit is mijn Lijf' heeft hem weten te vinden. Ik vind het een enorme eer dat hij de tijd neemt om een bijdrage te leveren aan deze blog. Bas Njio is gespecialiseerd in beugels voor volwassenen. 15 Jaar geleden begon hij al met de 'onzichtbare beugels'. Volgende week lees je meer over hem op mijn blog, dus 'stay tuned'.
Tot dan!
Liefs,
Cindy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten