Onbegrip van de buitenwereld in kaakosteotomietraject

Goedemorgen,

Geregeld krijg ik berichten van lotgenoten die zich niet begrepen voelen door de buitenwereld. Mensen van buitenaf die zich afvragen waarom iemand in vredesnaam en dan ook nog vrijwillig een kaakosteotomie ondergaat. Mensen die zich alleen voelen in hun traject. Mensen die steun zoeken omdat het er niet is in hun directe omgeving. Er bestaan veel misverstanden over deze chirurgische kaakcorrectie. Misverstanden die ik door middel van deze blog uit de wereld wil helpen.

Ten eerste; in bijna alle gevallen is er zeker geen sprake van een ingreep die iemand zomaar even vrijwillig doet. Vrijwel altijd ervaart de patiënt fysieke ongemakken of kunnen deze in de (nabije) toekomst ontstaan. Denk hierbij aan kaakgewrichtsklachten, moeite met kauwen, moeite met praten, hoofdpijn, het verlies van tanden enzovoorts. Er moet iets gebeuren om te voorkomen dat er schade ontstaat aan het gebit en de kaakgewrichten of de al ontstane schade zo nodig te herstellen.

Het beeld van buitenaf dat patiënten deze ingreep puur uit cosmetisch oogpunt doen, klopt natuurlijk niet. Feit is wel dat er vooruitgang kan worden geboekt op esthetisch gebied. Ik heb veel voor- en na-foto's van patiënten gezien. Patiënten die zelf ook aangeven dat ze zelfverzekerder zijn nu het gezichtsprofiel een stuk natuurlijker is. Mooi meegenomen, maar zoals gezegd: niet de hoofdreden van een kaakosteotomie.

De buitenwereld vergist zich in mijn ogen vaak in het traject waar een patiënt in zit. De operatie is een grote gebeurtenis, maar slechts een deel van een lang traject. Dit traject eist doorzettingsvermogen, volharding. Niemand die dit 'zomaar even doet'. Patiënten zoals jij en ik vechten jarenlang voor die stralende glimlach. Echter het belangrijkste doel van het hele traject is probleemloos de toekomst in te gaan. Voordat er een kaakosteotomie uitgevoerd kan worden zullen de tanden netjes in een rij moeten staan. Een beugeltraject is in 99% van de gevallen noodzakelijk. Dit vergt tijd. Geduld. Gemiddeld is een patiënt minimaal een jaar 'aan het beugelen' voordat er een afspraak gemaakt kan worden bij de kaakchirurg.

Bij de kaakchirurg begint de meest spannende periode. Althans de periode waar het gros van de patiënten het meest tegenop ziet. Logisch ook, want een kaakosteotomie is ingrijpend. Dr. de Jonge zei het al in de uitzending bij TVL: "Het is een pittige operatie". Een bimaxillaire kaakosteotomie, waarbij boven- en onderkaak gebroken en opnieuw 'gezet' worden, neemt al snel 4 uur in beslag. Een aanslag op je lichaam, zo heb ik het ervaren.

Toen ik in 2010 aan de start stond van mijn beugel- en kaakosteotomietraject kon ik op de steun van mijn naasten rekenen. Er was echter ook onbegrip, maar dit kon ik gelukkig snel van me af zetten. Mensen die totaal niet wisten waar ze het over hadden en dan toch een oordeel gingen vellen. Daar heb ik snel afstand van genomen. Die mensen heb ik een paar jaar later stil gekregen, toen ze me onverwacht ergens tegenkwamen en ik het niet kon laten om mijn 'bright smile' op te zetten. Daar hoefde ik verder niets voor te doen. Die glimlach zei op dat moment genoeg.

Door veel mensen wordt onterecht gedacht dat een kaakosteotomie een cosmetische ingreep is. Er zijn zeker gevallen in de wereld die het uit puur cosmetisch oogpunt doen, vooral in Azië, waar vrouwen het gezicht van een Europese vrouw als schoonheidsideaal zien. Daar heb ik trouwens al een keer een blog over geschreven. Mijn motivatie lag echter meer in het feit dat ik te horen kreeg dat ik over enkele jaren geen tanden meer zou hebben als ik er niets aan zou doen. Een kunstgebit in mijn jaren als twintiger? Ik moest er niet aan denken. Dit traject was dus pure noodzaak... In het begin besefte ik niet eens dat ik er qua uiterlijk ook op vooruit zou gaan. Natuurlijk wist ik dat ik mooie rechte tanden zou krijgen, maar dat mijn gezichtsprofiel zo zou veranderen? Nee, daar had ik me eigenlijk nog niet echt in verdiept. Ik was meer bezig met de beugel en de rechte tanden.

De buitenwereld zag me veranderen. Van een onzeker meisje naar een zelfverzekerde jonge vrouw. Vaak stond ik trots voor de spiegel als ik zag dat mijn tanden weer wat beter in de rij waren komen te staan. Na de kaakoperatie hoefde er alleen nog maar geperfectioneerd te worden bij de orthodontist. De rest is geschiedenis... Nooit zal ik het gevoel vergeten dat ik had na het verwijderen van de beugel. Tranen van blijdschap. Trots, maar ook dankbaar. "Hier heb ik het allemaal voor gedaan!" Ik postte veel foto's op social media, want iedereen mocht mijn 'bright smile' zien.

Ook door de blog heb ik meer begrip gekregen van de buitenwereld. Waren mensen eerst nog sceptisch, door het lezen van mijn ervaringen kregen ze de noodzaak van het traject door. 'Mijn' buitenwereld beseft nu dat een kaakosteotomie echt geen cosmetische ingreep is, maar een medisch noodzakelijke. Dat ik op deze manier ook maar een beetje heb kunnen doordringen tot die mensen, geeft mij een goed gevoel.

En ten slotte, voor alle personen die nog steeds niet door hebben dat een kaakosteotomie echt niet voor de fun is; maakt niet uit! Ik verspreid mijn 'bright smile' maar al te graag. De mooie glimlach met mijn eigen tanden, waar ik heel hard voor heb moeten vechten. Oké, ik ga de komende tijd wel weer aan de slag met mijn gebit om de voor mij irriterende details op te lossen, maar over het algemeen ben ik tevreden. Het had zo anders kunnen zijn. Er is niemand die me dit nog afneemt...

"Share your sparkle everywhere!"

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy