Week 14 na de operatie: mijn eerste broodje döner!

Hallo allemaal,

3,5 maand post-OK; de operatie is nu al een hele tijd geleden, maar soms voelt het nog als de dag van gisteren. Alle gebeurtenissen staan op mijn netvlies gebrand en voorlopig zal dat denk ik ook nog niet vervagen. Ik ben er dagelijks nog veel mee bezig. Dit komt ook door het feit dat ik echt nog wel rekening moet houden met eten. In principe lukt het me wel weer om alles naar binnen te werken, maar de manier waarop is niet altijd even charmant.

Vorige week maandag waren we een dagje gaan shoppen in Maastricht. Archel weet daar een zaak te liggen die de allerbeste broodjes döner verkoopt. Dit moest ik dus gaan proeven. Hoe? Dat maakte me niets uit; op de een of andere manier zou ik het wel naar binnen krijgen. Toen de broodjes geserveerd werden, dacht ik: hoe moet ik dit gaan doen? Zo ver krijg ik mijn mond niet eens open?! En al die groentes, die tussen mijn tanden en beugel blijven zitten?

Een heerlijk broodje döner tijdens een dagje shoppen in Maastricht

Toch ging ik de uitdaging aan. Met mijn mond zo ver als ik kon geopend, nam ik een hap uit het broodje. Super lekker, maar na een paar happen waren mijn kaken al verzuurd. Toen hebben we maar een mes en vork gevraagd. Die mensen moeten zeker gedacht hebben: "wat ga je een broodje döner met mes en vork eten?!" Maargoed, dat boeide me op dat moment niet. Het enige wat ik wilde is dat broodje döner op een enigszins charmante manier naar binnen werken. De groenten heb ik een beetje van het broodje afgeplukt en daarna ben ik met kleinere hapjes gaan genieten van het ultieme broodje döner. Ja, ik kan Archel gelijk geven: dit was echt heel lekker.

Met mes en vork eten ging véél beter

Deze succeservaring gaf me weer meer vertrouwen. Zo heb ik afgelopen week ook mijn allereerste pizza naar binnen gewerkt. De krokante korstjes heb ik nog even laten liggen. De pizza smaakte me heerlijk, maar helaas kreeg ik hem niet op. Ik merk nog steeds dat mijn maag en darmen niet volledig gewend zijn aan al dat eten wat ik naar binnen werk. Misselijk word ik bijna niet meer, maar ik merk wel dat ik best wel snel vol zit.

De verrukkelijke pizza Bolero!

Ten tijde van de operatie heb ik veelvuldig gebruik gemaakt van de sapcentrifuge. Daar kwamen de lekkerste smoothies uit en hier heb ik destijds ontzettend van genoten. Het was niet alleen lekker, maar ook ontzettend gezond. Op die manier kreeg ik toch de benodigde vitamines binnen. O zo belangrijk, want je weerstand krijgt wel een klap te verwerken. De sapcentrifuge heeft overuren gedraaid en krijgt nu even rust. Ik ben blij dat ik weer vers fruit in stukken gesneden naar binnen kan werken. Fruit wordt voor mij nooit oud en het is een soort snoep voor mij. Toen het afgelopen week zo warm was, hebben we als maaltijd gewoon een paar schalen fruit naar binnen gewerkt. Lekker, verse mango, verse ananas, meloen en aardbeien. Met zo'n maaltijd krijg je de benodigde vitamines heel gemakkelijk binnen.

Verse mango, ananas, meloen en aardbeien: verrukkelijk!

Afgelopen weekend zijn we eigenlijk voor het eerst weer een beetje op stap geweest. Ik heb nog een beetje angst dat iemand me "per ongeluk" een elleboog tegen mijn kaak verkoopt. Aangezien mijn kaken nog steeds gevoelig zijn, wil ik liever niet dat dit gebeurt. Ook heeft Wim, de mondhygiënist, gezegd dat het met één goede rake klap weer kapot kan zijn. Gelukkig heb ik met Archel mijn personal bodyguard dus hij zorgt er wel voor dat er niets gebeurt. Ik moet eerlijk zeggen: ik heb écht meer zelfvertrouwen gekregen. Als ik in de spiegel kijk word ik zó blij. Een mooi gezicht, een lieve glimlach, een strakke kaaklijn. Alles is in balans en het ziet werkelijk schitterend uit. Oordeel zelf maar...

Een mooi vol gezicht...

En van de zijkant een strakke kaaklijn mét kin!

Oja, deze week wil ik ook nog even iets vertellen over het gevoel in mijn tanden, lip en kin. Vorige week heb ik eens geprobeerd om mijn tanden met de elektrische tandenborstel te poetsen. Die heb ik snel weer aan de kant gegooid. Het voelde echt vervelend, bijna pijnlijk zelfs. Heel gevoelig. Ik ben dus maar weer aan de "gewone" tandenborstel gegaan. Ach, dit gaat ook prima, maar voor mijn gevoel reinig ik mijn tanden beter met een elektrische tandenborstel.
Mijn onderlip is nog behoorlijk doof, vooral de rechterkant. Links voel ik alweer een klein beetje. Mijn kin is nog helemaal doof. Wat ik wel nog steeds heb is als ik met mijn vinger over mijn kin wrijf, ik dit voel aan mijn tanden. Dat is ook vervelend gevoelig. De zenuwen hebben gewoon tijd nodig om weer aan elkaar te groeien. Ongeduldig als ik ben wil ik natuurlijk dat alles morgen weer goed is, maar dit kan en mag ik gewoon nog niet verwachten. Alles komt goed, ik moet geduld hebben.

Over een week moet ik terug naar de tandarts. Ik weet nog niet wat er dan gaat gebeuren. Krijg ik een nieuwe draad? Krijg ik misschien weer elastieken om dat kleine spleetje weer naar elkaar toe te trekken? Geen idee. Het maakt me ook niet uit wat er gebeurt. Ik weet dat ik het ergste heb gehad en dat nu alleen nog de puntjes op de i gezet moeten worden. Mijn doel, de dag dat de beugel eruit gaat, komt steeds dichterbij.

Morgen over een week mag ik weer een bezoekje brengen aan Dr. de Jonge. Ik heb er zin in! Ik ben ervan overtuigd dat ook hij super tevreden is met de resultaten die hij heeft geboekt. Ik ben hem eeuwig dankbaar, want hij heeft echt de kwaliteit van mijn leven verbeterd. Nooit meer zal ik me druk hoeven maken dat ik mijn tanden zal verliezen, dat ik scheve tanden heb of dat ik geen kin heb. Iedere dag ben ik dankbaar dat ik de kans heb gekregen om dit traject te doen. Van tevoren had ik ontzettend veel twijfels, maar met steun van anderen ben ik de uitdaging aangegaan. Dit heeft geresulteerd in een groot succes.

Nogmaals, voor iedereen die twijfels heeft over dit traject: gooi die twijfels aan de kant, doe een beroep op je doorzettingsvermogen en ga de uitdaging aan. Het is de moeite waard!!

Met deze inspirerende uitspraak voor de twijfelaars onder ons, eindig ik deze blog...

Tot volgende week!

Liefs,

Cindy

Week 13 na de operatie: genieten van de afhaalchinees!

Hallo allemaal,

Het is tijd voor het 22e verhaal sinds het bestaan van deze blog. Zo langzamerhand heb ik een vaste groep volgers, die iedere week uitkijkt naar een nieuw verhaal. Leuk!

In de afgelopen week hebben Archel en ik Chinees besteld en lekker thuis laten bezorgen. Ik durfde het nog niet aan om in een restaurant te gaan eten. Dit vanwege mijn dagelijkse knoeitaferelen, maar ook omdat ik nog niet echt charmant kan kauwen. Daarom hebben we thuis genoten van de Chinees. Genoten met een hoofdletter G! Wat had ik al dat smakelijke eten gemist. Hmmm, pisang goreng, mihoen, loempia's, tsa sue, dim sum, pekingeend, gebakken spekvlees, shrimps en nog veel meer: het was onwijs lekker. De spareribs die erbij zaten heb ik helaas moeten afstaan aan Archel. Kloven zit er nog lang niet in en het vlees van de sparerib was sowieso een beetje taai. Dat kwam op dit moment dus nog iets te vroeg voor me. We hadden zó veel, dat we een dag later ook nog konden genieten. Je kan het raden: dat vond ik helemaal niet erg!

Een overdadige hoeveelheid aan Chinees, waar we 2 dagen van hebben genoten

Langzaam begint mijn gewicht weer iets omhoog te gaan. Inmiddels ben ik ruim 2 kilogram bijgekomen. Hopelijk komen daar nog enkele kilo's bij, want op dit moment kan ik mijn ribben nog tellen en dat vind ik zelf niet echt aantrekkelijk! Ach, er zijn al 2 van de 9 kwijtgeraakte kilo's bij. Ik ben op de goede weg. Wat ik wél merk is dat er weer iets meer volume in mijn gezicht komt. Dat is vooral te zien aan mijn wangen, die weer glorieus aanwezig zijn. Eigenlijk vind ik ze te groot, maar aan de andere kant mag ik niet klagen. Een vol gezicht met bolle wangen zorgt voor een vitale uitstraling. Ik ben 100% tevreden met de resultaten die Dr. de Jonge heeft geboekt. Om aan te komen werk ik regelmatig ongezonde dingen naar binnen. Om eerlijk te zijn heb ik daar soms moeite mee. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het allemaal super lekker, maar als het op is voel ik me schuldig. Ik ben het niet gewend om ongegeneerd caloriebommen naar binnen te werken. Normaal let ik op de hoeveelheid calorieën die ik binnen krijg. Dit in combinatie met het vele sporten zorgt voor een gezonde leefstijl en hier ben ik erg gesteld op. Ik weet dat ik nu een paar kilo's bij mag komen, dus soms lukt het me wel om, al dan niet met schuldgevoelens, iets ongezonds naar binnen te werken.

Eén van de heerlijke caloriebommen: zelfgemaakte bananencake

Verder ben ik ook weer een poging gaan wagen in de fitness. Waar het 10 weken post-OK nog uitliep op een teleurstelling, werd dit een succeservaring. Daar was ik blij om, want het thuis zitten was ik inmiddels meer dan zat. Ofja, ik fiets naar mijn werk, ga regelmatig wandelen, maar toch; het begon aan me te vreten dat ik me niet volledig kon uitsloven in de sportschool. Maarrrrr, ik ben weer terug van weggeweest! Nu is het een kwestie van alles rustig aan weer opbouwen en gáán met die banaan. De eerste training heb ik het nog rustig aan gedaan: 30 minuten crosstrainer, 15 minuten stepper, 15 minuten buikspieren. Ik heb de afgelopen week meteen 5x getraind. Ik heb maar een beetje spierpijn gehad, dus mijn spiergeheugen liet al snel weten aanwezig te zijn. Als een vis in het water werkte ik mijn oefeningen af en dit ging allemaal boven verwachting goed. Ik ben weer op de goede weg, al moet ik ervoor waken dat ik niet te hard van stapel loop.

Eindelijk weer vol aan de bak in de fitness!

Overigens kreeg ik afgelopen woensdag de kosten van de kaakoperatie onder ogen. Op "Mijn CZ" kan ik mijn zorgkosten inzien en daar was inmiddels ook de kaakoperatie aan toegevoegd. Oké, ik wist dat het duur zou zijn, maar dat het zó duur was?!?! Schrik niet, maar deze kaakosteotomie en alle randvoorwaarden eromheen hebben mijn ziektekostenverzekeraar bijna €9500,00 gekost! Ik denk niet dat CZ blij is met mij als klant. ;) Daarentegen ben ik ontzettend blij dat ik alles tot op de laatste cent vergoed heb gekregen. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik alles zelf had moeten betalen. Dan heb je het namelijk niet alleen over de kaakoperatie, maar ook het hele beugeltraject. Ik ben daarom extra dankbaar dat ik deze kans heb gekregen en ik ben heel blij dat ik alles heb doorgezet!

Over 2 weken, op 6 augustus, moet ik terug naar de tandarts/orthodontist. Ik weet nog niet wat er dan gaat gebeuren. Hij gaf de afgelopen keer wel aan dat er, na het plaatsen van een nieuwe stangetje enkele weken eerder, een klein spleetje aan het ontstaan was bij mijn linkerhoektand. Ik verwacht dat hij daar 6 augustus op verder gaat en ik ben benieuwd hoe hij dit gaat oplossen. Hopelijk krijg ik niet weer van die vervelende elastieken. Maargoed, we zullen zien, als het moet, dan moet het en leg ik me erbij neer. Ook ik wil natuurlijk een perfecte glimlach. Als ik daarvoor mijn beugel een maand of zelfs een paar maanden extra moet dragen, is dat voor mij geen probleem. Het liefst ben ik hem natuurlijk zo snel mogelijk kwijt.

Op 7 augustus, mijn verjaardag notabene, staat er een bezoek aan de mondhygiënist en Dr. de Jonge gepland. Dr. de Jonge zal dan weer geen controleren of de beet goed is en of ik vorderingen heb gemaakt wat betreft de beweeglijkheid van de kaken. Het lukt me steeds beter om de kaken zijwaarts te bewegen. De mond gewoon openen gaat al langer prima. Wel heb ik nog steeds "het krakje" als ik mijn mond te ver open. Zoals ik in een eerdere blog al heb geschreven, is dit niet pijnlijk, maar wel vervelend. In de loop van de tijd zal dit wel minder worden, verwacht ik.

Verder hebben er in de afgelopen week geen noemenswaardige gebeurtenissen plaatsgevonden. Alles gaat zo zijn gangetje, ik ben tevreden en ik herstel goed!

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy

3 Maanden post-OK: een terugblik op een heftige tijd

Hallo allemaal,

Drie maanden geleden ging ik volledig gestresst en in paniek richting het ziekenhuis voor mijn kaakosteotomie (onder- én bovenkaak) en tandvleescorrectie, om er 3 dagen later compleet toegetakeld weer uit te komen. Het is tijd voor een terugblik op deze bewogen periode vol met ups en downs, frustraties, tranen, maar zeker ook succeservaringen!

De voorbereiding op de operatie:
Sinds ik in januari de operatiedatum te horen kreeg, is het geen moment meer rustig geweest in mijn hoofd. De angst is me regelmatig even te veel geworden en er zijn momenten geweest dat ik met de telefoon in mijn handen heb gezeten om alles af te blazen. Gelukkig heb ik hele lieve mensen om me heen die me moed hebben ingesproken om toch door te zetten. Een andere domper was het mislopen van een fulltime baan. Het sollicitatiegesprek voor een baan in de ouderenzorg ging uitstekend en ik werd uitgekozen uit 70 kandidaten. Helaas ketste alles op het laatste moment af op het feit dat ik deze operatie nog moest ondergaan. Tijdens het sollicitatiegesprek had ik dit al aangegeven en werd gezegd dat dit geen probleem zou vormen. Helaas, het tegendeel was waar; eerlijkheid wordt tegenwoordig niet meer beloond. Een paar dagen ben ik er goed ziek van geweest. De operatie afzeggen en tóch voor de baan gaan was voor mij geen optie. Ik wilde zo snel mogelijk de kaakosteotomie ondergaan, want iedere dag van wachten, was voor mij één dag te veel. Met de nodige afleiding kwam de operatiedatum steeds dichterbij. De laatste twee weken voor de operatie wist ik niet meer hoe ik het had en ben ik nog meer afleiding gaan zoeken. Verder heb ik vóór de operatie veel goed gevulde soepen gemaakt en geportioneerd in de vriezer gedaan. Dit is overigens een goede tip voor mensen die deze operatie nog moeten ondergaan. Het is hartstikke handig om alleen maar iets uit de vriezer te hoeven pakken, want geloof me; na zo'n operatie is de energie om eten te bereiden ver te zoeken.

De operatie:
Zoals al eerder gezegd ging ik op 23 april 2012 volledig in paniek het ziekenhuis in. Het was een meevaller dat ik als allereerste die dag aan de beurt was: om 7.30 uur lag ik al op de OK. Daar heb ik Dr. de Jonge nog even gezien, wat ik zelf als erg prettig heb ervaren. Huilend ben ik daarna in slaap gevallen en zo werd ik bijna 5 uur later ook wakker. Pijn voelde ik op dat moment nog niet echt, ik was gewoon erg in de war. Van de route van de recovery naar de afdeling weet ik bijna niets meer. Ik weet wel nog dat ik heb gevraagd hoe laat het was, maar voor de rest is het voor mij blanco. Tegen 14.00 uur was ik terug op mijn kamer. 's Middags zijn Archel en mijn moeder bij me geweest. Ook hier weet ik vrij weinig meer van. Ik was echt ver heen! Regelmatig werden de coldpacks op mijn gezicht vervangen en het infuus werd een aantal keren gecontroleerd, omdat dit niet goed door liep. 's Avonds is Dr. de Jonge nog bij me geweest om te vertellen dat alles goed was gegaan.
De eerste nacht heb ik bijna geen oog dicht gedaan. Aan de ene kant omdat ik me geen houding wist te vinden, aan de andere kant omdat ik angst had voor de katheter, die de volgende ochtend eruit zou gaan.

Na een operatie van bijna 5 uur, keerde ik flink toegetakeld terug naar mijn eigen kamer

De eerste paar dagen na de operatie:

Dit kan ik in één woord omschrijven: VERSCHRIKKELIJK!! In totaal ben ik 3 dagen in het ziekenhuis verbleven. Wat was ik blij dat ik naar huis kon. Ik had veel pijn, kreeg Ibuprofen bruistabletten en antibiotica mee. Op vrijdag (5 dagen post-OK) is Archel nog zwaardere pijnstillers gaan halen, omdat ik het gewoon niet meer had. De zwelling was ook flink op komen zetten. Ik herkende mezelf niet meer, zó dik was mijn gezicht.
Ik was heel blij met het bezoek dat ik kreeg. Na een tijd komen de muren op je af en ben je blij als je een beetje afleiding krijgt. Zelf praten gaat dan niet echt. Alleen al het gevoel dat er iemand bij je is; dat is al fijn.
Eten en drinken deed ik door een rietje. Honger had ik niet. Dit kwam omdat ik me ontzettend beroerd voelde. Tijdens de operatie is er bloed in mijn maag gekomen en dit zorgde ervoor dat ik ontzettend misselijk was. Om toch voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen, zorgde Archel af en toe voor een kopje soep of een bekertje pap. Ook heb ik veel Hero FruitOntbijt naar binnen gewerkt. Dat was lekker! Het eten en drinken werd bemoeilijkt door de fixatie-elastieken die in mijn mond zaten.

Dag 1 na de operatie; ik herkende mezelf niet meer!!

De röntgenfoto 1 dag post-OK: de plaatjes (6 stuks) en pinnetjes (24 stuks) zitten op hun plek!

De weken na de operatie:
Ook dit kan ik in één woord omschrijven: FRUSTRATIES!!

Er zijn momenten geweest dat ik echt spijt heb gehad dat ik deze operatie had laten doen. Dit kwam vooral omdat ik gefrustreerd was. Het was me zó tegengevallen en de pijn was soms niet te harden.
Ook kon ik niet slapen zoals ik dat wilde. Vijf weken lang heb ik op de bank geslapen. In bed draaide ik meteen op een zij en dit was echt not done zo vlak na een kaakoperatie. Daarom werd de bank mijn grootste vriend. Overdag deed ik regelmatig een dutje, vooral ook omdat ik 's nachts geen oog dicht deed. Verder was ik afhankelijk van vloeibaar/gepureerd voedsel. Bah, wat was ik dat al snel spuugzat! Archel heeft de gekste dingen geprobeerd om me aan het eten te krijgen. Zo maakte hij bijvoorbeeld een keer krokettensoep. Wonder boven wonder was dit érg lekker. Helaas kon ik niet voorkomen dat ik af zou vallen: in totaal ben ik na de operatie 9 kilo kwijtgeraakt.
Naarmate de weken vorderden, kreeg ik steeds minder spijt van de operatie. De zwelling werd zienderogen minder en de resultaten van de boven- en onderkaakoperatie werden steeds beter zichtbaar. Ik sprong een gat in de lucht toen ik eindelijk zag dat ik nu een kin heb!
Het eten ging ook steeds beter. Na een week of 5 at ik mijn eerste geprakte kroket en kwam ook de gepureerde pasta in beeld. Langzaam werd het lijstje met voedsel dat ik weer kon eten steeds langer. Hier was ik heel blij mee, want de pappen en soepen kwamen me langzaam de neus uit!

Van links naar rechts: 1 dag post-OK, na 1 week, na 2 weken, na 3 weken, na 4 weken en na 6 weken

Nu, 12 weken post-OK:
In één woord: TROTS!!
Ik ben zó blij dat ik doorgezet heb. Ik heb veel moeten doen en laten in de hersteltijd van deze operatie, maar het was écht de moeite waard. De resultaten zijn geweldig; ik heb een kin, mijn tanden staan kaarsrecht, de kaaklijn is geweldig. Kortom: ik ben happy!
Ik eet weer boterhammen mét korst, ik maak frietjes meester en kan weer veel dingen eten. Alleen harde dingen of dingen waar ik lang op moet kauwen, laat ik nog even staan. Zo eet ik nog niet zoveel vlees, omdat daar toch vaak wat langer op gekauwd moet worden.

Het gevoel in mijn onderlip en kin is nog altijd niet terug. Ook mijn tandvlees is doof. Het kan nog een hele tijd duren voordat dit terugkomt. Ik heb er geen last van, het is alleen onhandig met eten. Regelmatig heb ik, zonder het te merken, eten langs mijn kin af hangen. Een beetje gênant, maar ik kan er mee leven.

De kaken voelen nog beurs aan. Het bewegen gaat wel steeds beter en ik krijg mijn mond alweer best ver open. Iedere beweging voel ik, het is een soort stijf gevoel, maar het doet geen pijn. Iedere dag probeer ik de beweging te oefenen, zodat de kaken langzaam soepeler gaan worden.

Het praten gaat ontzettend goed. Wel merk ik soms dat ik tegen het einde van de dag meer moeite moet doen om duidelijk te praten. Het praten voelt voor mij ook anders. Het is alsof ik weer goed moet leren articuleren. Naarmate de tijd vordert zal dit steeds beter gaan.

Fysieke impact:
Een kaakoperatie is naar mijn mening fysiek gezien een aanslag op je lichaam. De botten worden doorgezaagd en in een nieuwe positie met pinnen vastgezet. De hersteltijd is lang en je moet rekening houden met voedsel. Er zijn voldoende mogelijkheden om te eten, maar mijn ervaring leert dat ik helemaal geen zin had om te eten. Enerzijds omdat het veel moeite en energie kostte, anderzijds omdat ik niet eens zin had om te eten. Gelukkig had ik voor de operatie al soepen geportioneerd in de vriezer gedaan. Nogmaals: dit is echt een goede tip voor mensen die deze operatie nog moeten ondergaan!! Het is belangrijk om ervoor te zorgen dat je genoeg voedingsstoffen binnenkrijgt en niet te veel afvalt. Helaas is dit niet altijd te voorkomen, maar je kan er wel alles aan doen.

Mentale impact:
Als zeer angstige patiënt heeft deze operatie in mentaal opzicht een grote impact op me gehad. Maandenlang was ik ermee bezig. Begin oktober heb ik gebeld voor een afspraak bij de kaakchirurg om alles in gang te zetten. Helaas kon ik pas in december terecht voor een consult en heeft de operatie pas plaatsgevonden in april. Deze lange wachttijd heeft mij veel stress bezorgd. Deze blog is, naast het feit dat ik anderen hiermee help, ook een manier om mijn ervaringen en bijbehorende emoties van me af te schrijven. Je gezicht gaat na zo'n operatie ook veranderen. Ook dit heeft mentaal gezien een impact. Persoonlijk ben ik hartstikke blij met de resultaten en dit heeft een positieve weerslag gehad op mijn psyche! Iedere keer als ik langs een spiegel loop of langs een winkel, kijk ik even in het raam om mezelf te bewonderen. Ja, ik mag er zijn!

Conlusie:
Voor mensen die nog hun twijfels hebben over de operatie, ik zeg: gooi de twijfels aan de kant en  DOE HET! Het is absoluut geen gemakkelijke weg, maar geloof me; het is echt de moeite waard.
Het is een lang traject, waar je zelf volledig achter moet staan als je erin stapt. Een flinke dosis doorzettingsvermogen is wel gewenst. Er zullen genoeg momenten van frustraties zijn, maar als je straks terugkijkt op alles kun je hartstikke trots in de spiegel kijken. Dat is echter niet het belangrijkste. Het belangrijkste voor mij persoonlijk is dat ik mijn tanden niet meer naar voren bijt omdat mijn beet nu goed is. Dát is hetgene waar ik het meest blij om ben. Ik hoef niet meer te vrezen voor mijn tanden en ik denk dat dat ook voor anderen een belangrijke beweegreden is om deze operatie te gaan doen.

In april 2010 ben ik dit traject ingegaan en hopelijk wordt dit over ongeveer een half jaar afgerond. Dan mag de plaatjesbeugel eruit en ben ik klaar. Klaar voor een leven met een stralende glimlach.

Ik hoop dat ik met dit verhaal weer een aantal mensen heb kunnen helpen bij het maken van een keuze. Voor iedereen die deze operatie nog moet ondergaan: succes en ga ervoor!


Tot volgende week.

Liefs,

Cindy

Week 11 na de operatie: mijn allereerste frietjes en hamburger post-OK!

Beste lezers,

Week 11 post-OK zit er alweer op. Het was een week met slechts één teleurstelling en voor de rest alleen maar positieve openbaringen. Laten we beginnen met de teleurstelling, dan hebben we dat tenminste al gehad. ;)

Afgelopen maandag, vandaag precies een week geleden, besloot ik weer eens een poging te wagen in de fitness. De operatie was tenslotte alweer 10 weken geleden. Ik vind het heerlijk om tot het uiterste te gaan in de sportschool. Dat had ik de afgelopen tijd gemist. Vol goede moed ging ik samen met Archel richting de fitness. Ook al raadde het ziekenhuis me af om voluit te gaan, eigenwijs als ik ben sloeg ik dit advies in de wind en ging ik er vol voor. Eenmaal aangekomen in de sportschool liep ik richting de vertrouwde crosstrainer, om er ruim een half uur later compleet gefrustreerd vanaf te komen. Dit was me toch nog iets te veel van het goede. Mijn hoofd begon te bonken, ik kreeg steken in mijn kaken en een zeurend gevoel bleef hangen. Bij thuiskomst ben ik gaan douchen, heb ik een pijnstiller genomen en ben ik met een coldpack op de bank geplofd. Dat was echt een verademing. Een dag later ging het gelukkig alweer stukken beter. Ik besloot voor mezelf dat het toch nog te vroeg was om weer te gaan sporten. Bovendien speelt het ook mee dat ik het heel moeilijk vind om weer rustig op te bouwen. Ongeduldig als ik ben moet alles weer zo snel mogelijk als vanouds gaan, maar dat gaat helaas niet. Archel sloot de avond af met een treffende uitspraak: "Wie niet luisteren wil, moet maar voelen......"

De rest van de week heb ik op het gebied van eten grote sprongen vooruit gemaakt. Aardappelen, gehaktballetjes, broodje hotdog, hamburgers, vlaai, salades, vers fruit..... zelfs de korstjes van de boterhammen maak ik weer meester! Ik doe er dan wel wat langer over om het eten naar binnen te werken, maar het lukt me wel. Dat is waar het om gaat, toch?

Een lekker broodje hotdog

Afgelopen vrijdagavond om 22.30 uur had ik honger en enorm zin in frietjes. Ik wilde het gewoon proberen. Wat doe je dan? Dan pak je de auto en ga je nog even naar de McDonalds. Hier heb ik mijn allereerste frietjes post-OK gegeten. Om het geheel af te maken heb ik er maar meteen een hamburger bij besteld. Met mijn mond zo ver als ik kon geopend, zette ik mijn tanden in de hamburger. Dat was echt een sensatie voor de smaakpapillen! Net als de frietjes trouwens. Helemaal happy en vooral voldaan zijn we terug naar huis gereden. Je kunt je vast voorstellen dat de glimlach op mijn gezicht die avond niet meer verdween.

Mijn allereerste frietjes post-OK

Hap-hap-hap, lekker mijn tanden in een hamburger zetten. Ik kreeg mijn mond net ver genoeg open, yes!

Na het eten heb ik wel altijd een zeurend gevoel in de kaken. Alsof ik vezuurd ben. Tsja, dat is ook niet gek, aangezien ik nog niet zo lang bezig ben met het kauwen van eten. De spierkracht zal vanzelf wel weer terugkomen. Ik ben allang blij dat ik weer kan eten en ik geniet er dan ook met volle teugen van. Dit is ook al te merken aan mijn gewicht. Sinds ik weer wat beter kan eten, ben ik alweer bijna 1,5 kilo aangekomen. Daar mogen gerust nog wel een paar kilo's bij. Ik heb er alle vertrouwen in dat dat wel goed gaat komen, aangezien ik weer allerlei (on)gezonde dingen naar binnen kan werken!

Oké, nog één bordje eten dan. Koude schotel, fruit, tomaten, eieren, het lukt me allemaal weer en dat mag gezien worden!

Wat een beetje minder is, is het gevoel rond mijn onderlip/kin. Als ik op mijn kin druk, zijn mijn ondertanden aan de rechterkant ontzettend gevoelig. Niet prettig! Als ik mijn onderlip aanraak, heb ik nog steeds een kriebelgevoel onderaan mijn kin. Verder heb ik de hele dag het gevoel dat ik aan het kwijlen ben. Dan lijkt het net alsof er iets langs mijn kin naar beneden druipt. Als ik dan met mijn vinger aan mijn kin voel, is er helemaal niets aan de hand en ben ik gewoon "droog". Dat is best vervelend. Iedere paar minuten veeg ik wel met mijn vinger langs mijn kin, omdat ik steeds denk dat er iets zit. Het zal wel met de zenuwen te maken hebben. Laten we hopen dat het niet al te lang meer duurt voordat ik mijn gevoel terug heb, want ik heb geen zin in knoeitaferelen in een chique restaurant! Hoe charmant is dat dan...

Verder voel ik een paar keer per dag een "krak" in het kaakgewricht. Vooral als ik moet gapen kraakt het flink. En dat gaat hard, want Archel hoort het vaak als hij gewoon naast me zit. Het doet niet echt pijn, maar het is wel even een vies gevoel. Het voelt alsof het kaakgewricht (vlakbij het oor) even verplaatst en dan weer terug schiet. Ik probeer zoveel mogelijk met de mond dicht te gapen, maar soms lukt dat niet. Dan open ik mijn mond zo ver als ik kan en hoor ik een flinke krak. Ook dit zal na verloop van tijd wel minder worden, hoop ik. Als het de volgende keer als ik terug moet naar de kaakchirurg, op 7 augustus, nog niet minder is, ga ik het toch even aangeven. Eens kijken wat zijn mening hierover is. Op internet heb ik wel eens gelezen dat een kaakosteotomie grote invloed heeft op de rest van de kaak en de gewrichten. Volgens de internetsite waar ik informatie heb vergaard, moeten de gewrichtskopjes weer "inslijten". Dit kan ervoor zorgen dat je af en toe een krak hoort, maar het kan verder geen kwaad.

Overigens heb ik afgelopen donderdag, 5 juli, weer een mijlpaal bereikt. Twee jaar geleden, op 5 juli 2010, werd namelijk de plaatjesbeugel bij me geplaatst. Het was dus mijn 2e plaatjesbeugel-verjaardag! De dag dat de beugel geplaatst werd, vergeet ik echt nooit meer. Toen ik uit de stoel kwam kon ik niet eens fatsoenlijk meer praten. Mijn mond voelde enorm "gevuld" aan en ik moest erg wennen aan de beugel. De dag erna had ik zoveel pijn, dat ik op weg naar school heb moeten overgeven in de trein. Wat ben ik daar ziek van geweest zeg.
Maargoed, onze 2e verjaardag hebben we uiteraard gevierd, en wel met een heerlijke brownie. De kaarsjes mochten natuurlijk niet ontbreken.

Lieve plaatjesbeugel,

 Op 5 juli waren we precies 2 jaar aan elkaar verbonden
We hebben een echte haat-liefde verhouding
Er zijn momenten geweest waarop ik het liefst afscheid van je wilde nemen
Maar iedere keer werd ik overgehaald om het toch nog even vol te houden
Over ongeveer een half jaar gaan we definitief uit elkaar
Dan zit onze tijd samen erop, dan is het lang genoeg geweest
Maar wat ben ik blij dat jij in mijn leven bent gekomen
Dankzij jou, lieve plaatjesbeugel, heb ik straks een stralende glimlach!!

Al met al kijk ik met een hartstikke tevreden gevoel terug op de afgelopen week. De misselijkheidsaanvallen buiten beschouwing gelaten, heb ik volop genoten van al het lekkers om me heen. Het lijstje met dingen die ik al kan eten, wordt steeds groter. De babypapjes en fruitpotjes heb ik nog niet helemaal los kunnen laten. Regelmatig (lees: bijna dagelijks) eet ik nog een lekker kommetje pap of een fruithapje. Niet meer omdat het moet of omdat het niet anders kan, maar gewoon omdat ik het lekker vind!

Volgende week is de kaakoperatie 3 maanden geleden. Ik vind dat het dan tijd is om terug te kijken op de afgelopen tijd. Het was een bewogen periode, met veel ups en downs. Wat is me meegevallen? Wat is me tegengevallen? Zou ik, als ik alles van tevoren wist, dit traject zijn ingegaan? Dit en nog veel meer lees je volgende week. Ik zou zeggen; tot dan!

Liefs,

Cindy

Week 10 na de operatie: voor het eerst mijn tanden in een frikandel gezet

Hallo allemaal,

Vandaag ben ik 10 weken ofwel 2,5 maand post-OK. Eindelijk zie ik zelf in dat ik al heel veel vooruitgang heb geboekt. 10 Weken geleden lag ik hartstikke voor pampus in het ziekenhuis. En nu? Nu zet ik gewoon mijn tanden alweer in (zacht) voedsel! Wat is dát genieten... Ook voor Archel geldt dat zijn vloeibare dieet erop zit en dat ook hij weer mag gaan genieten van al het lekkers op deze wereld. Weliswaar alleen nog maar zachte dingen (nee, geen spareribs), maar het is al veel meer dan soep en pap. Top!

Mijn gezicht is heel erg mooi bijgetrokken na de operatie. Persoonlijk vind ik de resultaten verbluffend en ook van mensen om me heen krijg ik veel complimenten. Mijn gezicht is echt veranderd in positieve zin. Zoals ik in mijn vorige blogs al een paar keer heb gezegd: ik kan niet meer stoppen met lachen als ik in de spiegel kijk. Gek, hè? Ik heb nooit een echte kin en kaaklijn gehad, ik had altijd "huid over" onder mijn kaken (dubbele kin), ik had een overbeet en mijn tanden stonden naar voren. Nadat Dr. de Jonge zijn magische handen op mijn kaken heeft losgelaten, is er van al deze problemen niets meer over. Hallo kin, kaaklijn en rechte tanden. Daaaaag overbeet en dubbele kin, tot nooit meer ziens!

10 Weken post-OK

Een mooie kaaklijn en kin

Helemaal happy met het resultaat!

Op het gebied van eten gaat het steeds beter. Wat ben ik blij dat het tijdperk van leven op soepen en pappen voorbij is. Ik eet evengoed bijna iedere dag nog een bordje pap, gewoon omdat ik het lekker vind. Ja, ook nog na zo'n lange tijd. Verder geniet ik van maaltijden met zacht voedsel.
Bijten vind ik nog heel erg moelijk. Het doet niet echt pijn, maar het geeft een vervelend gevoel. Dit heeft er ook mee te maken dat mijn tanden nog steeds heel gevoelig zijn.
Gisteren heb ik mijn tanden in een frikandel en een kroket gezet, zonder alles in mini-baby-stukjes te snijden. Dit ging prima, maar ik merkte na een paar happen wel dat de spieren rondom mijn kaakgewricht snel verzuurd raken. Naarmate de tijd vordert, zal dit alleen maar beter gaan. De banden en spieren rondom het kaakgewricht moeten ook weer wennen aan de kracht die erop gezet wordt. Vergelijk het met een been dat lange tijd in het gips heeft gezeten. Zodra het been uit het gips komt, is een groot gedeelte van de spiermassa verdwenen en ook dat moet weer opgebouwd worden. Gewoon lekker blijven oefenen, dan komt die kracht vanzelf weer terug.

De frikandel was overigens een daverend succes. Iedereen ziet een frikandel natuurlijk als iets volkomen normaals. Voor mij was dit echter een hele grote succeservaring. Een paar weken terug had ik al eens een frikandel gehad, in hele kleine stukjes. Dan proef je niets. Maar nu... Ik heb mijn tanden weer op elkaar gezet, een beetje gekauwd en echt weer iets geproefd! Héérlijk! Dit moest natuurlijk wel even op beeld worden vastgelegd... na het eten was ik zó vrolijk. Ik kon er niets aan doen, maar ik werd er een beetje emotioneel van. Tranen van blijdschap, huilen en lachen tegelijk. Na zo'n lange tijd was dit voor mij zó'n geweldig moment, dat de emoties weer even los kwamen. Emoties van geluk, emoties van blijdschap. Wauw!

Succeservaring van week 10: mijn tanden in een frikandel zetten

Ook heb ik weer genoten van vers fruit, in vaste vorm welteverstaan. In de voorbije 10 weken heb ik met enige regelmaat smoothies en milkshakes naar binnen gewerkt, maar nooit meer mijn tanden in een aardbei, mango of iets anders gezet. Zelf besloot ik afgelopen zaterdag dat ik weer een poging wilde wagen en dus gingen we naar de markt om vers fruit in te slaan. We kwamen thuis met een paar zakken vol met fruit en binnen een paar minuten had ik mijn kommetje met fijn gesneden fruit klaar staan. Weer een paar minuten later was dat goed gevulde kommetje alweer leeg. Er is niet veel lekkerders dan vers fruit!

Een kommetje vers fruit, ook dat was lang geleden

Wat me deze week ook goed had gesmaakt, was de zelfgemaakte choco-vanillecake.

Naast de succeservaringen wat betreft het eten, heb ik nog meer goed nieuws. Ik ben inmiddels alweer ruim een kilo aangekomen. Gelukkig maar, want ik was in totaal 9 kilo afgevallen. Daar wil ik er minimaal 5 van terug hebben en als ik weer ga sporten mogen er nog wel een paar kilo's bij, spiermassa welteverstaan. :) Ik ben ook steeds minder misselijk. Mijn maag en darmen kunnen weer iets verdragen en beginnen goed op gang te komen. Zo maak ik iedere dag kleine stapjes!

Afgelopen donderdag ben ik naar de tandarts/orthodontist geweest. Een mijlpaal, want het was de 50e keer dit traject in de behandelstoel bij de tandarts/orthodontist/kaakchirurg (alle specialismen opgeteld). Beneden heeft de tandarts een bandje om mijn kies opnieuw geplakt, want deze was nog vóór de operatie losgegaan. Nu ik mijn mond weer ver genoeg kon openen, kon hij dit ook repareren. De tandarts had wat moeite om het bandje over mijn kies te krijgen en hij zette aardig wat kracht. Ik heb 2 dagen last gehad van mijn onderkaak, maar gelukkig was dat snel weer over. Verder heb ik beneden een nieuwe draad erin gekregen. In eerste instantie zou ik pas in augustus terug hoeven te komen, dit in verband met vakantie. Gelukkig bedacht hij zich en wil hij me over 1,5 week, op 12 juli, nog even terug zien. Dan krijg ik boven een nieuwe draad. Ik ben daar blij mee, want het kan me niet snel genoeg gaan natuurlijk! Ik kan niet wachten tot de beugel eruit gaat en ik weer breeduit kan lachen. Oké, dat kan ik nu al, maar als het zover is en de beugel is eruit, kan ik helemaal niet meer stoppen met lachen!

Afgelopen vrijdag moest ik terugkomen bij mondhygiënist Wim en Dr. de Jonge. Wim heeft er weer voor gezorgd dat ik met een superfrisse mond naar buiten liep. Het voelt fijn als hij alles heeft gespoeld. Ik vroeg aan Wim of ik weer mag gaan sporten. "Tsja, dat ligt eraan, wat doe je voor sport?", vroeg Wim. Ik antwoordde hierop dat ik 4 à 5x in de week fitness en af en toe een balletje ga trappen met vrienden. Ik kreeg niet het antwoord wat ik zo graag wilde horen. Als sportfanaat mis ik het sporten enorm en het liefst zou ik nu de fiets op stappen om me een uurtje lekker uit te gaan sloven in de sportschool. Helaas zit dat er niet in. Wim raadde me nu nog af om kracht op de kaken en kiezen te zetten. Voor mij blijft er in de fitness dan niet zoveel meer over, aangezien ik naast cardio ook veel kracht doe. Met krachttraining zet je toch al snel druk op je kaken. Nou, dan wacht ik nog wel even met sporten, want ik ga écht niet een uur suf zitten fietsen. Dat is niets voor mij. Als ik ga sporten, moet ik wel voluit kunnen gaan en dat gaat nu nog niet. Laat maar zitten dan.
Verder hadden we het nog even over voetbal. Wim, pestkop eerste klas, zei dat vrouwen die achter een bal aan rennen toch helemaal niets voorstelt! Gelukkig meende hij het niet, maar Wim vindt het nogal leuk om zijn patiënten een beetje voor de gek te houden. Ik geef hem groot gelijk, dat maakt de sfeer in de behandelkamer een stuk gemoedelijker. Daarna kwam Dr. de Jonge erbij. Het eerste wat Wim zei: "Dokter, ze vraagt of ze weer mag voetballen. Man, dat is toch niets voor vrouwen? Als ze nou eens shirtjes zouden wisselen, tsja, dan......" Dr. de Jonge nam het voor me op en gaf toe vrouwenvoetbal best oké te vinden. Het blijven toch mannen, hè. Ach, ik voetbal al lang niet meer, maar vind het af en toe leuk om met Archel een balletje te trappen op het veld. Daarna werd het even een stuk serieuzer. Dr. de Jonge bekeek de littekens in de mond. Deze zijn nog een beetje dik, maar dit zal nog slinken naarmate de tijd vordert. Verder keek hij naar de beet, hoe ver ik mijn mond open kon en of ik mijn kaken al zijdelings kon bewegen (onderkaak naar links en rechts schuiven). Wow, dat was moeilijk. Het lukte me gewoon niet! Dit was echter niet erg; de beweeglijkheid zal zich in de komende weken weer verder ontwikkelen.

Dr. de Jonge wil me over een maand terugzien, maar dit is niet mogelijk in verband met vakantie. Nu moet ik over 5 weken op mijn verjaardag, 7 augustus, terug komen. Ook staat nu al vast dat er in oktober een nieuwe I-cat (driedimensionale foto) wordt gemaakt.

Tot die tijd, goed blijven oefenen en hopelijk weer wat meer voedsel dat ik kan bijschrijven op mijn lijstje.

Bedankt weer voor het lezen en tot volgende week.


Liefs,

Cindy