Week 11 na de operatie: mijn allereerste frietjes en hamburger post-OK!

Beste lezers,

Week 11 post-OK zit er alweer op. Het was een week met slechts één teleurstelling en voor de rest alleen maar positieve openbaringen. Laten we beginnen met de teleurstelling, dan hebben we dat tenminste al gehad. ;)

Afgelopen maandag, vandaag precies een week geleden, besloot ik weer eens een poging te wagen in de fitness. De operatie was tenslotte alweer 10 weken geleden. Ik vind het heerlijk om tot het uiterste te gaan in de sportschool. Dat had ik de afgelopen tijd gemist. Vol goede moed ging ik samen met Archel richting de fitness. Ook al raadde het ziekenhuis me af om voluit te gaan, eigenwijs als ik ben sloeg ik dit advies in de wind en ging ik er vol voor. Eenmaal aangekomen in de sportschool liep ik richting de vertrouwde crosstrainer, om er ruim een half uur later compleet gefrustreerd vanaf te komen. Dit was me toch nog iets te veel van het goede. Mijn hoofd begon te bonken, ik kreeg steken in mijn kaken en een zeurend gevoel bleef hangen. Bij thuiskomst ben ik gaan douchen, heb ik een pijnstiller genomen en ben ik met een coldpack op de bank geplofd. Dat was echt een verademing. Een dag later ging het gelukkig alweer stukken beter. Ik besloot voor mezelf dat het toch nog te vroeg was om weer te gaan sporten. Bovendien speelt het ook mee dat ik het heel moeilijk vind om weer rustig op te bouwen. Ongeduldig als ik ben moet alles weer zo snel mogelijk als vanouds gaan, maar dat gaat helaas niet. Archel sloot de avond af met een treffende uitspraak: "Wie niet luisteren wil, moet maar voelen......"

De rest van de week heb ik op het gebied van eten grote sprongen vooruit gemaakt. Aardappelen, gehaktballetjes, broodje hotdog, hamburgers, vlaai, salades, vers fruit..... zelfs de korstjes van de boterhammen maak ik weer meester! Ik doe er dan wel wat langer over om het eten naar binnen te werken, maar het lukt me wel. Dat is waar het om gaat, toch?

Een lekker broodje hotdog

Afgelopen vrijdagavond om 22.30 uur had ik honger en enorm zin in frietjes. Ik wilde het gewoon proberen. Wat doe je dan? Dan pak je de auto en ga je nog even naar de McDonalds. Hier heb ik mijn allereerste frietjes post-OK gegeten. Om het geheel af te maken heb ik er maar meteen een hamburger bij besteld. Met mijn mond zo ver als ik kon geopend, zette ik mijn tanden in de hamburger. Dat was echt een sensatie voor de smaakpapillen! Net als de frietjes trouwens. Helemaal happy en vooral voldaan zijn we terug naar huis gereden. Je kunt je vast voorstellen dat de glimlach op mijn gezicht die avond niet meer verdween.

Mijn allereerste frietjes post-OK

Hap-hap-hap, lekker mijn tanden in een hamburger zetten. Ik kreeg mijn mond net ver genoeg open, yes!

Na het eten heb ik wel altijd een zeurend gevoel in de kaken. Alsof ik vezuurd ben. Tsja, dat is ook niet gek, aangezien ik nog niet zo lang bezig ben met het kauwen van eten. De spierkracht zal vanzelf wel weer terugkomen. Ik ben allang blij dat ik weer kan eten en ik geniet er dan ook met volle teugen van. Dit is ook al te merken aan mijn gewicht. Sinds ik weer wat beter kan eten, ben ik alweer bijna 1,5 kilo aangekomen. Daar mogen gerust nog wel een paar kilo's bij. Ik heb er alle vertrouwen in dat dat wel goed gaat komen, aangezien ik weer allerlei (on)gezonde dingen naar binnen kan werken!

Oké, nog één bordje eten dan. Koude schotel, fruit, tomaten, eieren, het lukt me allemaal weer en dat mag gezien worden!

Wat een beetje minder is, is het gevoel rond mijn onderlip/kin. Als ik op mijn kin druk, zijn mijn ondertanden aan de rechterkant ontzettend gevoelig. Niet prettig! Als ik mijn onderlip aanraak, heb ik nog steeds een kriebelgevoel onderaan mijn kin. Verder heb ik de hele dag het gevoel dat ik aan het kwijlen ben. Dan lijkt het net alsof er iets langs mijn kin naar beneden druipt. Als ik dan met mijn vinger aan mijn kin voel, is er helemaal niets aan de hand en ben ik gewoon "droog". Dat is best vervelend. Iedere paar minuten veeg ik wel met mijn vinger langs mijn kin, omdat ik steeds denk dat er iets zit. Het zal wel met de zenuwen te maken hebben. Laten we hopen dat het niet al te lang meer duurt voordat ik mijn gevoel terug heb, want ik heb geen zin in knoeitaferelen in een chique restaurant! Hoe charmant is dat dan...

Verder voel ik een paar keer per dag een "krak" in het kaakgewricht. Vooral als ik moet gapen kraakt het flink. En dat gaat hard, want Archel hoort het vaak als hij gewoon naast me zit. Het doet niet echt pijn, maar het is wel even een vies gevoel. Het voelt alsof het kaakgewricht (vlakbij het oor) even verplaatst en dan weer terug schiet. Ik probeer zoveel mogelijk met de mond dicht te gapen, maar soms lukt dat niet. Dan open ik mijn mond zo ver als ik kan en hoor ik een flinke krak. Ook dit zal na verloop van tijd wel minder worden, hoop ik. Als het de volgende keer als ik terug moet naar de kaakchirurg, op 7 augustus, nog niet minder is, ga ik het toch even aangeven. Eens kijken wat zijn mening hierover is. Op internet heb ik wel eens gelezen dat een kaakosteotomie grote invloed heeft op de rest van de kaak en de gewrichten. Volgens de internetsite waar ik informatie heb vergaard, moeten de gewrichtskopjes weer "inslijten". Dit kan ervoor zorgen dat je af en toe een krak hoort, maar het kan verder geen kwaad.

Overigens heb ik afgelopen donderdag, 5 juli, weer een mijlpaal bereikt. Twee jaar geleden, op 5 juli 2010, werd namelijk de plaatjesbeugel bij me geplaatst. Het was dus mijn 2e plaatjesbeugel-verjaardag! De dag dat de beugel geplaatst werd, vergeet ik echt nooit meer. Toen ik uit de stoel kwam kon ik niet eens fatsoenlijk meer praten. Mijn mond voelde enorm "gevuld" aan en ik moest erg wennen aan de beugel. De dag erna had ik zoveel pijn, dat ik op weg naar school heb moeten overgeven in de trein. Wat ben ik daar ziek van geweest zeg.
Maargoed, onze 2e verjaardag hebben we uiteraard gevierd, en wel met een heerlijke brownie. De kaarsjes mochten natuurlijk niet ontbreken.

Lieve plaatjesbeugel,

 Op 5 juli waren we precies 2 jaar aan elkaar verbonden
We hebben een echte haat-liefde verhouding
Er zijn momenten geweest waarop ik het liefst afscheid van je wilde nemen
Maar iedere keer werd ik overgehaald om het toch nog even vol te houden
Over ongeveer een half jaar gaan we definitief uit elkaar
Dan zit onze tijd samen erop, dan is het lang genoeg geweest
Maar wat ben ik blij dat jij in mijn leven bent gekomen
Dankzij jou, lieve plaatjesbeugel, heb ik straks een stralende glimlach!!

Al met al kijk ik met een hartstikke tevreden gevoel terug op de afgelopen week. De misselijkheidsaanvallen buiten beschouwing gelaten, heb ik volop genoten van al het lekkers om me heen. Het lijstje met dingen die ik al kan eten, wordt steeds groter. De babypapjes en fruitpotjes heb ik nog niet helemaal los kunnen laten. Regelmatig (lees: bijna dagelijks) eet ik nog een lekker kommetje pap of een fruithapje. Niet meer omdat het moet of omdat het niet anders kan, maar gewoon omdat ik het lekker vind!

Volgende week is de kaakoperatie 3 maanden geleden. Ik vind dat het dan tijd is om terug te kijken op de afgelopen tijd. Het was een bewogen periode, met veel ups en downs. Wat is me meegevallen? Wat is me tegengevallen? Zou ik, als ik alles van tevoren wist, dit traject zijn ingegaan? Dit en nog veel meer lees je volgende week. Ik zou zeggen; tot dan!

Liefs,

Cindy