3 Maanden post-OK: een terugblik op een heftige tijd

Hallo allemaal,

Drie maanden geleden ging ik volledig gestresst en in paniek richting het ziekenhuis voor mijn kaakosteotomie (onder- én bovenkaak) en tandvleescorrectie, om er 3 dagen later compleet toegetakeld weer uit te komen. Het is tijd voor een terugblik op deze bewogen periode vol met ups en downs, frustraties, tranen, maar zeker ook succeservaringen!

De voorbereiding op de operatie:
Sinds ik in januari de operatiedatum te horen kreeg, is het geen moment meer rustig geweest in mijn hoofd. De angst is me regelmatig even te veel geworden en er zijn momenten geweest dat ik met de telefoon in mijn handen heb gezeten om alles af te blazen. Gelukkig heb ik hele lieve mensen om me heen die me moed hebben ingesproken om toch door te zetten. Een andere domper was het mislopen van een fulltime baan. Het sollicitatiegesprek voor een baan in de ouderenzorg ging uitstekend en ik werd uitgekozen uit 70 kandidaten. Helaas ketste alles op het laatste moment af op het feit dat ik deze operatie nog moest ondergaan. Tijdens het sollicitatiegesprek had ik dit al aangegeven en werd gezegd dat dit geen probleem zou vormen. Helaas, het tegendeel was waar; eerlijkheid wordt tegenwoordig niet meer beloond. Een paar dagen ben ik er goed ziek van geweest. De operatie afzeggen en tóch voor de baan gaan was voor mij geen optie. Ik wilde zo snel mogelijk de kaakosteotomie ondergaan, want iedere dag van wachten, was voor mij één dag te veel. Met de nodige afleiding kwam de operatiedatum steeds dichterbij. De laatste twee weken voor de operatie wist ik niet meer hoe ik het had en ben ik nog meer afleiding gaan zoeken. Verder heb ik vóór de operatie veel goed gevulde soepen gemaakt en geportioneerd in de vriezer gedaan. Dit is overigens een goede tip voor mensen die deze operatie nog moeten ondergaan. Het is hartstikke handig om alleen maar iets uit de vriezer te hoeven pakken, want geloof me; na zo'n operatie is de energie om eten te bereiden ver te zoeken.

De operatie:
Zoals al eerder gezegd ging ik op 23 april 2012 volledig in paniek het ziekenhuis in. Het was een meevaller dat ik als allereerste die dag aan de beurt was: om 7.30 uur lag ik al op de OK. Daar heb ik Dr. de Jonge nog even gezien, wat ik zelf als erg prettig heb ervaren. Huilend ben ik daarna in slaap gevallen en zo werd ik bijna 5 uur later ook wakker. Pijn voelde ik op dat moment nog niet echt, ik was gewoon erg in de war. Van de route van de recovery naar de afdeling weet ik bijna niets meer. Ik weet wel nog dat ik heb gevraagd hoe laat het was, maar voor de rest is het voor mij blanco. Tegen 14.00 uur was ik terug op mijn kamer. 's Middags zijn Archel en mijn moeder bij me geweest. Ook hier weet ik vrij weinig meer van. Ik was echt ver heen! Regelmatig werden de coldpacks op mijn gezicht vervangen en het infuus werd een aantal keren gecontroleerd, omdat dit niet goed door liep. 's Avonds is Dr. de Jonge nog bij me geweest om te vertellen dat alles goed was gegaan.
De eerste nacht heb ik bijna geen oog dicht gedaan. Aan de ene kant omdat ik me geen houding wist te vinden, aan de andere kant omdat ik angst had voor de katheter, die de volgende ochtend eruit zou gaan.

Na een operatie van bijna 5 uur, keerde ik flink toegetakeld terug naar mijn eigen kamer

De eerste paar dagen na de operatie:

Dit kan ik in één woord omschrijven: VERSCHRIKKELIJK!! In totaal ben ik 3 dagen in het ziekenhuis verbleven. Wat was ik blij dat ik naar huis kon. Ik had veel pijn, kreeg Ibuprofen bruistabletten en antibiotica mee. Op vrijdag (5 dagen post-OK) is Archel nog zwaardere pijnstillers gaan halen, omdat ik het gewoon niet meer had. De zwelling was ook flink op komen zetten. Ik herkende mezelf niet meer, zó dik was mijn gezicht.
Ik was heel blij met het bezoek dat ik kreeg. Na een tijd komen de muren op je af en ben je blij als je een beetje afleiding krijgt. Zelf praten gaat dan niet echt. Alleen al het gevoel dat er iemand bij je is; dat is al fijn.
Eten en drinken deed ik door een rietje. Honger had ik niet. Dit kwam omdat ik me ontzettend beroerd voelde. Tijdens de operatie is er bloed in mijn maag gekomen en dit zorgde ervoor dat ik ontzettend misselijk was. Om toch voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen, zorgde Archel af en toe voor een kopje soep of een bekertje pap. Ook heb ik veel Hero FruitOntbijt naar binnen gewerkt. Dat was lekker! Het eten en drinken werd bemoeilijkt door de fixatie-elastieken die in mijn mond zaten.

Dag 1 na de operatie; ik herkende mezelf niet meer!!

De röntgenfoto 1 dag post-OK: de plaatjes (6 stuks) en pinnetjes (24 stuks) zitten op hun plek!

De weken na de operatie:
Ook dit kan ik in één woord omschrijven: FRUSTRATIES!!

Er zijn momenten geweest dat ik echt spijt heb gehad dat ik deze operatie had laten doen. Dit kwam vooral omdat ik gefrustreerd was. Het was me zó tegengevallen en de pijn was soms niet te harden.
Ook kon ik niet slapen zoals ik dat wilde. Vijf weken lang heb ik op de bank geslapen. In bed draaide ik meteen op een zij en dit was echt not done zo vlak na een kaakoperatie. Daarom werd de bank mijn grootste vriend. Overdag deed ik regelmatig een dutje, vooral ook omdat ik 's nachts geen oog dicht deed. Verder was ik afhankelijk van vloeibaar/gepureerd voedsel. Bah, wat was ik dat al snel spuugzat! Archel heeft de gekste dingen geprobeerd om me aan het eten te krijgen. Zo maakte hij bijvoorbeeld een keer krokettensoep. Wonder boven wonder was dit érg lekker. Helaas kon ik niet voorkomen dat ik af zou vallen: in totaal ben ik na de operatie 9 kilo kwijtgeraakt.
Naarmate de weken vorderden, kreeg ik steeds minder spijt van de operatie. De zwelling werd zienderogen minder en de resultaten van de boven- en onderkaakoperatie werden steeds beter zichtbaar. Ik sprong een gat in de lucht toen ik eindelijk zag dat ik nu een kin heb!
Het eten ging ook steeds beter. Na een week of 5 at ik mijn eerste geprakte kroket en kwam ook de gepureerde pasta in beeld. Langzaam werd het lijstje met voedsel dat ik weer kon eten steeds langer. Hier was ik heel blij mee, want de pappen en soepen kwamen me langzaam de neus uit!

Van links naar rechts: 1 dag post-OK, na 1 week, na 2 weken, na 3 weken, na 4 weken en na 6 weken

Nu, 12 weken post-OK:
In één woord: TROTS!!
Ik ben zó blij dat ik doorgezet heb. Ik heb veel moeten doen en laten in de hersteltijd van deze operatie, maar het was écht de moeite waard. De resultaten zijn geweldig; ik heb een kin, mijn tanden staan kaarsrecht, de kaaklijn is geweldig. Kortom: ik ben happy!
Ik eet weer boterhammen mét korst, ik maak frietjes meester en kan weer veel dingen eten. Alleen harde dingen of dingen waar ik lang op moet kauwen, laat ik nog even staan. Zo eet ik nog niet zoveel vlees, omdat daar toch vaak wat langer op gekauwd moet worden.

Het gevoel in mijn onderlip en kin is nog altijd niet terug. Ook mijn tandvlees is doof. Het kan nog een hele tijd duren voordat dit terugkomt. Ik heb er geen last van, het is alleen onhandig met eten. Regelmatig heb ik, zonder het te merken, eten langs mijn kin af hangen. Een beetje gênant, maar ik kan er mee leven.

De kaken voelen nog beurs aan. Het bewegen gaat wel steeds beter en ik krijg mijn mond alweer best ver open. Iedere beweging voel ik, het is een soort stijf gevoel, maar het doet geen pijn. Iedere dag probeer ik de beweging te oefenen, zodat de kaken langzaam soepeler gaan worden.

Het praten gaat ontzettend goed. Wel merk ik soms dat ik tegen het einde van de dag meer moeite moet doen om duidelijk te praten. Het praten voelt voor mij ook anders. Het is alsof ik weer goed moet leren articuleren. Naarmate de tijd vordert zal dit steeds beter gaan.

Fysieke impact:
Een kaakoperatie is naar mijn mening fysiek gezien een aanslag op je lichaam. De botten worden doorgezaagd en in een nieuwe positie met pinnen vastgezet. De hersteltijd is lang en je moet rekening houden met voedsel. Er zijn voldoende mogelijkheden om te eten, maar mijn ervaring leert dat ik helemaal geen zin had om te eten. Enerzijds omdat het veel moeite en energie kostte, anderzijds omdat ik niet eens zin had om te eten. Gelukkig had ik voor de operatie al soepen geportioneerd in de vriezer gedaan. Nogmaals: dit is echt een goede tip voor mensen die deze operatie nog moeten ondergaan!! Het is belangrijk om ervoor te zorgen dat je genoeg voedingsstoffen binnenkrijgt en niet te veel afvalt. Helaas is dit niet altijd te voorkomen, maar je kan er wel alles aan doen.

Mentale impact:
Als zeer angstige patiënt heeft deze operatie in mentaal opzicht een grote impact op me gehad. Maandenlang was ik ermee bezig. Begin oktober heb ik gebeld voor een afspraak bij de kaakchirurg om alles in gang te zetten. Helaas kon ik pas in december terecht voor een consult en heeft de operatie pas plaatsgevonden in april. Deze lange wachttijd heeft mij veel stress bezorgd. Deze blog is, naast het feit dat ik anderen hiermee help, ook een manier om mijn ervaringen en bijbehorende emoties van me af te schrijven. Je gezicht gaat na zo'n operatie ook veranderen. Ook dit heeft mentaal gezien een impact. Persoonlijk ben ik hartstikke blij met de resultaten en dit heeft een positieve weerslag gehad op mijn psyche! Iedere keer als ik langs een spiegel loop of langs een winkel, kijk ik even in het raam om mezelf te bewonderen. Ja, ik mag er zijn!

Conlusie:
Voor mensen die nog hun twijfels hebben over de operatie, ik zeg: gooi de twijfels aan de kant en  DOE HET! Het is absoluut geen gemakkelijke weg, maar geloof me; het is echt de moeite waard.
Het is een lang traject, waar je zelf volledig achter moet staan als je erin stapt. Een flinke dosis doorzettingsvermogen is wel gewenst. Er zullen genoeg momenten van frustraties zijn, maar als je straks terugkijkt op alles kun je hartstikke trots in de spiegel kijken. Dat is echter niet het belangrijkste. Het belangrijkste voor mij persoonlijk is dat ik mijn tanden niet meer naar voren bijt omdat mijn beet nu goed is. Dát is hetgene waar ik het meest blij om ben. Ik hoef niet meer te vrezen voor mijn tanden en ik denk dat dat ook voor anderen een belangrijke beweegreden is om deze operatie te gaan doen.

In april 2010 ben ik dit traject ingegaan en hopelijk wordt dit over ongeveer een half jaar afgerond. Dan mag de plaatjesbeugel eruit en ben ik klaar. Klaar voor een leven met een stralende glimlach.

Ik hoop dat ik met dit verhaal weer een aantal mensen heb kunnen helpen bij het maken van een keuze. Voor iedereen die deze operatie nog moet ondergaan: succes en ga ervoor!


Tot volgende week.

Liefs,

Cindy