Week 14 na de operatie: mijn eerste broodje döner!

Hallo allemaal,

3,5 maand post-OK; de operatie is nu al een hele tijd geleden, maar soms voelt het nog als de dag van gisteren. Alle gebeurtenissen staan op mijn netvlies gebrand en voorlopig zal dat denk ik ook nog niet vervagen. Ik ben er dagelijks nog veel mee bezig. Dit komt ook door het feit dat ik echt nog wel rekening moet houden met eten. In principe lukt het me wel weer om alles naar binnen te werken, maar de manier waarop is niet altijd even charmant.

Vorige week maandag waren we een dagje gaan shoppen in Maastricht. Archel weet daar een zaak te liggen die de allerbeste broodjes döner verkoopt. Dit moest ik dus gaan proeven. Hoe? Dat maakte me niets uit; op de een of andere manier zou ik het wel naar binnen krijgen. Toen de broodjes geserveerd werden, dacht ik: hoe moet ik dit gaan doen? Zo ver krijg ik mijn mond niet eens open?! En al die groentes, die tussen mijn tanden en beugel blijven zitten?

Een heerlijk broodje döner tijdens een dagje shoppen in Maastricht

Toch ging ik de uitdaging aan. Met mijn mond zo ver als ik kon geopend, nam ik een hap uit het broodje. Super lekker, maar na een paar happen waren mijn kaken al verzuurd. Toen hebben we maar een mes en vork gevraagd. Die mensen moeten zeker gedacht hebben: "wat ga je een broodje döner met mes en vork eten?!" Maargoed, dat boeide me op dat moment niet. Het enige wat ik wilde is dat broodje döner op een enigszins charmante manier naar binnen werken. De groenten heb ik een beetje van het broodje afgeplukt en daarna ben ik met kleinere hapjes gaan genieten van het ultieme broodje döner. Ja, ik kan Archel gelijk geven: dit was echt heel lekker.

Met mes en vork eten ging véél beter

Deze succeservaring gaf me weer meer vertrouwen. Zo heb ik afgelopen week ook mijn allereerste pizza naar binnen gewerkt. De krokante korstjes heb ik nog even laten liggen. De pizza smaakte me heerlijk, maar helaas kreeg ik hem niet op. Ik merk nog steeds dat mijn maag en darmen niet volledig gewend zijn aan al dat eten wat ik naar binnen werk. Misselijk word ik bijna niet meer, maar ik merk wel dat ik best wel snel vol zit.

De verrukkelijke pizza Bolero!

Ten tijde van de operatie heb ik veelvuldig gebruik gemaakt van de sapcentrifuge. Daar kwamen de lekkerste smoothies uit en hier heb ik destijds ontzettend van genoten. Het was niet alleen lekker, maar ook ontzettend gezond. Op die manier kreeg ik toch de benodigde vitamines binnen. O zo belangrijk, want je weerstand krijgt wel een klap te verwerken. De sapcentrifuge heeft overuren gedraaid en krijgt nu even rust. Ik ben blij dat ik weer vers fruit in stukken gesneden naar binnen kan werken. Fruit wordt voor mij nooit oud en het is een soort snoep voor mij. Toen het afgelopen week zo warm was, hebben we als maaltijd gewoon een paar schalen fruit naar binnen gewerkt. Lekker, verse mango, verse ananas, meloen en aardbeien. Met zo'n maaltijd krijg je de benodigde vitamines heel gemakkelijk binnen.

Verse mango, ananas, meloen en aardbeien: verrukkelijk!

Afgelopen weekend zijn we eigenlijk voor het eerst weer een beetje op stap geweest. Ik heb nog een beetje angst dat iemand me "per ongeluk" een elleboog tegen mijn kaak verkoopt. Aangezien mijn kaken nog steeds gevoelig zijn, wil ik liever niet dat dit gebeurt. Ook heeft Wim, de mondhygiënist, gezegd dat het met één goede rake klap weer kapot kan zijn. Gelukkig heb ik met Archel mijn personal bodyguard dus hij zorgt er wel voor dat er niets gebeurt. Ik moet eerlijk zeggen: ik heb écht meer zelfvertrouwen gekregen. Als ik in de spiegel kijk word ik zó blij. Een mooi gezicht, een lieve glimlach, een strakke kaaklijn. Alles is in balans en het ziet werkelijk schitterend uit. Oordeel zelf maar...

Een mooi vol gezicht...

En van de zijkant een strakke kaaklijn mét kin!

Oja, deze week wil ik ook nog even iets vertellen over het gevoel in mijn tanden, lip en kin. Vorige week heb ik eens geprobeerd om mijn tanden met de elektrische tandenborstel te poetsen. Die heb ik snel weer aan de kant gegooid. Het voelde echt vervelend, bijna pijnlijk zelfs. Heel gevoelig. Ik ben dus maar weer aan de "gewone" tandenborstel gegaan. Ach, dit gaat ook prima, maar voor mijn gevoel reinig ik mijn tanden beter met een elektrische tandenborstel.
Mijn onderlip is nog behoorlijk doof, vooral de rechterkant. Links voel ik alweer een klein beetje. Mijn kin is nog helemaal doof. Wat ik wel nog steeds heb is als ik met mijn vinger over mijn kin wrijf, ik dit voel aan mijn tanden. Dat is ook vervelend gevoelig. De zenuwen hebben gewoon tijd nodig om weer aan elkaar te groeien. Ongeduldig als ik ben wil ik natuurlijk dat alles morgen weer goed is, maar dit kan en mag ik gewoon nog niet verwachten. Alles komt goed, ik moet geduld hebben.

Over een week moet ik terug naar de tandarts. Ik weet nog niet wat er dan gaat gebeuren. Krijg ik een nieuwe draad? Krijg ik misschien weer elastieken om dat kleine spleetje weer naar elkaar toe te trekken? Geen idee. Het maakt me ook niet uit wat er gebeurt. Ik weet dat ik het ergste heb gehad en dat nu alleen nog de puntjes op de i gezet moeten worden. Mijn doel, de dag dat de beugel eruit gaat, komt steeds dichterbij.

Morgen over een week mag ik weer een bezoekje brengen aan Dr. de Jonge. Ik heb er zin in! Ik ben ervan overtuigd dat ook hij super tevreden is met de resultaten die hij heeft geboekt. Ik ben hem eeuwig dankbaar, want hij heeft echt de kwaliteit van mijn leven verbeterd. Nooit meer zal ik me druk hoeven maken dat ik mijn tanden zal verliezen, dat ik scheve tanden heb of dat ik geen kin heb. Iedere dag ben ik dankbaar dat ik de kans heb gekregen om dit traject te doen. Van tevoren had ik ontzettend veel twijfels, maar met steun van anderen ben ik de uitdaging aangegaan. Dit heeft geresulteerd in een groot succes.

Nogmaals, voor iedereen die twijfels heeft over dit traject: gooi die twijfels aan de kant, doe een beroep op je doorzettingsvermogen en ga de uitdaging aan. Het is de moeite waard!!

Met deze inspirerende uitspraak voor de twijfelaars onder ons, eindig ik deze blog...

Tot volgende week!

Liefs,

Cindy