De verboden vraag; wat als...?!

Goedemorgen,

Na een heel druk, leuk en tegelijkertijd ontzettend vermoeiend weekend is het alweer maandag, tijd voor een nieuwe blog.

De laatste tijd ben ik mezelf steeds vaker een aantal "wat als...?!" vragen aan het stellen. Ik zie het als een soort evaluatie van het traject. Natuurlijk zijn "wat als?-vragen" geen goede vragen, maar soms lukt het me wel eens om zaken op deze manier voor mezelf te verhelderen. Af en toe slaat het over in doemdenken, maar meestal haal ik er ook wel iets positiefs uit. In deze blog beantwoord ik een aantal van mijn eigen "wat als...?!"-vragen.

Wat als...... ik nooit bij tandarts Scuric en Dr. de Jonge terecht was gekomen?
Dan weet ik niet of ik het traject wel was in gegaan. Misschien was ik nog wel bij mijn vorige tandarts, met wie ik geen goede verstandhouding had. Daar moet ik niet eens aan denken!! Tandarts Scuric heeft me van begin af aan overtuigd van de noodzaak van dit traject. Door mijn angst heb ik de start van het traject een half jaar uitgesteld. Daarna heb ik mezelf bij elkaar geraapt en gezegd: "ik sta er niet alleen voor en weet dat jullie me zullen ondersteunen, dus ik ga het doen!" Toen ik eenmaal "ja" had gezegd, bekroop me toch wel een angstig gevoel. Waar ga ik in hemelsnaam aan beginnen? Ga ik me echt een paar jaar voor schut zetten met een beugel? En die operatie dan, hoe ga ik dat overleven? Ik bedoel; in de afgelopen jaren heb ik veel operaties ondergaan en ik weet niet of dit er mentaal gezien nog wel bij kon. Vragen, vragen en nog eens vragen. Ik heb mezelf regelmatig gek gemaakt, maar mijn dierbaren hebben me altijd een luisterend oor geboden en ook bij Scuric en Dr. de Jonge kon ik altijd rekenen op een opbeurend gesprek en een hand op de schouder. Als ik nooit bij Scuric en de Jonge terecht was gekomen, was er waarschijnlijk niets aan mijn situatie veranderd.

Wat als...... ik dit traject nooit was ingegaan? Waar had ik dan nu gestaan?
Zoals ik hierboven al zeg; als ik Scuric en Dr. de Jonge nooit tegen was gekomen, zou ik waarschijnlijk nooit het traject in zijn gegaan en zou er niets aan mijn situatie veranderd zijn. Ik heb het geluk gehad dat ik twee specialisten op dit gebied tegen ben gekomen die mij als persoon en mijn angsten volledig begrijpen.
Dat is zó belangrijk in dit traject. Je moet je op je gemak kunnen voelen bij de behandelaar, want het traject vergt veel van je.

Nee, als ik dit traject niet gestart was, zou er niets veranderd zijn.
Met andere woorden: dan zou ik nog steeds met een hand voor de mond lachen, dan zou ik nog steeds diep ongelukkig zijn met mezelf. Want ja, dat was ik ook.
Misschien waren er inmiddels al functionele problemen opgetreden. Denk hierbij aan gewrichtsklachten, kauwproblemen en dergelijke. Dat had ik écht niet gewild. Natuurlijk, nu zit ik ook nog met klachten, de restanten van de operatie, maar die zijn niet te wijten aan een verkeerde beet. Er zit vooruitgang in dus langzaam maar zeker gaat het de goede kant op. Iedere stap is er een, hoe klein die ook is.

Dit traject heeft voor mij tweeledig goed uitgepakt. In de toekomst zal ik minder snel functionele problemen krijgen omdat de beet nu goed is. Dat is natuurlijk het belangrijkste. Hetgeen voor mij ook erg belangrijk is geweest, is de esthetische transformatie. Nooit, maar dan ook nooit had ik verwacht dat een beugeltraject in combinatie met een kaakosteotomie zo'n wezelijk verschil kon veroorzaken. Soms sta ik nog steeds perplex en kijk ik minutenlang in de spiegel, verzonken in gedachten...... WOW!

Wat als...... ik nooit meer van mijn ongemakken af kom?
Dat is een vraag die ik mezelf dagelijks stel. Als ik in een dip zit, gaan er alleen maar negatieve gedachten door mijn hoofd. "Ik kom nooit meer van die klachten en pijn af!!", schreeuw ik vaker in mezelf. Vreselijk, wat kan ik daar gefrustreerd van raken. Ik doe er altijd alles aan om zo snel mogelijk uit zo'n dip te komen en ik moet zeggen dat me dit aardig lukt. De sportschool is mijn grootste vriend hierin!
Verder schrijf ik veel van me af. Mijn gedachtegang schrijf ik op papier, zodat dit niet de hele dag blijft rondtollen in mijn hoofd. Ik probeer de negatieve gedachten om te zetten in positieve gedachten, die ik dan herhaardelijk lees om mezelf weer in de positieve vibe te brengen.

Tsja, maar wat als ik er nooit meer vanaf kom? Blijf ik dan voor altijd gefrustreerd? Ik hoop 't niet.
De positieve vibe heb ik inmiddels hervonden en ik ben er van overtuigd dat ik nog een aantal stappen kan maken. De fysio heeft al aangegeven dat het nooit meer wordt zoals voorheen. Oké, dat was even slikken, maar ik kan het begrijpen. Daarentegen heeft hij ook gezegd dat we nog voldoende stappen kunnen maken om de ongemakken draaglijk te maken. Ik zal moeten accepteren dat het nooit meer wordt zoals vroeger. Dat stukje acceptatie moet ik soms even goed zoeken. Af en toe lukt me dat, in een dip lukt me dat niet.

Mijn gevoelloze onderlip en kin, oké, dat ben ik inmiddels wel gewend. Mijn gevoelige tanden? Nee, dat went niet. Vorige week heb ik nog een keer mijn elektrische tandenborstel geprobeerd, maar au au au, wat doet dat zeer. Mijn voortanden en de hele rij tanden aan de rechterkant kunnen de trilling van de tandenborstel niet aan. Dit dreunt helemaal door in mijn kaak en hoofd. Vervelend, maar daar kan ik nog wel overheen komen. Met een gewone tandenborstel in combinatie met de gum softpicks en flosdraad lukt het me ook aardig om mijn gebit schoon te houden.

Verder hoop ik stappen te maken op het gebied van de klachten aan gewrichten en kauwspieren. De fysio ziet hier duidelijk verbetering in. Zelf begin ik het ook langzaam te merken. Hoe ik dit merk? Ik kan mijn onderkaak steeds verder zijwaarts bewegen. Voorheen zat er bijna geen beweging in, dus dit is al een mooie vooruitgang. Het voelt niet prettig, maar de beweging begint langzaam weer te komen. Verder merk ik dat ik steeds beter kan kauwen, dat ik sterker word. De fysio heeft me ook op het hart gedrukt om vooral aan de rechterkant (de kant waar ik de meeste last ervaar) te kauwen. Dat is bikkelen, zeker met de gevoelige tanden, maar nu merk ik wel dat er schot in de zaak zit. Dat is prima, alleen moet de fysio me er wel nog van overtuigen, omdat ik het zelf vaak niet zie.

In het ergste geval blijf ik stil staan en komt er geen vooruitgang meer, maar dat geloof ik niet. Ik ben er heilig van overtuigd dat ik in de komende weken/maanden nog stappen ga maken en dat de ongemakken op een acceptabel niveau komen te liggen. Let's do it!

Wat als...... ik deze blog nooit was gestart?
Dan had ik een heleboel leuke contacten moeten missen. Ik ben met veel mensen in contact gekomen en dat vind ik echt top! Verder hadden de mensen die dicht bij me staan waarschijnlijk nog veel meer van me moeten verduren. Ik ben hartstikke lief, sociaal, zorgzaam enzovoorts, maar als de angst me in zijn greep heeft, is er van de echte Cindy weinig meer over. Dit is meteen een mogelijkheid om mijn respect te uiten naar Archel en Mama, want die hebben het meest op hun dak gehad. Archel, mama; jullie zijn echt de allerbesten!

De blog is een uitstekende manier om mijn emoties en gevoelens van me af te schrijven en mijn dierbaren enigszins te ontlasten. :)

Ik wens iedereen een fijne week toe. Tot volgende week!

Liefs,

Cindy