Metamorfose opent nieuwe deuren.

Goedemorgen!

Spanning en sensatie vandaag... Ik sta op het punt om richting ziekenhuis te gaan voor mijn meeloopdag met Dr. de Jonge. De zenuwen gieren door mijn lijf; wat vind ik het spannend! Ik ben niet zozeer zenuwachtig voor de meeloopdag zelf, maar wél voor wat ik op de OK aantref.

Om goed voorbereid te zijn heb ik afgelopen week een aantal filmpjes bekeken van een kaakosteotomie. Ik moet eerlijk bekennen dat ik af en toe even moest slikken toen ik zag hoe hardhandig de kaken worden aangepakt tijdens zo'n operatie. Snijden, zagen, boren enzovoorts. En dat was alleen nog maar op video. Vandaag ga ik het allemaal live meemaken. Ik hoop maar dat ik er tegen kan. Het móet gewoon, want dit is iets wat ik heel graag een keer gezien wil hebben. Natuurlijk wil ik achteraf mijn ervaringen met jullie delen!

Dr. de Jonge heeft me geadviseerd om van tevoren goed te eten, omdat hij geen pauze heeft. Ik weet niet of ik dat advies ter harte moet nemen. Aan de ene kant denk ik wel dat ik goed moet eten omdat ik anders na een paar uur omval. Aan de andere kant is het wellicht beter om met een lege maag er naartoe te gaan, anders ben ik bang dat mijn ontbijt straks op de operatietafel ligt. Daar zit niemand op te wachten.

Om 7.30 uur mag ik me melden op de dokterskamer van Dr. de Jonge. Waarschijnlijk sta ik allang op de operatiekamer als jullie dit lezen. Dr. de Jonge zal mij overal mee naartoe nemen en hij zal me alle ins en outs van de kaakosteotomie laten zien. Letterlijk. Hoe de meeloopdag is verlopen, lees je volgende week...

Andere nieuwtjes. Vorige week werd ik op mijn mobiel gebeld door "Kaakchirurg". Jaja, de poli staat tussen mijn contacten. Vorig jaar had ik het nummer regelmatig nodig, vandaar. Toen ik "Kaakchirurg" zag staan, dacht ik meten: "ojee, daar gaat mijn meeloopdag..." Toen ik opnam kreeg ik één van de allerliefste assistenten die ik ooit heb meegemaakt aan de lijn. Een lieve vrouw die patiënten aanspreekt met "lieverd", "schatje" en andere koosnaampjes. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen dit kan hebben van een assistent, maar zij kan het gewoon maken. Ze heeft zo'n lieve en zorgzame uitstraling en haar empathisch vermogen lijkt oneindig; ik voel me altijd bij haar op mijn gemak. Afijn, ik had haar aan de telefoon. Ze vertelde me dat mijn afspraak met Dr. de Jonge en mondhygiënist Wim niet door kon gaan op 16 augustus. We moesten dus even een andere datum inplannen. Het is nogal moeilijk om een dubbele afspraak in te plannen, aangezien Dr. de Jonge echt enorm druk is. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om de afspraak met de mondhygiënist te schrappen en alleen een afspraak met Dr. de Jonge te plannen. Mocht Dr. de Jonge het nodig vinden, kan ik daarna nog apart een afspraak plannen met Wim. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn nieuwe afspraak met Dr. de Jonge staat gepland op 14 augustus om 10.45 uur, een week na mijn verjaardag. Kan Dr. de Jonge weer een lekker plakje cake van me verwachten. Is hij inmiddels wel gewend van me. ;)

En dan... is er nog iets wat ik heel graag met jullie wil delen.

Een paar dagen geleden ben ik benaderd door een bekend Nederlands tijdschrift voor een interview + fotoshoot. Onderwerp: cosmetische chirurgie. Naast de medisch noodzakelijke kaakoperatie, die esthetisch gezien ook een wezenlijk onderdeel is geweest van mijn "extreme makeover", heb ik nog enkele andere (niet noodzakelijke) operaties ondergaan. Als ik over mijn leven praat, praat ik over een leven vóór de operaties en het leven erna. Wat een verschillen! Waar ik vroeger een in mijn schulp gekropen onzeker meisje was, ben ik nu het tegenovergestelde: een zelfverzekerde jonge vrouw die weet wat ze in het leven wil. De operaties hebben mijn uiterlijk veranderd en daarmee ook mijn innerlijk op een positieve manier. Ik blijf de zorgzame Cindy die ik vroeger ook was, alleen heb ik even een flinke upgrade gehad. Het desbetreffende tijdschrift wil hier graag een reportage over maken. Zodra er meer bekend is en ik alles openbaar mag maken, krijgen jullie het uiteraard te horen! Zelf hoop ik deze week meer duidelijkheid te krijgen. Ik vind het echt super gaaf. Het lijkt wel of mijn make over nieuwe deuren heeft geopend. Ofja, eigenlijk is dat ook zo. Afgelopen week las ik in de "Quest" dat mooie mensen meer mogelijkheden hebben en meer voor elkaar krijgen. Het masker van Marquadt is een manier om schoonheid te meten. Zo kun je meten hoe mooi je wiskundig gezien bent. Het masker past nu best goed op mijn gezicht. Hier ga ik binnenkort een blog aan wijden! Dat ik nu meer voor elkaar krijg heeft zeker iets te maken dat ik er op het gebied van uiterlijk op vooruit ben gegaan, maar ook zéker door het feit dat ik nu anders in het leven sta. Wat ben ik trots op mezelf!

Ik heb geen tijd meer om een uitgebreidere blog te schrijven, want ik moet er zo vandoor. Volgende week hoor je alles over mijn ervaringen op de OK. Tot dan!

Liefs,

Cindy

Leven op een roze wolk; dat bevalt me wel!

Goedemorgen,

Na een geweldige "welcome-home-surpriseparty" gisteravond gaat voor mij het normale leven weer beginnen. Althans, normaal.... voor zover dat nu mogelijk is. Mentaal gezien zit ik nog in Club Paradiso, lichamelijk zit ik thuis in Heerlen op de bank. Wat een wereld van verschil. Ik kijk ieder uur op de klok en bedenk me met welke activiteiten ik een week geleden bezig was. Het voelt vreemd. Aan de ene kant heel fijn om weer bij mijn 'loved ones' te zijn, maar aan de andere kant mis ik de mensen van Club Paradiso echt heel erg! Gelukkig heb ik nog ruim 3.000 foto's van momenten die tijdens mijn onvergetelijke tijd in Turkije zijn vastgelegd. Onbetaalbaar.

Ook Dushi is blij me weer te zien...

Vorige week schreef ik nog dat de volgende blog waarschijnlijk wat langer op zich zou laten wachten in verband met mijn terugreis en thuiskomst. Sinds ik thuis ben heb ik maar weinig rust gehad en ik ben er ook echt aan toe om eens een nacht goed door te slapen, in mijn eigen bedje. Maar hey, Cindy zou Cindy niet zijn als ze geen blog zou plaatsen! Archel noemt het een ziekelijk plichtsbesef, ik noem het verantwoordelijkheidsgevoel. Ach, geef het beestje een naam. Hobby, ofzo. :)

Vandaag over een week sta ik op dit moment op de operatiekamer en ben ik live aanwezig bij een kaakosteotomie. Wow, tot een paar dagen geleden was ik er nog niet zo mee bezig, maar nu gaat het wel een paar keer per dag door mijn hoofd. Hoe ga ik erop reageren? Komen mijn emoties van vorig jaar weer naar boven? Ik denk zelf dat ik heel erg met de patiënt mee ga voelen en dat ik veel moet terugdenken aan de dag dat ik daar zelf lag. Misschien is het ook nog wel een stukje verwerking voor me. Ik heb geen idee hoe ik erop ga reageren. Filmpjes heb ik al heel veel bekeken en dat ga ik de komende week ook nog maar doen om me voor te bereiden, maar in het echt is het toch allemaal een beetje anders. Dan komt het pas écht dichtbij allemaal. In ieder geval kan ik zeggen dat ik er onwijs veel zin in heb en ik weet zeker dat het een leerzame dag voor me gaat worden. Over twee weken komt er een uitgebreid verslag over de meeloopdag met Dr. de Jonge.

Keep smiling!!

Nu is ook de tijd gekomen om nog eens na te gaan denken over een eventuele terugkeer naar de kaakfysio. Op dit moment denk ik: "nee, laat maar zitten." Dat kan trouwens morgen weer helemaal anders zijn. Mijn emoties en frustraties gaan van het ene uiterste naar het andere uiterste. Archel heeft de afgelopen tijd nog wat dingetjes opgezocht over mijn klachten en hij denkt dat ik last heb van een paar plaatjes in mijn kaak. Op een of ander forum was hij enkele ervaringen tegengekomen van lotgenoten die ook last hadden. Na het verwijderen van de plaatjes waren de klachten (o.a. gedeeltelijke gevoelloosheid) als sneeuw voor de zon verdwenen. Dit heeft me aan het denken gezet. Op 16 augustus moet ik terug naar Dr. de Jonge voor controle. Archel gaat dan met me mee. Ik ben niet zo'n held in het aangeven van mijn klachten, wil niet zeurderig overkomen dus begin ik er liever niet over. Archel is hier wat standvastiger in en zegt gewoon eerlijk hoe het ervoor staat. Op dat gebied heb ik hem nog wel nodig. De afgelopen drie maanden heb ik er in het buitenland helemaal alleen voor gestaan en heb ik echt geleerd om nog meer voor mezelf op te komen en besluitvaardig te zijn. Echter als het op mijn eigen gezondheid af komt wil ik niet klagen, dus houd ik me meestal stil.

Zo is het nu ook met de fysio. "Hij ziet me alweer aan komen...", denk ik dan. En weet je, op dit moment gaat het allemaal wel. De klachten zijn aanwezig, het is vervelend, maar nu zit ik weer in een fase waarin ik het accepteer. Misschien komt dat ook door de roze wolk waar ik nu nog op zit door alle onvergetelijke ervaringen die ik in Turkije heb opgedaan. Als ik binnenkort weer op aarde land, kan dat zo weer anders zijn. Op dit moment denk ik niet dat ik de fysio ga bellen. De komende dagen ben ik ook nog veel te druk met dingen regelen, met vrienden afspreken, winkelen en ja.... ook mijn koffer moet nog grotendeels uitgepakt worden. Overigens heb ik ook nog heel wat uren slaap in te halen. Wat voelt mijn eigen boxspring toch fijn, na een paar maanden op een matras met een paar gesprongen veren te hebben geslapen! ;)

Enjoying my last days in paradise...

Het is een korte blog geworden, maar ik wilde toch iets plaatsen. Vandaag ga ik genieten van het heerlijke weer. Het maakt de klap van het thuiskomen iets draaglijker. Het zou wat zijn als ik hier met een dikke trui rond had moeten lopen. Nee, ik had er niet aan moeten denken. Nu de bikini aan en hop, met een big smile richting het zwembad, waar de andere bezoekers niet om mijn perfecte glimlach heen zullen kunnen. Laat mij nog maar even op de roze wolk zitten, bevalt me prima!

See ya next week!

Liefs,

Cindy

Time of my life.. HAPPINESS!

Durf te vragen en je krijgt er veel voor terug!

Goedemorgen,

Al vaker had ik het in mijn blog over uitdagingen met betrekking tot mijn kaakosteotomietraject. Uitdagingen waar ik destijds nog niets over kwijt kan. Maar….. nu wel! Nu ik meer duidelijkheid heb over één van deze uitdagingen, kan ik er iets meer over kwijt. In deze blog zal ik één van deze uitdagingen uit de doeken doen.

Ik ben nieuwsgierig. Ik wil altijd alles weten. Zo heb ik voor de kaakosteotomie ook alles opgezocht over dit onderwerp. Ervaringen, patiëntenfolders, interviews en beeldmateriaal. Foto’s van operaties, maar ook filmpjes op YouTube. Diep van binnen wist ik dat ik geen beeldmateriaal moest op gaan zoeken, maar mijn nieuwsgierigheid won het van de angst.

Van alle operaties die ik tot nu toe heb ondergaan, heb ik vooraf filmpjes bekeken. Ik wilde goed voorbereid zijn, precies weten wat er met mij ging gebeuren als ik onder narcose was. Ook de narcose ging ik eens uitgebreid onderzoeken. Vooral omdat ik bang ben voor “awareness”. Dus wilde ik meer te weten komen over de narcose. Hoe werkt dat eigenlijk? Van soorten medicatie die werden ingespoten tot de nasale intubatie die tijdens een kaakosteotomie wordt toegepast; ik had me er volledig in verdiept. Mensen uit mijn omgeving raadden het mij af om dit te doen, maar eigenwijs als ik was bekeek ik zoveel mogelijk filmpjes om zo goed mogelijk “voorbereid” te zijn op wat komen ging.

Waarom vertel ik dit eigenlijk? Wel, hierom…

Sinds ik de kaakosteotomie heb ondergaan ben ik geobsedeerd geraakt door het onderwerp. De blog en het forum zijn één van de resultaten die zijn voortgekomen uit mijn kaakosteotomietraject. Ik zoek veel op over het onderwerp, heb bijna iedere dag contact met lotgenoten en ook met de kaakchirurg is er regelmatig contact.

Enige tijd geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken. Ik vertelde de kaakchirurg over mijn plannen om mij wellicht om te laten scholen tot tandartsassistente. Een plan dat trouwens voorlopig even in de ijskast komt te staan, aangezien ik bij terugkomst in Nederland een fulltime contract aangeboden heb gekregen in de zorg. Dit kan ik met het oog op de toekomst niet afslaan. Afijn, ik heb weer eens mailcontact gehad met de kaakchirurg. Hij bood me al vrij snel een meeloopdag aan, zodat ik een goed beeld krijg van het reilen en zeilen op de poli Mond- Kaak- en Aangezichtschirurgie, zoals de officiële benaming luidt. In het mailcontact heb ik tevens aangegeven dat ik echt héél graag een keer bij een kaakosteotomie aanwezig zou willen zijn. Wat zou ik graag eens de kaakosteotomie van een andere kant bekijken; de kant van de professionals. En weet je? Het is gelukt!

Op 29 juli ga ik een dagje met Dr. de Jonge meelopen. Ik mag twee operaties bijwonen. De eerste is een bimaxillaire osteotomie inclusief kin en de tweede operatie is een botopbouw met bot uit de bekkenkam.

Ik ben heel benieuwd hoe ik erop ga reageren. Nog nooit heb ik een operatie “live” en vanuit het perspectief van de professional mogen bekijken. Van begin tot eind mag ik meekijken, ik mag alles zien. Ik vind het fantastisch dat Dr. de Jonge mij de kans geeft om dit mee te mogen maken. Vroeger sloeg de paniek toe als ik bloed zag en hoefde niemand bij mij met een naald in de buurt te komen. Oké, ik ben nog geen fan van naalden, maar wie is dat wel? Zo lang iets niet bij mezelf hoeft te gebeuren, vind ik het allemaal reuze interessant. Als iemand in mijn omgeving een operatie ondergaat, zoek ik meteen op hoe dat allemaal gaat en wat diegene te wachten staat. Ik wil van alles weten hoe het werkt. Op tv kijk ik naar ziekenhuisprogramma’s en daar kunnen de meest complexe operaties voorbij komen; ik kijk niet weg.

Over 2 weken is het wel een ander verhaal. Dan kijk ik niet naar een beeldscherm maar dan zie ik het allemaal echt. Ik vind het super spannend, maar kijk echt uit naar 29 juli. Ik zal vast heel veel uitleg gaan krijgen van Dr. de Jonge. De kaakosteotomie is voor mij al bekend terrein, maar ik weet zeker dat Dr. de Jonge mij nog heel veel kan leren, waar ik wellicht toekomstig kaakosteotomie-patiënten ook mee kan helpen.
De meeloopdag zal weer het nodige blogmateriaal gaan opleveren. Ik ga uiteraard uitgebreid verslag doen van deze dag.

Komende zaterdag vlieg ik terug naar Nederland. Dan zit mijn Kids&CO-avontuur van 13 weken erop. Het kan zijn dat de blog volgende week een paar dagen vertraging oploopt, maar dat zullen jullie vast wel begrijpen. Eerst even lekker genieten van het feit dat ik weer bij Archel, papa, mama, Dushi en de rest van mijn dierbaren ben.

Nog een laatste keer vanuit Turkije: güle güle (bye bye)!

Liefs,

Cindy

“It’s not how your life is, it’s how you live it”

Goedemorgen!

Met bovenstaande quote begin ik deze blog. Een quote die zegt dat je in je leven zelf de touwtjes in handen hebt. Gaat het allemaal niet zoals je wilt? Dan kun je twee dingen doen. De situatie accepteren of al je moed bij elkaar rapen en ervoor te gaan. Deze ervaring heb ik ook in mijn kaakosteotomietraject gehad. Ging het niet zoals ik wilde? Accepteren? Nee! Mijn perfectionisme staat mij niet toe om dingen te accepteren zoals ze zijn. Ik wil beter. Ik wil meer. Ik wil 100% genezing. Ik wil perfectie. Punt.

Toen ik vóór mijn Kids&CO avontuur nog even bij Dr. de Jonge op bezoek was raakten we aan de praat over quotes en levenslessen. We kwamen erachter dat we hier beiden in geïnteresseerd zijn. Zijn computer staat vol met quotes en hij kwam op het idee om een hele map quotes naar mijn USB-stick te kopiëren. Dit komt mij nu goed van pas. In mijn vrije uurtjes lees ik regelmatig een aantal van deze quotes. Ze geven me inspiratie. Aan de hand van een aantal quotes die ik van Dr. de Jonge kreeg wil ik enkele situaties uit het kaakosteotomietraject bespreken.

“If I can’t be beautiful, I want to be invisible”
Zo dacht ik enkele jaren geleden, voordat ik het traject in ging. Ik schaamde me, ging niet graag de straat op. Als ik boodschappen moest doen of in de stad moest zijn, legde ik mijn route altijd in rap tempo af, zodat ik zo snel mogelijk weer thuis zou zijn. Hetzelfde met feestjes; graag kwam ik er niet. Het liefste zou ik willen dat niemand me zag. Als ik toch niet mooi kon zijn, waarom moest iemand me dan zien en waarom zou ik het mezelf aandoen om als een onzeker meisje in de mensenmassa op te gaan. Ik had destijds echt veel issues met mezelf… totdat tandarts Scuric in beeld kwam en alles heel snel ging. Hoe dat allemaal is gelopen is inmiddels bij iedereen wel bekend. En zo niet; lees dan de blog maar eens goed door. ;)

“Everything will be ok in the end”
Toen eenmaal duidelijk was welk traject ik in ging, heb ik deze zin vaak tegen mezelf herhaald. In mijn hoofd, maar ook hardop. “Alles komt goed”, kreeg ik vaak van buitenaf te horen. In de periode voor de operatie kon ik hier wel eens fel op reageren door te zeggen: “Ja, jullie hebben makkelijk praten! Jullie hoeven dit allemaal niet te ondergaan! jullie hebben geen stomme rotbeugel! Jullie kaken hoeven niet gebroken te worden! Jullie hoeven niet in het ziekenhuis te liggen! Jullie hoeven niet onder narcose! Jullie hoeven niet 8 weken lang vloeibaar te eten, dus hou je kop maar”. Zo ging het maar door. Allemaal goedbedoelde opstekers, maar ze kwamen bij mij niet echt aan. Ik was mezelf niet. Vreselijk als ik daar nu op terugkijk, maar bovenstaande quote is wel de waarheid. Alles komt vroeg of laat goed. De een moet er harder voor vechten dan de ander, maar alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht. Kijk maar naar mij! Ik ben diep moeten gaan en ik heb heel hard moeten vechten, maar na deze transformatie sta ik steviger dan ooit in mijn schoenen. Niemand die mij nog iets maakt!

"Being happy doesn’t mean that everything is perfect. It means that you’ve decided to look beyond imperfections”.
De ongemakken die ik nu, 1 jaar en 2 maanden post-OK nog ervaar, zijn vervelend. Ik heb er alleen voor gekozen dat dit mijn geluksgevoel niet in de weg staat. Natuurlijk ben ik nog wel eens gefrustreerd en heb ik er slechte dagen tussen zitten, maar mijn vechtersmentaliteit en doorzettingsvermogen laten het niet toe om me ongelukkig te voelen. Accepteren is een groot woord, maar ik leer langzaam met de ongemakken leven. Zoals ik al zei maakt mijn perfectionisme het moeilijk om zaken te accepteren. En zo lang er nog iets aan gedaan kan worden, ga ik ervoor. Ik neig daarom ook om nog eens terug te gaan naar de fysio en hem eens te laten kijken hoe de zaken ervoor staan. Misschien zie ik het allemaal wel anders.

“A smile is the most beautiful curve on a womans body”Absoluut waar. Nu ik mijn glimlach voor niemand meer wil verbergen, is mijn uitstraling ook helemaal veranderd. Dat hebben jullie in een van de vorige blogs al kunnen zien toen ik nog een voor- en na-foto plaatste. Een gezonde glimlach doet zó veel voor de uitstraling. Tegenwoordig heb ik een zachte en rustige uitstraling. Ook mijn eigen tandarts zei vorig jaar een paar weken na de operatie al dat mijn gezicht nu veel meer in balans is. Waar vorig jaar nog de onzekerheid, stress en angst van mijn gezicht af te lezen waren, is het nu een en al tevredenheid wat ik uitstraal. Ja, ik kan oprecht zeggen: de glimlach is de mooiste curve van het vrouwelijk lichaam.

“Share your sparkle wherever you are”
Nu ik zo tevreden ben, wil ik mijn succesverhaal met zo veel mogelijk mensen delen. Overal waar ik kom kunnen mensen niet om mijn glimlach heen. Ik ben vrolijk, enthousiast maar bovenal sociaal. Vroeger zou ik het liefst stil in een hoekje gaan zitten, maar tegenwoordig stap ik op mensen af en klets een eind weg. Ik vind dat ik met trots mag laten zien waar ik zo lang voor heb gevochten. De meeste mensen hier in het hotel kennen mijn verhaal natuurlijk niet en denken gewoon dat ik een spontane meid ben. Totdat ze mijn naam “googlen” en erachter komen wat voor een verhaal er achter deze glimlach zit.

Ik kan trouwens serieus zien welke zoekwoorden bezoekers gebruiken op google. Er zijn een aantal mensen geweest die op google “cindy van de moosdijk club paradiso” hebben ingevuld, dus er zullen inmiddels wel genoeg gasten zijn geweest die de blog hebben ontdekt. Komen ze er alsnog achter waarom ik de hele dag met een “big smile” op mijn gezicht rondloop. Dat komt niet alleen door alle geweldige kids die hier rondhuppelen!

Alle geweldige kids, alle geweldige mensen hier binnen Club Paradiso van wie ik in minder dan twee weken afscheid moet gaan nemen. Dat wordt moeilijk! Ik ga dan nu ook maar snel weer eens afsluiten, zodat ik nog genoeg quality time heb met alle leuke mensen hier.

Tot gauw!

Liefs,

Cindy

PS1 Afgelopen vrijdag, 5 juli, was het trouwens 3 jaar geleden dat bij mij de plaatjesbeugel geplaatst werd! Sommige datums blijven nu eenmaal in mijn hoofd rondspoken. ;)

PS2 In de volgende blog heb ik jullie iets GE-WEL-DIGS te vertellen, althans; persoonlijk vind ik het echt té gek. Nog even een weekje wachten. Houd de blog in de gaten!

Terug naar de kaakfysio: to do or not to do?

Goedemorgen!

Na een heerlijk weekend (lees: heerlijke zondag) gaat de werkweek weer van start. Vol energie en enthousiasme ga ik weer op weg naar nieuwe onvergetelijke herinneringen. Ik vind het ook weer eens tijd voor een nieuwe blog. In Nederland plaatste ik 1 blog per week en ik wil dat hier, ondanks het gebrek aan tijd, graag aanhouden. Noem het structuur; noem het continuïteit, noem het verantwoordelijkheidsgevoel. Of zoiets. ;)

Nu de terugreis naar Nederland steeds dichterbij komt, ben ik weer steeds meer bezig met mijn 'normale' leven in Nederland. Bij terugkomst heb ik nog 4 weken vrij, alvorens ik aan mijn nieuwe job ga beginnen. 4 Weken om in ieder geval wat tijd met Archel, familie en vrienden in te halen en vooral veel leuke dingen te doen.

Ook heb ik tijd om terug te gaan naar de kaakfysio. Hierover zit ik echter nog in dubio. De bezoekjes zijn niet alleen tijdrovend, vooruitgang is ook niet gegarandeerd. Als ik kijk hoe lang ik erover heb gedaan om vóór mijn avontuur een aantal kleine stapjes te maken, dan vraag ik me af hoe lang het wel weer niet gaat duren om nu weer enkele stappen voorwaarts te maken. Ik vraag me überhaupt wel af of het nog beter zal worden. Soms krijg ik het gevoel dat ik maar met mijn 'ongemakken' moet leren leven. De kaakosteotomie is nu 1 jaar en ruim 2 maanden geleden. Als het nu nog niet is zoals het zijn moet, komt het voor mijn gevoel toch niet meer goed. Wat zou ik energie gaan steken in behandelingen die toch geen noemenswaardige resultaten meer opleveren?

Wel heb ik het gevoel dat ik iets terug ben gevallen. Qua mondopening, beweeglijkheid, stijfheid e.d.
Dat is logisch als je je bedenkt dat ik mijn oefeningen behoorlijk links heb laten liggen de afgelopen tijd. Maar hey, aan de andere kant; ik wil toch ook niet mijn hele leven oefeningen blijven doen om de beweeglijkheid erin te houden? Ik wil het toch een keer los kunnen laten en lekker de boel de boel laten zijn...?! Nee, het is geen luiheid dat ik de oefeningen niet heb gedaan. Als ik na mijn werk 'thuis' kom, wil ik op mijn gemak douchen en lekker mijn eigen ding gaan doen. Even laptoppen, een tijdschrift of een boek erbij pakken enz. Ik klets al de hele dag met mensen en dat is al een oefening op zich!!

Een mooi plekje om eens even lekker na te denken en tot jezelf te komen.

De ongemakken zijn nog behoorlijk aanwezig en ik merk dat ik er in mijn hoofd steeds meer mee bezig ben, zeker nu de terugreis dichterbij komt en ik me moet gaan bedenken of ik nog naar de kaakfysio wil.
Een voorbeeld: afgelopen zondag lag ik lekker op mijn luchtbedje te dobberen in de zee. Ik lag op mijn buik en mijn kin lag op het 'kussen' van het luchtbed. Als ik na een paar minuten mijn hoofd naar de zijkant wilde draaien, voelden mijn gewrichten helemaal stijf. Pijnlijk stijf.

Ik heb ook al een paar dagen het gevoel dat er iets moet kraken. Wat had ik nu graag de fysio bij de hand gehad die mijn kaak even kon laten 'knakken'!! Het kraakgevoel verdwijnt soms even naar de achtergrond, maar komt ook even snel weer terug. Een vervelend gevoel, niet zo pijnlijk, maar wel aanwezig.

Tijdens de minidisco ben ik keihard aan het springen en dansen en ook dat voel ik soms in mijn kaken. Ik heb zo'n gevoel dat ik de plaatjes in mijn kaak voel zitten. Aan beide kanten naast mijn neus en in mijn rechter onderkaak waar de breuk heeft gezeten; daar voel ik steken als ik aan het springen ben.

Oja, ik heb de afgelopen week een beetje last gehad van ontstoken tandvlees. Mijn littekens aan de linkerkant zagen er ook helemaal rood uit en het deed pijn. Gelukkig gaat dat nu weer stukken beter. Ik poets hier nu twee keer per dag, soms 3x. Als ik 's morgens de kamer verlaat kom ik vaak 's avonds pas weer terug en tussendoor heb weinig mogelijkheden om mijn tandenborstel erbij te pakken. Het is rennen en vliegen van hot naar her. Drukke boel! Ik poets trouwens wel heel goed. Minimaal twee minuten per keer, daarna soft gumpicks en mondspoelmiddel. Hoppatee, zoals het hoort! :)

Nog een vraagje aan de lezers. Tot op de dag van vandaag kamp ik nog altijd met een grotendeels gevoelloze onderlip en kin. Iemand heeft mij ooit een vitamine-supplement geadviseerd. Dit vitamine-supplement zou de zenuwgroei stimuleren en dus helpen het gevoel sneller terug te laten komen. Ik weet alleen niet meer welke dit is?! Heeft iemand voor mij een antwoord?

Ik ga de komende 2,5 week nog maar eens goed nadenken of ik terug ga naar de kaakfysio. To do or not to do? Wat denken jullie eigenlijk?

Liefs en tot gauw!

Cindy