Leven op een roze wolk; dat bevalt me wel!

Goedemorgen,

Na een geweldige "welcome-home-surpriseparty" gisteravond gaat voor mij het normale leven weer beginnen. Althans, normaal.... voor zover dat nu mogelijk is. Mentaal gezien zit ik nog in Club Paradiso, lichamelijk zit ik thuis in Heerlen op de bank. Wat een wereld van verschil. Ik kijk ieder uur op de klok en bedenk me met welke activiteiten ik een week geleden bezig was. Het voelt vreemd. Aan de ene kant heel fijn om weer bij mijn 'loved ones' te zijn, maar aan de andere kant mis ik de mensen van Club Paradiso echt heel erg! Gelukkig heb ik nog ruim 3.000 foto's van momenten die tijdens mijn onvergetelijke tijd in Turkije zijn vastgelegd. Onbetaalbaar.

Ook Dushi is blij me weer te zien...

Vorige week schreef ik nog dat de volgende blog waarschijnlijk wat langer op zich zou laten wachten in verband met mijn terugreis en thuiskomst. Sinds ik thuis ben heb ik maar weinig rust gehad en ik ben er ook echt aan toe om eens een nacht goed door te slapen, in mijn eigen bedje. Maar hey, Cindy zou Cindy niet zijn als ze geen blog zou plaatsen! Archel noemt het een ziekelijk plichtsbesef, ik noem het verantwoordelijkheidsgevoel. Ach, geef het beestje een naam. Hobby, ofzo. :)

Vandaag over een week sta ik op dit moment op de operatiekamer en ben ik live aanwezig bij een kaakosteotomie. Wow, tot een paar dagen geleden was ik er nog niet zo mee bezig, maar nu gaat het wel een paar keer per dag door mijn hoofd. Hoe ga ik erop reageren? Komen mijn emoties van vorig jaar weer naar boven? Ik denk zelf dat ik heel erg met de patiënt mee ga voelen en dat ik veel moet terugdenken aan de dag dat ik daar zelf lag. Misschien is het ook nog wel een stukje verwerking voor me. Ik heb geen idee hoe ik erop ga reageren. Filmpjes heb ik al heel veel bekeken en dat ga ik de komende week ook nog maar doen om me voor te bereiden, maar in het echt is het toch allemaal een beetje anders. Dan komt het pas écht dichtbij allemaal. In ieder geval kan ik zeggen dat ik er onwijs veel zin in heb en ik weet zeker dat het een leerzame dag voor me gaat worden. Over twee weken komt er een uitgebreid verslag over de meeloopdag met Dr. de Jonge.

Keep smiling!!

Nu is ook de tijd gekomen om nog eens na te gaan denken over een eventuele terugkeer naar de kaakfysio. Op dit moment denk ik: "nee, laat maar zitten." Dat kan trouwens morgen weer helemaal anders zijn. Mijn emoties en frustraties gaan van het ene uiterste naar het andere uiterste. Archel heeft de afgelopen tijd nog wat dingetjes opgezocht over mijn klachten en hij denkt dat ik last heb van een paar plaatjes in mijn kaak. Op een of ander forum was hij enkele ervaringen tegengekomen van lotgenoten die ook last hadden. Na het verwijderen van de plaatjes waren de klachten (o.a. gedeeltelijke gevoelloosheid) als sneeuw voor de zon verdwenen. Dit heeft me aan het denken gezet. Op 16 augustus moet ik terug naar Dr. de Jonge voor controle. Archel gaat dan met me mee. Ik ben niet zo'n held in het aangeven van mijn klachten, wil niet zeurderig overkomen dus begin ik er liever niet over. Archel is hier wat standvastiger in en zegt gewoon eerlijk hoe het ervoor staat. Op dat gebied heb ik hem nog wel nodig. De afgelopen drie maanden heb ik er in het buitenland helemaal alleen voor gestaan en heb ik echt geleerd om nog meer voor mezelf op te komen en besluitvaardig te zijn. Echter als het op mijn eigen gezondheid af komt wil ik niet klagen, dus houd ik me meestal stil.

Zo is het nu ook met de fysio. "Hij ziet me alweer aan komen...", denk ik dan. En weet je, op dit moment gaat het allemaal wel. De klachten zijn aanwezig, het is vervelend, maar nu zit ik weer in een fase waarin ik het accepteer. Misschien komt dat ook door de roze wolk waar ik nu nog op zit door alle onvergetelijke ervaringen die ik in Turkije heb opgedaan. Als ik binnenkort weer op aarde land, kan dat zo weer anders zijn. Op dit moment denk ik niet dat ik de fysio ga bellen. De komende dagen ben ik ook nog veel te druk met dingen regelen, met vrienden afspreken, winkelen en ja.... ook mijn koffer moet nog grotendeels uitgepakt worden. Overigens heb ik ook nog heel wat uren slaap in te halen. Wat voelt mijn eigen boxspring toch fijn, na een paar maanden op een matras met een paar gesprongen veren te hebben geslapen! ;)

Enjoying my last days in paradise...

Het is een korte blog geworden, maar ik wilde toch iets plaatsen. Vandaag ga ik genieten van het heerlijke weer. Het maakt de klap van het thuiskomen iets draaglijker. Het zou wat zijn als ik hier met een dikke trui rond had moeten lopen. Nee, ik had er niet aan moeten denken. Nu de bikini aan en hop, met een big smile richting het zwembad, waar de andere bezoekers niet om mijn perfecte glimlach heen zullen kunnen. Laat mij nog maar even op de roze wolk zitten, bevalt me prima!

See ya next week!

Liefs,

Cindy

Time of my life.. HAPPINESS!