Zelfdiscipline + structuur = de sleutel tot succes.

Goedemorgen!

Ik ga even met de deur in huis vallen..... voor diegenen die komende woensdag naar de winkel willen sprinten heb ik nieuws. Stel die sprint maar een weekje uit! De plannen van Grazia zijn gewijzigd en het interview wordt volgende week pas gepubliceerd. Op 9 oktober 'lig' ik in de winkels. Mijn geduld wordt aardig op de proef gesteld. Ik ben benieuwd naar de vormgeving, maar het meest nieuwsgierig ben ik naar de foto die ze hebben gekozen. Het zijn bijna allemaal mooie foto's geworden, 339 stuks, maar toch; zelf had ik wel een paar favorieten dus stiekem hoop ik dat ze voor die gaan kiezen. Dus; 9 oktober even een sprintje inzetten naar de winkel en de Grazia halen!

Over tot de orde van de dag. Voor mij wil dat zeggen: veel werken, sporten, bezoekjes aan Raymond en natuurlijk het dagelijks masseren van de triggerpoints. Door mijn drukke schema schiet de zelfmassage er soms bij in. Daar heb ik echter iets op gevonden... Ik ga iets strenger voor mezelf zijn, discipline erin stampen.

Kom ik meteen bij mijn valkuil uit. Een valkuil die Raymond afgelopen dinsdag benoemde: "je moet die lat niet zo hoog leggen voor jezelf". Goh, waar heb ik die uitspraak eerder gehoord? Er zijn al veel mensen die dat tegen me hebben gezegd. Perfectionistisch. Drama. Lastig voor mezelf.

Hij kwam hierop omdat we het hadden over de resultaten van de zelfmassage. Toen ik vorige keer bij Raymond was geweest voelden mijn kaken echt geweldig aan. Het was zelfs bijna het gevoel dat ik vóór de operatie had: lekker soepel, véél minder beperkte mondopening en niet zo'n erge verzuring. Behalve van de dry needling; die voelde ik wel even hangen. Dat positieve effect was de dag na de afspraak weer verdwenen. Natuurlijk ben ik zelf fanatiek aan de slag gegaan met de zelfmassage. Wat voor mij frustrerend is, is het feit dat de resultaten van de zelfmassage veel minder lang duren dan die van Raymond. Waar ik na mijn afspraak bij Raymond een hele avond kon genieten van soepele kaken, duurt het bij mezelf maar maximaal een uur totdat het verzuurde, stijve gevoel weer terugkomt. Dat is wat mij zo frustreert. Ik wil ook kunnen wat Raymond kan.

Desalniettemin was Raymond tevreden. Ten eerste weet ik de triggerpoints nu veel beter te vinden. Ten tweede boek ik resultaat! Dat het maar een uur is, oké, maar vroeg of laat zal dat uur anderhalf uur gaan worden, of langer. Met kleine stapjes moet dat vooruit gaan. Ik verwacht van mezelf natuurlijk dat ik in één keer grote stappen ga maken, maar dat is niet het juiste verwachtingspatroon. Daarom zei Raymond dat ik de lat niet zo hoog moet leggen voor mezelf. Hoe moeilijk dat ook is. Wel hadden we het erover dat er regelmaat in de zelfmassages moet komen. Minimaal 1x per dag, liever meer. In de afgelopen weken heb ik die 1x per dag niet altijd gehaald en daar heb ik de afgelopen week, meteen na de afspraak met Raymond, verandering in gebracht. Ik ga er structuur in brengen. Op de keukendeur hangt sinds vorige week een uitgeprint maandoverzicht van september en oktober met de dagen en bijbehorende data. De hokjes van de afgelopen afspraak en de komende afspraak met Raymond zijn geel gemaakt. Ik kan dus duidelijk zien wanneer ik weer naar Raymond toe moet. Per dag zet ik tijdstip en tijdsduur van de zelfmassage in een hokje. Zo kan ik precies zien hoe vaak en hoe lang ik aan mijn herstel heb gewerkt.

De 'versierde' keukendeur...

Ieder keer als ik richting de keuken loop zie ik het blaadje hangen en word ik eraan herinnerd dat ik de zelfmassage moet doen. Ik neem het nu nog serieuzer, want ik weet dat ik vooruitgang kan boeken. Als Raymond het voor een hele avond kan en ikzelf voor een uur, gaat het vanzelf beter worden. Vooruitgang motiveert. Hopelijk mag ik dat de komende tijd ervaren, zodat ik eindelijk eens van mijn klachten af ga komen! Tot nu toe gaat het allemaal met ups en downs, maar logischerwijs probeer ik me vast te houden aan de ups.

Zelfmassages, concreet op papier.

Ik ben nu zelf dus gedreven bezig met de oefeningen en ook als ik bij Raymond ben voel ik me serieus genomen. Afgelopen dinsdag stelde hij voor om weer dry needling toe te passen in de kaak. Prima, vorige keer viel het best mee, dus ik stemde in. Twee naaldjes links, twee naaldjes rechts. Vier naaldjes totaal dus, waarvan er 1 behoorlijk gevoelig was. Alle naaldjes riepen wel wat 'referred pain' op. Herkenbare pijn die doortrok richting hoofd en tanden. Dat wil in ieder geval zeggen dat de naaldjes op de juiste plek waren ingebracht.

Meteen na het prikken voelden mijn kaken al verzuurd. Alsof ik een paar dagen aan een stuk had gepraat. Net als de vorige keer. Dit is overigens normaal na zo'n behandeling. Tot 2 dagen erna heb ik nog wat spierpijn gehad. Best gevoelig tijdens de zelfmassage, maar gelukkig trok het vrij snel weg.

Nu ik de zelfmassage al bijna een week volgens een concreet schema uitvoer, merk ik dat ik een stuk gemotiveerder ben. Zie ik 's avonds op mijn blaadje dat ik de zelfmassage pas één keer heb gedaan die dag, laat ik alles uit mijn handen vallen en ga ik me even 10 minuten concentreren op de zelfmassage. Streng maar gedisciplineerd. Als ik volgende week bij Raymond ben, neem ik dat papier mee en laat ik zien dat ik er echt serieus mee aan de slag ben gegaan. Hij investeert veel tijd en moeite in mij en ik ben hem dankbaar dat hij me wil helpen op mijn weg naar herstel. Daar werk ik zelf ook keihard voor.

Raymond gaf me aan het eind van het consult nog een opdrachtje mee. Iets wat me nog niet is gelukt, namelijk: je kaakspieren aanspannen zonder de mond/kaken te bewegen. Huh?
Je moet het je zo voorstellen, voorbeeldje: je kan je bovenbeenspieren ook aanspannen zonder je been te bewegen. Makkelijk. Kippetje.
Het lukt me alleen nog niet om mijn kaakspieren zonder iets te bewegen aan te spannen. Ja, als ik op mijn tanden bijt, maar dan is er beweging. Als het me niet zou lukken, zou Raymond er volgende week op terug komen. Ik ben heel benieuwd. Weten jullie het? Hoe ik die spieren aanspan? Zonder iets te bewegen? Laat het me weten, dan kan ik gaan oefenen. ;)

Happy face!

Trouwens, over 2 weken sta ik rond deze tijd alweer op de OK met Dr. de Jonge. Dan is het tijd voor mijn tweede meeloopdag. Gaaf! Ik heb er nu alweer heel veel zin in. Het is deze keer iets minder spannend omdat ik weet wat me te wachten staat, maar het zal heftig en confronterend blijven. Maandag 14 oktober is mijn enige vrije maandag voor de rest van het jaar, maar die offer ik graag op om een dagje op de OK te staan. Ik weet nu al dat het een leerzame en mooie dag gaat worden!

Twee dagen na de meeloopdag, op 16 oktober, bereik ik weer een mijlpaal: dan is de beugel er alweer een jaar uit. Wat vliegt de tijd! Ik ben alweer bijna een jaar aan het genieten van mijn stralende glimlach.

Genoeg gekletst... voordat ik er zometeen vandoor moet, staat er eerst nog een zelfmassage op het programma. Dus: GO!

Fijne week allemaal.

Liefs,

Cindy

Preoperatieve angst zorgt voor postoperatieve pijn

Goedemorgen!

Angst. Paniek. Huilbuien. Gespannen lichaam. Hartkloppingen. Kortom, mezelf niet meer zijn. Dat was mijn situatie bijna 1,5 jaar geleden. Ik heb wel eens van artsen gehoord dat preoperatieve angst een grote invloed heeft op het herstelproces na een operatie. Aangezien ik nu nog ongemakken ondervind én ik zeer heftige preoperatieve angst heb ondervonden vond ik het tijd om eens onderzoek te doen naar dit onderwerp.

Regelmatig scroll ik door de foto's van mijn traject. De voor-foto's, de foto's van in het ziekenhuis, het herstel en uiteindelijk de foto's toen ik het hele traject achter de rug had. Wat een immense verschillen. Iedereen ziet het ook, overduidelijk. Ruim een maand voor de operatie ben ik nog bij de Medisch Fotograaf geweest om nieuwe foto's te maken. Op die foto's straal ik paniek, angst en ongeluk uit. Uitgeblust was ik. Als ik nu naar die foto's kijk, lijkt het alsof ik naar een vreemd persoon kijkt. Ik ken dat meisje niet. Er is op die foto's werkelijk niets van de "echte" vrolijke, enthousiaste en spontane Cindy te bekennen. Ongelooflijk maar waar. Kijk maar eens naar de verschillen van toen en nu. Van een hoopje ellende naar een stralende vrouw. Het tij kan keren... en dat in een relatief korte tijd.

Van een paniekerig en angstig meisje naar een stralende jonge vrouw

Dat zijn de uiterlijke verschillen tussen paniek en rust/balans. In het lichaam zijn er echter ook een aantal dingen die veranderen als iemand angst ervaart. Er zijn veel onderzoeken gedaan naar het effect van preoperatieve angst op het herstel van patiënten. Zou mijn heftige preoperatieve angst de oorzaak zijn van klachten die ik nu nog ondervind? Ik ging op onderzoek uit en kwam veel herkenbare dingen tegen.

Psychosociale factoren spelen naast onder andere de aard van de aandoening, de chirurgische procedure en de medische nazorg een rol in het herstel na een operatie. Angstige patiënten hebben een verhoogde bloeddruk en polsfrequentie. In de literatuur kwam ik ook tegen dat angstige patiënten meer ventriculaire extrasystoles (overslaande hartslag) hebben. Hey, dat komt me allemaal bekend voor!! Bij een ziekenhuisbezoek en al zéker voor de operatie voelde ik mijn hart in mijn keel en mijn bloeddruk steeg naar ongekende hoogtes. In tijden van stress komt het wel vaker voor dat mijn hart een 'sprongetje' maakt. Nu heb ik daar dus de verklaring voor en nee, het is verder niet gevaarlijk voor gezonde mensen!
Ook hebben angstige patiënten een verhoogd bewustzijnsniveau (arousal), waardoor er meer anesthesie nodig is, zeker bij de inleiding van de narcose.

Er zijn een aantal psychologische interventies die de preoperatieve angst verminderen en het herstel bevorderen. Denk hierbij aan iets simpels zoals het verstrekken van informatie door de arts. De patiënt heeft hierdoor een realistisch verwachtingspatroon en een gevoel van controle (weten wat er gaat gebeuren). Dit in combinatie met andere psychologische interventies zoals afleiding en de aandacht richten op de positieve aspecten van een ingreep, zorgt voor positieve resultaten. Het verblijf in het ziekenhuis is korter, er wordt minder pijn ervaren en de vraag om medicatie na de operatie neemt af.

Helaas blijken deze interventies lang niet bij alle patiënten te werken en wordt er nog steeds een hoog angstniveau ervaren. Dit had ik zelf ook. Wat ik ook probeerde om rustig te blijven en ontspannen te raken, het lukte me niet. Toch had ik er voor mijn gevoel alles aan gedaan. Ik had heel veel informatie gekregen van Dr. de Jonge, ik probeerde me te richten op de positieve aspecten van de ingreep, ik zocht voldoende afleiding, ik slikte kalmeringstabletten op homeopathische basis en de laatste dagen voor de operatie slikte ik zelfs Valium, maar helaas. De angst hield mij in zijn greep. Het gevoel de controle uit handen te moeten geven maakte me gek. Ik was niet alleen bang voor de pijn, maar ook voor de narcose. Awareness komt niet zo vaak voor, maar toch: je zal maar op de operatietafel liggen met een doek over je hoofd en niet aan kunnen geven dat je iets voelt... Dit trauma heb ik opgelopen toen ik een ruggenprik kreeg voor mijn knieoperatie. Het gevoel in mijn onderlichaam verdween niet helemaal, waardoor ik de pijnsensatie nog voelde. Totaal niet te vergelijken met algehele anesthesie natuurlijk, maar het was wel een vorm van anesthesie (spinaal) die niet werkte. Gelukkig kon ik het toen nog aangeven en kreeg ik een roesje. Toch heeft dit zo'n grote indruk op me gemaakt, dat die angst altijd is blijven hangen. Niet terecht natuurlijk, maar het is wel zo. Overigens heeft de MatriXmethode mij wel een stukje op weg geholpen om deze angst achter me te laten.

Afijn, terug naar het verband tussen preoperatieve angst en postoperatieve pijn.  Uit onderzoek is gebleken dat patiënten met een verhoogd angstniveau na een operatie vaker vragen om pijnstillers, langer in het ziekenhuis verblijven en het algemene herstel langer in beslag neemt. Een verband dat te verwachten viel.

Als ik dat even op mezelf ga reflecteren. Ik ging in paniek de narcose in en zo kwam ik er ook weer uit. Ik werd hysterisch wakker. Ik hoorde een verpleger nog zeggen: "Pakken jullie even die andere bedden, dan blijf ik even bij deze patiënt". Ik was helemaal aan het trillen (postoperative shivering). De verpleger bedekte me met warme dekens, pakte mijn hand vast en trachtte me gerust te stellen. Ik weet nog dat ik de lift werd ingereden en dat mij werd verteld dat ik beter mijn ogen open kon houden om misselijkheid te voorkomen, maar daarna heb ik nergens meer iets van meegekregen. Tot op de kamer, daar werd ik langzaam wakker en besefte ik dat de operatie achter de rug was.

Om verder in te gaan op postoperatieve gevolgen van angst:
- Vaker vragen om pijnstillers; ik weet niet wat gemiddeld is, maar ik heb best veel pijn gehad na de operatie. Ik kreeg zo vaak als mogelijk was Paracetamol zetpillen en eenmaal thuis ging ik over op Ibuprofen bruistablet. Archel is nog naar de huisarts gegaan om Zaldiar te halen, een iets zwaardere pijnstiller. Hierop deed ik het prima.

- Langer in het ziekenhuis; dat was bij mij niet het geval. Hoewel het misschien beter was geweest om langer te blijven, was ik blij dat ik al na 2 nachten terug mocht naar mijn vertrouwde omgeving, waar Archel de taak van verpleger op zich nam. Ik verveelde me kapot in het ziekenhuis, ik lag alleen op een kamer en ik kon me niet concentreren om een tijdschrift te lezen.

- Trager herstel; dit is juist waarom ik op zoek ging naar het verband tussen preoperatieve angst en postoperatieve pijn. Wat ik eigenlijk al wist door gesprekken met andere professionals, is nu bevestigd. Bezoekers van de blog die mij persoonlijk mailden en met wie ik gedurende hun traject contact had, herstelden naar mijn gevoel sneller. Als ik dan vroeg naar angstgevoel voor een operatie, viel dit gevoel in hun ogen wel mee. Dus dat verklaart de boel! Ook ken ik enkele patiënten die net als mij veel angst hebben gekend in het voortraject en je kan het al raden: ook zij hadden meer moeite in het herstelproces. Helaas.

Ik vond het interessant om het internet in te duiken om meer te weten te komen over het genoemde verband. Mijn gedachten over dit onderwerp worden bevestigd. Ik blijf in ieder geval hopen dat mijn weg naar herstel nog verder gaat en dat ik op een dag kan zeggen: het is allemaal weer 100% in orde...

Ik ben een doorzetter, een bijtertje, ik geef niet op. Ik blijf ervoor gaan en zal, hoe gefrustreerd ik soms ook ben, niet rusten voordat ik er alles aan heb gedaan om volledig te herstellen!

Liefs,

Cindy

Angst- en traumaverwerking door middel van de MatriXmethode

Goedemorgen!

Van een vol, ongestructureerd en druk hoofd naar een leeg en opgeruimd hoofd binnen een uur. Ik was sceptisch, geloofde het niet, maar toch stond het na een uur concreet op papier. En niet alleen op papier. Nog veel belangrijker, ook in mijn hoofd was het een stuk rustiger. Ongelooflijk! Ik ben overtuigd, maar dat ging niet vanzelf. Mijn ervaring met de MatriXmethode.

De MatriXmethode wordt o.a. gebruikt voor behandelingen van angsten en trauma's. Het hele kaakosteotomietraject heeft ontzettend veel indruk op me gemaakt. Als ik pijn heb aan mijn kaken speelt zich in mijn hoofd vanzelf een filmpje af van de operatiedag. De aankomst in het ziekenhuis, de rit naar de OK, het moment dat ik onder narcose ging, hoe ik wakker werd en daarna het verblijf op mijn kamer. Op mijn netvlies, zeg ik je. Helder. Dat filmpje is best belastend voor me. Ik visualiseer alles in mijn leven. Als iemand over een hond praat, zie ik al een hondje rondhuppelen. Als iemand over een vakantie praat, maak ik op basis van het verhaal in mijn hoofd een eigen filmpje over hoe het eruit zou zien. Het filmpje over de operatiedag dat ik in mijn hoofd afspeel is dus ook heel realistisch. Ik voel, ik zie, ik hoor, ik denk en ik ruik alles weer. Ik beleef het weer. Dat is vervelend. De MatrixMethode helpt om de 'angel' eruit te halen. Het gedeelte wat bij mij dus zoveel indruk heeft gemaakt.

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef werd ik onlangs benaderd door Marielle, een gedreven "MatrixCoach". Op Twitter zag ze mijn tweets over tandarts, kaakchirurg, klachten, triggerpoints enzovoorts. Ze zocht contact en zo ontstond er interessante interactie. Ze legde me van alles uit over de MatriXmethode. "Het zal wel", dacht ik. Wat kun jij wél wat andere professionals niet lukt? Toch wist ze me te overtuigen. "Proberen kan altijd en als het niet lukt heb ik niet veel tijd verspild", dacht ik. De MatriXmethode beweert namelijk angsten en trauma's binnen een uur weg te kunnen werken. Te mooi om waar te zijn? Ik plande een Skype-gesprek met Marielle. Dit vond afgelopen donderdagavond plaats.

In de voorbereiding op dit gesprek moest ik een tekening van mijn hoofd maken. Hoe ga ik dat in vredesnaam aanpakken? Na enkele 'voorbeeld-Matrixhoofden' te hebben opgezocht, ging ik aan de slag met mijn eigen hoofd. Ik wist dat mijn hoofd vaak vol zit, maar dat het er zo uit zou komen te zien?!

Wat ik ermee aan moest wist ik eigenlijk niet zo goed. Dat werd al snel duidelijk bij aanvang van het Skype-gesprek. Mijn hoofd moest eerst 'opgeruimd' worden. Ik moest gaan visualiseren. Alle woorden moest ik gaan onderbrengen in categorieën, die herkenbaar zijn door een door mijzelf bedacht symbool. Uiteindelijk kwamen er 7 categorieën naar voren met ieder een eigen symbool: agenda, hart, huis, zon, ziekenhuis, wolk met regen, tafel met stoelen. Alle woorden uit mijn 'volle' hoofd kunnen ergens in thuisgebracht worden. Dit was het resultaat......: een opgeruimd hoofd. Nu denkt natuurlijk iedereen: "op papier, ja!" Maar echt, ook in mijn hoofd voelde het een stuk rustiger. Bizar!

Oké, ik had een opgeruimd hoofd en als ik het toe ga spitsen op het verwerken van de kaakoperatie: de pijn, frustraties, boosheid, angsten zitten nu wel in een hokje, maar ze zijn nog overduidelijk aanwezig. Buiten het feit dat ik ze in een hokje had gezet, was er niets veranderd. De enige verandering was dat mijn hoofd er niet meer uit zag als één grote warboel. Het stukje verwerking komt pas nadat het hoofd is opgeruimd. Oké, vaag, maar ik had vertrouwen in Marielle. Zij is tenslotte de professional...

We gingen over op het stukje verwerking van de kaakoperatie. Zoals ik al zei draai ik in mijn hoofd iedere dag het filmpje van de operatiedag af. Dat is vervelend, ik beleef alles nog een keer. Het slijt maar héél langzaam en de angel (datgene wat het meest indruk op me heeft gemaakt) zit er nog altijd in.

Ik moest aangeven welk stukje 'film' mij nog het meest pijn doet en of dit op het gebied van zien, horen, voelen, denken was. Ik vond het moeilijk om één bepaald stukje uit te kiezen, maar besloot te kiezen voor het stukje film van het wakker worden uit de narcose. Dat was echt heftig! Ik was gedesoriënteerd, had pijn, wist niet wat er was gebeurd, was aan het kreunen en steunen. Heel eng om de controle over jezelf kwijt te zijn. Ik voelde alsof mijn hoofd ontplofte, alsof mijn hersenen dubbel geklapt waren. Dit moest ik van Marielle visualiseren. Het stukje film moest ik in gedachte 'uitknippen' en buiten mijn hoofd in een zogenaamd vulkaantje gooien. Vernietigen. Daarna van binnen en van buiten 'schoonmaken' en op de lege plek (het stukje weggeknipt filmpje) iets moois neerzetten. Ik koos voor een diamant, want tegenwoordig zeg ik: "shine bright like a diamond!" Als ik nu het filmpje afspeel, komt er bij mij een beter gevoel naar voren dan eerst. Maar... dat was niet het enige stukje film dat mij nog pijn deed. Het onder narcose brengen vond ik ook eng, omdat ik bang ben voor awareness. Dit stukje film pakten we hetzelfde aan als het eerste stukje. Uitknippen, weggooien, vernietigen, schoonmaken en er iets moois voor in de plek zetten. Wonderbaarlijk, maar het lukte me. Zo gingen we nog even door, totdat het filmpje geen pijnlijke gevoelens meer naar boven bracht. Ik ben nu een paar dagen verder en het filmpje speelt nog iedere dag door mijn hoofd, maar ik heb er geen angstige of vervelende gevoelens bij. Dit komt omdat ik leuke dingen in het filmpje heb gezet. Dingen die me een goed gevoel geven. Hoe het over een week gaat weet ik natuurlijk niet, maar ik weet nu hoe ik mijn gedachten aan kan passen. Je gedachten hebben zoveel invloed op hoe je je voelt! Die gedachten kunnen met de MatriXmethode makkelijk aangepakt worden. Het klinkt misschien allemaal vaag en als ik het zelf zo lees is dat het ook, maar beter kan ik het niet omschrijven. De MatriXmethode valt moeilijk uit te leggen en misschien moet je het zelf gewoon eens beleven. Iedereen heeft wel een angst en dit kan met deze methode opgelost worden. Natuurlijk heb ik maar een klein stukje aangepakt, maar ik ben ervan overtuigd dat deze methode effectief is. Als je op zoek bent naar een goede coach, kun je Marielle eens raadplegen. Een enthousiaste en gedreven MatriXcoach. Meer informatie en contactgegevens vind je op haar website: http://www.hoofdstrategie.nl/

Afijn, dat was dat. Afgelopen donderdag ben ik weer bij Raymond geweest. Ik kwam weer lekker opgefokt binnen. Ik had tot half 4 gewerkt en moest om half 5 bij Raymond zijn. Lekker haasten dus! Het scheelt dat ik altijd snel tot rust kom als ik daar kom. Ongelooflijk, maar wat heeft die man een rust over zich heen. Ik vertelde hem dat ik het nog best moeilijk vind om de echte triggerpoints te vinden. Overal waar ik duw is het wel gevoelig, maar om dat echte herkenbare gevoel op te roepen, daar heb ik nog wat moeite mee. Samen zijn we eens gaan kijken en uiteindelijk kon ik de plekjes vinden. Daar ga ik nu dus thuis weer mee aan de slag. We hadden het nog even over dry needling. Vorige keer had hij een paar naalden in mijn schouders gestoken. Wat heb ik daar een spierpijn van gehad, maar wat voelde het goed! Raymond zei dat dry needling ook in de kaken kan worden gebruikt, maar dat hij dat nog als alternatief ziet voor als de massages niet werken. Ik ging er meteen overheen en zei: kom maar, steek er maar een naald in. Samen besloten we het gewoon te proberen. Hij zou wel maar één kant behandelen, want stel je voor als ik spierpijn zou krijgen aan beide kanten en dus moeite met praten zou krijgen. Niet handig!

Raymond koos ervoor om de rechterkant te behandelen, de zijde waar ik de meeste ongemakken ervaar. Ik had wel zo makkelijk gezegd: "steek er maar een naald in", maar stiekem vond ik het toch een beetje eng, een naald in mijn gezicht. Ik gaf me over en het viel weer heel erg mee. Diep inademen en tijdens het uitblazen prikt Raymond de naald door de huid. Valt erg mee, voel je bijna niets van. Dan zoekt hij de spier en prikt hij er herhaaldelijk in. Dat voelde ik wel! Ik kreeg geen twitch response, maar wel de uitstralende herkenbare pijn. Toen de naalden eruit gingen voelde het al snel verzuurd. Nondeju zeg, alsof ik een paar dagen achter elkaar had gepraat. Dit gevoel trok eigenlijk best snel weg. De linkerkant behandelde Raymond met massage. Mijn kaken voelden heerlijk toen ik de praktijk uit liep. Helemaal happy kwam ik thuis en zei tegen Archel: "Kijk hoe ver ik mijn mond kan openen! Het voelt echt soepel nu!" Wat heb ik ervan genoten, zeg. De hele avond heb ik met een brede glimlach op mijn gezicht gezeten. Zo hoort het te zijn, dacht ik. Toen ik de volgende ochtend opstond, was dat goede gevoel weer weg. Het zat allemaal weer strak gespannen. Maar ach, ik had toch even mogen genieten van het goede gevoel! In de loop van de vrijdag stak het verzuurde gevoel aan de rechterkant weer de kop op. Hartstikke verzuurd. Ik kreeg mijn mond ook helemaal niet meer ver open. Toch bleef het goede gevoel van de donderdagavond in mijn hoofd zitten. Dat moet ik vast zien te houden, want het bewijs werd die dag geleverd: "het kan dus toch goed en soepel aanvoelen". Ik ga nu intensief met de zelfmassage aan de slag en hoop dat ik zelf ook de resultaten kan bereiken die Raymond bereikt. Ik moet de handigheid daar nog in krijgen.

De belangrijkste vooruitgang van deze week: mijn vertrouwen in een goede afloop is weer gegroeid. Yes!

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy

Triggerpoints zelf behandelen en publicatiedatum tijdschrift bekend!

Goedemorgen!

Met mijn wijs- en middelvinger oefen ik druk uit op de kauwspieren. Zoekend naar de triggerpoints verplaats ik mijn vingers. "Autsj", daar ist-ie! Het is niet moeilijk om de pijnlijke plekjes met het 'herkenbare gevoel' te vinden. Langzaam, op het ritme van de ademhaling masseer ik de triggerpoints. Dat valt nog niet mee........

Van Raymond heb ik de opdracht gekregen om drie keer per dag de zelfmassage te doen. Als dit in verband met mijn drukke planning niet lukt, is één keer ook goed. Uiteraard geldt hierbij: hoe vaker, hoe beter. Als je logisch redeneert kun je zelf wel verzinnen dat ik meer vorderingen ga maken met drie massages per dag dan met slechts één massage per dag. Het is echter niet makkelijk om iedere dag, meerdere malen, tijd vrij te maken om de zelfmassage te doen. Met mijn fulltime job ga ik op dit moment 's morgens vroeg de deur uit en kom ik in de namiddag thuis. Bedenk je dan dat er ook nog gekookt, gepoetst, gewassen enzovoorts, maar ook gesport moet worden. Tijdgebrek is mijn trefwoord op dit moment.

Vóór een werkdag en op het werk zelf doe ik mijn oefeningen niet. Raymond gaf al aan dat ik tijdens het lezen van rapportages best mijn oefeningen kan doen. Is me tot op heden nog niet gelukt. De komende paar weken draai ik ochtenddiensten en dat wil zeggen dat ik om 6.30 uur in de auto zit om op tijd op mijn werk te komen. Ik ga écht niet een kwartier eerder opstaan om mijn oefeningen te doen. Begrijpelijk toch? Of klink ik nu ontzettend gedemotiveerd?

Dat is helemaal niet het geval! Ik doe graag mijn oefeningen, zeker omdat ik bij Raymond heb gemerkt dat het werkt. Voor even dan. Raymond kreeg mijn kaken echt even iets losser, maar zoals ik in de vorige blog al vertelde was dit gevoel helaas ook weer heel snel verdwenen. Daarom moet ik het nu vaker thuis doen. Het feit dat het in de praktijk bij Raymond wel beter aanvoelde, motiveert me om de oefeningen te doen.

En dus zet ik 's avonds rustgevende muziek op om even zen te worden. Even afschakelen van de drukke dag. Het is voor mij op dit moment nog makkelijk om de triggerpoints te vinden. Veel plekken waar ik druk op uitoefen trekken door in mijn kaak, tanden, oor of zelfs oogkas. Dat is echt bizar. Op het ritme van de ademhaling masseer ik de spier. Ik weet alleen niet of ik het helemaal goed doe. Na ongeveer 10 herhalingen en daarna het oprekken van de spier, heb ik niet het gevoel dat ik bij Raymond wel krijg. Voor een paar minuten voelt het een heel klein beetje losser, maar daarna is het resultaat alweer teniet gedaan. Toch doe ik precies wat Raymond me heeft verteld. Ik denk dat ik de handigheid nog een beetje moet krijgen om de spieren goed te behandelen. Die vaardigheid zal ik alleen onder de knie krijgen door het vaker te doen.

Komende donderdag staat er weer een afspraak op de planning bij Raymond. Het is heel raar, maar toen ik de eerste keer naar Raymond moest, was ik helemaal niet gespannen. Bij de tandarts, bij de kaakchirurg, bij de fysio, bij de huisarts enzovoorts ben ik altijd hartstikke nerveus, ben ik misselijk en slaap ik een paar dagen van tevoren slecht. Bij de kaakchirurg nu niet meer overigens, omdat ik me op mijn gemak voel en ik weet dat er niets ergs meer gaat gebeuren. Waarom ik niet zenuwachtig ben om naar Raymond te gaan? Wellicht komt dit door het feit dat ik weet dat ik geen/nauwelijks pijn zal hebben bij een bezoek aan hem. Ik heb niet het gevoel dat ik de controle uit handen moet geven. Wat Raymond doet, kan ik zelf ook door middel van de zelfmassage. Hij heeft me heel duidelijk uitgelegd wat triggerpoints zijn, wat voor klachten ze kunnen veroorzaken en hoe ze te behandelen zijn. Dit in combinatie met mijn eigen research op internet zorgt ervoor dat ik precies weet wat mij te wachten staat. Zelfs bij de dry needling dacht ik: kom maar op. Dat terwijl ik het zelf niet zo op naalden heb. Op internet had ik al gelezen dat het niet zo'n pijn doet, dus ik gaf me volledig over en vertrouwde op Raymond.  Prima zo, ik kijk alweer uit naar donderdag.

Onlangs heb ik een Twitter-account aangemaakt. Gelaatkundige en inmiddels lief maatje Peggy die mij in het begin van het jaar had benaderd (zie verslag) zei dat dit wellicht voor een boost kon zorgen op mijn blog. Meer naamsbekendheid = meer bezoekers. En dus maakte ik een account aan en ging ik op ontdekkingstocht op Twitter. Ik snapte er helemaal niets van in het begin, maar inmiddels heb ik al een aantal tandartsen, orthodontisten en fysiotherapeuten in mijn volgerskring. Onlangs werd ik benaderd door Marielle, een vrouw die de MatrixMethode (MM) beheerst. Zij volgt me op Twitter en leest wel eens over angsten die ik heb voor de tandarts, over problemen die ik nog heb met mijn kaak enzovoorts. De MatrixMethode is een coachingtechniek die de persoon begeleidt naar een eigen oplossing van het probleem. Angsten, onzekerheid, trauma's, emotionele problemen enzovoorts kunnen hiermee worden opgelost. De MM beweert dat angsten binnen een uur als sneeuw voor de zon kunnen verdwijnen. Een beetje sceptisch ben ik wel, maar ik wil best meewerken aan een consult. Waarschijnlijk zal dit deze week plaatsvinden. Volgende week zal ik dan een verslag plaatsen van mijn consult. Ik ga er volledig blanco in. Het zou toch wat zijn als mijn tandarts-/kaakchirurg-/operatieangst enzovoorts zo snel zouden verdwijnen.... Het lijkt te mooi om waar te zijn. Ik ben heel erg sceptisch, maar stiekem ook benieuwd. Mocht je nu al iets meer willen weten over de MatrixMethode kun je kijken op http://matrixmethode.nl/index.htm.

Verder heb ik nieuws over het tijdschrift! Het interview en de foto liggen klaar voor publicatie, alleen moet ik nu nog wachten tot het blad in de winkel ligt. Zoals de planning van het tijdschrift er nu uitziet komt het blad in week 40 uit. Op woensdag 2 oktober lig ik in de winkels. Zoek dan naar de GRAZIA, want dat is de glossy waar ik in kom te staan. Mocht de publicatiedatum anders zijn, dan horen jullie het nog. En anders ook, haha! Ik ben enorm benieuwd hoe ze het artikel gaan vormgeven en voor welke foto ze hebben gekozen. Het artikel zelf heb ik al gelezen en dat is voor mij in ieder geval een ontroerend en confronterend stuk, maar wel de werkelijkheid. Precies zoals ik alles heb beleefd in de afgelopen jaren... Als het blad uit is ben ik ook heel benieuwd naar jullie reacties!

Zo, dat was weer genoeg leesvoer. Ik brei er een einde aan!

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy

Zelfmassage, dry needling en een warmtecompres: behandeling 2 bij Raymond Schoutens

Goedemorgen!

Afgelopen vrijdag, 13.00 uur: afspraak bij Raymond. Ik moest me enorm haasten om op tijd te komen. Tot 11.00 uur stond ik ingepland op het werk. Tijd genoeg, zou je denken, maar... pas om 11.30 uur stapte ik in de auto naar huis, waar ik de was nog moest doen, eten, douchen, haren wassen, föhnen en ga zo maar door. En dat in nog geen uur tijd, want om 12.40 uur zat ik in de auto richting Kerkrade. Flink het gas erop, want ik moest ook nog ergens een pinautomaat vinden daar in de buurt. Dat terwijl ik in die hoek helemaal niet bekend ben; TomTom wijst mij overal de weg...... Aaarghh! Ik dacht: dan maar naar de AH en geld bijpinnen. Helaas, dat ging daar niet, maar gelukkig stond er een pinautomaat na de kassa's. Pfjieuw, is dat ook weer geregeld. Ik betaal Raymond iedere keer contant en dien zelf een nota in bij mijn zorgverzekeraar, vandaar. ;)

Afijn, een beetje hyper kwam ik de praktijk binnen. Ik moest echt even tot rust komen, maar dat gebeurt vrij snel daar. Raymond heeft altijd een rustig muziekje opstaan, waar je meteen van kalmeert. Heerlijk, een oase van rust. De behandeling kon beginnen.

Eerst vroeg hij hoe het met me ging, of ik nog reactie had gehad op de vorige behandeling en of mijn kaken nog soepel hadden aangevoeld. Het iets soepelere gevoel van vorige keer was van korte duur. Eenmaal thuis was het al weggetrokken. Jammer maar helaas...

Raymond begon daarna met de uitleg van de zelfmassage. Triggerpoints zijn namelijk heel goed zelf te behandelen. Ik moet zelf met mijn vingers de pijnlijke plekken in mijn kaak gaan opzoeken. Plekken die voor mij een 'herkenbaar' gevoel opwekken. Nu zal dit voor mij nog vrij gemakkelijk zijn omdat er een aantal triggerpoints heel dicht op elkaar zitten en de klachten serieus aanwezig zijn. Over een tijdje hoop ik dat ik ze moeilijker kan traceren, want dat wil zeggen dat er vooruitgang wordt geboekt.

Als ik de triggerpoints heb gevonden moet ik ze tijdens het uitademen in de lengterichting masseren. Daarna even 'loslaten' en bij het uitademen weer in de lengterichting masseren. Dit moet ik dan tien keer herhalen, het liefst 3x per dag. Afhankelijk van mijn planning mag het ook minder vaak of juist vaker. Na de zelfmassage moet de spier gerekt worden. Dit kan op twee manieren: of door mijn handpalm onder mijn kin te zetten en met tegendruk mijn mond te openen, of door met mijn vingers of handpalmen in tegengestelde richting naar beneden te wrijven.

Na de uitleg mocht ik plaatsnemen op de behandeltafel, waar Raymond weer op zoek ging naar de triggerpoints in de kaak. Die had hij zo gevonden! Ik moest aangeven wanneer de pijnprikkel boven de 7 op schaal van 1-10 lag. Argh, heb je het weer. Vreselijk vind ik dat, maar ik had mezelf voorgenomen om het deze keer echt aan te geven. Ik heb ook gezegd dat ik dat moeilijk vind, maar dat had hij ook al uit mijn vorige blog op kunnen maken. Ik vind het heel fijn dat Raymond me begrijpt en hij brengt zijn rust over op mij. In dat uur in de praktijk verander ik van een stresskip in iemand die de rust zelve is. Totdat ik weer thuis ben en dan begint het riedeltje weer opnieuw. ;)

De behandeling verliep best goed. Na een kwartier aan mijn kaken gewerkt te hebben voelden ze al een stuk beter aan. Iets losser, minder gespannen. Zeker de rechterkant, die door Raymond mijn chocolade-kant wordt genoemd. Sorry Raymond, dat moest er toch even in, je vroeg erom!! Maargoed, over dat iets minder gespannen gevoel. Dat gevoel ken ik niet zo goed, dus het was aangenaam. Ik vroeg aan Raymond of hij mijn linkergewricht weer even kon laten knakken, net als vorige keer. Hij wist echter niet meer hoe hij het had gedaan en ook ik wist alleen maar te vertellen dat hij aan mijn rechterkaak aan het werk was toen er links iets knakte. Hij probeerde eens iets uit en ik had echt het gevoel dat er bijna iets op knappen stond, maar helaas, het gebeurde net niet. Maakt verder niets uit, het was alleen fijn geweest als het wel zo was.

Nadat Raymond mijn kaken had aangepakt mocht ik even op mijn buik gaan liggen. Hij ging eens naar mijn nek en rug kijken, want dat is voor mij ook een probleemgebied. Triggerpoints in dit gebied kunnen ook invloed hebben op hoofdpijnklachten, kaakklachten e.d. Het duurde dan ook niet lang totdat Raymond de eerste triggerpoint had gevonden. Hij stelde voor om 'dry needling' toe te passen. Ik wist inmiddels wat dry needling inhoudt, want ik heb hier veel over opgezocht op internet.

Toch kon ik het niet laten om even bevestiging te vragen of het inderdaad geen pijn doet. Ik kan op internet zo veel lezen, maar of het waar is? Ik vind het geweldig om naalden, operaties enzovoorts bij anderen te zien, maar zelf ben ik er niet echt een held in. Raymond gaf echter aan dat je er nauwelijks iets van voelt, behalve als je een triggerpoint raakt. Dat voelt als een elektrisch schokje. Het raken van een triggerpoint kan een Local Twitch Response opwekken, een ongecontroleerde samenspanning van de spier. Ik gaf me volledig over en vertrouwde op Raymond...

Diep inademen en rustig uitblazen... patsss, daar zat het naaldje er al in. Ik voelde er niets van! Raymond ging op zoek naar triggerpoints. Rechts, in de richting van mijn monnikskapspier, prikte hij in een triggerpoint. Ik voelde inderdaad een schokje en ik voelde mijn spier bewegen, een keer op en neer gaan. Bij het zoeken naar de triggerpoints voelde ik ook uitstralende pijn richting mijn nek en hoofd (referred pain). In totaal heeft Raymond drie naaldjes gebruikt. Toen hij klaar was kreeg ik een warmtecompres op mijn schouders gelegd. Heerlijk! Ik kon zo in slaap vallen, zo moe was ik. Een minuut of 10 later moest ik opstaan. Jammer, want ik lag daar best lekker! Hij gaf me nog enkele oefeningen mee om zelf triggerpoints in rug/nek te behandelen. Ook Archel mag af en toe mijn nek en rug een beetje masseren om het los te maken. Yes, verplichte massage! Vind ik he-le-maal niet erg.

Een nieuwe afspraak werd gemaakt voor 12 september. Toen ik mijn spullen ging pakken voelde ik spierpijn opkomen. Jeetje, alsof ik echt een heftige workout had gehad een dag eerder. Dit is normaal en kan een dag of 3 duren. In de auto op weg naar huis kreeg ik even flinke steken in mijn hoofd, maar gelukkig waren die na een paar minuten alweer verdwenen.

Toen ik thuis kwam stond er een andere verrassing op me te wachten. Ik keek eens op mijnCZ of er nog dingen in rekening waren gebracht. Inderdaad, de tandartsrekening. Ik ben onlangs op controle geweest en gelukkig was er niets aan de hand. Toch kreeg ik een rekening van 100 euro! Hallo?!

De rekeningspecificatie vertelde mij het volgende:
- Periodiek preventief onderzoek: €20,52
- Gebitsreiniging per 5 minuten: €12,10
- Nacontrole beugel categorie 6, 9: €70,38
Totaal: €103,00.

Ja, daag! Ik ben al bijna een jaar van mijn beugel af. Bij de vorige periodieke controle in januari zijn hiervoor ook geen kosten in rekening gebracht. Ik vind het maar raar! Ben blij dat ik even mijnCZ heb geraadpleegd. De meeste kosten worden gedekt door mijn verzekering, maar mijn eigen risico gaat er op deze manier wel aan en daar heb ik geen zin in. Vandaag ga ik de tandarts maar even bellen voor uitleg, want dit gaat te ver... Ik heb nog geen 5 minuten in die stoel gezeten.....

De rust die ik bij Raymond had opgedaan was dus als sneeuw voor de zon verdwenen bij thuiskomst. En nu staat er alweer een drukke werkweek voor de deur. Ach, misschien moet ik zelf maar even een rustgevend muziekje opzetten en mijn oefeningen gaan doen. Dat is eigenlijk best een goed plan. Here we go!

Fijne week!

Liefs,

Cindy