Vorderingen bij Raymond: triggerpoints uit de kaakspieren verdwenen! + foto's Grazia.

Goedemorgen!

Honderden reacties op het artikel in de Grazia. Ongekend! Medeleven. respect, maar vooral; begrip. Begrip voor de keuzes die ik in de afgelopen paar jaar heb gemaakt. Begrip dat iemand die zich doodongelukkig voelt er keihard aan werkt om wél gelukkig te worden. Begrip dat dit door middel van plastische chirurgie gebeurt. Wauw, nooit had ik gedacht dat ik zoveel positieve reacties zou krijgen op mijn verhaal.

Familie, vrienden, kennissen, mensen van wie ik al jarenlang niets meer had gehoord, totaal onbekenden; de berichtjes kwamen uit alle hoeken.

Ik vond het geweldig om te zien hoe iedereen samen met mij toe leefde naar de publicatie van het artikel in de Grazia. Volgens mij waren er ook mensen bij die nog ongeduldiger waren dan ik. Daar kon ik echt om lachen.

Toen het blad eenmaal in de winkels lag, ik een exemplaar in handen had en naar bladzijde 70 bladerde, viel ik stil. Sprakeloos. Ben ik dat?! Waaauwww, wat een mooie foto's en wat een goed geschreven artikel! Ik heb een paar minuten ademloos staan kijken en lezen. Mijn verhaal..... Mijn verhaal dat in heel Nederland in de winkels lag. Ahhh, dat was echt spannend!

Voor de foto's ben ik al in augustus een hele dag in Amsterdam geweest. Een week van tevoren belde de styliste mij op met de vraag wat voor soort kledingstijl ik heb. "Stoer, maar vrouwelijk", weet ik me nog te herinneren. Die hele week was ik al nieuwsgierig naar de kleren die ze voor me uitgezocht zou hebben. Vind ik ze wel leuk? Past het wel bij me? Ik wil wel echt Cindy zijn op de foto's.....
De dag dat ik naar Amsterdam ging was spannend. Ik werd verwacht in een café, waar de shoot plaats zou vinden. Toen ik arriveerde zat het café behoorlijk vol. Ik dacht: "ohh lieve help, die mensen gaan mij natuurlijk allemaal bekijken!!" Eerst zat ik een uur in de make up en mijn haren werden gekruld. Ik had geen idee hoe ik eruit zag want er stond geen spiegel voor me. Inmiddels kwam de fotograaf binnen die alle spullen klaar ging zetten. De styliste kwam binnen met tassen vol kleding. Daar móest wel iets tussen zitten wat ik leuk vind, dacht ik. En raak was het ook! Wat een fantastische kleren mocht ik aantrekken. Heel mooi, vrouwelijk maar het had ook wel iets stoers. Ik voelde me helemaal op mijn gemak.

Na de make up en het aankleden was het tijd voor de shoot. Ik voelde me best bekeken. Mensen hebben vast gedacht: "wie is dat, kennen we haar?" Ik vond het wel leuk want ik kreeg best veel complimenten. 339 Foto's later zat de shoot erop en kon ik met een voldaan gevoel terug richting Limburg. Het was gaaf!!

Het wachten kon beginnen, want de tijd tussen interview/shoot en publicatie kan best groot zijn. Uiteindelijk heb ik 2 maanden moeten wachten. Zelf had ik geen enkele foto teruggezien, dus ik vond het wel heel spannend. Wachten duurt dan heel lang.

Uiteindelijk ben ik super tevreden met de foto's die zijn geplaatst. Alle foto's zijn sowieso heel erg mooi geworden.... Voor diegenen die de Grazia niet hebben gelezen, hier een paar foto's:

Genoeg over de Grazia... Afgelopen week ben ik ook weer bij Raymond geweest. Vandaag zou hij mijn bekken, rug, schouders, nek en kaken gaan behandelen. Een hele rits.... Spanningen in rug/nek/schoudergebied kunnen ook voor spanning op de kaken zorgen. Klinkt logisch. Nadat hij mijn bekken had behandeld, ging hij eerst naar mijn kaken. Ongelooflijk maar waar, ik heb mezelf super goed gemasseerd, want de triggerpoints uit de kaak zijn WEG! Geen gevoelige 'rijstkorrels' meer. Wauw, ik heb echt veel progressie geboekt in de afgelopen weken. De beweeglijkheid is een stukje beter. Het verzuurde gevoel is er nog, helaas. Of dit nog weg zal trekken of dat dit met iets anders te maken heeft, moet de tijd gaan uitwijzen. Met Dr. Dun heb ik het gehad over mijn oorpijn/jeuk in de oren, verzuurde gevoel en het knakken van de kaak. Hij zegt dat dit waarschijnlijk van de gewrichten af komt. Raymond richt zich alleen op de spieren en die zijn nu goed, dus als ik volgende keer bij Dr. de Jonge kom (in februari) zal ik dit wel even aangeven. Misschien dat hij nog ideetjes heeft.

Nadat Raymond de kaken had behandeld ging hij verder met dry needling van rug/schouders/nek. Hij prikte precies in mijn triggerpoints, wat resulteerde in enkele local twitches. Een beetje gevoelig, maar het voelde héérlijk. Uiteindelijk zaten er 6 naaldjes in mijn lichaam. Op die naaldjes sloot hij enkele draden aan, die voor stroompjes gingen zorgen. 20 Minuten lang heb ik aan de stroom gelegen. Soms voelde ik niks meer, soms werd het ineens heel gevoelig. Ik voelde mijn spieren gewoon op en neer gaan. Een bizarre gewaarwording. Na 20 minuten werd ik afgekoppeld. Helemaal 'gaar' was ik, maar het voelde o zo fijn! Raymond adviseerde om de dagen erna rustig aan te sporten. Aangezien ik een vreselijke uitslover ben in de sportschool, was dit nog een behoorlijke uitdaging voor me. Ik heb tot enkele dagen na de behandeling wat spierpijn gehad, maar gelukkig trok dit vrij snel weg. Volgende week dinsdag mag ik me weer melden bij Raymond. Tot die tijd ga ik weer lekker door met de zelfmassages. Hoewel ik de afgelopen dagen een beetje heb verzaakt, ga ik er nu toch weer vol voor. Ik merk meteen als ik een paar dagen niets heb gedaan, dus dat is een mooie motivatie om weer gestructureerd aan de slag te gaan.

Een naaldje hier en een naaldje daar...

Genoeg gekletst, ik vind het mooi geweest voor vandaag. Nog een laatste dag aan de slag en dan genieten van mijn welverdiende vakantie. Komende vrijdag zit ik live in Camp Nou bij de wedstrijd FC Barcelona - Espanyol; een droom die uitkomt.

Nog een mooie droom die zeer binnenkort gaat uitkomen is trouwens de mijlpaal van 100.000 bezoekers op de blog! Wauw!

Adiós!

Liefs,

Cindy

Een enerverende dag op de OK: meeloopdag met Dr. de Jonge

Goedemorgen!

Tranen met tuiten, paniekerig en angstig. Zo lag mijn lotgenootje die vorige week een kaakosteotomie onderging er bij toen ik de operatiekamer op kwam. Het OK-personeel probeerde haar gerust te stellen en enkele minuten later viel ze rustig in slaap. Het begin van een enerverende dag op de operatiekamer met Dr. de Jonge en Dr. Dun...

Eerst even terug naar het begin van de dag. Al enkele dagen was ik niet topfit, voelde ik me niet lekker. Toen de wekker ging stelde ik het opstaan zo lang mogelijk uit. Ik heb zelfs even gedacht om Dr. de Jonge een mail te sturen dat ik niet zou komen. Ik was misselijk en de energie leek compleet verdwenen. Maar nee, ik gaf mezelf een schop onder mijn kont, sprong uit mijn bed en in hoog tempo was ik binnen de kortste keren gereed voor vertrek. Ontbijten lukte me niet; een halve mueslireep en 3 hapjes yoghurt kreeg ik naar binnen. Ik voelde me echt beroerd, maar om 7.20 uur stapte ik in de auto richting het ziekenhuis.

Om 7.45 uur liep ik samen met Dr. de Jonge richting OK. Eenmaal op het operatiecomplex pakte ik de kleding uit het rek en ging naar de kleedkamer om me om te kleden. Alle eigendommen in het kluisje, mutsje op en hopsakee; ik was er helemaal klaar voor! Hoewel ik van tevoren dacht dat ik het nog heel spannend zou vinden, viel het me enorm mee. Ik wist immers wat me te wachten stond.

Toen ik samen met Dr. de Jonge aan kwam in operatiekamer 8, lag de patiënte er al. Tranen rolden over haar wangen, ze was bang. Niet alleen voor de operatie, maar ook voor het moment waarop ze wakker zou worden uit de narcose. O, o, o, daar ging ik weer hoor. Wat een flashbacks, alsof ik mezelf daar zag liggen. Ze keek me aan, zei nog wat tegen me, voordat ze in slaap viel. Dr. de Jonge ging verder met de voorbereidingen: foto's ophangen, haakjes plaatsen, meten enzovoorts. Ik observeerde alles goed en nam een kijkje op de foto's die aan de muur hingen. De naam van de patiënte stond er uiteraard ook bij. "Die naam ken ik!!", dacht ik. Ik weet voor 99% zeker dat ik met deze vrouw heb gemaild voor haar ingreep. Dus mevrouw, als u dit leest: via deze weg heel veel beterschap en een spoedig herstel!

De patiënte was al zeker een half uur onder zeil voordat er echt begonnen kon worden. Op het programma stond een boven- en onderkaakosteotomie en een septumcorrectie. Een flinke operatie dus.
Dr. de Jonge werd bijgestaan door Dr. Dun, een kaakchirurg die inmiddels met pensioen is, maar 'voor de hobby' op maandag nog op de OK staat. Dat is pas liefde voor het vak. Passie. Geweldig om te zien, ook de samenwerking tussen deze twee professionals. Daar wordt op hoog niveau gewerkt.

Dr. de Jonge begon met de onderkaak. De osteotomie op de vorige meeloopdag verliep iets gecompliceerder; de wafer paste toen namelijk niet. Vandaag kon de osteotomie uitgevoerd worden zoals het hoorde. De wafer paste, de operatie verliep voorspoedig. Ik vond het overigens ook mooi om de samenwerking te zien tussen chirurgen en operatieassistenten. Gemoedelijk, gelijkwaardig. De onderkaak werd, als ik het goed onthouden heb, 7mm naar voren geschoven en vastgezet met plaatjes. De chirurgen hoeven niet veel meer te meten, dat werk is namelijk van tevoren al gedaan. Als de wafer goed past, wordt de nieuwe beet hier perfect op afgestemd.

De bovenkaak vond ik iets heftiger om te zien. Zeker het moment.... ahh, wacht even... als je de operatie nog moet ondergaan kun je beter even een paar regels overslaan. Oké? Go... Zeker het moment waarop de bovenkaak los komt van de schedel. Er wordt flink gebeiteld en als de kaak eenmaal los is kijk je zo de neus in. Heftig!! Eerst werd het septum bewerkt en daarna werd de bovenkaak op maat gemaakt. Vastzetten met plaatjes, opvullen met Bio-Oss (natuurlijk botsubstituut), hechten en 'done'. Zo makkelijk als ik het verwoord, is het natuurlijk niet. Een kaakosteotomie gaat om perfectie, precisie op minder dan de millimeter, het vergt uiterste concentratie van de chirurgen.

Na ruim 3,5 uur zat de operatie erop. De patiënte werd overgeplaatst in een bed en naar de recovery gereden. Ik dacht nog even aan haar, dat ze zo bang was, bang hoe ze uit de narcose zou komen. Bang voor de pijn, bang voor de zwelling, bang voor het onbekende wat haar te wachten stond. Terwijl de anesthesiemedewerkers nog bezig waren met de patiënte, ging ik met Dr. de Jonge en Dr. Dun naar de pauzeruimte. Tijd om even wat glucose naar binnen te werken, want ik was behoorlijk slapjes. Ik had tenslotte niets gegeten, op een paar hapjes na dan. Dat deed goed.

Raymond, mijn Triggerpointcoach, zat ook in de pauzeruimte. Hij is werkzaam als anesthesiemedewerker in het Atrium MC. Hij wist dat ik vandaag van de partij zou zijn. We hebben even gezellig bijgekletst. Hij vroeg of ik nog altijd mijn kalender op de keukendeur had hangen. Natúúrlijk! Daar ben ik echt heel serieus mee bezig.

Na een kwartiertje lag de volgende patiënt al klaar. Een meisje van 13 die een tand te veel had en die operatief verwijderd moest worden. Een korte ingreep, dat ging heel snel! Daarna stonden er nog twee korte OK's op het programma, het plaatsen van implantaten. Leuk om een keer te zien, maar natuurlijk niet zo uitdagend en heftig als een kaakosteotomie.

Uiteindelijk ben ik blij dat ik gegaan ben, want naarmate de dag vorderde voelde ik me iets beter. Ik vond het minder spannend dan vorige keer, omdat ik wist wat me te wachten stond. Ik heb alles gezien, heb niet weg hoeven kijken. Deze keer heb ik ook alles wat bewuster meegemaakt. Zoals ik al zei; ik wist wat er ging gebeuren. Over de schouder van Dr. de Jonge kon ik alles goed zien. Wat ik ook leuk vond is dat Dr. de Jonge mij uitleg gaf. Hij liet me bijvoorbeeld zien hoe ze de belangrijke gevoelszenuw aan de kant hadden gelegd. Daarna kon ik precies het gootje zien waar deze gevoelszenuw in lag. Dr. de Jonge gaf uitleg over de neusbodem, het septum, alles.... Geweldig informatief en leerzaam.

Om 15.30 uur ging ik huiswaarts. Eenmaal thuis plofte ik op de bank en viel ik in een diepe slaap. Anderhalf uur later werd ik wakker, even gedesoriënteerd, maar al snel wist ik het weer: ik had een fantastische dag op de OK gehad. Ik ben wéér dankbaar dat ik erbij heb mogen zijn!

Dr. de Jonge en Dr. Dun, bedankt voor de tijd, de uitleg en de mogelijkheid om hierbij aanwezig te mogen zijn. Het ziekenhuis én de patiënten mogen in de handen knijpen met artsen zoals jullie...

Ik ga de komende week nog even nagenieten van de ervaringen op de OK. Morgen mag ik me weer melden bij Raymond. Dan gaat hij mijn bekken, schouders/rug behandelen en ik denk ook mijn kaak, want daar gaat het tenslotte om.

Tot volgende week! Dan besteed ik aandacht aan het artikel in de GRAZIA, want die is afgelopen woensdag in de winkels verschenen. Ik ga jullie vertellen hoe ik alles ervaren heb en ik plaats wat foto's van de shoot. Ze zijn echt ontzettend mooi geworden en die wil ik jullie niet onthouden...

"Ik wist niet dat ik zo mooi kon zijn..."

Liefs,

Cindy

Grazia, een nieuwe uitdaging, Meeloopdag Dr. de Jonge en vorderingen bij de Triggerpointcoach!

Goedemorgen!

Jeetje, wat was de teleurstelling groot toen ik afgelopen woensdag de winkel binnenstapte en 'mijn' Grazia niet in de schappen zag liggen. Ik had me er zo op verheugd. Van de spanning slecht geslapen die nacht. Ik kreeg berichtjes en telefoontjes van mensen die al vóór mij naar de winkel waren geweest. Ze lieten me weten dat de oude Grazia nog in de schappen lag. Tegen de middag besloot ik zelf naar de winkel te gaan. Ja hoor, de nieuwe Grazia, maar het Real Life verhaal ging over een vrouw die een affaire had met een 16-jarige. Uhmm, nee, dat ben ik niet. Ik was best een beetje boos en teleurgesteld. Die middag ben ik lekker naar de sportschool gegaan en heb ik alle frustraties eruit gegooid. Dat voelde goed. Nu zijn het nog maar 2 nachtjes tot de volgende Grazia uitkomt. Ik heb via mail de bevestiging gegeven dat ik er komende woensdag 100% zeker in sta....  En ach, ik kan het best goed relativeren nu, want komende woensdag is het ook precies een jaar geleden dat de beugel eruit ging. Het moest gewoon zo zijn!

"Ik kan van een aap geen kip maken." Dat zijn de woorden die Dr. de Jonge tijdens een van onze afspraken uitsprak. Hiermee doelde hij op het feit dat hij niet van iedereen een Holland's Next Top Model kan maken. Het verwachtingspatroon van de patiënt en de uiteindelijke resultaten stroken niet altijd. Ik denk dat het bij mij andersom is geweest. Wat ik esthetisch gezien van de operatie kon verwachten wist ik niet zo goed, ik had geen hoge verwachtingen. Toch durf ik van mezelf te zeggen dat Dr. de Jonge van mij een leuke kip heeft gemaakt, om in zijn bewoordingen te blijven. Van een onzekere en terughoudende aap naar een druk kwebbelend kippetje. Die verandering heeft er wel voor gezorgd dat deze kwebbelende kip fantastische uitdagingen op haar pad krijgt. Inmiddels kan ik er weer eentje toevoegen aan mijn lijst. Een uitdaging die nooit op mijn pad was gekomen als ik de extreme make over nooit had gehad.

Afgelopen week werd ik gebeld door de baas van Kids&CO, Peter Brouwer. Zoals jullie allemaal weten heb ik afgelopen zomer ruim 3 maanden voor deze organisatie in Turkije gewerkt. Om een lang verhaal kort te maken: op 12 november vlieg ik richting Turkije om de nieuwe TV-commercial van Corendon / Kids&CO op te nemen. Ik verblijf daar ongeveer 5 dagen met mijn Kids&CO-maatje Pleuni en zal in het voorjaar dagelijks met mijn perfecte glimlach op tv verschijnen! Hoe gaaf is dat! Zie je wel, er is tegenwoordig echt niemand meer die om mijn glimlach heen kan. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar ik ben enorm dankbaar voor alle kansen die ik krijg. Ik grijp ze met beide handen aan. Ik weet dat ik er zelf keihard voor heb moeten werken, maar toch; het blijft bijzonder dat er zoveel deuren openen. Nu ben ik 100% overtuigd: mijn uiterlijke veranderingen hebben gezorgd voor innerlijke rust en tevredenheid. Dit straalt ik uit. De passie en gedrevenheid vlamt door mijn ogen naar buiten en dát is wat mensen zien en aantrekt. I shine bright like a diamond!

Ik krijg wel eens opmerkingen van buitenaf. Mensen kunnen soms niet begrijpen dat ik qua goedheid, zorgzaamheid niet veranderd ben. Alsof ze verwachten dat ik, nu ik er best oké uitzie, een stuk arroganter ben. Waarom? Ik zal altijd onthouden waar ik vandaan kom, hoe diep ik heb moeten gaan om te worden wie ik nu ben. Misschien siert me dat wel. Ik weet het niet. Anderen noemen me ook wel eens een bijzonder mens. Ik ben anders dan anderen. Dat is waar, ik kan me niet altijd identificeren met anderen. Mensen kunnen uiteindelijk niet echt zeggen wat mij zo bijzonder c.q. anders maakt, maar bedoelen het wel altijd in positieve zin. Dat dan weer wel. Gelukkig.

Vorige week ben ik trouwens ook nog bij Raymond geweest. Met mijn ingevulde schema stapte ik de praktijk binnen. Hij vroeg hoe het was gegaan de afgelopen twee weken. Vol enthousiasme begon ik over mijn schema en liet dit aan hem zien. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij heeft bij mij de gevoelige snaar kunnen raken; de snaar die de intrinsieke motivatie aanspreekt; de snaar die beseft dat het herstel voor een groot deel in eigen handen ligt. Hij vond het fantastisch dat ik er zo fanatiek mee bezig ben geweest en dit begint zich langzaam uit te betalen. Na een zelfmassage voelen mijn kaken echt prettig. Oké, als ik bij Raymond ben geweest meer dan dat ik het zelf doe, maar dat doet er niet toe. Als ik het zelf toe zijn er ook resultaten. Mijn mondopening gaat stukken beter en ik heb al veel minder oorpijn; wel nog veel jeuk trouwens. Het verzuurde gevoel, tsja, dat heeft zijn tijd nodig. Desalniettemin wil het heel veel zeggen dat ik vorige week in een harde appel heb gebeten. Dat had ik een aantal weken geleden echt niet hoeven te proberen. Langzaam maar zeker gaat het de goede kant op. De resultaten die ik zelf boek motiveren me om door te gaan. Het schema hangt weer netjes op de keukendeur en iedere keer als ik voorbij loop kijk ik er even op.

Raymond heeft tijdens de behandeling mijn kaken behandeld, evenals mijn nek/monnikskapspieren. Jeetje, wat zijn die gevoelig. Volgende keer gaat hij die spieren behandelen met naaldjes, dry needling. Hier zet hij dan een stroompje op. Hoe dat allemaal in zijn werk gaat weet ik nog niet precies, dat zie ik vanzelf wel. Ik ben benieuwd!

Overigens is het vandaag tijd voor mijn tweede meeloopdag met Dr. de Jonge. Hoewel ik weet wat mij te wachten staat op de operatiekamer, vind ik het stiekem toch wel weer een beetje spannend. Ik heb niet goed ontbeten, want ik voel me niet fit. Ik heb iets onder de leden, ben niet lekker, dus hopelijk houd ik het de hele dag vol. Vanochtend toen de wekker ging heb ik nog liggen dubben; zal ik Dr. de Jonge mailen dat ik thuis blijf of niet? Na 3x snoozen ben ik mijn bed uitgesprongen, want ik besefte dat dit mijn enige vrije maandag van de rest van het jaar is. Het moet dus vandaag gebeuren! Op naar het ziekenhuis... Volgende week uiteraard weer een uitgebreid verslag van de meeloopdag!

Tot dan!

Liefs,

Cindy

Foutje bedankt; nog geen artikel in de Grazia

Hoi!

Wat een frustraties! Tegen de middag ging ik naar de winkel om de Grazia uit de schappen te graaien. Wat schetste de verbazing? Geen artikel over Cindy te vinden. Huh?! Al vloekend zette ik het blad terug in de schappen, waarop de verkoopster op me af kwam om te vragen wat er aan de hand was. Natuurlijk legde ik mijn verhaal uit en ze vond het vervelend voor me. Er zit niets anders op dan volgende week weer terug te komen.

Wat is nu het geval? De informatievoorziening in het mailtje dat ik van de journalisten kreeg klopte niet. Daar stond namelijk dat ik in nummer 42 zou komen te staan. Het blad zou uitkomen op 9 oktober, vandaag dus.

Vandaag is echter nummer 41 uitgekomen, waardoor ik nog een weekje langer moet wachten op de publicatie en de foto's. Mijn geduld is echt op!! Ik ben al meer dan twee maanden aan het wachten...

Sorry voor alle mensen die naar de winkel zijn gesprint om de Grazia te kopen........ als het goed is sta ik er volgende week 'gewoon' in. En anders voor het kopen even doorbladeren of ik erin sta, zodat je zeker weet dat je het blad niet voor niets koopt!

Liefs,

Cindy

"Discipline is the bridge between goals + accomplishment"

Goedemorgen!

Al een aantal dagen huppel ik als een chaoot door het huis. Van hot naar her, met 10 dingen tegelijk bezig zijn. Komende woensdag komt de Grazia uit en dat kan ik maar moeilijk uit mijn hoofd zetten. Het interview en de fotoshoot hebben 2 maanden geleden al plaatsgevonden. Ik vind dan ook dat ik lang genoeg heb moeten wachten. Woensdag ben ik vrij, dus ga ik 's ochtends meteen naar de winkel om het tijdschrift te bemachtigen. Pfoehh, ik vind het echt spannend! Ik ben heel benieuwd wat jullie ervan gaan vinden en ik zou het leuk vinden om iets van jullie te horen. =)

Nu de publicatie van het tijdschrift wel heel dichtbij komt, ben ik ook weer wat meer bezig met mijn transformatie van de afgelopen jaren. Vorige week heb ik alle foto's van vóór mijn 'extreme make over' nog eens bekeken, inclusief alle foto's van de kaakosteotomie en de periode erna. Ik heb ze nu al zo vaak gezien, maar toch blijft het de nodige emoties oproepen. Niet erg, want zo blijf ik voor altijd onthouden waar ik vandaan kom. Ik ben héél diep moeten gaan om de Cindy te worden die ik altijd had willen zijn. Het is allemaal niet vanzelf gegaan en ik heb er heel hard voor moeten werken. Ik zal altijd dezelfde Cindy blijven, dezelfde Cindy die ik vóór de operaties ook was, alleen straal ik nu al het geluk van de wereld uit en ben ik happy met mezelf. De wereld ligt aan mijn voeten, er komen fantastische dingen op mijn pad en daar ben ik heel dankbaar voor...

"Discipline is the bridge between goals + accomplishment"

TRUE! Sinds bijna twee weken ben ik super gedisciplineerd bezig met het uitvoeren van de zelfmassages. Het klinkt raar, maar ik begin het zelfs leuk te vinden. Een soort uitdaging. Het lukt me niet altijd de tijd ervoor te vinden, maar zodra ik 's avonds naar mijn schema op de keukendeur kijk en ik zie dat ik nog niet genoeg heb gemasseerd, laat ik alles uit mijn handen vallen en ga ik even 5 minuten zitten, zodat ik toch nog iets heb gedaan. Dat schema maakt alles concreet. Ik zie hoe vaak en hoe lang ik heb gemasseerd en ik heb geen excuus meer zoals "dat komt straks wel". Ik moet en ik zal minimaal 1x per dag en het liefst vaker de massage uitvoeren.

Je kunt je natuurlijk ook voorstellen dat ik niet met een 'leeg' schema bij Raymond aan wil komen. Wat denkt hij dan wel niet? Zoals enkele andere triggerpointcoaches ook al tegen me hebben gezegd: ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen herstel. Hoe vaker ik de massages uitvoer, hoe beter en hoe langduriger de resultaten zullen zijn. Hoewel ik dit nog niet altijd geloof omdat de zelfmassage niet altijd op een succes uitloopt, probeer ik me vast te houden aan deze uitspraak.

Meestal heb ik na een zelfmassage even een redelijk ontspannen gevoel. Waar ik 2 weken geleden nog maximaal gefrustreerd was door het feit dat Raymond veel langer een ontspannen gevoel kan oproepen, heb ik nu iets meer vrede met het feit dat ik ervoor kan zorgen dat mijn kaken een uur ontspannen aanvoelen. Vroeg of laat zal dit beter worden. Hoop ik.

Vandaag staat er weer een afspraak bij Raymond op het programma. Ik zal vol trots met mijn ingevulde schema binnen komen. Ik heb hard gewerkt de afgelopen weken en ik heb echt het gevoel dat het langzaam beter wordt. Vooral de mondopening; volgens mij kan ik mijn mond iets verder open doen. Het verzuurde gevoel schiet er wel nog snel in, maar de beweeglijkheid is naar mijn mening al stukken beter geworden. Ach, het is in ieder geval al een stap. 10 Kleine stappen zullen straks een grote stap voor me zijn!! Zolang ik vooruitgang boek blijf ik gemotiveerd en zal ik fanatiek bezig zijn met de zelfmassage.

Raymond vroeg trouwens vorige keer ook hoe het zit met de gevoelloosheid in de onderlip en kin. Jammer genoeg heb ik daar nog geen goed nieuws over te vertellen. Hij vertelde namelijk dat triggerpoint-therapie en dry needling ervoor kunnen zorgen dat het gevoel terug komt. Was het maar zo. Wellicht gaat dat in de toekomst nog gebeuren. Ik weet niet zo goed wat ik over die gevoelloosheid moet denken. Het doet natuurlijk geen pijn, maar het voelt ook weer niet prettig. Wat wél pijn doet is als ik in het gevoelloze deel van de lip/kin knijp. Dit voel ik in de onderste rij tanden aan de rechterkant. Dan zak ik door de grond. Aan de andere kant wil het wel zeggen dat er een verbinding tussen zenuwen is, want het knijpen geeft wel een (pijn)prikkel. Dit gevoel heb ik al heel lang, zonder dat er veranderingen zijn opgetreden. Ik blijf de hoop houden dat ook dit nog beter gaat worden.

Ik geniet nog steeds iedere dag van mijn perfecte kaaklijn...

Langzaam maar zeker gaat het de goede kant op. De beperkte mondopening, de beweeglijkheid van de kaken, het kauwen, het verzuurde gevoel, de dagelijkse hoofdpijn, jeuk in de oren; de ongemakken zijn in de afgelopen weken iets minder geworden en daar ben ik ontzettend blij mee. Ik ga vanavond super gemotiveerd naar Raymond en zal laten zien dat ik vecht voor mijn herstel. En nogmaals, ik heb het al 100x gezegd op de blog: ik rust niet voordat ik 100% hersteld ben! Wellicht vraag ik teveel van mezelf, is mijn denkwijze niet realistisch, leg ik de lat weer te hoog en is er kans op teleurstelling. Ik zal een balans moeten vinden om al die emoties te verwerken en om tevreden te zijn met de vorderingen die ik boek. Ook Rome is niet in één dag gebouwd, toch? :)

Trouwens... Vorige week kreeg ik een persoonlijk bericht van één van de bloglezers. Ze vroeg of mijn palatal bar tijdens de operatie is blijven zitten. Ik ben even genoodzaakt om via de blog te antwoorden, want helaas ben ik haar bericht kwijtgeraakt en heb ik dus geen contactgegevens meer. Dus bij deze; mijn palatal bar was er vóór de operatie al een hele tijd uit. Alleen de plaatjesbeugel zat er tijdens de kaakosteotomie nog in.

Niet vergeten om woensdag naar de winkel te sprinten en de Grazia uit de schappen te plukken! Hoor graag van jullie!

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy