"Discipline is the bridge between goals + accomplishment"

Goedemorgen!

Al een aantal dagen huppel ik als een chaoot door het huis. Van hot naar her, met 10 dingen tegelijk bezig zijn. Komende woensdag komt de Grazia uit en dat kan ik maar moeilijk uit mijn hoofd zetten. Het interview en de fotoshoot hebben 2 maanden geleden al plaatsgevonden. Ik vind dan ook dat ik lang genoeg heb moeten wachten. Woensdag ben ik vrij, dus ga ik 's ochtends meteen naar de winkel om het tijdschrift te bemachtigen. Pfoehh, ik vind het echt spannend! Ik ben heel benieuwd wat jullie ervan gaan vinden en ik zou het leuk vinden om iets van jullie te horen. =)

Nu de publicatie van het tijdschrift wel heel dichtbij komt, ben ik ook weer wat meer bezig met mijn transformatie van de afgelopen jaren. Vorige week heb ik alle foto's van vóór mijn 'extreme make over' nog eens bekeken, inclusief alle foto's van de kaakosteotomie en de periode erna. Ik heb ze nu al zo vaak gezien, maar toch blijft het de nodige emoties oproepen. Niet erg, want zo blijf ik voor altijd onthouden waar ik vandaan kom. Ik ben héél diep moeten gaan om de Cindy te worden die ik altijd had willen zijn. Het is allemaal niet vanzelf gegaan en ik heb er heel hard voor moeten werken. Ik zal altijd dezelfde Cindy blijven, dezelfde Cindy die ik vóór de operaties ook was, alleen straal ik nu al het geluk van de wereld uit en ben ik happy met mezelf. De wereld ligt aan mijn voeten, er komen fantastische dingen op mijn pad en daar ben ik heel dankbaar voor...

"Discipline is the bridge between goals + accomplishment"

TRUE! Sinds bijna twee weken ben ik super gedisciplineerd bezig met het uitvoeren van de zelfmassages. Het klinkt raar, maar ik begin het zelfs leuk te vinden. Een soort uitdaging. Het lukt me niet altijd de tijd ervoor te vinden, maar zodra ik 's avonds naar mijn schema op de keukendeur kijk en ik zie dat ik nog niet genoeg heb gemasseerd, laat ik alles uit mijn handen vallen en ga ik even 5 minuten zitten, zodat ik toch nog iets heb gedaan. Dat schema maakt alles concreet. Ik zie hoe vaak en hoe lang ik heb gemasseerd en ik heb geen excuus meer zoals "dat komt straks wel". Ik moet en ik zal minimaal 1x per dag en het liefst vaker de massage uitvoeren.

Je kunt je natuurlijk ook voorstellen dat ik niet met een 'leeg' schema bij Raymond aan wil komen. Wat denkt hij dan wel niet? Zoals enkele andere triggerpointcoaches ook al tegen me hebben gezegd: ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen herstel. Hoe vaker ik de massages uitvoer, hoe beter en hoe langduriger de resultaten zullen zijn. Hoewel ik dit nog niet altijd geloof omdat de zelfmassage niet altijd op een succes uitloopt, probeer ik me vast te houden aan deze uitspraak.

Meestal heb ik na een zelfmassage even een redelijk ontspannen gevoel. Waar ik 2 weken geleden nog maximaal gefrustreerd was door het feit dat Raymond veel langer een ontspannen gevoel kan oproepen, heb ik nu iets meer vrede met het feit dat ik ervoor kan zorgen dat mijn kaken een uur ontspannen aanvoelen. Vroeg of laat zal dit beter worden. Hoop ik.

Vandaag staat er weer een afspraak bij Raymond op het programma. Ik zal vol trots met mijn ingevulde schema binnen komen. Ik heb hard gewerkt de afgelopen weken en ik heb echt het gevoel dat het langzaam beter wordt. Vooral de mondopening; volgens mij kan ik mijn mond iets verder open doen. Het verzuurde gevoel schiet er wel nog snel in, maar de beweeglijkheid is naar mijn mening al stukken beter geworden. Ach, het is in ieder geval al een stap. 10 Kleine stappen zullen straks een grote stap voor me zijn!! Zolang ik vooruitgang boek blijf ik gemotiveerd en zal ik fanatiek bezig zijn met de zelfmassage.

Raymond vroeg trouwens vorige keer ook hoe het zit met de gevoelloosheid in de onderlip en kin. Jammer genoeg heb ik daar nog geen goed nieuws over te vertellen. Hij vertelde namelijk dat triggerpoint-therapie en dry needling ervoor kunnen zorgen dat het gevoel terug komt. Was het maar zo. Wellicht gaat dat in de toekomst nog gebeuren. Ik weet niet zo goed wat ik over die gevoelloosheid moet denken. Het doet natuurlijk geen pijn, maar het voelt ook weer niet prettig. Wat wél pijn doet is als ik in het gevoelloze deel van de lip/kin knijp. Dit voel ik in de onderste rij tanden aan de rechterkant. Dan zak ik door de grond. Aan de andere kant wil het wel zeggen dat er een verbinding tussen zenuwen is, want het knijpen geeft wel een (pijn)prikkel. Dit gevoel heb ik al heel lang, zonder dat er veranderingen zijn opgetreden. Ik blijf de hoop houden dat ook dit nog beter gaat worden.

Ik geniet nog steeds iedere dag van mijn perfecte kaaklijn...

Langzaam maar zeker gaat het de goede kant op. De beperkte mondopening, de beweeglijkheid van de kaken, het kauwen, het verzuurde gevoel, de dagelijkse hoofdpijn, jeuk in de oren; de ongemakken zijn in de afgelopen weken iets minder geworden en daar ben ik ontzettend blij mee. Ik ga vanavond super gemotiveerd naar Raymond en zal laten zien dat ik vecht voor mijn herstel. En nogmaals, ik heb het al 100x gezegd op de blog: ik rust niet voordat ik 100% hersteld ben! Wellicht vraag ik teveel van mezelf, is mijn denkwijze niet realistisch, leg ik de lat weer te hoog en is er kans op teleurstelling. Ik zal een balans moeten vinden om al die emoties te verwerken en om tevreden te zijn met de vorderingen die ik boek. Ook Rome is niet in één dag gebouwd, toch? :)

Trouwens... Vorige week kreeg ik een persoonlijk bericht van één van de bloglezers. Ze vroeg of mijn palatal bar tijdens de operatie is blijven zitten. Ik ben even genoodzaakt om via de blog te antwoorden, want helaas ben ik haar bericht kwijtgeraakt en heb ik dus geen contactgegevens meer. Dus bij deze; mijn palatal bar was er vóór de operatie al een hele tijd uit. Alleen de plaatjesbeugel zat er tijdens de kaakosteotomie nog in.

Niet vergeten om woensdag naar de winkel te sprinten en de Grazia uit de schappen te plukken! Hoor graag van jullie!

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy