Een enerverende dag op de OK: meeloopdag met Dr. de Jonge

Goedemorgen!

Tranen met tuiten, paniekerig en angstig. Zo lag mijn lotgenootje die vorige week een kaakosteotomie onderging er bij toen ik de operatiekamer op kwam. Het OK-personeel probeerde haar gerust te stellen en enkele minuten later viel ze rustig in slaap. Het begin van een enerverende dag op de operatiekamer met Dr. de Jonge en Dr. Dun...

Eerst even terug naar het begin van de dag. Al enkele dagen was ik niet topfit, voelde ik me niet lekker. Toen de wekker ging stelde ik het opstaan zo lang mogelijk uit. Ik heb zelfs even gedacht om Dr. de Jonge een mail te sturen dat ik niet zou komen. Ik was misselijk en de energie leek compleet verdwenen. Maar nee, ik gaf mezelf een schop onder mijn kont, sprong uit mijn bed en in hoog tempo was ik binnen de kortste keren gereed voor vertrek. Ontbijten lukte me niet; een halve mueslireep en 3 hapjes yoghurt kreeg ik naar binnen. Ik voelde me echt beroerd, maar om 7.20 uur stapte ik in de auto richting het ziekenhuis.

Om 7.45 uur liep ik samen met Dr. de Jonge richting OK. Eenmaal op het operatiecomplex pakte ik de kleding uit het rek en ging naar de kleedkamer om me om te kleden. Alle eigendommen in het kluisje, mutsje op en hopsakee; ik was er helemaal klaar voor! Hoewel ik van tevoren dacht dat ik het nog heel spannend zou vinden, viel het me enorm mee. Ik wist immers wat me te wachten stond.

Toen ik samen met Dr. de Jonge aan kwam in operatiekamer 8, lag de patiënte er al. Tranen rolden over haar wangen, ze was bang. Niet alleen voor de operatie, maar ook voor het moment waarop ze wakker zou worden uit de narcose. O, o, o, daar ging ik weer hoor. Wat een flashbacks, alsof ik mezelf daar zag liggen. Ze keek me aan, zei nog wat tegen me, voordat ze in slaap viel. Dr. de Jonge ging verder met de voorbereidingen: foto's ophangen, haakjes plaatsen, meten enzovoorts. Ik observeerde alles goed en nam een kijkje op de foto's die aan de muur hingen. De naam van de patiënte stond er uiteraard ook bij. "Die naam ken ik!!", dacht ik. Ik weet voor 99% zeker dat ik met deze vrouw heb gemaild voor haar ingreep. Dus mevrouw, als u dit leest: via deze weg heel veel beterschap en een spoedig herstel!

De patiënte was al zeker een half uur onder zeil voordat er echt begonnen kon worden. Op het programma stond een boven- en onderkaakosteotomie en een septumcorrectie. Een flinke operatie dus.
Dr. de Jonge werd bijgestaan door Dr. Dun, een kaakchirurg die inmiddels met pensioen is, maar 'voor de hobby' op maandag nog op de OK staat. Dat is pas liefde voor het vak. Passie. Geweldig om te zien, ook de samenwerking tussen deze twee professionals. Daar wordt op hoog niveau gewerkt.

Dr. de Jonge begon met de onderkaak. De osteotomie op de vorige meeloopdag verliep iets gecompliceerder; de wafer paste toen namelijk niet. Vandaag kon de osteotomie uitgevoerd worden zoals het hoorde. De wafer paste, de operatie verliep voorspoedig. Ik vond het overigens ook mooi om de samenwerking te zien tussen chirurgen en operatieassistenten. Gemoedelijk, gelijkwaardig. De onderkaak werd, als ik het goed onthouden heb, 7mm naar voren geschoven en vastgezet met plaatjes. De chirurgen hoeven niet veel meer te meten, dat werk is namelijk van tevoren al gedaan. Als de wafer goed past, wordt de nieuwe beet hier perfect op afgestemd.

De bovenkaak vond ik iets heftiger om te zien. Zeker het moment.... ahh, wacht even... als je de operatie nog moet ondergaan kun je beter even een paar regels overslaan. Oké? Go... Zeker het moment waarop de bovenkaak los komt van de schedel. Er wordt flink gebeiteld en als de kaak eenmaal los is kijk je zo de neus in. Heftig!! Eerst werd het septum bewerkt en daarna werd de bovenkaak op maat gemaakt. Vastzetten met plaatjes, opvullen met Bio-Oss (natuurlijk botsubstituut), hechten en 'done'. Zo makkelijk als ik het verwoord, is het natuurlijk niet. Een kaakosteotomie gaat om perfectie, precisie op minder dan de millimeter, het vergt uiterste concentratie van de chirurgen.

Na ruim 3,5 uur zat de operatie erop. De patiënte werd overgeplaatst in een bed en naar de recovery gereden. Ik dacht nog even aan haar, dat ze zo bang was, bang hoe ze uit de narcose zou komen. Bang voor de pijn, bang voor de zwelling, bang voor het onbekende wat haar te wachten stond. Terwijl de anesthesiemedewerkers nog bezig waren met de patiënte, ging ik met Dr. de Jonge en Dr. Dun naar de pauzeruimte. Tijd om even wat glucose naar binnen te werken, want ik was behoorlijk slapjes. Ik had tenslotte niets gegeten, op een paar hapjes na dan. Dat deed goed.

Raymond, mijn Triggerpointcoach, zat ook in de pauzeruimte. Hij is werkzaam als anesthesiemedewerker in het Atrium MC. Hij wist dat ik vandaag van de partij zou zijn. We hebben even gezellig bijgekletst. Hij vroeg of ik nog altijd mijn kalender op de keukendeur had hangen. Natúúrlijk! Daar ben ik echt heel serieus mee bezig.

Na een kwartiertje lag de volgende patiënt al klaar. Een meisje van 13 die een tand te veel had en die operatief verwijderd moest worden. Een korte ingreep, dat ging heel snel! Daarna stonden er nog twee korte OK's op het programma, het plaatsen van implantaten. Leuk om een keer te zien, maar natuurlijk niet zo uitdagend en heftig als een kaakosteotomie.

Uiteindelijk ben ik blij dat ik gegaan ben, want naarmate de dag vorderde voelde ik me iets beter. Ik vond het minder spannend dan vorige keer, omdat ik wist wat me te wachten stond. Ik heb alles gezien, heb niet weg hoeven kijken. Deze keer heb ik ook alles wat bewuster meegemaakt. Zoals ik al zei; ik wist wat er ging gebeuren. Over de schouder van Dr. de Jonge kon ik alles goed zien. Wat ik ook leuk vond is dat Dr. de Jonge mij uitleg gaf. Hij liet me bijvoorbeeld zien hoe ze de belangrijke gevoelszenuw aan de kant hadden gelegd. Daarna kon ik precies het gootje zien waar deze gevoelszenuw in lag. Dr. de Jonge gaf uitleg over de neusbodem, het septum, alles.... Geweldig informatief en leerzaam.

Om 15.30 uur ging ik huiswaarts. Eenmaal thuis plofte ik op de bank en viel ik in een diepe slaap. Anderhalf uur later werd ik wakker, even gedesoriënteerd, maar al snel wist ik het weer: ik had een fantastische dag op de OK gehad. Ik ben wéér dankbaar dat ik erbij heb mogen zijn!

Dr. de Jonge en Dr. Dun, bedankt voor de tijd, de uitleg en de mogelijkheid om hierbij aanwezig te mogen zijn. Het ziekenhuis én de patiënten mogen in de handen knijpen met artsen zoals jullie...

Ik ga de komende week nog even nagenieten van de ervaringen op de OK. Morgen mag ik me weer melden bij Raymond. Dan gaat hij mijn bekken, schouders/rug behandelen en ik denk ook mijn kaak, want daar gaat het tenslotte om.

Tot volgende week! Dan besteed ik aandacht aan het artikel in de GRAZIA, want die is afgelopen woensdag in de winkels verschenen. Ik ga jullie vertellen hoe ik alles ervaren heb en ik plaats wat foto's van de shoot. Ze zijn echt ontzettend mooi geworden en die wil ik jullie niet onthouden...

"Ik wist niet dat ik zo mooi kon zijn..."

Liefs,

Cindy