Grazia, een nieuwe uitdaging, Meeloopdag Dr. de Jonge en vorderingen bij de Triggerpointcoach!

Goedemorgen!

Jeetje, wat was de teleurstelling groot toen ik afgelopen woensdag de winkel binnenstapte en 'mijn' Grazia niet in de schappen zag liggen. Ik had me er zo op verheugd. Van de spanning slecht geslapen die nacht. Ik kreeg berichtjes en telefoontjes van mensen die al vóór mij naar de winkel waren geweest. Ze lieten me weten dat de oude Grazia nog in de schappen lag. Tegen de middag besloot ik zelf naar de winkel te gaan. Ja hoor, de nieuwe Grazia, maar het Real Life verhaal ging over een vrouw die een affaire had met een 16-jarige. Uhmm, nee, dat ben ik niet. Ik was best een beetje boos en teleurgesteld. Die middag ben ik lekker naar de sportschool gegaan en heb ik alle frustraties eruit gegooid. Dat voelde goed. Nu zijn het nog maar 2 nachtjes tot de volgende Grazia uitkomt. Ik heb via mail de bevestiging gegeven dat ik er komende woensdag 100% zeker in sta....  En ach, ik kan het best goed relativeren nu, want komende woensdag is het ook precies een jaar geleden dat de beugel eruit ging. Het moest gewoon zo zijn!

"Ik kan van een aap geen kip maken." Dat zijn de woorden die Dr. de Jonge tijdens een van onze afspraken uitsprak. Hiermee doelde hij op het feit dat hij niet van iedereen een Holland's Next Top Model kan maken. Het verwachtingspatroon van de patiënt en de uiteindelijke resultaten stroken niet altijd. Ik denk dat het bij mij andersom is geweest. Wat ik esthetisch gezien van de operatie kon verwachten wist ik niet zo goed, ik had geen hoge verwachtingen. Toch durf ik van mezelf te zeggen dat Dr. de Jonge van mij een leuke kip heeft gemaakt, om in zijn bewoordingen te blijven. Van een onzekere en terughoudende aap naar een druk kwebbelend kippetje. Die verandering heeft er wel voor gezorgd dat deze kwebbelende kip fantastische uitdagingen op haar pad krijgt. Inmiddels kan ik er weer eentje toevoegen aan mijn lijst. Een uitdaging die nooit op mijn pad was gekomen als ik de extreme make over nooit had gehad.

Afgelopen week werd ik gebeld door de baas van Kids&CO, Peter Brouwer. Zoals jullie allemaal weten heb ik afgelopen zomer ruim 3 maanden voor deze organisatie in Turkije gewerkt. Om een lang verhaal kort te maken: op 12 november vlieg ik richting Turkije om de nieuwe TV-commercial van Corendon / Kids&CO op te nemen. Ik verblijf daar ongeveer 5 dagen met mijn Kids&CO-maatje Pleuni en zal in het voorjaar dagelijks met mijn perfecte glimlach op tv verschijnen! Hoe gaaf is dat! Zie je wel, er is tegenwoordig echt niemand meer die om mijn glimlach heen kan. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar ik ben enorm dankbaar voor alle kansen die ik krijg. Ik grijp ze met beide handen aan. Ik weet dat ik er zelf keihard voor heb moeten werken, maar toch; het blijft bijzonder dat er zoveel deuren openen. Nu ben ik 100% overtuigd: mijn uiterlijke veranderingen hebben gezorgd voor innerlijke rust en tevredenheid. Dit straalt ik uit. De passie en gedrevenheid vlamt door mijn ogen naar buiten en dát is wat mensen zien en aantrekt. I shine bright like a diamond!

Ik krijg wel eens opmerkingen van buitenaf. Mensen kunnen soms niet begrijpen dat ik qua goedheid, zorgzaamheid niet veranderd ben. Alsof ze verwachten dat ik, nu ik er best oké uitzie, een stuk arroganter ben. Waarom? Ik zal altijd onthouden waar ik vandaan kom, hoe diep ik heb moeten gaan om te worden wie ik nu ben. Misschien siert me dat wel. Ik weet het niet. Anderen noemen me ook wel eens een bijzonder mens. Ik ben anders dan anderen. Dat is waar, ik kan me niet altijd identificeren met anderen. Mensen kunnen uiteindelijk niet echt zeggen wat mij zo bijzonder c.q. anders maakt, maar bedoelen het wel altijd in positieve zin. Dat dan weer wel. Gelukkig.

Vorige week ben ik trouwens ook nog bij Raymond geweest. Met mijn ingevulde schema stapte ik de praktijk binnen. Hij vroeg hoe het was gegaan de afgelopen twee weken. Vol enthousiasme begon ik over mijn schema en liet dit aan hem zien. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij heeft bij mij de gevoelige snaar kunnen raken; de snaar die de intrinsieke motivatie aanspreekt; de snaar die beseft dat het herstel voor een groot deel in eigen handen ligt. Hij vond het fantastisch dat ik er zo fanatiek mee bezig ben geweest en dit begint zich langzaam uit te betalen. Na een zelfmassage voelen mijn kaken echt prettig. Oké, als ik bij Raymond ben geweest meer dan dat ik het zelf doe, maar dat doet er niet toe. Als ik het zelf toe zijn er ook resultaten. Mijn mondopening gaat stukken beter en ik heb al veel minder oorpijn; wel nog veel jeuk trouwens. Het verzuurde gevoel, tsja, dat heeft zijn tijd nodig. Desalniettemin wil het heel veel zeggen dat ik vorige week in een harde appel heb gebeten. Dat had ik een aantal weken geleden echt niet hoeven te proberen. Langzaam maar zeker gaat het de goede kant op. De resultaten die ik zelf boek motiveren me om door te gaan. Het schema hangt weer netjes op de keukendeur en iedere keer als ik voorbij loop kijk ik er even op.

Raymond heeft tijdens de behandeling mijn kaken behandeld, evenals mijn nek/monnikskapspieren. Jeetje, wat zijn die gevoelig. Volgende keer gaat hij die spieren behandelen met naaldjes, dry needling. Hier zet hij dan een stroompje op. Hoe dat allemaal in zijn werk gaat weet ik nog niet precies, dat zie ik vanzelf wel. Ik ben benieuwd!

Overigens is het vandaag tijd voor mijn tweede meeloopdag met Dr. de Jonge. Hoewel ik weet wat mij te wachten staat op de operatiekamer, vind ik het stiekem toch wel weer een beetje spannend. Ik heb niet goed ontbeten, want ik voel me niet fit. Ik heb iets onder de leden, ben niet lekker, dus hopelijk houd ik het de hele dag vol. Vanochtend toen de wekker ging heb ik nog liggen dubben; zal ik Dr. de Jonge mailen dat ik thuis blijf of niet? Na 3x snoozen ben ik mijn bed uitgesprongen, want ik besefte dat dit mijn enige vrije maandag van de rest van het jaar is. Het moet dus vandaag gebeuren! Op naar het ziekenhuis... Volgende week uiteraard weer een uitgebreid verslag van de meeloopdag!

Tot dan!

Liefs,

Cindy