De spanning stijgt: nog maar 7 nachtjes tot de operatie.

Goedemorgen,

Het aftellen naar maandag 7 juli begint al aardig te vorderen. Nog maar 7 nachtjes totdat ik me in het ziekenhuis mag melden voor de operatie. Komende vrijdag moet ik nog even contact opnemen met het ziekenhuis om het definitieve tijdstip door te krijgen. Het wordt me nu toch wel weer een beetje heet onder de voeten. De stress begint toe te slaan. Ik ben onrustig en ook in m'n buik zit het niet helemaal lekker.

Over precies een week word ik verlost van het osteosynthesemateriaal in de kaak. Ruim twee jaar geleden zijn de plaatjes en schroefjes ingebracht tijdens de kaakosteotomie. Omdat ik ze voel zitten en er last van heb, gaan ze er nu uit. In principe hoeft osteosynthesemateriaal niet verwijderd te worden. Het is niet schadelijk voor het lichaam. Er zijn ziekenhuizen waarvan ik weet dat ze de plaatjes en schroefjes standaard bij iedereen binnen een jaar na de operatie verwijderen. In het Atrium MC te Heerlen deden ze dit vroeger ook, maar ze zijn hier van afgestapt toen bleek dat het geen meerwaarde heeft om dit materiaal te verwijderen als patiënten er geen last van hebben.

Alleen als er een indicatie is, zal de kaakchirurg overgaan tot het verwijderen van de plaatjes. Bijvoorbeeld zoals bij mij, omdat ik ze voel zitten en omdat ik er last van heb. Of bijvoorbeeld als er een ontsteking rondom de plaatjes zit.

De oude littekens zullen weer geopend worden om een goed zicht te krijgen op de plaatjes. Voorlichting over wat me te wachten staat heb ik eigenlijk niet gehad. Cindy zou Cindy niet zijn als ze Google niet raadpleegt op zoek naar ervaringsverhalen van anderen. Vooral op Engelstalige sites vond ik enkele verslagen van patiënten die deze operatie hebben ondergaan. Heel erg fijn om te lezen. De ervaringen zijn uiteenlopend. Van 'het viel me erg mee ten opzichte van de eerste operatie' tot 'qua zwelling en herstel lijkt het op de eerste operatie'. Ik weet dus niet helemaal wat ik ervan moet verwachten. Ik laat het maar op me af komen.

Hoewel ik besef dat deze operatie lang niet zo zwaar is als de bimaxillaire kaakosteotomie van 2 jaar geleden, zie ik er wel tegenop. Waar ik voor de grote kaakosteotomie niet zo bezig was met de risico's en na die operatie behoorlijk met de neus op de feiten werd gedrukt, maak ik me nu wel enigszins zorgen. Zou het wel een positief effect hebben op de klachten die ik nu ondervind? Zou het gebied dat doof aanvoelt zich uitbreiden? Maar ook vragen als 'ga ik weer veel pijn hebben' en 'krijg ik weer zo'n zwelling als na de osteotomie' spoken door mijn hoofd. Mijn gedachten gaan de hele dag door; ik vind geen moment rust.

Gelukkig heb ik volgende week mijn steun en toeverlaat bij me. Archel staat me al vanaf dag 1 bij. Iets waar ik hem bijzonder dankbaar voor ben. Tevens zal Dr. de Jonge de operatie uitvoeren, de kaakchirurg bij wie ik me op mijn gemak voel en in wie ik het volste vertrouwen heb. Dat heb ik overigens geëist, want er komt niemand anders dan Dr. de Jonge aan mijn mond. Nog een weekje, het aftellen is begonnen.

Het is een hectische tijd. Twee dagen na de operatie krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis. Archel en ik hebben samen een huis gekocht. Na 6 jaar ga ik Heerlen verlaten en ga ik terug naar mijn geboorteplaats; Weert. Ik kijk er enorm naar uit. Een nieuwe start... Ons huidige appartement is al half leeg. Aangezien ik niet veel zal kunnen doen met de verhuizing door mijn pols en mijn kaken, zijn we goed voorbereid. Gelukkig krijgen we hulp van heel veel lieve mensen, zodat we er snel ons eigen plekje van kunnen maken. Voor nu is dat nog toekomstmuziek. Ik leef nu even van dag tot dag.

Vandaag staat er een bezoek aan de tandarts gepland. Afgelopen donderdag kreeg ik een telefoontje van de assistente met het bericht dat de Aqualizer binnen is gekomen. Inmiddels heb ik er iets meer informatie over opgezocht. Ik vrees dat het niet zo charmant staat, maar ik ga het gewoon proberen.

"Het Aqualizer revolutionaire vloeistof systeem creëert een perfecte balans en stabiliteit in de beet, door middel van een minimaal invasieve aanpak binnen de TMD behandeling. Het werkt door de spieren zelf de kaak te laten repositioneren naar een positie die natuurlijk het beste functioneert. Voor het verlichten van TMD pijn, is deze balans herstellen essentieel.

Een patiënt met pijnklachten als gevolg van het pijndysfunctiesyndroom of overbelasting, onder andere door bruxisme, kan baat hebben bij het gebruik van de Aqualizer. Dit is een van zacht plastic gemaakte prefab splint met waterkussentjes. Deze staan in verbinding met elkaar zodat de onderkaak in balans wordt gebracht en overmatige belasting wordt gedempt." (bron)

De komende week staat in het teken van de voorbereiding op de operatie. Ik zal weer wat vloeibaar/zacht voedsel inslaan om de eerste dagen door te komen. Volgende week zet ik mijn eerste ervaringen met de Aqualizer op de blog en vertel ik hoe ik de week ben doorgekomen...

Liefs,
Cindy

Presentatie Atrium MC 8min4you event & publicatie Flair & bespreking behandelplan tandarts

Goedemorgen,

Ben je net terug in Nederland, begint de dagelijkse gang van zaken weer. Alsof ik helemaal niet weg ben geweest. Afgelopen dinsdag ben ik bij de tandarts geweest voor het bespreken van het behandelplan. Daarop kom ik later terug. Op woensdag ben ik een middag bij Dr. de Jonge geweest om aan ons boek te werken. We maken uitstekende vorderingen. Afgelopen donderdag stond er een afspraak bij de huisarts gepland en heb ik de rest van de ochtend in het ziekenhuis gezeten. Wegens een fikse peesontsteking zit mijn arm voor de komende weken in het gips. Oranje gips, dus Nederland móet nu wel wereldkampioen worden. Zodoende was het weer een medische week.

Woensdag was een topdag. 's Morgens snelde ik naar de winkel om de Flair uit de schappen te graaien. Ik had lang moeten wachten op de publicatie van mijn verhaal. Mijn geduld werd op de proef gesteld. Ik graaide 3 exemplaren uit het schap: 2 voor mezelf en 1 voor Dr. de Jonge, die hierom had gevraagd. Toen ik na het afrekenen de winkel uit liep, sloeg ik de Flair meteen open. Op zoek naar mijn verhaal. Binnen een paar seconden zag ik een bekend gezicht: "hey, dat ben ik!" Mijn ogen scanden de tekst. "Dit ziet er goed uit", dacht ik. Toen ik 5 minuten later thuis op de bank plofte, heb ik op het gemak mijn verhaal gelezen. Kippenvel. Ook al wist ik precies wat er geschreven zou worden, het overkomt me iedere keer weer. Een rilling. Wauw, dit gaat over mij. Dit zijn de keuzes die ik heb gemaakt en dit is wat ik heb meegemaakt! Als ik het artikel lees zie ik het voor me als een film. Onwerkelijk, maar zó ontzettend waar allemaal. Ik ben er trots op en heb ook op deze publicatie heel veel reacties gehad. Mocht je het artikel nog niet hebben gelezen en wel nieuwsgierig zijn; vandaag en morgen ligt de Flair nog in de winkel.

De publicatie van mijn verhaal in de Flair was niet het enige toppunt afgelopen woensdag. Toen ik met Dr. de Jonge aan het boek aan het werken was, werkte het ziekenhuis hard aan het online plaatsen van de video's van alle presentaties tijdens het Atrium MC 8min4you event. En ja hoor, ik sta erop. Samen met Dr. de Jonge heb ik mijn presentatie teruggekeken. Best wel spannend, want ik had mezelf nog helemaal niet teruggezien. Met een kriebel in mijn buik bekeek ik mezelf. Ik zag een zelfverzekerde, jonge vrouw op het podium staan. De nieuwe Cindy ofwel Cindy 2.0. De zinnen kwamen vloeiend uit mijn mond gerold. Ik wist precies waar ik het over had. Tevredenheid alom over mijn optreden tijdens het 8min4you-event. Ik koester de hoop dat dit het begin is van iets moois. Presenteren zit in me. Ik vind het leuk en het is een manier om anderen te inspireren, motiveren, overtuigen en ga zo maar door. Heb je mijn presentatie nog niet gezien en ben je wel nieuwsgierig? Check 'm dan hieronder. Ik ben stiekem benieuwd wat jullie ervan vinden!

En dan nu verder met mijn bezoek aan de tandarts. Wekenlang spookte het al door mijn hoofd, die omcirkelde dag in mijn agenda; de afspraak op 17 juni. De dag dat de uitslagen van de beetregistratie besproken zouden worden. De buikpijn en klamme handjes waren er wel, maar het viel deze keer erg mee. Ik zat nog met mijn hoofd in Turkije en was nog compleet in de vakantiestemming. Niemand die mij daar op dat moment uit kon halen, ook de tandarts niet.

We hebben samen de aangezichtsfoto's en de CBCT-scan bekeken. Tevens legde Scuric uit hoe hij mijn beet verder heeft geregistreerd met behulp van mijn gipsmodellen en een activator. Bijzonder interessant om te zien. Om een lang verhaal kort te maken; mijn kiezen laten een relapse zien. Die zijn teruggevallen in een kruisbeet. Echter zorgt dit op dit moment niet voor de klachten. De hoektandgeleiding is volgens de tandarts uitstekend en voorkomt dat er klachten met de kiezen ontstaan. De hoektanden zullen in de toekomst wel goed in de gaten moeten worden gehouden, om te voorkomen dat er klachten ontstaan. De hoektanden zijn enorm belangrijk in de hele beweeglijkheid van de mond, ook tijdens het kauwen. Tevens viel op dat mijn voortanden iets te kort zijn, net als mijn ondertanden. Dit loopt niet mooi in een lijn. Door mijn beet iets op te hogen, zoals de tandarts dit noemt, zouden de klachten verminderd kunnen worden. Om mijn kauwspieren te ontlasten en te ontspannen zal ik binnenkort een Aqualizer splint krijgen. Volgens de tandarts is dit een soort waterbed voor je tanden, waarin de druk verdeeld wordt. Ik zou die ook overdag moeten gaan dragen. Hopelijk valt het niet te erg op. Als 'dat ding' me in de weg zit, ligt-ie zo in de prullenbak. Wegens tijdsgebrek heb ik er nog niet zoveel over opgezocht, dus ik mag geen voorbarige conclusies trekken. Zodra ik 'm heb, ga ik zeker mijn ervaringen over de Aqualizer delen.

Over twee weken staat de operatie op het programma. Ik heb Dr. de Jonge op het hart gedrukt om het osteosynthesemateriaal niet weg te gooien. Hopelijk denk ik er nog eens aan als ik op de operatietafel lig, zodat ik het nog een keer aan hem kan vertellen. Ik wil die plaatjes graag hebben. Van alle operaties heb ik alles bewaard, dus ook dit hoort bij de 'collectie'. Op dit moment gaat het redelijk met de stress. Ik heb het druk gehad afgelopen week. Ik ben er wel mee bezig, maar mijn drukke agenda zorgt voor afleiding. Vind ik niet erg....

Nog maar 14 nachtjes en dan ben ik aan de beurt. Het aftellen is begonnen!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

PS Afgelopen week heb ik mijn debuut gemaakt als sidekick bij TV Limburg SportArenA. Dat was erg leuk om te doen. De uitzending kun je hier terugkijken --> http://www.tvl.nl/nl/tvl-sportarena/sportarena/de-wonderdokter-van-arjen-robben/#.U6fUwPl_usI

Patiëntenvoorlichting 2.0 gaat verder dan voorlichtingsboekjes uit het ziekenhuis

Goedemorgen!

Inmiddels heb ik weer voet op Nederlandse bodem gezet en zit mijn vakantie er weer op. "All good things come to an end". Ik heb het fantastisch gehad. Het was geweldig om al die bekenden, mensen met wie ik 3 maanden ben opgetrokken vorig jaar, weer te zien. Het was vakantie en stiekem een beetje werken tegelijk. Ik kon het niet laten om iedere avond fanatiek de mindisco mee te dansen op het podium. Ik ga nog heel lang nagenieten van deze vakantie. Echter, het is inmiddels weer maandag en dus weer tijd voor een nieuwe blog! Vandaag ga ik dieper in op het stukje patiëntenvoorlichting.

Enkele weken geleden heb ik mijn ervaringen met patiëntenvoorlichting en het belang hiervan al uitgebreid belicht tijdens het '8min4you'-event van het Atrium MC. "Niets is zo prettig als de patiënt goed geïnformeerd is en weet wat hem te wachten staat". Dat zijn de woorden die Dr. de Jonge in de uitzending bij TV Limburg sprak. Een uitgebreide voorlichting in de aanloop naar een behandeling of operatie is van essentieel belang. Uit onderzoek is gebleken dat patiënten die een goede voorlichting hebben gehad tevredener zijn over de behandeling en minder angst en pijn ervaren. Persoonlijk denk ik dat er nog heel veel ruimte is voor verbetering als het over patiëntenvoorlichting gaat.

Je hebt natuurlijk de alom besproken voorlichtingsboekjes van het ziekenhuis. Heel fijn, ze geven wat algemene informatie. Over de behandeling, de opname, de narcose enzovoorts. Prettig om thuis nog eens na te lezen, maar bij mij vlogen ze al vrij snel naar het oud papier. Naar mijn mening geeft dit geen duidelijk beeld van wat de patiënt te wachten staat. Het is zo algemeen, niet uitgebreid. Wel informatie die de patiënt nodig heeft, maar geen uitgebreide informatie van wat er precies gaat gebeuren.

Ook van de kaakchirurg zelf kun je tijdens een consult een berg aan informatie verwachten. Maar probeer al die informatie maar eens op te slaan als je met knikkende knieën en trillende handen in de behandelkamer zit bij de chirurg. Zelf had ik daar héél veel moeite mee. Ik heb veel met Dr. de Jonge gepraat. Iedere afspraak kwam ik met een papier vol vragen binnen. Dit om te voorkomen dat ik iets zou vergeten. Ik wilde alles weten. Ieder detail wilde ik in me opnemen. Controlfreak. Als ik in de auto op weg naar huis zat, was ik de helft alweer vergeten. "Wat zei hij nu ook alweer?", dacht ik vaak. Dat mijn boven- en onderkaak gedaan zouden worden was me duidelijk, maar hoe en wat, de echte details, waren aan mij voorbij gegaan. Mijn adrenalinelevel was in de periode vóór de operatie erg hoog, zeker als ik een bezoek moest brengen aan het ziekenhuis.

Er zijn zóveel manieren van voorlichting. Deze blog is een belangrijk kanaal voor patiënten die ook een kaakosteotomie moeten ondergaan. "Patiëntenvoorlichting 2.0" noem ik het. De wereld is één groot netwerk van computers en technologie. Ook de voorlichting moet hier in mee gaan. Ervaringen die bijvoorbeeld via social media worden gedeeld met de rest van de wereld. Alles met het doel de patiënt te helpen. De ervaringsverhalen die ik juist zo gemist heb in mijn weg naar de operatie toe, probeer ik via deze blog over te brengen op de patiënt. Je kan natuurlijk je informatie uit de voorlichtingsboekjes halen, maar er is toch niets beter dan ervaringen te horen van patiënten die de operatie zelf al hebben ondergaan?

Daarom heb ik deze blog interactief gemaakt. Er is een contactformulier, zodat lotgenoten met mij in contact kunnen komen om hun angsten, onzekerheden en vragen met me te delen. Voordat ik het wist had ik er een parttime bij. Er is veel behoefte aan persoonlijk contact. Ik dacht: "dit moet ik slimmer aanpakken. Het zou een goed idee zijn om een forum te starten, waar lotgenoten onderling contact kunnen leggen en hun ervaringen met de buitenwereld kunnen delen". Zo gezegd zo gedaan. Dat forum is nu bijna 2 jaar in de lucht en er zijn al tientallen mensen die hun ervaringen hebben gedeeld.

Patiëntenvoorlichting 2.0 gaat véél verder dan de voorlichting die in het ziekenhuis gegeven wordt. De kracht van een goede patiëntenvoorlichting is het bundelen van de kracht van de patiënt en de specialist. Dat is waar Dr. de Jonge en ik op dit moment mee bezig zijn. Een uniek concept. Zodra we alle belangrijke aspecten vanuit de medische kant en de kant van de patiënt samengevoegd hebben, zal er zoals bekend is een boek op de markt komen. Een boek dat in ziekenhuizen, orthodontie- en tandartspraktijken moet komen te liggen. Een boek waar de patiënt alle informatie in kan terugvinden. Van de betekenis van een kaakosteotomie tot de ziekenhuisopname, van uitleg over de narcose tot de herstelperiode, van recepten voor vloeibaarvoedsel tot mijn persoonlijk dagboek. Kortom, het wordt hét handboek over de kaakosteotomie. Komende woensdag staat er weer een middag gepland om samen aan het boek te werken.

Tijdens mijn speech bij het Atrium MC "8min4you"-event heb ik al duidelijk gemaakt dat een goede patiëntenvoorlichting van essentieel belang is. Ik hoop dat ik met mijn woorden specialisten heb kunnen raken, zodat ze er in het vervolg alles aan doen om patiënten de best mogelijke voorbereiding op een behandeling of operatie geven. Dat geeft zóveel meer rust!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

PS Morgen heb ik een afspraak bij de tandarts. Dan gaan we de resultaten van het uitgebreide onderzoek van vorige maand bespreken. Volgende week een verslag op de blog. Spannend!

PS1 Morgen komt ook de nieuwe editie van de Flair uit; de editie waarin mijn verhaal gepubliceerd staat. Ook hier zal ik volgende week even iets dieper op in gaan.

PS2 Het is nog maar 3 weken tot de operatie. Momenten van angst slaan alweer toe...

Gastartikel: Osteopathie na een kaakosteotomie!

Wanneer je net een kaakoperatie hebt ondergaan, dan is de osteopaat niet de eerste persoon aan wie je zou denken dat hij iets voor je kan betekenen. Toch is deze stap tijdens het herstel het overwegen waard!

De kaak! Voor ‘sommigen’ gewoon een deel van je lijf, voor de osteopaat een zeer belangrijk deel van het lichaam. De onderkaak heeft bijvoorbeeld ontzettend veel relaties met andere regio’s binnen het lijf. Zo wordt er binnen de sportwereld op dit moment veel onderzoek gedaan naar het effect van een slechte beet op spierblessures. Hier wordt veel met bitjes gewerkt, om een optimale positie van de boven- en onderkaak ten opzichte van elkaar te krijgen.

Bij een kaakosteotomie is het streven om deze beet zo optimaal mogelijk te krijgen. Tot zover niks aan de hand….tenminste, dat zou je denken. De kaak is immers ‘recht’ gezet!

Toch kunnen er door de operatie onzichtbaar lijkende problemen ontstaan. Een bot lijkt voor veel mensen namelijk een harde massa te zijn. Echter het botweefsel is heel beweeglijk en zelfs dynamisch. Zo kan een scheenbeen tot wel 40 graden buigen! Zou dit niet mogelijk zijn, dan zou je bij de contactsporten zoals voetbal en bij de vechtsporten veel vaker te maken hebben met beenbreuken.

Ieder bot is beweeglijk, zo ook de schedelbotten, waartoe de boven- en onderkaak behoren. Als osteopaat ben ik, na zes jaar studie, getraind om dit met mijn ‘Fingerspitzengefühl’ zelfs waar te nemen. Belangrijk is het om te kijken of deze beweeglijkheid verstoord is. Is het minder? Is er een disbalans? En zo ja, is dit behandelbaar?

Waarom is dit nou belangrijk om te bekijken? Wanneer je kijkt naar de anatomische relaties   ter hoogte van de kaken, dan heb je, buiten bijvoorbeeld de spierrelaties naar de hals en de schouders, ook (indirecte) verbindingen met bijvoorbeeld het hersenvlies. Daarnaast doet de bovenkaak mee aan de vorming van de oogkas en de neusholte. Op deze regio’s kan zo’n dysbalans dan ook een negatieve invloed hebben, met bijvoorbeeld hoofdpijn of ademhalingsproblemen tot gevolg. Als laatste vormen de kaken natuurlijk de mond en dit is het begin van het verteringsstelsel. Feitelijk betekent dit dat een probleem ter hoogte van de kaken direct een invloed kan hebben op de vertering!

Waarom is de osteopathie dan nou zinvol? Buiten het kunnen onderzoeken van problemen, kan ik vaak deze bewegingsverliezen met zeer subtiele technieken verhelpen. Hiermee bespoedig je het herstel na de operatie en anderzijds voorkom je hiermee mogelijk de eerder beschreven, maar ook andere klachten.

De typische 'speenmondjes'

Hoe ontstaan nou dit soort extreme kaakproblemen? Naar mijn mening, begint dit vaak al in de kinderjaren. Kinderen krijgen tegenwoordig al snel een speen toegestopt. Op zich is dat niet zo’n probleem, wanneer dit van korte duur is. Laat ik ook meteen duidelijk zijn, door te stellen dat natuurlijk niet ieder kind die een speen gebruikt problemen met zijn kaken gaat krijgen. Gelukkig herstelt het grootste deel van de ‘speenmondjes’ zich op natuurlijke wijze.

Wat mij echter wel opvalt en zelfs een beetje zorgen baart, is dat steeds ‘oudere’ kinderen nog steeds met een speen rondlopen. Zeker wanneer de tanden gaan groeien, zorgt een speen ervoor dat de kaken een andere vorm aannemen dan dat ze eigenlijk zouden moeten doen. Wanneer dit te lang duurt, wordt er in principe via de speen een probleem gecreëerd met mogelijk later grote gevolgen.

Mijn advies is dan ook om speengebruik, maar ook het duimen, bij een kind zoveel mogelijk te vermijden. Mocht het echter niet lukken zonder speen (duim), zorg er dan voor dat deze periode van korte duur is. Laat een kind niet eindeloos hiermee rondlopen. Het afleren kost soms even wat inspanning, maar het opofferen van een paar nachten slaap is niks in vergelijking met de gevolgen op latere leeftijd! Stel je voor je kind moet over enkele jaren ook een kaakosteotomie ondergaan, dat wil je toch niet op je geweten hebben?

Voor meer informatie over de osteopathie, verwijs ik u door naar de website: www.osteopathie-maxelze.nl

Max Elze

Osteopaat D.O - MRO

Een laatste bezoek aan de anesthesist: klaar voor de operatie op 7 juli

Goedemorgen!

Nog heel even doorzetten. Nog één dag bikkelen en dan heb ik ein-de-lijk vakantie. Ik ben er behoorlijk aan toe. Zoals ik de laatste tijd al vaker heb gezegd: het is rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Ik ga de komende twee weken even afstand nemen. Morgenmiddag stap ik het vliegtuig in naar Turkije. Terug naar de plek waar ik vorig jaar 3 maanden heb 'geshined'! Ik ga terug naar Club Paradiso in Alanya. Ze weten dat ik eraan kom. Ik weet zeker dat ik iedereen om de nek zal vliegen. Stiekem heb ik die mensen behoorlijk gemist. Er komen ook een aantal kids met wie ik vorig jaar iedere dag heb gespeeld. Heerlijk om weer die minidisco mee te gaan dansen. Twaalf dagen genieten. Ontspannen, die kop leegmaken, geen stress en vooral heel hard proberen die operatie van me af te zetten. Even niet aan denken. Als ik terug kom is het nog maar drie weken tot de operatie. Time flies... Ik zeg er ook maar meteen bij dat ik geen laptop meeneem en dat het hoog tijd is om even afstand te nemen van alles. Dat betekent dus dat ik de komende 12 dagen even geen mails van mensen met vragen beantwoord. Bij terugkomst in Nederland ga ik iedereen beantwoorden.

In de voorbereiding op de operatie ben ik afgelopen dinsdag op het spreekuur bij de anesthesist geweest. Ik hoefde niet eens meer te zoeken welke route ik moest hebben. Inmiddels ben ik er al zo vaak geweest, dat ik er bijna blind naartoe kan lopen. Afijn, ik was mooi op tijd en mocht nog even plaatsnemen in de wachtkamer.

Na een paar minuten mocht ik al naar binnen komen. "Mevrouw van de Moosdijk....". Ik stond op en schudde de hand van de verpleegkundige. Samen namen we de vragenlijst door, die ik thuis al had ingevuld. Vragen over de algemene gezondheid. Hart- en vaatziekten? Longaandoeningen? Leveraandoeningen? Nieraandoeningen? Allergieën? Medicatie? Eerdere operaties? En ga zo nog maar even door... De verpleegkundige nam alles puntje voor puntje met me door. Bij het zien van de lijst van eerdere operaties keek ze lichtelijk verbaasd op van haar papier. "Oh, als je iets doet, pak je het ook meteen goed aan. Bijna alle operaties in veelvoud". Tsja, daar kan ik toch ook niks aan doen? Ze vroeg of ik nog meer operaties had ondergaan. Nee, ik had alle OK's neergepend op het formulier. "Je hebt al heel wat moeten doorstaan voor je leeftijd", zei ze.

Ze vroeg aan me welke operatie ik op 7 juli zal ondergaan. Ik legde uit dat ik ruim 2 jaar geleden een kaakosteotomie heb ondergaan en nog kamp met de naweeën van deze ingreep. Daarom worden de plaatjes en schroeven verwijderd. De operatie zal worden uitgevoerd in dagbehandeling. 's Morgens binnen komen, 's middags weer lekker naar huis. Heerlijk dat ik geen nacht hoef te blijven. Ik zal die slapeloze nachten in mijn kamer tegenover de zusterspost na mijn kaakosteotomie niet snel meer vergeten. Nee, laat mij maar lekker in mijn eigen bed bijkomen. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat iemand sneller herstelt in een vertrouwde omgeving.

Ik gaf aan dat ik bang ben voor de narcose. Hoewel ik inmiddels 'ervaringsdeskundige' ben, went het voor mij nooit. Die angst had ik als kind al en toen ik handig werd met de computer werd het nog veel erger. Alles willen weten kan ook zo zijn nadelen hebben. Het is niet altijd slim om precies alles uit te zoeken. Dat werkt de angst in de hand. De verpleegkundige wimpelde de angst voor 'awareness' luchtig af met de woorden: "ach, zodra je in slaap bent voel je helemaal niks meer." Jaja, jij hebt makkelijk praten, dacht ik nog.

De verpleegkundige wilde wel nog even mijn bloeddruk meten. Normaal gesproken heb ik tijdens ziekenhuisbezoeken een hoge bloeddruk. Iets met zenuwen, spanning, wie kent het niet. Echter deze keer voelde ik me best wel rustig en had ik zoiets van: "ach, laat maar komen... Er gebeurt vandaag toch niks en het is bekend terrein waarop ik me begeef. Geen reden tot zorgen." Dat bleek ook uit de bloeddruk: 120 / 62. Een perfecte bovendruk. De onderdruk was voor mijn doen aan de lage kant, maar zat evengoed nog binnen de marges. Met een pols van 78 en een zuurstofgehalte van 97% had ik niets om me druk over te maken.

De verpleegkundige vroeg nog of ik bij de anesthesist zelf wilde komen. Ik vroeg me hardop af wat de meerwaarde daarvan nog zou zijn. De verpleegkundige vertelde dat ik een rustgevend tabletje kan krijgen voor de operatie, maar dat ik dan wel eerst bij de anesthesist moest komen. Daar zou ik ook nog verdere uitleg krijgen over de narcose, iets waar ik geen behoefte aan had. Rekening houdend met mijn angst besloot ik toch nog even langs de anesthesist te gaan. Vóór de vorige operatie heb ik enkele dagen valium geslikt om enigszins te kalmeren. Ik weet dat ik de dagen van tevoren nog meer in de stress zal schieten, dus zo'n rustgevend tabletje voordat ik naar de OK ga is niet verkeerd.

Ik kon vrijwel meteen door naar de anesthesist. "Je weet denk ik wel hoe de narcose in zijn werk gaat als ik dat zo zie, toch?" Daar heb ik een 'goeie' aan, dacht ik. Die uitleg konden we overslaan. Ik gaf alleen aan dat ik angst heb voor 'awareness'. Hij noteerde dat op de formulieren en zei: "we gaan er gewoon voor zorgen dat jij heel diep in slaap bent en echt niets mee krijgt!" Gelukkig maar.... ik krijg ook iets tegen de misselijkheid, zodat ik na de operatie (hopelijk) niet misselijk ben. Ik voelde me begrepen door die man. Heel fijn! Na een paar minuten hadden we alles doorgenomen en mocht ik huiswaarts. Alles is klaar voor de operatie op 7 juli. Vanaf nu is het alleen nog maar wachten.

Nog maar 5 weken. De dag komt steeds dichterbij. Zeven juli staat groot omcirkeld in mijn agenda. Aan de ene kant kijk ik er erg naar uit, aan de andere kant ben ik ook wel heel bang. De emoties die met die angst samen komen laat ik regelmatig de vrije loop. Ik mag van geluk spreken dat ik Archel aan mijn zijde heb. Hij steunt mij zó goed! "Samen kunnen wij dit", zegt hij wel eens. Dat geeft mij echt heel erg het gevoel dat ik er nooit alleen voor sta.

Nu is het even tijd om alles van me af te zetten. Weg met de stress, gewoon genieten van zon, zee, strand en alle bekenden die ik weer tegen ga komen daar.

Hoewel ik op vakantie ben staat de blog niet stil. Volgende week komt er een bijzonder artikel op de blog. In mijn avontuur op weg naar volledig herstel heb ik met veel mensen kennisgemaakt. Zo ook met Max Elze, een osteopaat. Hij gaat in een gastartikel uitgebreid beschrijven wat een osteopaat kan betekenen voor iemand die een kaakosteotomie heeft ondergaan.

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy