Een laatste bezoek aan de anesthesist: klaar voor de operatie op 7 juli

Goedemorgen!

Nog heel even doorzetten. Nog één dag bikkelen en dan heb ik ein-de-lijk vakantie. Ik ben er behoorlijk aan toe. Zoals ik de laatste tijd al vaker heb gezegd: het is rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Ik ga de komende twee weken even afstand nemen. Morgenmiddag stap ik het vliegtuig in naar Turkije. Terug naar de plek waar ik vorig jaar 3 maanden heb 'geshined'! Ik ga terug naar Club Paradiso in Alanya. Ze weten dat ik eraan kom. Ik weet zeker dat ik iedereen om de nek zal vliegen. Stiekem heb ik die mensen behoorlijk gemist. Er komen ook een aantal kids met wie ik vorig jaar iedere dag heb gespeeld. Heerlijk om weer die minidisco mee te gaan dansen. Twaalf dagen genieten. Ontspannen, die kop leegmaken, geen stress en vooral heel hard proberen die operatie van me af te zetten. Even niet aan denken. Als ik terug kom is het nog maar drie weken tot de operatie. Time flies... Ik zeg er ook maar meteen bij dat ik geen laptop meeneem en dat het hoog tijd is om even afstand te nemen van alles. Dat betekent dus dat ik de komende 12 dagen even geen mails van mensen met vragen beantwoord. Bij terugkomst in Nederland ga ik iedereen beantwoorden.

In de voorbereiding op de operatie ben ik afgelopen dinsdag op het spreekuur bij de anesthesist geweest. Ik hoefde niet eens meer te zoeken welke route ik moest hebben. Inmiddels ben ik er al zo vaak geweest, dat ik er bijna blind naartoe kan lopen. Afijn, ik was mooi op tijd en mocht nog even plaatsnemen in de wachtkamer.

Na een paar minuten mocht ik al naar binnen komen. "Mevrouw van de Moosdijk....". Ik stond op en schudde de hand van de verpleegkundige. Samen namen we de vragenlijst door, die ik thuis al had ingevuld. Vragen over de algemene gezondheid. Hart- en vaatziekten? Longaandoeningen? Leveraandoeningen? Nieraandoeningen? Allergieën? Medicatie? Eerdere operaties? En ga zo nog maar even door... De verpleegkundige nam alles puntje voor puntje met me door. Bij het zien van de lijst van eerdere operaties keek ze lichtelijk verbaasd op van haar papier. "Oh, als je iets doet, pak je het ook meteen goed aan. Bijna alle operaties in veelvoud". Tsja, daar kan ik toch ook niks aan doen? Ze vroeg of ik nog meer operaties had ondergaan. Nee, ik had alle OK's neergepend op het formulier. "Je hebt al heel wat moeten doorstaan voor je leeftijd", zei ze.

Ze vroeg aan me welke operatie ik op 7 juli zal ondergaan. Ik legde uit dat ik ruim 2 jaar geleden een kaakosteotomie heb ondergaan en nog kamp met de naweeën van deze ingreep. Daarom worden de plaatjes en schroeven verwijderd. De operatie zal worden uitgevoerd in dagbehandeling. 's Morgens binnen komen, 's middags weer lekker naar huis. Heerlijk dat ik geen nacht hoef te blijven. Ik zal die slapeloze nachten in mijn kamer tegenover de zusterspost na mijn kaakosteotomie niet snel meer vergeten. Nee, laat mij maar lekker in mijn eigen bed bijkomen. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat iemand sneller herstelt in een vertrouwde omgeving.

Ik gaf aan dat ik bang ben voor de narcose. Hoewel ik inmiddels 'ervaringsdeskundige' ben, went het voor mij nooit. Die angst had ik als kind al en toen ik handig werd met de computer werd het nog veel erger. Alles willen weten kan ook zo zijn nadelen hebben. Het is niet altijd slim om precies alles uit te zoeken. Dat werkt de angst in de hand. De verpleegkundige wimpelde de angst voor 'awareness' luchtig af met de woorden: "ach, zodra je in slaap bent voel je helemaal niks meer." Jaja, jij hebt makkelijk praten, dacht ik nog.

De verpleegkundige wilde wel nog even mijn bloeddruk meten. Normaal gesproken heb ik tijdens ziekenhuisbezoeken een hoge bloeddruk. Iets met zenuwen, spanning, wie kent het niet. Echter deze keer voelde ik me best wel rustig en had ik zoiets van: "ach, laat maar komen... Er gebeurt vandaag toch niks en het is bekend terrein waarop ik me begeef. Geen reden tot zorgen." Dat bleek ook uit de bloeddruk: 120 / 62. Een perfecte bovendruk. De onderdruk was voor mijn doen aan de lage kant, maar zat evengoed nog binnen de marges. Met een pols van 78 en een zuurstofgehalte van 97% had ik niets om me druk over te maken.

De verpleegkundige vroeg nog of ik bij de anesthesist zelf wilde komen. Ik vroeg me hardop af wat de meerwaarde daarvan nog zou zijn. De verpleegkundige vertelde dat ik een rustgevend tabletje kan krijgen voor de operatie, maar dat ik dan wel eerst bij de anesthesist moest komen. Daar zou ik ook nog verdere uitleg krijgen over de narcose, iets waar ik geen behoefte aan had. Rekening houdend met mijn angst besloot ik toch nog even langs de anesthesist te gaan. Vóór de vorige operatie heb ik enkele dagen valium geslikt om enigszins te kalmeren. Ik weet dat ik de dagen van tevoren nog meer in de stress zal schieten, dus zo'n rustgevend tabletje voordat ik naar de OK ga is niet verkeerd.

Ik kon vrijwel meteen door naar de anesthesist. "Je weet denk ik wel hoe de narcose in zijn werk gaat als ik dat zo zie, toch?" Daar heb ik een 'goeie' aan, dacht ik. Die uitleg konden we overslaan. Ik gaf alleen aan dat ik angst heb voor 'awareness'. Hij noteerde dat op de formulieren en zei: "we gaan er gewoon voor zorgen dat jij heel diep in slaap bent en echt niets mee krijgt!" Gelukkig maar.... ik krijg ook iets tegen de misselijkheid, zodat ik na de operatie (hopelijk) niet misselijk ben. Ik voelde me begrepen door die man. Heel fijn! Na een paar minuten hadden we alles doorgenomen en mocht ik huiswaarts. Alles is klaar voor de operatie op 7 juli. Vanaf nu is het alleen nog maar wachten.

Nog maar 5 weken. De dag komt steeds dichterbij. Zeven juli staat groot omcirkeld in mijn agenda. Aan de ene kant kijk ik er erg naar uit, aan de andere kant ben ik ook wel heel bang. De emoties die met die angst samen komen laat ik regelmatig de vrije loop. Ik mag van geluk spreken dat ik Archel aan mijn zijde heb. Hij steunt mij zó goed! "Samen kunnen wij dit", zegt hij wel eens. Dat geeft mij echt heel erg het gevoel dat ik er nooit alleen voor sta.

Nu is het even tijd om alles van me af te zetten. Weg met de stress, gewoon genieten van zon, zee, strand en alle bekenden die ik weer tegen ga komen daar.

Hoewel ik op vakantie ben staat de blog niet stil. Volgende week komt er een bijzonder artikel op de blog. In mijn avontuur op weg naar volledig herstel heb ik met veel mensen kennisgemaakt. Zo ook met Max Elze, een osteopaat. Hij gaat in een gastartikel uitgebreid beschrijven wat een osteopaat kan betekenen voor iemand die een kaakosteotomie heeft ondergaan.

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy