maandag 14 juli 2014

Operatieverslag 7 juli + eerste week na de operatie

Goedemorgen,

Er zullen ongetwijfeld veel bloglezers zijn die op deze blog hebben gewacht. Ik heb veel berichten gehad van lezers die me een hart onder de riem staken. Dat waardeer ik enorm en ik moet eerlijk toegeven; ik had het nodig. Vandaag is het precies een week geleden dat ik bij Dr. de Jonge onder het mes ging om de platen en schroeven uit de boven- en onderkaak te verwijderen. Hoe dat allemaal is verlopen lees je in deze blog.

Om 10.00 uur moest ik me melden bij Bureau Opname, route 74 in het Atrium MC te Heerlen. Een vrijwilliger liep mee naar de afdeling waar ik werd opgenomen. Ik ging er vanuit dat dit gewoon de 'dagbehandeling' was, maar al snel kreeg ik door dat dit niet het geval was. De lift steeg op naar etage 12, waar we richting de afdeling (oost) liepen en we ons meldden bij de zusterspost. Ik kreeg een kamer voor me alleen. Er stond alleen nog geen bed. Dat moest nog besteld worden. Ik vroeg me af waarom ik op een gewone afdeling kwam te liggen. Had ik het verkeerd begrepen? Moest ik toch een nacht blijven? Huh? Ik kwam toch voor een dagopname? In mijn zenuwen, angst en frustraties begon ik al hevig te protesteren. "Ik ga hier écht niet blijven", schreeuwde ik van binnen. Na navraag bij de verpleegkundige bleek inderdaad dat ik voor een dagopname opgenomen werd. Gelukkig, een pak van mijn hart. Ik lag op kamer 6, twee kamers verder dan de kamer waar ik lag na de kaakosteotomie 2 jaar geleden. Het kwam me allemaal weer heel bekend voor.

Ik moest wachten, want volgens de planning zou ik om 11.45 uur aan de beurt zijn. Met een spelletje op de telefoon probeerde ik de tijd om te krijgen. Archel was bij me. Ik oogde rustig, zei hij. Dit was slechts schijn. Mijn buitenkant verraadde niet wat mijn binnenkant voelde. Mijn hart ging tekeer. Ik had buikpijn, was misselijk en mijn gedachten gingen alle kanten op. Intussen werd ook het bed binnen gereden. Tegen 11.15 uur kreeg ik de premedicatie; kalmeringstabletten waar ik rustig van zou worden. Ook mocht ik het operatieschort aantrekken. De angst werd heviger, het werd me heet onder de voeten. Vlak voor 11.45 uur kwam het nieuws dat ik naar de operatiekamer mocht komen. Ik lag in bed en werd door de gangen van het ziekenhuis gereden. Vlak voor de sluis nam ik afscheid van Archel en bleef ik achter samen met een verpleegkundige van de afdeling. Ze probeerde me af te leiden door een gesprekje met me aan te gaan, maar ik staarde vooral naar het plafond en was in mijn eigen wereld. Na enkele minuten mocht ik door naar de 'holding' (=wachtruimte). Voordat ik werd gehaald op de afdeling was ik al zeker vier keer naar het toilet geweest voor een korte sanitaire stop. Zenuwen. Echter toen ik daar in die wachtruimte lag, moest ik weer. Ik besefte dat ik niet kon wachten tot na de operatie en besloot het toch maar even aan te geven. Er werd me een pan aangeboden. Oké, het kon even niet anders. Ik ging in ieder geval met een lege blaas richting de operatiekamer.


Klaar voor de operatie...

In operatiekamer 8 moest ik overstappen van het ziekenhuisbed naar de operatietafel. Meteen werd ik aangesloten op allerlei apparatuur. Ik had me voorgenomen om me groot te houden. Al dagenlang zei ik tegen mezelf: "we gaan deze keer niet huilen. Hoe moeten mensen wel niet over me denken als ze mijn angst en paniek zien? Dus gewoon niet doen!" Ik lag nog geen minuut of Dr. de Jonge kwam al binnen. Hij kwam meteen op me af. Een aai over de bol, een hand op mijn schouder, bemoedigende woorden. Ik werd iets rustiger. Hij leidde me af, praatte over ons boek, over het nieuwe huis van Archel en mij en over wat er nu precies ging gebeuren. Dr. de Jonge probeerde zijn rust op mij over te brengen. Dat lukte aardig. Die man is echt zen. Ik ben 'comfortable' met hem. Dit veranderde toen het infuus geprikt moest worden. Arghh, grote drempel nummer één. Ik lag te trillen. Ik keek de andere kant op en zette me schrap. Daar kwam de prik. Niet fijn. Helaas mislukte het. Mijn ijskoude hand werd teruggestopt onder de deken om op te warmen. Dr. de Jonge kwam er weer bij en pakte mijn hand vast. "Zo hey, wat een graftengels. Ik ga ze even opwarmen", zei hij. Even later kwam de anesthesist er zelf bij om het infuus te prikken. Dit werd in de elleboogplooi gedaan. Ik keek nog een keer op de klok. Het was inmiddels 12.55 uur toen Dr. de Jonge vroeg of alle materialen aanwezig waren. Er moest alleen nog een schroevendraaier komen, maar die zou er om 13.00 uur zijn. Volgens de anesthesist zou ik dan al ver weg in dromenland zijn.

Ik keek strak naar het plafond. De anesthesist zei dat ze het slaapmiddel in ging spuiten. Ik keek haar nog een keer aan en zag Dr. de Jonge nog achter haar langs lopen. "Zoek maar een leuke vakantie uit", zei de anesthesist. "Slaap lekker!", hoorde ik Dr. de Jonge nog roepen. Ik kreeg tintelingen in mijn hoofd en voordat ik het wist was ik in diepe slaap.

Van de rest van de dag weet ik niet veel meer. Ik weet niets van de recovery, van de weg van de recovery naar de kamer en mijn eerste uren op de kamer. Achteraf kreeg ik te horen dat ze me niet wakker kregen na de narcose. Volgens Archel was ik rond 17.00 uur terug op de kamer. De eerste keer dat ik een beetje wakker werd was tegen een uur of 20.30 uur. Hartstikke suf. Ik had vreselijk gedroomd. Of gehallucineerd van de morfine. Ik weet het niet. Ik was ervan overtuigd dat ik was gestopt met ademen. Ik had dat de verpleegkundige in de overdracht horen zeggen: "ze is gestopt met ademen maar begon 10 seconden later uit zichzelf weer te ademen." Dat stond me bij in mijn hoofd. Raar. Het is best een beetje eng als je nog in de fase tussen slapen en wakker worden zit en je niet helder kan denken. Afijn, ik ademde en op een gegeven moment besefte dat ik op mijn kamer was. Ik moest plassen, maar was te slap om op te staan. Weer werd er een pan aangeboden. Dat boeide me op dat moment vrij weinig. Ik vroeg aan de verpleegkundige of alles goed was gegaan. Aangezien ze het handschrift van Dr. de Jonge niet kon lezen, kon ze me geen enkele informatie geven. Daarna vroeg ik of ik naar huis kon gaan. Ik was tenslotte naar het ziekenhuis gekomen voor een dagopname en schreeuwde die ochtend nog in mezelf: "ik ga écht niet blijven!!!" Gezien mijn toestand, ik was echt heel suf, was het volgens haar niet verantwoord om naar huis te gaan. Het werd dus toch een nachtje blijven. Een tegenvaller. Archel ging thuis even snel een pyjama halen en nam tevens enkele verzorgingsspullen voor de volgende ochtend mee. Ik realiseerde me dat de operatie achter de rug was. Wat een overwinning op mezelf weer. Het was voor mij de 8e operatie in 5 jaar. "I did it! Het ergste heb ik weer gehad!"

Net terug op de kamer: ergens heel ver weg in dromenland. Nog geen zwelling te zien...
Mijn hoofd begon te bonken, ik voelde de hechtingen trekken en mijn hele gezicht stond strak. Ik voelde aan mijn gezicht. Onder mijn ogen, over mijn wangen en mijn kin. Een beetje dikker. Er ging een gevoel van blijdschap door me heen. Géén extreem verdoofd gevoel deze keer. Alleen het bekende deel van de onderlip en de kin. De rest voelde vooral beurs aan. Dat wel, maar verder niets verdoofd. Wat een opluchting. Dat is wel iets waar ik van tevoren bang voor was.

Ik kon niet meer in slaap komen. Ik wist me geen houding te vinden en zo'n infuus in de elleboogplooi is niet echt handig. Inmiddels kwam de verpleegkundige van de nachtdienst op de kamer. Ik kreeg pijnstillers, ontstekingsremmers en een slaaptablet. Daarna heb ik een uur of 3 met tussenpozen geslapen. Heerlijk, zo voelde ik tenminste geen pijn.

De ´morning after´: de zwelling begint op te komen
De volgende ochtend lag ik wat te doezelen, toen om 9.30 uur pap en mam de kamer op kwamen gelopen. Zij zouden me op komen halen, want Archel moest werken. Ik drukte op de bel om te vragen of ik nu wel naar huis mocht. Er werd even overleg gepleegd. Voordat ik naar huis mocht moest ik nog even langs de poli Kaakchirurgie voor een controle. Net als twee jaar geleden met een bolle kop naar de poli. Iets minder zwelling dan na de kaakosteotomie, maar toch. Ik voelde de ogen alweer branden, terwijl ik er nog niet eens was. Mam heeft me even geholpen met omkleden. Ik kreeg de ontslagpapieren mee en samen met pap en mam ging ik richting de poli op etage 1. Dr. de Jonge was er niet, dit wist ik van tevoren. Ik kwam bij een collega van hem terecht, Dr. Poort. Hij constateerde dat ik er niet fit uit zag (ja, dohh?!) en vroeg zich af of het wel tijd was om naar huis te gaan. "Ja, doei!", protesteerde ik van binnen. Ik zei dat ik thuis ook in bed kon gaan liggen om uit te rusten. Daar gaf hij me gelijk in. Hij inspecteerde mijn mond, voor zover mogelijk. Ik kreeg de mond niet ver open. Hartstikke stijf. Dr. Poort zei dat alles er rustig uit zag in de mond. Hij schreef nog een recept voor Ibuprofen bruis en er werd een afspraak gemaakt voor een controle bij Dr. de Jonge op 23 juli. Nu moet het eerst allemaal een beetje gaan herstellen. Ik nam afscheid, verliet het ziekenhuis en stapte bij pap en mam in de auto. Eenmaal in mijn ouderlijk huis ben ik meteen op de bank gaan liggen en heb ik de hele middag geslapen. De hond van mijn ouders kwam continu bij me liggen. 'Dushi' voelt aan als er iets niet lekker zit. Ze is zo zorgzaam, echt lief.

Heel veel slapen...

Die avond heb ik voor het eerst iets gegeten. Mijn moeder wil dat ik genoeg binnen krijg en had een paar dozen kroketten ingeslagen. In het kader van de uitspraak van Archel op BNN ("Alles in de blender") dacht mam dat ik best een kroketje naar binnen kon werken. En of dit lukte! Met een eetlepel mosterd er doorheen geroerd gleed de kroket zo mijn keel in, zonder dat ik hoefde te kauwen.

Ik heb die dinsdagnacht redelijk geslapen. Met een paar kussens onder mijn hoofd lag ik iets hoger. Dat was erg comfortabel. Mijn hoofd was op woensdagochtend behoorlijk gezwollen. De dag dat Archel en ik naar de notaris moesten om de woning officieel op onze naam te laten zetten. Verschrikkelijk, ik moest over straat, maar het feit dat dit de enige formaliteit was waar ik bij aanwezig moest zijn was een geruststellende gedachte. Ik hoopte dat alles snel voorbij zou zijn en ik terug naar bed kon. Gelukkig ging alles goed en waren we 's morgens om 10.00 uur officieel de nieuwe bewoners van de koopwoning.

Bolle toet.

De rest van de week heb ik het heel rustig aan gedaan. Mijn 'energy level' is echt 'below zero'. Een beetje het gevoel dat je een marathon hebt gelopen als je net tien stappen hebt gezet. Ik zou zo de hele dag kunnen slapen. Het liefst doe ik dat ook, zodat ik zo min mogelijk voel. Ik neem drie keer per dag Ibuprofen bruis, die zijn nu bijna op. Het lukt me om zacht voedsel zoals een geprakte kroket, vis en pasta naar binnen te werken. Dat gaat echt boven verwachting goed. De hechtingen trekken en de hele mond is gevoelig. De zwelling begint iets af te nemen.

Afgelopen vrijdag kreeg ik een berichtje van Dr. de Jonge. Ik had hem namelijk gevraagd of alles wel goed was gegaan, omdat ik van niemand iets te horen had gekregen in het ziekenhuis. Dr. de Jonge vertelde me dat de platen en schroeven in de bovenkaak prima te verwijderen waren. Die zaten normaal vast. De onderkaak werd een iets groter obstakel. De platen en schroeven zaten muurvast. Helaas is het niet gelukt om alles te verwijderen. In de rechter onderkaak zit nog een stuk schroef. Dr. de Jonge kreeg die er niet uit. Ik merkte al dat er iets niet klopte toen ik de platen en schroeven aan het tellen was. Die heb ik mee naar huis gekregen. Ik kwam maar tot 23 schroeven, terwijl het er 24 moesten zijn. Op vrijdag kreeg ik dus de bevestiging dat er inderdaad een schroef is achtergebleven in de kaak. We zullen het daar vast nog over hebben als ik op 23 juli bij hem op controle moet komen.

6 Platen en 23 schroeven zijn uit mijn boven- en onderkaak verwijderd

Eigenlijk vind ik dat ik genoeg heb gekletst. Ik heb nog zoveel meer te vertellen, maar dat bewaar ik voor volgende week. Ik ben moe, heb behoefte aan slaap. Ik zal volgende week iets dieper in gaan op mijn herstel. Jullie hebben in ieder geval al kunnen lezen hoe ik de operatie heb ervaren. Ik ben heel blij dat ik het weer achter de rug heb.

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

21 opmerkingen:

  1. Allereerst: Gefeliciteerd met jullie koopwoning! Hopelijk is 't gauw klaar en kunnen jullie er snel in!
    Wat fijn dat de operatie achter de rug is, wel een tegenvaller dat je toch een nachtje hebt moeten blijven.
    Hoe gaat het nu met de zwelling,trekt het al weg of kan dat net zolang duren als bij de osteotomie?
    Toch wel fijn dat je bij je ouders kunt herstellen, lijkt me erg prettig ipv thuis tussen de dozen zitten.
    Ik wens je heel veel sterkte met je herstel, en hoop dat je snel opknapt!!

    Liefs, Kelly

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel, Kelly! Wat betreft het huis krijgen we veel hulp van familie en vrienden. Hopelijk kunnen we er komend weekend in. Tot die tijd blijf ik lekker bij pap en mam.

      De zwelling is al goed aan het slinken. Rond mijn neus en bij mijn onderkaak zit nog duidelijk wat zwelling, maar lang niet zo erg als na de osteotomie.

      Thanks voor je berichtje!

      Liefs,
      Cindy

      Verwijderen
  2. Goedemorgen Cindy,

    Fijn om te lezen dat alles goed gegaan is, (op het nachtje blijven na dan...) en dat het achter de rug is. Ik hoop dat je snel herstelt dus veel beterschap gewenst. En gefeliciteerd met jullie nieuwe huis!!

    Groetjes Monique

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel, Monique! Ik ben ook heel blij dat alles achter de rug is. Het was weer een zware dobber, zeker op emotioneel gebied. Komt goed; hopelijk komend weekend intrekken in het nieuwe huis en dan letterlijk een nieuwe start maken.

      Liefs,
      Cindy

      Verwijderen
  3. Hey Cindy

    Wat goed dat het allemaal goed verlopen is. Ik ken het gevoel dat je een nacht moet blijven maar dit eigenlijk niet het plan was, maar soms is het beter zo. Veel sterkte en beterschap en ik hoop dat je snel weer wat meer energie hebt!

    Groetjes Hadewijch

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel, Hadewijch! Het was inderdaad beter om een nacht te blijven. Dat had ik zelf ook wel door, maar toch, als je je er niet op hebt ingesteld valt dat een tegen. Gelukkig ben ik nu lekker bij mijn ouders en die zorgen goed voor me. Die energie komt vanzelf wel weer. Tijd... geduld.... dat zijn de toverwoorden.

      Liefs,
      Cindy

      Verwijderen
  4. Heej Cindy,

    Goed dat je in ieder geval gewoon zacht voedsel mag eten! Zal er denk ik ook wel voor zorgen dat je wat sneller weer energie krijgt. Hoop voor je dat de zwelling heel snel afneemt. Ik heb nu zelf ervaren hoe het voelt en hoe naar het vooral in de spiegel is, maar gelukkig heb jij al ervaren dat het echt helemaal wegtrekt en je binnenkort jezelf weer ziet als je in de spiegel kijkt ;)

    Gefeliciteerd met je huis ook!

    Groetjes,
    Carola

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Thanks Carola! Dat zachte voedsel gaat er inderdaad goed in. Ik eet van alles... pasta, vis, zachte dingen van de chinees en uiteraard gaan kroketten er ook goed in. Die energie zal langzaam wel weer terug komen. Moet het de tijd geven, dan komt alles goed... :)

      Liefs,
      Cindy

      Verwijderen
  5. Cindy, wat ben je toch een kanjer. Diep respect voor je. Fijn dat je toch gauw naar huis kon, want in een vertrouwde omgeving gaat het herstel immers stukken beter.

    In bewonder je... ik ben al ruim 42 jaar niet naar de tandarts geweest, dus met een beetje fantasie kan je je indenken hoe het zwikkie eruit ziet... maar door de martelingen van de schooltandarts ( ik noem ze heel grof ,,de engelen van dr Mengele ... wat een slachterss waren die twee vrouwen ) ben ik met geen stok naar de stoel te krijgen....

    Daarom mijn petje af voor je moed, ondanks je angst.....

    Gefeliciteerd met je nieuwe huis,maak er maar vlug een fijne ,,home"van.

    En ik hoop dat de 24e schroef geen last veroorzaakt , waardoor je niet nog eens onder het mes hoeft.


    Met vriendelijke groet

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat een mooi bericht van je, dankjewel. Die woorden van je doen veel met me. Ik heb mijn naasten geen leuke tijd bezorgd de afgelopen weken. Angst kan gekke dingen doen met een mens. Ik kende mezelf niet meer, niet leuk. Gelukkig is nu alles achter de rug en kan ik met een positieve blik de toekomst in. Ik heb dan ook genoeg goed te maken met mijn naasten. Ze begrijpen me als geen ander, maar voor mezelf is het gewoon stom... Hopelijk krijg ik inderdaad geen last van die schroef. Ik ga het er op controle zeker nog even over hebben.

      Wat naar om te lezen dat je vroeger zo'n vreselijke ervaring hebt gehad bij de schooltandarts. Ik herken je verhaal, want mijn vader heeft precies hetzelfde meegemaakt. Verschrikkelijk, zeg. Begrijpelijk dat je angst zo diep zit en dat je niet in de stoel durft. Ik weet niet of ik je op de een of andere manier kan helpen om je angst iets te reduceren en of je überhaupt ooit naar een tandarts wil, maar weet dat je met vragen of voor advies altijd bij me terecht kan. Ik ben hier ook om anderen te helpen en als ik ook maar 1% angst weg heb gehaald of iemand van goed advies heb voorzien, is mijn missie al geslaagd.

      Dankjewel voor je lieve berichtje.

      Liefs,
      Cindy

      Verwijderen
  6. Hoi Cindy, goed je weer op de foto thuis te zien. Heerlijk dat je nog ouders hebt die je kunnen verzorgen.
    Je gezicht is toch wel veel gezwollen hoor, meer dan bij mijn kaakoperatie.
    (billateraal sagittale split osteotomie en lefort 1 osteotomie en het levellen van beide kaken. (hemimandibulaire hyperplasie klasse 3), vandaag precies 4 weken geleden...

    Ik herken wel weer je verhaal, ik heb nu op de laatste 13 jaar 37 operaties gehad, en ik weet dat er nog moeten... Ik heb erg veel pijn aan mijn kaken spieren en gewrichten, en onder mijn neus enorm... Kaakchirurge zei dat het waarschijnlijk mede door de vele operaties de pijn meer is dan bij een patiënt die dit doet met minder voorgeschiedenis. (ik mankeer ook veel)
    Momenteel zit ik er echt wat doorheen... ik zie niemand, kan niet lang weg, en ben rolstoelgebonden.
    Al mijn andere dagelijkse pijnen en ongemakken gaan ook gewoon door... Ik gebruik al 10 jr Morfine en meer zware middelen, ik heb een spierziekte en alles wat spieren en gewrichten zijn doet zeer...

    Het enige dat goed gaat is eten... je kunt zoveel zacht eten fijn prakken of malen... ik kan zelfs friet wegkrijgen, maar wel in stukjes gemaakt en saus erover zodat het klef word... maar het is lekker.
    Boterham met aardbeien of smeerkaas, of smeerworst...
    Men was bang dat ik nog meer zou afvallen, en ik ben nu juist bijgekomen.... mijn smaak en reuk is niet terug en mijn lippen tintelen enorm... Qua pijn is het mij tegen gevallen dus.
    Maar ja, tijd....

    Nu jij weer ook dat vraagt weer veel tijd... wel jammer dat die ene schroef is blijven zitten.
    Ik hoop dat het goed gaat, en je niet nog ooit daarvoor moet....
    Daar ben ik zelf ook benieuwd naar of ik de plaatjes en schroeven kan behouden... in mijn voeten moesten zij er wel uit....

    Beterschap, en ja tijd.... dat neem ik mijzelf ook voor, tenminste wat mijn kaken betreft dan, de rest is levenslang...

    groetjes Petra
    Zeeland

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hi Petra,

      Leuk om een berichtje van je te krijgen. Dankjewel daarvoor. Ik heb inderdaad een flinke zwelling. Gelukkig begint het langzaam te slinken en kan ik weer enigszins over straat zonder dat mensen me ongegeneerd aanstaren. Pijn is redelijk onder controle, kaken zijn erg stijf en hechtingen trekken. Heb tevens heel weinig energie, echt frustrerend. Komt vanzelf wel weer; moet mezelf de tijd geven.

      Wat verschrikkelijk om te horen dat je zoveel leed hebt. Ik bewonder je moed en doorzettingsvermogen. Je bent een inspiratie voor velen. Logisch dat je er soms helemaal doorheen zit en zeker in jouw situatie, waarin je niemand ziet en niet lang weg kan. Ik hoop dat je snel door dit rot moment heen komt en dat je pijn zal verminderen.

      Inderdaad... tijd... geduld... Dat zijn de toverwoorden.

      Koppie op!

      Liefs,
      Cindy

      Verwijderen
  7. Jeee bezig bijtje je blijft bezig .ik was een tijd niet op je blog geweest het is voor mij nu 7 mnd geleden.ik blijf rot gevoel houden in lip en heb het idee dat ik mijn kaan 1.5 mm naar achteren kan bewegen ...jij hebt dus ook veel hinder gehad?lastig allemaal maar alles komt altijd goed������fijn weekend en je bent tenminste van de.plaatjes af ��������gr samm

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hi Sammie,

      Leuk dat je mijn blog toch nog bezoekt, ook al heb je de operatie achter de rug. ;) De laatste operatie is voor mij nu bijna 3 maanden geleden en ik klaag niet. Heb er nog alle vertrouwen in dat ik zelf nog wat stappen ga maken zonder ingrijpen van buitenaf.

      Wat bedoel je met een rotgevoel in je lip? Geen gevoel? Tinteling? Pijn?

      Alles komt goed!

      Liefs,
      Cindy

      Verwijderen
  8. Dank voor je reactie en tuurlijk bezoek ik je blog nog haha....jij was een van de weinige die goed en duidelijk heeft aangegeven wat je mag en kan verwachten zelf wilde ik een boek schrijven over mijn apneus en de ontkenning van doktoren.....ik wist dat er iets was alleen volgens de doktoren was ik 24 jaar lang gezond -:( nee ik was 'doodziek' ) en de kaakoperatie heeft stukken geholpen soms denk ik dat ik een lichte relaps heb ik kan mijn kaak 1a 2 mm naar achteren schuiven en ik weet niet of dat hoort maar daar kom ik 4 december wel achter als ik bij de chirurf terug kom in het amc verder zou ik het zo overdoen het gaat stukken beter ik slaap weer.
    Mbt mijn gevoel soms voelt het goed en soms is de lip en mondhoek weer dood of dan voel ik tintelingen als ik wat hards heb gegeten.ik heb (had) ik al mooie tanden en heb ze laten bleken hahah het ook wil ook wat..verder zal je mij hier nog regelmatig zien ik lees altijd met plezier (en interesse) jouw blog. Een fijne avond gewenst.gr sam

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Houd me op de hoogte over je vorderingen en je bezoek bij de kaakchirurg. Dat je je kaak zelf kan schuiven, zij het naar voren of naar achteren, is normaal. Dat heb ik ook. Tintelingen in je lip/mondhoek zijn meestal een teken dat het gevoel langzaam terug begint te komen. Geduld is een schone zaak...

      Keep me posted!

      Liefs,
      Cindy

      Verwijderen
  9. Je hebt helemaal gelijk en moet goed komen dankje wel.
    Ja soms slaan de twijfels toe maar ja dat ken je wel.thanksss en doe ik zeker en een heel fijn weekend gewenst ������������

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hoi hoi, wat een verhaal zeg!
    Ik word binnenkort ook geopereerd. Vroeg me af of ze die plaatjes en schroeven er altijd na een tijdje verwijderen? Ik dacht dat je hele leven blijft zitten of is het bij jou anders gegaan?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi!

      Het verschilt per ziekenhuis of het osteosynthesemateriaal wordt verwijderd of niet. In de meeste gevallen kan het plaatmateriaal gewoon blijven zitten. Helaas kreeg ik er last van en zijn de platen verwijderd.

      Heel veel succes!

      Liefs,
      Cindy

      Verwijderen
  11. Omg binnenkort mijn kaakoperatie ben zo bang dat ik heel lelijk wordt of een gekke puntige kin krijg.
    Ik krijg veel kracht van jouw site.
    De grootste angst is dat ik spijt krijg omdat het gewoon heel lelijk wordt.
    Heb ook een overbeet ben orthodontie behandel

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Fijn om te horen dat je kracht put uit mijn blog, maar wat naar dat je zo bang bent dat je er 'lelijker' op gaat worden. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. De meeste kaakchirurgen hebben oog voor detail en gaan voor het meest optimale resultaat. Meestal zie je dat een gezicht na een kaakosteotomie veel meer in balans komt. Heb je het al met je kaakchirurg over je angst gehad? Heeft hij je via een computeranimatie nog niet kunnen laten zien hoe het ongeveer gaat worden?

      Zet 'm op!

      Verwijderen