Op zoek naar een kaakchirurg op Curaçao; wat een uitdaging!

Bon dia!

Terwijl Nederland aan de start staat van een nieuwe dag, maak ik me hier klaar om naar bed te gaan. Speciaal voor jullie ben ik langer wakker gebleven, want tijdverschil of niet, op maandagochtend staat er een nieuwe blog voor jullie klaar!

Een week geleden stond ik op het vliegveld met mijn paspoort klaar om door de douane te gaan en te beginnen aan de lange reis naar Curaçao. Door personeel van Schiphol werden we naar de zelfbedieningspaspoortcontrole gestuurd, zodat we niet in de lange rij hoefden te staan. Archel ging als eerste en de poortjes gingen binnen de kortste keren voor hem open. Hij riep nog naar me dat hij eraan twijfelde of ik er wel door zou komen. Mijn paspoort dateert uit 2011, toen ik nog maar net aan mijn extreme make over was begonnen. Dit zou dus wel eens problemen kunnen opleveren in verband met de gezichtsherkenning. En inderdaad, het apparaat bleef maar laden. Het duurde lang. “Dit gaat niet goed!”, dacht ik. Archel stond iets verderop te lachen. Ik kreeg alweer flashbacks naar mijn Turkije-avontuur vorig jaar, toen ik door de douane als een crimineel werd meegenomen omdat mijn visum verlopen was. Zie je het al voor je? Zo’n onschuldig blond meisje. Dat kan écht niet! Het scherm op Schiphol bleef maar laden. Na een minuut kwam er op het beeldscherm te staan dat er assistentie onderweg was naar mij. Mijn gezicht werd niet herkend. Te verschillend met het paspoort. Er kwamen wat mannen van de douane naar het 'hokje' en binnen de kortste keren werd mijn poortje geopend. Opgelucht haalde ik adem. Ik ging helemaal stuk en Archel lachte net zo hard met me mee. “Die extreme make over is toch bijzonder goed gelukt”, besloten we allebei.

Daar sta je dan met je goed gedrag...

Die uitspraak werd nog eens extra bevestigd toen ik afgelopen dinsdag door de gangpaden van een supermarkt in Willemstad struinde. Een onbekende vrouw stapte op me af en keek me zeker 10 seconden verwonderd aan. “Oké, wat gaat er nu gebeuren?”, dacht ik. Het was een oudere dame en ze zag er lief uit. Ze lachte, knikte ja en ik hoorde haar iets in het Papiaments mompelen. “Bo ta hopi dushi”. Daarna ging ze over op het Nederlands en zei ze dat ik heel erg mooi ben en dat ik een prachtige glimlach heb. Veel te mooi om te verbergen. Ze zei dat ik altijd zo moest blijven en niet boos of streng mag kijken. “God zegen jou”, zei ze en weg was ze. Zo snel als ze op mijn pad kwam, zo snel was ze ook weer verdwenen. Een beetje verbaasd bleef ik achter. Dit was precies zo’n ervaring als ik in Turkije had, toen in 2012 mijn beugel net verwijderd was. Ongelooflijk. Ik keek Archel aan en we dachten allebei hetzelfde: dit is bijzonder! Ik heb nog de hele dag aan die vrouw moeten denken. Ze heeft me geïnspireerd. Ze heeft me laten inzien dat ik blij moet zijn met wie ik ben en vooral te genieten van al het moois. Niet zo geforceerd bezig zijn met alles, maar genieten van het hier en nu.

Genieten doe ik volop! Nadat we de eerste dagen helaas veel regen hebben gehad, heb ik inmiddels wat zonnestralen kunnen vangen. Lekker eten, zon, zee en strand; ik vermaak me hier wel! We verblijven bij de vader, de vrouw en het halfzusje van Archel. Al voordat ik naar Curaçao afreisde had ik het idee om een kaakchirurg hier op het eiland te bezoeken. Eén kaakchirurg had ik al gemaild toen ik nog in Nederland was. Helaas heb ik daar nooit antwoord op gehad. Daarom schakelde ik afgelopen week de hulp in van tante Irene. Ik legde aan haar uit dat ik graag een gesprek wil aangaan met een kaakchirurg hier op de Antillen. Volgens haar worden hier geen osteotomieën uitgevoerd, maar gaan patiënten naar Venezuela of Colombia. Ik ben nieuwsgierig naar de gang van zaken, de verschillen tussen Nederland en Curaçao. Tante Irene belde een kaakchirurg op en kreeg een doktersassistente aan de lijn. Na mijn verhaal uitgelegd te hebben kreeg tante Irene het antwoord dat ik via de huisarts een verwijsbrief moest halen. Ze begreep duidelijk niet wat de bedoeling was. Tante Irene bleef volhouden en zei nadrukkelijk dat ik alleen een gesprekje wil voor mijn blog. Helaas gaf de doktersassistente niet toe en kreeg ik dus geen afspraak met de kaakchirurg. Ik snap ook precies waarom ze willen dat ik met een verwijsbrief kom. Dan kunnen ze namelijk de tijd declareren en krijgen ze geld van de zorgverzekeraar. Een beetje jammer dat alles tegenwoordig om geld draait. Volgens het telefoonboek hier zijn er slechts 3 kaakchirurgen op het eiland. Eén zit er in het St. Elisabeth ziekenhuis in Willemstad. Mijn schoonvader kwam met het idee om daar gewoon eens naartoe te rijden.

Afgelopen donderdag reden we ’s ochtends naar het ziekenhuis. Toen ik een foto van het ziekenhuis maakte werd ik meteen door een beveiliger op mijn vingers getikt. Zo streng hier! Het ziekenhuis is gesitueerd in een oude kerk. Bij de informatiebalie legde ik mijn verhaal uit en vroeg waar ik moest zijn om een interview met de kaakchirurg te regelen. Ik werd naar de afdeling PR / Communicatie verwezen. We konden het niet vinden en we werden door verschillende werknemers van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk kwamen we bij de juiste persoon terecht. Een mevrouw van de afdeling Communicatie stond mij te woord. Nogmaals legde ik mijn verhaal uit. Ik vertelde over mijn operatie, mijn blog en het boek dat ik aan het schrijven ben met Dr. de Jonge. Ook vertelde ik dat ik nieuwsgierig ben naar de verschillen in behandeling en de meerwaarde van een gesprek met de kaakchirurg voor mijn blog. De eerste reactie was lichtelijk sceptisch. Ze kon op dat moment ook niets voor mij regelen en verzocht mij een mail met korte motivatie te sturen gericht aan de directie (!) van het ziekenhuis. Die moeten beslissen of ik de kaakchirurg te spreken kan krijgen. Bij thuiskomst heb ik meteen een mail gestuurd. Tot op de dag van vandaag wacht ik op antwoord. Ik weet inmiddels dat het heel lastig is om hier dingen geregeld te krijgen, maar ik geef niet op. Als ik niets te horen krijg belt mijn schoonvader voor me naar het ziekenhuis en als dat niets oplevert, gaan we gewoon nog een keer terug…

Dus bij deze: wordt vervolgd. Tot volgende week!

Liefs,
Cindy

Shine bright like a diamond!

Groeten vanuit Curaçao!