Angst voor narcose issue voor veel patiënten

Goedemorgen,

"Ik ben bang voor de narcose. Kun je me van mijn angst af helpen?" Een vraag die ik vrijwel wekelijks in mijn mailbox aantref. Hoog tijd dus om er een blog aan te wijden. Of ik je van je angst af kan helpen is nog maar de vraag. Als je mijn blog al langer volgt heb je kunnen lezen dat ik niet zo'n heldin ben als het om ziekenhuisbezoeken gaat. Ik was niet altijd 'de leukste thuis' in de periode voorafgaande aan de operaties. Het enige dat ik hier kan doen is mijn ervaringen delen. Aangezien ik al best vaak onder zeil ben geweest voor verschillende operaties, denk ik wel dat ik uit ervaring kan spreken als ik hier mijn verhaal vertel. Een operatie is al een hele bron van stress en dan komt er ook nog eens narcose bij kijken.

Laat ik eens beginnen bij het begin. Narcose is geen normale slaap. De verdoving is zo sterk dat ook normale lichaamsfuncties zoals het ademen niet meer vanzelf werken. Tijdens de narcose neemt de anesthesioloog met behulp van allerlei apparatuur dat soort lichaamsfuncties over. Je gaat aan de beademing (bij een kaakoperatie krijg je trouwens een beademingsbuis door je neus in plaats van je mondholte in verband met de plaats van de operatie: nasale intubatie. Hier merk je niets van, dit gebeurt als je al in slaap bent.), je krijgt een clip op je vinger die de hoeveelheid zuurstof in het bloed meet, je krijgt elektrodes op de borst om de hartfunctie te controleren en een band om de arm voor het meten van de bloeddruk. De narcose bestaat uit een snelwerkend slaapmiddel, spierverslappers en pijnstillers, die via het infuus worden ingebracht. Dat snelwerkende slaapmiddel gaat inderdaad heel erg snel. Zelf heb ik de ervaring dat ik een tinteling in mijn hoofd voel voordat ik in een diepe slaap val. Vechten tegen die 'slaap' lukt niet. Onmogelijk. Het is tijd om je over te geven. Dat is waar veel patiënten moeite mee hebben; het uit handen geven van de controle. Je moet je lichaam overgeven aan de professionals. Het operatieteam, bestaande uit de chirurg, anesthesioloog, anesthesiemedewerker en operatieassistenten bieden de best mogelijke zorg om de operatie voor jou zo min mogelijk belastend te laten verlopen. Meestal probeert de anesthesist je trouwens af te leiden door een gesprekje met je aangegaan. Voordat je het weet ben je onder zeil.

De meeste mensen zijn bang voor 'awareness', de ultieme nachtmerrie. Want stel je nou toch eens voor dat de chirurg aan het snijden is en je alles voelt, terwijl je niets kunt aangeven door de dosis spierverslappers die je hebt gehad! Ah, weet je, ik begrijp je angst. Zelf heb ik er een studie van gemaakt om uit te zoeken wat 'awareness' precies is en hoe groot de kans is dat ik het mee zou maken. Angst voor 'awareness' heb ik al van kinds af aan. Toen ik heel klein was ben ik een aantal keren geopereerd aan mijn oren. Mijn moeder zegt nu nog wel eens dat het altijd een gevecht was. Ze schaamde zich dood als ze met mij naar het ziekenhuis moest. Zelfs bij het bloedprikken maakte ik er al een spektakel van. Schijnbaar heb ik als kind op de operatiekamer een keer heel hard geschreeuwd: "Ik ga dood!" Verschrikkelijk. Op mijn 14e werd ik geopereerd aan mijn knie en kreeg ik een ruggenprik. Die werkte niet goed; de chirurg begon te snijden toen ik nog gevoel had in mijn been. Vanaf toen dacht ik: "ohhh, en wat als ik nou onder narcose was geweest? Dan had ik niets aan kunnen geven!" De angst werd dus gevoed. Onterecht, want de ruggenprik is natuurlijk een totaal andere verdoving dan algehele narcose. Maar toch, ik 'moest' voor mezelf dingen uit gaan zoeken. Op internet kwam ik een film tegen: Awake. Een thriller die gaat over het thema 'awareness'. Het zou beter zijn geweest als ik die film niet had gezien, maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn angst. Na die film was mijn angst nog meer gevoed. 

Angst gebaseerd op wat eigenlijk? Een stomme film, een nare ervaring met een ruggenprik die totaal niet te vergelijken is met algehele narcose? Totale onzin dus. Ik troostte me met de gedachte dat 'awareness' echt niet meer zo vaak voorkomt en dat de anesthesist kan zien als je slaap niet diep genoeg is. Als er echt sprake is van 'awareness', zouden je hartslag en je bloeddruk stijgen. De anesthesist kan al je vitale functies nauwlettend in de gaten houden. Tsja, het uit handen geven van de controle, dat is voor velen een behoorlijk issue, maar vertrouw erop dat je in goede handen bent. De anesthesist en anesthesiemedewerker verliezen je geen moment uit het oog. Achteraf gezien, nu de operaties achter de rug zijn, kan ik zeggen dat de narcose zelf meeviel. Alleen het inbrengen van het infuus en het wakker worden vond ik niet fijn. Ik kon niet helder nadenken en kon geen onderscheid maken tussen wat wel en niet echt was. Was ik aan het dromen? De laatste keer heb ik flink gedroomd / gehallucineerd en heeft het lang geduurd voordat ik een beetje wakker werd. Ach, als dat het ergste is? Belangrijkste tip die ik kan geven: maak jezelf niet gek, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ga absoluut geen dingen opzoeken op internet, want daar vind je de meest vreselijke horrorverhalen van mensen en die wil je voor je operatie niet lezen. Bovendien is het een feit dat je op internet veelal negatieve verhalen leest. Positieve verhalen hoor je nauwelijks. Daarom wil ik hier wel even een duidelijk statement maken over de narcose. Het is niet eng, je gaat lekker slapen, als je wakker wordt slaap je je roes uit en is alles achter de rug. Narcose is hartstikke veilig en je wordt continu goed in de gaten gehouden. Mocht je echt ergens mee zitten, stap dan met je vragen naar de anesthesist of stel ze tijdens het preoperatieve spreekuur. Die mensen krijgen echt wel vaker patiënten met angst voor narcose over de vloer. Bij mij hebben ze toen een aantekening van mijn angst gemaakt. Ze stelden me gerust door te zeggen dat ze me extra goed in de gaten zouden houden en me diep in slaap zouden maken. Een goed gevoel, vertrouwen is zo belangrijk! Of ze het dan ook doen is een tweede, maar het gaf mij een veilig gevoel dat ze ervan op de hoogte waren. Hoe zijn jouw ervaringen met narcose?
Tot volgende week!

Liefs,
Cindy