2,5 Jaar post-OK: een update over de huidige ongemakken.

Goedemorgen,

Eigenlijk had ik deze blog vorige week al willen schrijven, maar doordat ik heel snel terecht kon bij tandarts Weijland is het onderwerp dat ik voor vorige week in gedachten had een weekje opgeschoven. Inmiddels ben ik weer enigszins tot rust gekomen. "Een dal is het begin van een nieuwe bergtop". Ik zet nu weer even een stap terug, om er straks weer een paar vooruit te zetten. Vorige week maandag heb ik meteen contact opgenomen met de Kliniek voor Mondzorg en een afspraak gepland voor begin volgend jaar. Hoewel, dat ging niet vanzelf. Ik durfde niet zo goed te bellen, maar een minuut of 20 voor sluitingstijd heb ik toch de moed bij elkaar geraapt om contact op te nemen. "Nu of nooit", dacht ik, want van uitstel komt afstel. De vrouw aan de telefoon herkende me meteen. Op 8 januari heb ik de afspraak staan om alle slechte vullingen en gaatjes onder de vullingen te laten maken. Ik krijg nu al buikpijn als ik eraan denk. Gelukkig duurt het nog even tot het zover is.

Anderhalve week geleden was de kaakosteotomie 2,5 jaar geleden. Twee-en-een-half-jaar!! Daarom vind ik dat het deze week tijd is om dieper in te gaan op de ongemakken die ik nog ervaar...

Dromen doe ik iedere dag. Niet alleen in mijn slaap, maar ook overdag. Dromen over mijn toekomst. Dromen over dingen die ik graag wil bereiken. Dromen over dingen waarvan ik weet dat ze staan te gebeuren. Geweldige gebeurtenissen. Ik zie alles voor me, ik visualiseer alles. Veel brainstormen, al mijn gedachten neerpennen op papier. Mezelf overtuigen dat er dromen zijn om waargemaakt te worden. "Je kunt geen voetsporen nalaten als je op je kont blijft zitten." - En dus werk ik iedere dag hard om mijn dromen te realiseren. Passie, drive, doorzettingsvermogen en toewijding zijn de perfecte ingrediënten om dromen waar te maken.

En ach, ik kan wel 'groots' dromen over mijn toekomst op het gebied van carrière maken, maar er is één droom die ik misschien nog wel veel liever uit zie komen. Die droom ligt op persoonlijk gebied. Of meer op lichamelijk gebied. Een aantal weken geleden beloofde ik jullie een blog te schrijven over de ongemakken die ik nu nog ervaar. Zoals ik al zei: vorige week donderdag was de operatie precies 2,5 jaar geleden. Waar blijft de tijd? De periode rond de operatie staat op mijn netvlies gebrand. Ik had verwacht dat het na een tijd wel een beetje zou 'slijten', maar niets is minder waar.

Dit komt denk ik vooral omdat ik nog vrijwel dagelijks geconfronteerd wordt met de gevolgen ervan. Ik heb het vaak met Archel over de fantastische resultaten die geboekt zijn door Dr. de Jonge. Hij heeft me een hele mooie kaaklijn gegeven en er samen met tandarts Scuric voor gezorgd dat ik geen functionele problemen ga krijgen in de toekomst. Helaas moet er nu weer het een en ander gebeuren aan het gebit. Een fikse tegenvaller. Daar ben ik vorige week al diep genoeg op ingegaan. Daar ga ik dus vandaag niet over door. Dr. de Jonge en mijn oude tandarts hebben er samen voor gezorgd dat ik niet meer het onzekere meisje ben die het liefst in een hoekje zit en niet gezien wil worden door de buitenwereld. Ze hebben ervoor gezorgd dat ik een enthousiaste spring-in-'t-veld ben geworden die alle kansen die op haar pad komen met beide handen aangrijpt. Een mooie ontwikkeling. Een week of twee geleden zei Archel tijdens een van onze vele gesprekken met een serieuze blik: "het is alleen ronduit vervelend dat je nog dagelijks geconfronteerd wordt met de gevolgen". Oké, zo zei hij het niet precies, maar de kern van de boodschap is hetzelfde.

Op bepaalde momenten spelen de frustraties op. Op dit moment ben ik vaak thuis en hoef ik tegen niemand te kletsen. Ik merk dan dat ik tegen het einde van de dag veel minder verzuurde kaken heb. Als ik een 'sociale dag' heb met bijvoorbeeld een vriendin, een zakelijke afspraak of een feestje, zit ik tegen het einde van de dag met vermoeide kaakspieren. Afgelopen zaterdag was ik op een feest waar veel familieleden waren die ik al lang niet had gezien. Flink bijkletsen dus, maar het gevolg was dat ik op de helft van de avond al met verzuurde kaken zat. Alsof de kramp erin schiet, zo'n gevoel. Niet dat ik er echt minder door ga functioneren. Nee, dat helemaal niet, maar ik moet wel meer mijn best doen om woorden goed te articuleren. Anderen horen het vast niet aan me. Ik heb er ook nog nooit opmerkingen van buitenaf over gehad. Mensen zien verder ook niets geks aan mij. Mensen zien vooral een vrolijk persoon die maar al te graag haar 'bright smile' verspreid. Alleen de mensen die heel dicht bij me staan kijken door die 'bright smile' heen. Er is iets dat aan me blijft vreten. Ik probeer een leuke dag er niet door te laten verpesten, maar als ik merk dat er verzuring optreedt, dan schreeuw ik van binnen: "potverdorie, kan het nu as-je-blieft eens afgelopen zijn? Vraag ik nu echt te veel?" - Nogmaals, niemand van de buitenwereld die er iets van merkt. Net zoals de gedeeltelijk gevoelloze onderlip en kin en de juist overgevoelige tanden in mijn rechter onderkaak. Dat is irritant, maar niet zo frustrerend als de vermoeidheidsklachten. Dat kan ik wat makkelijker van me af zetten.

Met Archel, mama en mijn beste vriendinnen bespreek ik mijn frustraties. Hoewel ze me verder niet kunnen helpen, staan ze altijd voor me klaar. Oké, de klachten zijn vele malen minder dan 2 jaar geleden. De klachten zijn ook na de operatie van 7 juli, toen de platen en schroeven zijn verwijderd, afgenomen. Feit is echter dat de klachten niet helemaal verdwijnen. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die de operatie heeft gehad en met dezelfde klachten zit als ik, er iets aan wil doen. Ik overweeg op dit moment om weer eens de stap te zetten naar iemand die me verder op weg kan helpen. Nu ik in Weert woon zijn er ook weer andere mogelijkheden qua zorgverleners. Wat precies weet ik nog niet, maar ik zal er zeker later nog eens op terugkomen. Als je ideeën hebt, stuur me gerust een berichtje.

Anyway, ik probeer alles altijd positief te bekijken. Ik ben dankbaar voor de stappen die ik heb kunnen maken. Als ik kijk naar de verschillen van nu en een half jaar geleden, mag ik niet ontevreden zijn. Dat de platen en schroeven zijn verwijderd is een hele opluchting voor me geweest. Ik blijf doorgaan, zoeken naar mogelijkheden om mijn klachten op te lossen. Mijn ultieme streven? Geen vermoeidheidsklachten meer en Archel onbezorgd een kus kunnen geven! Ik heb in ieder geval de eerste stap van 'het nieuwe traject' al gezet. 8 Januari staat groot omcirkeld in mijn agenda: de afspraak bij tandarts Weijland van de Kliniek voor Mondzorg in Eindhoven. Op weg naar de 'bright smile', op weg naar een toekomst zonder klachten. Of op z'n minst met een stuk minder klachten. Met vallen en opstaan... Alles komt goed!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy