Week 33 na de operatie: 4 tandartsbezoeken in 5 dagen

Goedemorgen,

Wow! Dat was écht een emotionele achtbaan de afgelopen week. Het is lang geleden dat ik zó verdrietig maar ook zó blij ben geweest in één week. De belangrijkste mensen uit mijn omgeving hebben mijn verhaal al een paar keer aangehoord, maar nu zal ik de gebeurtenissen van afgelopen week ook met jullie delen.

Waar zal ik eens beginnen?

Ja, maandag 3 december.... Om 8.40 uur stond er een afspraak van 2 uur op de planning bij de tandarts. Archel kon er helaas niet bij zijn door "ziekte" van een collega. "Lieve" collega, als je dit leest: BEDANKT!! Na een onrustige nacht reed ik met het angstzweet in mijn handen richting de tandarts. Ahh, het vooruitzicht op die verdovingsprikken maakte me echt heel bang. Natuurlijk viel dit achteraf allemaal heel erg mee, maar deze dame is van tevoren altijd heel erg opgefokt. Toen de verdoving was ingewerkt, kon de tandarts gaan beginnen. Vandaag zouden namelijk mijn voortanden "opgebouwd" worden met composiet. De tanden mooi vormen, de laatste oneffenheden wegwerken enz. De laatste afwerking dus, althans, dat was de bedoeling. Na 1,5 uur in de stoel kwam het eerste resultaat tevoorschijn en mocht ik een blik werpen in de spiegel. Oei, dat vond ik toch niet zo mooi. Ik vond persoonlijk dat mijn tanden ontzettend naar voren waren gekomen en vroeg de tandarts er weer een laagje vanaf te halen. Dit deed hij dan ook. Man, mijn tandarts is zo empathisch en neemt iedere keer weer alle tijd voor me. Daar ben ik zó blij mee!! Nadat de tandarts er een laagje vanaf had gehaald, mocht ik nog een blik in de spiegel werpen. Dat zag er al beter uit. De twee uur waren bijna om dus werden er nog enkele kleine afwerkingen gedaan en daarna ging ik naar huis. Ik was heel blij dat ik eindelijk uit die stoel mocht komen, want mijn kaken deden écht veel pijn.

Eenmaal thuis ging ik meteen naar de spiegel om de resultaten eens fatsoenlijk te bekijken. Helaas, ik barstte in huilen uit. Ik was er kapot van..... Nog steeds vond ik mijn tanden te ver naar voren komen en had ik het gevoel dat ik 2,5 jaar terug de tijd in was gegaan. Het gevoel dat mijn overbeet weer terug was. Het gevoel dat ik mijn lippen weer niet goed kon sluiten. Zie onderstaande foto's.

Ik heb de hele dag gehuild en me afgevraagd of het nog goed zou komen. Doodziek was ik ervan, letterlijk. De tandarts had ik inmiddels alweer gebeld om te vragen of ik terug kon komen om er een laagje vanaf te halen. Donderdag zou de eerste mogelijkheid zijn. Die heb ik meteen vastgelegd. Toen Archel thuis kwam heeft hij de hele lading frustraties over zich heen gekregen. Ik had het gewoon niet meer. Het was zelfs zo erg dat ik mezelf 's avonds in slaap heb gehuild. Oh my God, ik had mijn emoties echt niet meer in de hand. Ik zei continu tegen mezelf: "is dit waar ik ruim 2,5 jaar voor heb moeten vechten? Is dit dan het resultaat? Bah!"

Archel wilde dat ik dinsdagochtend meteen de tandarts ging bellen. Ik was zo overstuur, ook tegen Archel, dat hij echt niet wilde wachten tot donderdag. Ik durfde niet te bellen, zei dat ik wel zou wachten tot donderdag. Archel heeft het heft in handen genomen en op dinsdagochtend zelf de telefoon gepakt. Onder werktijd heeft hij 10 minuten met de tandarts gepraat.... Een lang gesprek, waar uiteindelijk het volgende uit kwam: de tandarts vond dat ik hier niet mee moest blijven lopen en nog diezelfde dag kon ik terug komen. En zo lag ik op dinsdag weer in de gevreesde tandartsstoel. Deze keer had ik van tevoren maar een tabletje Naproxen genomen, om de pijn aan mijn kaken te verlichten. Na bijna een uur was de laag composiet er voor het grootste deel af. Wat een opluchting!! Ik had mijn "normale" tanden weer terug. Wat was ik blij en wat voelde het fijn!!

Alleen, we zijn er nog niet...... toen ik 's avonds in de spiegel keek zag ik dat één van mijn voortanden een beetje doorscheen. Ook zag ik drie witte streepjes lopen. Het viel me gewoon op, het was niet echt egaal. Shit, dacht ik.... moet ik nu wéér de tandarts gaan bellen? Die ziet me alweer aan komen..... toch werd ik door anderen gemotiveerd om te bellen. Ik mag toch perfectie verwachten na 2,5 jaar knokken? Daar hadden de mensen wel gelijk in en dus zat ik op woensdag weer met de telefoon in de hand. Ik kon afgelopen donderdag meteen langs komen. De tandarts heeft gekeken en ik heb uitgebreid met hem gepraat. "Ja, ik ben een perfectionist en nee, dit krijg je niet meer uit mijn hoofd gepraat." De tandarts zei dat dit bij de opbouw van een tand hoort, dat een tand niet helemaal één kleur en glad kan zijn, want dan zou het uit zien als een badkamertegel. Dat snapte ik wel, maar toch, ik wilde heel graag dat mijn tand niet meer gedeeltelijk transparant zou zijn. Hij ging overstag en we spraken af dat ik op vrijdag terug zou komen. Dan zou hij de tijd hebben om er iets aan te doen. Ik ben hem eeuwig dankbaar en dat heb ik hem ook nog even duidelijk gemaakt!!

En zo ging ik afgelopen vrijdag, voor de vierde keer die week, richting de tandarts. Ik hoefde, zoals altijd, niet lang te wachten. De tandarts vertelde me dat hij 's nachts in bed had liggen denken hoe hij dit voor mij het mooist kon oplossen. Hij ging aan de slag en na een paar dingen geprobeerd te hebben, was het resultaat er: een mooie tand waarin de "witte lijntjes" niet meer zichtbaar waren. Yes, dat is wat ik wilde!! Wat hij uiteindelijk had gedaan? De voortand van achter iets verdikt, zodat de transparantie zou verdwijnen. En het is gelukt. Eindelijk.... met een tevreden gevoel verliet ik voor de 4e keer die week de tandartspraktijk.

Helaas kwam ik er vrijdag achter dat mijn clear overlay boven niet meer past. Dit komt natuurlijk door die minimale verdikking van de voortand. Zometeen maar weer bellen dan, kan ik weer lekker gaan "happen", voor de 4e keer in 1 week!!

Al met al was het voor mij afgelopen week een emotionele rollercoaster. Van ontroostbaar verdriet op maandag tot een super tevreden gevoel op vrijdag. Een tandartsbezoek kost mij gewoon zóveel energie en dan waren dat er deze week ook nog VIER! Ik schaamde me kapot dat ik zo vaak terug moest komen. De angst, de slapeloze nachten, het slechte eten en dan alle stress van de afgelopen week hebben behoorlijk zijn tol geëist. Ik ben weer bijna 2 kilo lichter, al heb ik dat totaal niet nodig. Vanaf nu gaan we weer met opgeheven hoofd verder.... en vanaf nu probeer ik mezelf ook te accepteren en minder perfectionistisch te zijn, want ja: ik héb nu een mooie lach waar ik ontzettend trots op mag zijn.

Wat een verhaal weer, ik ga er eens een einde aan breien. Er is nog één ding wat ik kwijt wil. Tandarts, als u dit leest: bedankt voor alle uren die u in mij heeft geïnvesteerd, voor alle moeite maar vooral voor al uw begrip!! Het was het waard!!

Tot volgende week!

Liefs,

Cindy