De een-na-laatste dag van 2013: terugblik op een onvergetelijk jaar.

Goedemorgen,

Het jaar 2013 zit er alweer bijna op. Een jaar geleden dacht ik, bijgelovig als ik ben, nog: "oh help, 2013, ongeluksgetal, ongeluksjaar, ojee, als dat maar goed komt!" Nu denk ik: "wauw, 13 is mijn geluksgetal! Ik heb zoveel mooie dingen meegemaakt dit jaar en ik ben zo dankbaar voor alles!" Op deze een-na-laatste dag van het jaar ga ik terugkijken op alles wat 2013 mij heeft opgeleverd. 'Ongelooflijk' is mijn omschrijving voor dit jaar.

In het begin van het jaar nam ik de stap om het Kids&CO-avontuur aan te gaan. Een stap die ik enkele jaren geleden nooit had durven te zetten omdat ik zo onzeker was. Ik kwam door de selectie en in april vertrok ik voor 3 maanden naar Turkije. Wow, dat ik dat durfde!! 3 Maanden heb ik met ontzettend veel plezier gewerkt bij Hotel Club Paradiso. Ik heb inspirerende families met geweldige kids ontmoet, ik heb vriendschappen voor het leven opgebouwd, ik heb de Cindy kunnen zijn die ik altijd had willen zijn. Kortom, de 3 maanden waren een groot succes en het heeft me als mens nog meer gevormd. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gekregen om deze ervaring op te doen.

Een kleine twee maanden voordat ik naar Turkije vertrok, kreeg ik een razend enthousiaste mail van ene Peggy. Ze stelde zich voor als gelaatkundige en wist me met haar enthousiasme te overtuigen van haar goede bedoelingen. Of ze mijn voor- en na-foto's mocht gebruiken voor haar zelfgeschreven cursus. Natuurlijk, zij wel, zei mijn gevoel. En of dat gevoel goed zat. Vanaf het moment dat ik haar bij haar thuis in Helmond ontmoette was er een band. Die band is in het afgelopen jaar alleen maar sterker geworden en ook voor deze ervaring ben ik dankbaar.

Toen ik mijn laatste paar weken in Turkije zat werd ik benaderd door de Grazia, een blad dat ik eigenlijk nooit echt had gelezen, maar wat ik wel kende. Ze hadden mijn blog gelezen en ik had hun interesse gewekt om een artikel over me te schrijven. Holy crap! Wauw, ik wist niet dat die blog zoveel los had gemaakt?! In een bijna anderhalf uur durend interview vertelde ik mijn levensverhaal. Van de grijze muis in een hoekje tot de enthousiaste en energieke Cindy die ik nu ben. Ze konden het bijna niet geloven en maakten een prachtig verhaal voor de publicatie. In Augustus ben ik een dag naar Amsterdam geweest voor de fotoshoot die bij dit interview hoorde. De shoot was in een café in Amsterdam. Er waren een visagiste, syliste en een fotograaf. Ik stond helemaal in de spotlights en de gasten van het café schroomden niet om mij goed te bekijken. Een beetje ongemakkelijk voelde ik me wel, maar ik dacht: "het is tijd om te stralen! I shine bright like a diamond!" Dit was uiteindelijk ook op de foto's terug te zien. Daar ging ik weer hoor, tranen van geluk. Ben ik dat? Ja, dat ben ik. Wat een stralende glimlach, wat een gelukkige uitstraling. Ik mag er wezen! In oktober kwam het blad uit. Meer dan honderd reacties heb ik op het artikel gehad. Vrienden, familie, kennissen en volledig onbekenden; ik kreeg veel berichten. Nooit had ik verwacht dat zoveel mensen er zo positief op zouden reageren. Iedereen is blij voor me dat ik nu gelukkig ben en iedereen zegt dat ik het uitstraal. Nog een bevestiging dat het allemaal goed zit nu.

Eind oktober behaalde deze blog de magische grens van 100.000 bezoekers. Waar ik vorig jaar begon om te schrijven voor familie en vrienden, kreeg de blog een steeds grotere naamsbekendheid en werd vaak bezocht door lotgenoten, kaakchirurgen, orthodontisten, tandartsen enz. Ik ben trots op het feit dat ik met deze blog zo veel mensen op weg heb kunnen helpen!!

2013: voor mij een jaar met heel veel positieve gebeurtenissen!

In oktober werd ik tevens benaderd door Kids&CO of ik samen met mijn Kids&CO-maatje Pleuni af wilde reizen naar Turkije voor de opnames van de nieuwe tv-commercial van Corendon. "Uhmm, vraag je dit aan mij? Ben IK uitgekozen? Halleluja, natuurlijk ga ik mee!" Een telefoontje naar mijn werkgever en enkele uren later was de deal rond. Ik kreeg vrij van mijn werk (wauw, wat bijzonder, zeiden ze!) en in november reisde ik af naar het luxe Lara voor de opnames. 5 Dagen lang met een team van een man of 25 op pad. Onvergetelijk. Het resultaat van de shoot is vanaf medio februari te zien op alle grote tv-zenders. Even in de gaten houden dus!

In november werd ik benaderd voor een interview voor de 'Ziezo', het zorgmagazine van het Atrium ziekenhuis. Ook zij hadden mijn blog gezien en vinden mijn blog een bijzonder initiatief. Of ze mij een paar vragen mochten stellen. Natuurlijk! Daar werk ik graag aan mee. Een week later zat ik in het ziekenhuis voor een interview en het maken van een foto. We hebben een uurtje gekletst en de journalist maakte gretig aantekeningen tijdens ons gesprek. Ik ben ontzettend blij met het artikel; complimenten. Onlangs is het blad uitgekomen en weer heb ik heel veel reacties gehad. Het is super om te zien hoeveel zo'n artikel losmaakt bij de lezers.

Dit jaar ben ik ook begonnen aan 'the big project'. Als voorbereiding hierop heb ik in juli en in oktober twee grandioze meeloopdagen op de operatiekamer gehad. Ik mocht meelopen met Dr. de Jonge en bij een kaakosteotomie aanwezig zijn. Sprakeloos was ik. De eerste keer was het confronterend, heb ik nog een week met die patiënt in mijn hoofd gezeten. De tweede keer wist ik wat me te wachten stond en kon ik goed relativeren. Het was heel interessant om mee te kijken en uitleg te krijgen van Dr. de Jonge. Nu weet ik precies hoe een kaakosteotomie in zijn werk gaat. Dit heb ik nodig, want..... ik ga samen met Dr. de Jonge een boek schrijven, gericht op patiënten. Er is heel veel literatuur over kaakchirurgie, maar er bestaat nog geen enkel boek dat geschreven is door en voor patiënten. Ik heb dit initiatief genomen en ga hier samen met Dr. de Jonge mee aan de slag. In de loop van 2014 zal het boek meer vorm gaan krijgen. Via de blog zal ik jullie op de hoogte houden van de ontwikkelingen. Ik ben in ieder geval enorm gemotiveerd om dit project te laten slagen en ook Dr. de Jonge staat volledig achter me. Een betere leermeester kan ik me niet wensen.

Kids&CO, interview en fotoshoot voor de Grazia, ontmoeting met inspirerende personen, de meeloopdagen op de OK, interview voor de 'Ziezo', de shoot in Turkije, de 100.000 bezoekers op de blog, 'the big project' het boek met Dr. de Jonge; 2013 was overweldigend, 'ongelooflijk' om in mijn bewoordingen te blijven. Ik hoop dat ik de stijgende lijn die ik in 2013 te pakken heb gekregen kan voortzetten in 2014. Als ik zo doorga en mijn positieve uitstraling en energie meeneem, heb ik hier alle vertrouwen in.

Lezers, bedankt voor alle bezoekjes aan de blog en alle berichten die jullie me sturen. Het is overweldigend!! Bedankt!

Fijne jaarwisseling en tot volgende week.

Liefs,

Cindy

"Dokter De Jonge laat mij weer lachen. Letterlijk." - Publicatie Zorgmagazine 'Ziezo'

Goedemorgen!

De 100e update op de blog is een feit. In bijna twee jaar tijd heb ik 100 berichten geplaatst op de blog en dat getal hoop ik voorlopig nog te blijven verhogen... er staat nog veel op de planning, een paar leuke projecten, dus ik ben nog niet uitgeschreven. Hopelijk vinden de vaste volgers het ook nog altijd leuk om iedere maandag de link naar mijn blog aan te klikken. ;)

Afgelopen week is de nieuwe 'Ziezo' uitgekomen. Dit is het zorgmagazine van het Atrium ziekenhuis. In deze editie van het blad staat een kort interview met mij. Inwoners van Parkstad, de gemeente Schinnen en Heuvelland krijgen dit blad in de brievenbus. Andere geïnteresseerden zullen het artikel op een andere manier moeten lezen. En dat kan! Het Atrium en de 'Ziezo' gaan met hun tijd mee, want het blad is ook online te lezen. Het artikel over mij is hieronder te lezen. Mocht je nieuwsgierig zijn naar het hele zorgmagazine, kun je via deze link de online versie van het blad openen. Hoewel het blad pas enkele dagen geleden uit is gekomen, heb ik alweer reacties in mijn mailbox vanuit het hele land. Echt leuk. Ik ben wederom benieuwd wat jullie ervan vinden!

Afijn, over tot de orde van de dag....
Morgen is het kerstavond, woensdag en donderdag Kerstmis; het feest waarbij niemand meer in het achterhoofd heeft waarom het gevierd wordt, maar vooral het feest waarbij heel veel gegeten wordt. Gezinnen en families die de omzet van supermarkten een boost geven en dagenlang in de keuken staan om een speciaal kerstmaal op tafel te zetten. Om vervolgens met een rond gegeten buik op de bank te ploffen of nog wat na te tafelen. Dat is Kerstmis in de tegenwoordige tijd.

Voor alle patiënten die onlangs een kaakoperatie hebben ondergaan en afhankelijk zijn van een vloeibaar dieet, kan ik me voorstellen dat ze weinig zin hebben in Kerst. Je familie zien genieten van allerhande lekkernijen, terwijl je daar zelf met je babypap zit. Nee, wat dat betreft kan ik me heel goed inleven in de situatie. Ik kan de klaagzang al vanaf hier horen: "Potverdorie, en nu zit ik hier met die stomme pap en jullie allemaal maar lekker eten. En ik heb nog een aantal weken te gaan.. Grrrr!" Dat is iets wat ik in 'mijn' vloeibare periode regelmatig eruit gooide. Oei oei oei, wat kon ik mopperen en wat kon ik ondankbaar zijn met mijn papjes, soepjes, smoothies enzovoorts. Niettemin weet ik zeker dat er genoeg lotgenoten zijn die mij kunnen beamen. Ja, dat vloeibare 'gedoe' komt je al vrij snel de neus uit. Iedere keer weer dezelfde snot, bah.

Je hoeft de lekkernijen echter helemaal niet uit de weg te gaan. Wat dacht je van je eigen feestmaal in elkaar te brouwen? Zo'n feestmaal hoeft helemaal niet te bestaan uit pap of yoghurt. Er zijn talloze mogelijkheden, als je maar creatief bent. Of je kijkt iemand anders lief aan, zodat er een feestmaal voor jou in elkaar wordt gezet.

Denk eens aan een lekkere soep. Mijn moeder maakt altijd rundvleessoep. Ze laat de soep uren trekken, zodat de smaak er goed in komt. Sorry voor andere hobbykoks, maar mijn moeder maakt de allerlekkerste rundvleessoep! Ongelooflijk smaakvol en als je alleen maar vloeibaar mag, is de bouillon met eventueel een beschuitje erin een heel goed alternatief! Er zijn zoveel verschillende soorten soepen. Denk gewoon eens na over wat je echt lekker vindt. Op het forum staan een aantal goed vullende soeprecepten. Misschien vind je daar iets tussen. Klik voor de recepten op deze link.

Of wat dacht je van een zalmcocktail? Maak de zalm heel fijn, gooi er een flinke scheut cocktailsaus doorheen, meng het door elkaar en werk het met een theelepeltje naar binnen. Je hoeft niet te kauwen, maar krijgt wel een smaaksensatie door je mond. Een culinair orgasme, zoals een chefkok het zou noemen.
Een pasteitje met ragout is ook een optie. Dit heb ik zelf ook gedaan toen ik net iets meer naar binnen kon werken dan alleen maar soep en pap. Wauw, dat was echt heel lekker! Het pasteitje prakte ik helemaal klein, vermengde het met de ragout en werkte het langzaam naar binnen. Ook een optie....

Voor een hoofdgerecht zijn er legio mogelijkheden. Er zijn zoveel soorten stampotten die je kunt maken. Hutspot, boerenkoolstamppot, snijbonenstamppot, zuurkoolstamppot, andijviestamppot en ga zo maar door. Vlees wordt iets moeilijker, maar er zijn genoeg vissoorten die zacht en dus te eten zijn. Pangafilet? Lekker marineren, in de pan bakken of in een stoofzak in de oven en klaar is kees. Op en top genieten, lijkt mij.

Qua toetjes hoef je denk ik vrij weinig over te slaan. Pudding, ijs, bavarois enz. zullen vrij makkelijk naar binnen te krijgen zijn. Verwen jezelf maar met een extra dikke toef slagroom, lekker calorierijk eten.
Laat je fantasie de vrije loop en maak er je eigen feestje van. Je hoeft echt niets tekort te komen met Kerstmis!

Zelf heb ik weinig plannen voor de Kerst. Geen uitgebreid kerstmaal, want ik moet gewoon werken. De gezondheidszorg gaat 24/7 door, dus dat betekent uurtjes draaien op de werkvloer. Geen probleem, want ik denk dat het reuzegezellig is met de bewoners!

Volgende week plaats ik alweer de laatste blog van het jaar. Ongelooflijk hoe snel dit jaar om is gevlogen. Ongelooflijk ook wat ik allemaal heb meegemaakt. Volgende week ga ik hier iets dieper op in en kijk ik terug op het jaar 2013.

Fijne Kerst en tot volgende week!

Liefs,

Cindy

Van erfelijkheid tot duimzuigen en van zorgverzekeraars tot wachtlijstbemiddeling

Goedemorgen,

Een dezer dagen zal het zorgmagazine uitkomen. Wanneer weet ik alleen niet! Een tijdje geleden heb ik de journalist nog gemaild maar helaas heb ik geen reactie meer gehad. Voor mij is het dus ook even spannend en afwachten tot het blad in de brievenbus valt. Zodra het blad hier gearriveerd is, laat ik het zeker op de blog weten! Het is echt ongelooflijk hoeveel berichten ik tot op de dag van vandaag nog krijg. Ik vind het echt super gaaf dat de blog zo veel gelezen wordt. Het doet me deugd, ik vind het nog altijd geweldig om te doen.

Vandaag ga ik een aantal stellingen nader toelichten. Stellingen die vaak in de vragende vorm aan mij gesteld worden.... Enjoy!

Stellingen:

- Duimen in de baby-/kinderjaren heeft invloed op de stand van de tanden.
Waar! Duimzuigen hoeft niet per definitie de tanden aan te tasten, maar het vergroot wel de kans daarop. Als een kind na zijn derde duim blijft zuigen is de kans op gebitsschade groot. Door duimen duw je (onbewust) je voortanden scheef / naar voren. Om het gebit de kans te geven zich nog spontaan te corrigeren, moet het kind vóór de leeftijd van 3 jaar stoppen met duimen. Duimzuigen kan inderdaad de oorzaak zijn dat een kind een beugel moet. Zelf heb ik vroeger niet geduimd, maar ik heb wel tot groep 2 (ja ja, ik schaam me) een speen gebruikt. Mijn moeder heeft het er nu vaker nog over dat het geen gezicht was hoe ik zelfs met de speen in m'n mond gesprekjes voerde. Judeska zou zeggen: "dat is onbeskoft!" :)

- De stand van de kaken is voor een deel erfelijk bepaald.

Waar! De vorm van tanden, kiezen en kaken is voor een deel erfelijk bepaald. Ook kunnen invloeden van buitenaf de groei belemmeren. Denk hierbij aan een ongeval, duimen of het vroegtijdige verlies van een melktand/melkkies, waardoor de overige tanden opschuiven en latere blijvende tanden (te) weinig ruimte krijgen. Zelf spreek ik ook uit ervaring als ik even terug kom op het stukje erfelijk bepaald. Mijn vader heeft zelf heel veel problemen met zijn gebit/kaken gehad. Hij is geopereerd door een collega van Dr. de Jonge, Dr. Dun, die onlangs met pensioen is gegaan. Verder heeft ook een nichtje van mij een kaakosteotomie ondergaan. Zij had, net als mij, een flinke overbeet en ook bij haar zijn de resultaten fantastisch.

- Als ik als kind al een beugel had gehad, had ik nooit een kaakoperatie hoeven te ondergaan.Niet waar. Bij kinderen kan de stand van de kaken in veel gevallen nog veranderd worden met behulp van een beugel, maar dit is lang niet altijd zo. Als de afwijking dermate ernstig is, zal er een kaakchirurg aan te pas moeten komen. De orthodontist kan dit het beste inschatten. Het dragen van een beugel in de kinderjaren biedt geen garantie voor het voorkomen van een kaakoperatie op latere leeftijd.

Erfelijk bepaalde overbeet / terugliggende onderkaak duidelijk in beeld. Zoals op de foto te zien is had ik veel moeite om mijn mond te sluiten. Foto: augustus 2010

- Met een kaakosteotomie wordt alleen rekening gehouden met het functionele aspect.
Niet waar! Natuurlijk is het functionele aspect het allerbelangrijkst. De 'afwijking' of anders gezegd het probleem moet zo zorgvuldig mogelijk worden opgelost. Een competente kaakchirurg kijkt echter verder dan het functionele aspect. Het esthetische gedeelte is ook een onderdeel van de ingreep. Ik heb het geluk gehad dat mijn kaakchirurg inderdaad verder keek dan het functionele aspect en op esthetisch gebied voor een optimaal resultaat is gegaan. Wat ik wel even duidelijk wil maken: laat je nooit en te nimmer helpen door een kaakchirurg waar je geen goed gevoel bij hebt en niet de 100% vertrouwen in hebt! Het gaat tenslotte om je gezicht en daar wil je zelf altijd het meest optimale resultaat voor, toch?

- Een retentiebeugel in de vorm van een spalkje heeft de voorkeur boven een nachtbeugel (bitje).
Daar zijn de meningen nogal over verdeeld. Als de beugel eruit mag, wordt er gekozen voor een retentiebeugel. De ene orthodontist zweert bij een spalkje, de ander maakt liever een clear overlay (plastic bitje) op maat. Mijn orthodontist gaf de voorkeur aan een clear overlay. In het begin dacht ik: "onee, nu moet ik daar iedere avond aan gaan denken, dat ga ik vast vergeten!" Al snel werd het een gewoonte en tegenwoordig weet ik niet beter en hoort het bij mijn dagelijkse routine. Van mensen die een spalkje hebben (gehad), hoor ik wel eens dat het spalkje gemakkelijk los raakt. Ze zijn dan 'te lui' om terug te gaan naar de orthodontist, want je kent het wel: geen tijd, druk met werk enzovoorts.
Het ligt dus ook vooral aan hoe je er zelf mee omgaat! Ik heb nooit een spalkje gehad, maar ben blij met de bitjes die ik heb. Het enige nadeel; ik heb 's morgens echt een vieze smaak in de mond omdat zich speeksel in de bitjes ophoopt.

- Iedere zorgverzekering vergoedt het kaakosteotomietraject volledig.
Dit hangt af van de verzekeraar en je hebt ook nog geluk nodig met de persoon die je aanvraag gaat behandelen. Als er sprake is van medische noodzaak wordt het beugeltraject/kaakosteotomietraject meestal vergoed. Er zijn echter verzekeringen die zeer lastig zijn in het geven van de goedkeuring voor het traject. Zelf heb ik alleen ervaring met CZ. Nadat de tandarts/orthodontist de aanvraag voor het traject had ingediend, had ik binnen 3 weken de goedkeuring binnen en kon het traject gestart worden. Het belangrijkste is dat je orthodontist zich voor jou inzet, want als er voldoende bewijsmiddelen worden meegestuurd met de aanvraag, is de kans op goedkeuring een stuk groter. Denk bij bewijsmiddelen aan afdrukken van het gebit, aangezichtsfoto's en röntgenfoto's.

- Als er een lange wachttijd is voor de kaakosteotomie kun je met behulp van je zorgverzekering op zoek naar een gecontracteerd ziekenhuis met een kortere wachttijd.
Waar! Zelf had ik te maken met een wachttijd van 16 weken. "Hoe ga ik dit overleven?", heb ik me meermaals afgevraagd. Ik ben destijds op internet gaan zoeken en via mijn zorgverzekering kwam ik uit bij de term 'wachtlijstbemiddeling'. Wauw, dat zou de perfecte uitkomst zijn! Ik belde CZ op, legde mijn situatie uit en ze gingen kijken wat ze voor me konden betekenen. Ik moest een straal in aantal kilometers doorgeven zodat ze hun zoektocht konden specificeren. Ik was zo wanhopig dat ik zei: "maakt me niet uit, doe maar heel Nederland en als het kan België." Ik woon namelijk in de grensstreek en het ziekenhuis van Genk was voor mij ook een optie. Enkele dagen later werd ik teruggebeld met het nieuws dat ze een ziekenhuis voor me hadden gevonden die de ingreep binnen 8 weken kon uitvoeren. Alleen..... dit was in Amsterdam. Bovendien zou ik alle vooronderzoeken nog opnieuw moeten doen. Alle energie, tijd, geld en kilometers die ik hierin zou moeten steken was me iets te veel van het goede. Tevens had ik het volste vertrouwen in Dr. de Jonge, dus mij zomaar in een ander ziekenhuis laten behandelen was geen optie. Of dat ziekenhuis moest wel een hele korte wachttijd hebben. Maar nee, zelf heb ik er uiteindelijk voor gekozen om 'geduldig' te wachten tot de dag dat ik onder het mes ging bij Dr. de Jonge. Wachtlijstbemiddeling kan echter wel een optie zijn voor mensen die wanhopig zijn en opties willen verbreden!

Ik hoop dat jullie weer een stukje wijzer zijn geworden en dat ik nog altijd mensen op weg help met deze blog. Volgende week: de kerstdagen staan weer voor de deur en er zijn vast een aantal lezers die nog afhankelijk zijn van een vloeibaar dieet ten gevolge van een kaakosteotomie. Daarom ga ik volgende week enkele tips geven om je buik gevuld te krijgen tijdens de kerstdagen. Je hoeft echt niets te missen!

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy

Een hele grote stap vooruit: de laatste behandeling bij Raymond

Goedemorgen!

Deze week begint nu al beter..... zonder te 'snoozen' opgestaan en achter de computer gekropen om even een blog te schrijven voordat de nieuwe werkweek weer begint. Ik vind het heerlijk om te schrijven! Een soort van uit de hand gelopen hobby, deze blog...

Afgelopen woensdag ben ik bij Raymond, mijn neuromusculair therapeut, geweest. Guess what... laat ik het maar meteen vertellen: dat waren mijn laatste kilometers richting het adres van Raymond. De laatste behandeling heb ik achter de rug. Raymond vroeg of ik nog een afspraak wilde maken voor nek-/schoudergebied, want dat blijft een probleemzone. Ik dacht niet lang na en antwoordde negatief: "nee, ik wil niet meer terugkomen." Er gaat zoveel tijd in zitten om iedere keer een afspraak te plannen, af te stemmen met mijn rooster op het werk enzovoorts. Mijn schaarse vrije tijd besteed ik nu liever aan leuke dingen. Bovendien heb ik voldoende handvatten meegekregen om zelfbehandeling toe te passen. Daar is niet per se de tussenkomst van Raymond voor nodig. Mocht ik een keer een terugval krijgen, mag ik hem altijd bellen. Dat is een fijn gevoel, want hij heeft me wel een heel stuk op weg geholpen in de afgelopen maanden. Iets wat ik eigenlijk nooit had verwacht...

Op woensdag was ik dus voor de laatste keer bij Raymond. Hij stelde voor om de kaken nog een keer te gaan bekijken/bevoelen. Enkele maanden geleden zaten mijn kaakspieren vol met triggerpoints. Ook al mocht de behandeling geen pijn doen, zelf beet ik destijds op m'n tanden. Doorzetten moest ik van mezelf. Gelukkig was dat nu niet het geval. Ontspannen lag ik op de behandeltafel toen Raymond met z'n vingers langs mijn kaakspieren af ging. Geen triggerpoints!! Dan te bedenken dat ik de afgelopen weken geen zelfmassages meer heb gedaan. Ik had er gewoonweg even geen puf, geen energie voor. Aan de andere kant dacht ik ook: "ik kan niet mijn hele leven die zelfmassages blijven doen, laat ik eens kijken hoe het gaat als ik ze niet doe...." Dat is dus best goed uitgepakt. Ik biechtte bij Raymond op dat ik de massages niet had gedaan. Niet erg, gelukkig.

Conclusie na de behandeling: de spieren in de kaken zijn nu goed. Er zijn geen triggerpoints meer in de spieren te vinden. Super goed nieuws dus!! Ik ben bijna 4 maanden onder behandeling geweest bij Raymond. Het is grandioos om te voelen en te ervaren wat voor een stappen ik vooruit heb gemaakt. De beweeglijkheid is een stukje beter dan die is geweest, maar de grootste vordering heb ik gemaakt met het kauwen. Dat gaat me makkelijker af; kortom, mijn spieren zijn sterker geworden en de zwakke schakels (triggerpoints) zijn eruit gehaald.

Blijft alleen over de gewrichtsklachten. Knakkende gewrichten, stijfheid bij het optimaal openen van de mond, jeuk in de oren en oorpijn, verzuurd gevoel bij lang praten. Klachten waar ik wel aan gewend ben, maar die niet aangenaam zijn om iedere dag te ervaren. Dit zijn klachten waar Raymond verder niets meer aan kan doen. Raymond is een neuromusculair therapeut, waarbij neuro staat voor zenuwen en musculair voor het spierstelsel. Ik ben Raymond wel eeuwig dankbaar voor de tijd en energie die hij in me heeft gestoken!!

Hij kwam trouwens ook nog met een idee. Een idee dat mij wellicht zou kunnen helpen in het proces om de gewrichten weer 'goed werkend' te krijgen. Toen hij wat stof over bindweefsel aan het bestuderen was kwam hij een stukje tegen over kraakbeen. Het blijkt dus zo te zijn dat het kraakbeen in de kaakgewrichten weer kan aangroeien! Dit in tegenstelling tot kraakbeen in andere gewrichten zoals de knie. Een 'ondersteuning' die kan helpen bij het herstel van kraakbeen is chondroïtine. Chondroïtine is een lichaamseigen stof die voorkomt in pezen, kraakbeen, bindweefsel en de huid. Het is de bouwstof van kraakbeen. Deze stof is te vergelijken met de bekendere stof 'glucosamine', die veel wordt gebruikt om het proces van artrose in gewrichten te vertragen. Tabletten zijn in alle drogisterijen (Kruidvat, de Tuinen enz.) te krijgen. Ik heb een beetje gezocht op internet en kwam er daar achter dat het beter is om een gerenommeerd merk te pakken. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat de tabletten van 'huismerken' slechts 5% chondroïtine bevatten, tegenover 90% van deze stof in tabletten van gerenommeerde merken. Meer informatie vind je op de volgende website: http://www.chondroitine.nl/. Ik overweeg zelf ook om een potje aan te schaffen. Baat het niet, dan schaadt het niet of... niet geschoten is altijd mis! Wellicht dat het me kan helpen om de gewrichtsklachten te verminderen.

In februari moet ik terug naar Dr. de Jonge. Een afspraak heb ik nog niet. Daar moet ik binnenkort eens voor gaan bellen. Raymond zal hem vast op de hoogte hebben gesteld van mijn vorderingen. Ik bedoel; het zijn collega's in het ziekenhuis en ze komen elkaar regelmatig tegen. Ik ben echt oprecht blij dat ik zo'n stappen vooruit heb gemaakt. Nu ben ik weer op en top gemotiveerd om die laatste stappen nog te gaan maken. Wacht maar..... ik rust niet voordat ik 100% hersteld ben.

Afgelopen week heb ik ook weer eens geprobeerd om mijn tanden te poetsen met de elektrische tandenborstel. Dit doe ik intussen ruim 1,5 jaar niet meer, sinds de osteotomie. Ik vrees dat deze periode nog wel wat verlengd gaat worden. Au, die trilling van de borstel dreunt door mijn hele kaak. Mijn onderste rij tanden is nog steeds zo gevoelig! En als ik in mijn lip knijp doet mijn onderste rij tanden ontzettend pijn. Ongelooflijk, maar het positieve eraan is het feit dat er dus wel iets van een zenuwverbinding moet zijn. Hoe en wat, geen idee. Of het nog goed komt? Ook geen idee. De tijd zal het leren. Ik heb genoeg contacten gehad met mensen die zelfs na 3 jaar ineens het gevoel nog terug kregen. Ik blijf geduldig wachten... althans, dat probeer ik.

Tot die tijd ga ik gewoon op dezelfde voet verder! Vroeg of laat komt alles komt goed... Ik zit in ieder geval weer in de juiste vibe. Go go go!

See you next week.

Liefs,

Cindy

Sharing my happiness: Turkije avontuur & publicatie zorgmagazine

Goedemorgen!

Arghh, vanochtend een paar keer op 'snooze' geduwd totdat de wekker dus helemaal niet meer af ging. Met als gevolg dat ik me in sprinttempo klaar moest maken voor deze dag. Dit gebeurt me normaal nooit, maar na een heftige werkweek met slapeloze nachten was ik schijnbaar even toe aan een goede nachtrust. Aangezien ik de wekker altijd met flink wat speling zet, heb ik nog even de tijd kunnen nemen om een blog te schrijven. Enjoy!

Na een voedselvergiftiging en het gastartikel van Ingrid Stoop is het inmiddels 3 weken geleden dat ik voor het laatst een update over mezelf heb geplaatst. Tijd dus voor een uitgebreide update over mijn vorderingen.

Eerst even kort mijn ervaringen van mijn trip naar Turkije. Wauw, wat was dat gaaf! Lange werkdagen (en ook lang wachten), maar super om een reclamespotje eens van de andere kant te bekijken. We waren met een grote crew van ongeveer 25 personen. Een producer, regisseur, cameramensen, geluidsmensen, productieassistenten, art director, setdresser, styliste, make up artist enzovoorts. Er kwam geen eind aan de lijst met mensen die aan de nieuwe commercial van Corendon heeft meegewerkt. Het was geweldig om met zo'n grote groep voor een optimaal resultaat te gaan. In januari komt de commercial uit en ben ik dagelijks meermaals op de buis te zien. Voor mij is het resultaat ook nog afwachten, maar jullie begrijpen vast dat ik zelf ook heel nieuwsgierig ben en echt niet meer kan wachten!!

Ik voelde me weer als een vis in het water tussen de kids. Zeg yo yo, roep heel hard Kids&CO!

Mijn kaken..... weet je, eigenlijk gaat dat heel goed! De zelfmassages van Raymond zijn de afgelopen weken een beetje naar de achtergrond verdrongen. Oeps, sorry Raymond... Ik heb geprobeerd het een beetje van me af te zetten en hier ben ik best goed in geslaagd. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik erg druk ben geweest de afgelopen periode. Eigenlijk ben ik dat nog steeds. Het is rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Gekkenhuis. Aan de andere kant heb ik ook zoiets van: ik kan niet m'n hele leven die zelfmassages blijven doen. Ofja, het kan wel, maar wil ik dat? Nee! Ik wilde dus ondervinden of ik ook normaal kan functioneren zonder die zelfmassages. Dat ging best redelijk.

Het verzuurde gevoel treedt nog snel op, dit merk ik vooral met praten. Dan moet ik na verloop van tijd extra mijn best doen. Ik denk dat omstanders/gesprekspartners dit niet zo snel in de gaten hebben, maar voor mezelf voelt het niet prettig. De beweeglijkheid zit er nu goed in, al zeg ik het zelf. Doe mij maar een Big Mac of een groot hard broodje; ik heb er geen problemen meer mee. Eerst had ik moeite om met mijn mond open kracht te zetten. Dit deed pijn, maar nu niet meer. M'n kaakspieren zijn sterk en dat heb ik aan mezelf te danken. Ik heb tot nu toe heel veel tijd en energie gestoken in mijn herstel.

Enkele weken geleden gaf Raymond mij de tip om eens naar de huisarts te gaan in verband met de oorklachten die ik heb. Oorpijn en een ondraaglijke jeuk, diep in mijn oor. Ik blijf maar met die wattenstaafjes aan de gang. Ik weet het; het is niet goed, maar het verlicht de jeuk, voor heel even dan. Ik had nog een spuit thuis liggen dus ik ben zelf eens creatief aan de slag gegaan en heb mijn oren uitgespoten. Brrr, ik kreeg er de kriebels van! Er kwam alleen niks uit.... Op advies van Raymond heb ik toch maar een afspraak gemaakt bij de huisarts, zeker omdat ik inmiddels zo veel met die stomme wattenstaafjes had "gefrunnikt" (ja, dat woord staat in de Dikke van Dale) dat ik korstjes kreeg in mijn oren. Ik was net bezig mijn record 'zo lang mogelijk niet bij de huisarts komen' te verbreken, maar helaas moest ik die poging nu staken. Dr. Dun zei al dat de oorpijn/jeuk ook van de gewrichten af kan komen. Voor de zekerheid dus even naar de huisarts om te kijken of er geen rotzooi in m'n oren zit.

Dus op naar de huisarts, met mijn steun en toeverlaat Archel aan mijn zijde. Zoals jullie weten; ik ben niet zo'n heldin bij dokters, dus hij stond me bij. Afijn, ik heb mijn verhaal gedaan en de dokter ging mijn oren eens nader inspecteren met zijn otoscoop ('oorkijker'). Hij zag wat littekens op mijn trommelvlies. Dat klopt, ik heb vroeger een aantal keer buisjes gehad. Verder zag hij wat oorsmeer zitten, die de jeuk zou kunnen veroorzaken. Hij stelde voor om de oren enkele dagen te druppelen met zoete olie. Archel zag het al helemaal voor zich: mocht HIJ eindelijk een keer de dokter spelen! Dus hup, 's avonds in bed, een druppel zonnebloemolie in mijn oor en een watje. Dat kriebelde! Ik heb dit een paar dagen gedaan. En de jeuk? Die was er nog. De huisarts zei tijdens het consult dat ik ook m'n oren kon laten uitspuiten als de olie geen effect had. Eerlijk gezegd heb ik nog geen tijd en zin gehad om een afspraak te maken. "Ze zien me alweer aankomen", denk ik dan. Laat maar zitten. Ik weet niet eens of het zin heeft, want zoveel oorsmeer zat er niet. Bovendien heeft je oor oorsmeer nodig; dat zit er niet voor niets! Ik heb meer het idee dat het aan de gewrichten ligt, maar wie ben ik om dat te zeggen?! In februari moet ik terug naar Dr. de Jonge en geef ik het nog eens aan.

Happy, happy, joy, joy!

Komende woensdag moet ik weer naar Raymond. Misschien wel voor de laatste keer. De kaakspieren zijn nu goed, de triggerpoints zijn verdwenen, de beweeglijkheid is vergroot; ik heb in de afgelopen maanden grote vooruitgang geboekt. Het enige waar hij me niet mee kan helpen zijn de gewrichtsklachten. Ik ben Raymond eeuwig dankbaar voor alles! Ik had niet zo veel vertrouwen meer in mijn weg naar volledig herstel, maar hij heeft me heel goed op weg geholpen om een stukje dichter bij de top van de Mount Everest te komen.

Deze maand wordt er tevens een artikel over mij gepubliceerd in het zorgmagazine van het Atrium MC, 'Ziezo' genaamd. Dit blad wordt 4x per jaar in de gehele regio Parkstad huis aan huis gedistribueerd, oplage 150.000. Onlangs heb ik hier een interview voor gehad en het is een herkenbaar artikel geworden met een foto van mij erbij. Een vrolijke Cindy. Er staat trouwens ook nog een leuk nieuwtje in. Voor de lezers van de blog die niet in Limburg wonen, en dat zullen er vast heel veel zijn, geen zorgen. Het zorgmagazine wordt na uitgave ook op internet gepubliceerd dus jullie kunnen het allemaal teruglezen!  

Jullie zijn weer bijgepraat, voor deze week in ieder geval. Tot volgende week!

Liefs,

Cindy

Tandartsangst? Het is maar een beleving!

Goedemorgen,

Gelukkig ben ik inmiddels weer een beetje hersteld. Joh, wat ben ik ziek geweest! Deze week is het tijd voor een gastartikel van Ingrid Stoop, bedenker van de MatriXmethode. Wellicht dat deze methode angstige patiënten kan helpen in het kaakosteotomietraject.
_________________________________________________________________________________


Tandartsangst? Het is maar een beleving. Dat kan ik nu zeggen nu ik weet dat ik de oplossing ervoor bedacht heb! In 1993 startte ik, na het volgen van vele opleidingen, mijn praktijk. 20 Jaar later kijk ik voldaan naar de resultaten die behaald zijn en de professionals die ik heb opgeleid. De MatriXmethode is het vervangen van de eigen strategie van de eigen beleving van het eigen probleem op de eigen manier. De strategie is altijd een zien, horen, voelen en/of een denken. Een plaatje of een filmpje, een geluid, een gevoel en/of een gedachte. Makkelijker gezegd dan gedaan denk je wellicht. Er zijn vele behandelingen voor angsten. Vaak leer je er dan mee omgaan. Je krijgt oefeningen mee.  Maar de angstbeleving blijft altijd latent aanwezig.

Iedere angst, dus ook een angst voor een mondheelkundige behandeling, is een eigen angst.
Wat ik ooit bedacht heb is dat wanneer je je eigen strategie van je eigen angst zelf vervangt de angst verdwijnt. Zo simpel? Ja. Ik zal een voorbeeld geven om je inzicht te laten krijgen hoe het werkt.

"Jurgen (18 jaar) ging met volle moed naar de tandarts. Hij dacht dat hij geen gaatjes zou hebben. Hij schepte op tegen zijn kameraden dat de tandarts altijd appeltje eitje is. In de wachtkamer hoorde hij het indringende geluid van de boor van de patiënt die nu in de stoel zat. Er ontstond een draaierig gevoel in zijn buik en het zweet brak hem uit. De plaatjes die hij maakte waren bloederig en de patiënt had vast angstige ogen. Hij zag het helemaal voor zich en had er een misselijkmakend gevoel bij. De patiënt was klaar en kwam de deur uit. De man glimlachte naar hem en maakte een grapje dat de tandarts helemaal warmgedraaid is na zijn behandeling. Jurgen stapte de deur binnen en zag een mooie vrouw,  het was de tandarts. Appeltje eitje dus?
Ze gaf hem een hand en nodigde hem uit in de stoel te gaan zitten. De rugleuning ging naar beneden, de benen omhoog. Er kwam een gevoel van overgeleverd te zijn. Geen grip meer op hetgeen er gaat gebeuren. De tandarts stelde een paar vragen en stelde hem gerust dat ze eerst zou gaan kijken. Prima. Dat gaat in ieder geval (nog) geen pijn doen. Met de instrumenten bekeek ze zijn gebit en stond stil bij een paar probleempjes. Klein maar het waren wel probleempjes. Het ging nu echt beginnen. De boor kwam in zijn zicht en het geluid was snerpend. Wat gaat er gebeuren??? Het geluid van zijn voorganger hoorde hij nog steeds. Ze legde netjes en geruststellend uit dat er 2 gaatjes waren in zijn kiezen. Wat betekende dat? Het boren van die gaatjes was een feit, het moest gebeuren. In zijn gedachte kwam meteen het zinnetje dat het enorm veel pijn zou gaan doen. En die pijn die zou gaan komen trok al zijn spieren samen. Het gevolg was dat hij gespannen in de stoel lag. Dat was voor de tandarts niet fijn, vertelde ze.

De tandarts had zelf de MatriXmethode eigen gemaakt tijdens de eendaagse training. Ze legde de boor neer, zette Jurgen omhoog en ging vragen stellen. Wat komt er in je op? Een zien, horen, voelen en/of een denken?
Jurgen zag een plaatje, al dat bloed van zijn voorganger. De rode kleur was het naarst. Het was maar een plaatje en hij gumde het bloed uit, en wiste het hele plaatje daarna uit. Er bleef een wit blaadje over. Zet er maar op wat je wilt, zei ze. Hij plaatste er een fantastisch doelpunt op dat hij maakte. Is er nog een zien, horen, voelen en/of denken vroeg ze weer. Er was nog een geluid, die boor. Hij hoorde het nog in zijn hoofd. Wat wil je ermee doen, was de volgende vraag. Nou dat geluid mocht wel zacht en uit zelfs. Zo gezegd, zo gedaan. Het werd ineens stil in zijn hoofd. Het misselijkmakende gevoel in zijn maag leek op een rechtsdraaiende orkaan. Hij draaide hem linksom en liet hem zijn maag en lichaam verlaten door een soort luikje. Buiten kon hij lekker uitrazen en loste op. De ruimte in zijn maag maakt hij schoon en vulde het op met een paarse kleur. Daar werd hij lekker warm van, het was een heerlijk gevoel. De gedachte dat het heel veel pijn zou gaan doen was maar een gedachte. Het woord pijn wiste hij uit, de hele gedachte kon daarna ook weg. Hij versnipperde hem en verbrandde de resten. Jurgen maakte alles netjes schoon waar het verbrand was en waar de gedachte stond. Hij plaatste er een leuke gedachte in dat hij zometeen klaar was en zijn vrienden kon vertellen over zijn ervaringen. De tandarts vroeg hoe het nu was. Jurgen voelde zich relaxt en ze mocht weer verder gaan. De rugleuning ging weer naar beneden, de voeten weer omhoog.
Dat voelde heel anders voor hem. De tandarts deed haar werk en na 10 minuten stond Jurgen weer buiten.
Hij maakte met de assistente meteen de volgende afspraak om zijn gebit te laten controleren."
 
Iedereen heeft dus een eigen angst, ook kaakosteotomiepatiënten. De gezonde stress is normaal,  de behandeling voor kaakosteotomiepatiënten is een ingrijpende operatie. Een aantal veelgehoorde angsten die bij deze patiënten voorkomen: angst voor de operatie, angst om te braken, angst voor de narcose, angst dat het niet goed komt, angst dat het mislukt. Je weet namelijk van tevoren niet wat er precies gaat gebeuren. Je maakt wel een eigen fragment van een eigen toekomstige situatie qua beeld, geluid, gevoel en/of gedachtes. Zien, horen, voelen en/of denken spelen altijd een rol. De MatriXcoach ontdekt samen met de patiënt de eigen strategie van de eigen beleving en laat deze vervangen. De belemmerende beleving zit niet meer in de weg en de patiënt zal met de geneutraliseerde beleving plaatsnemen en zich laten behandelen.
Bekijk ook de informatie en de video’s op onze site: www.oplossentandartsangst.nl


Ingrid Stoop
www.matrixmethode.nl
www.oplossentandartsangst.nl

Geen blog deze week....

Goedemorgen!

Zó graag zou ik al mijn Kids&CO-ervaringen van de afgelopen week met jullie willen delen, maar dat gaat deze week niet gebeuren. Naast een dramatische terugreis vol vertragingen en onduidelijkheid (20 uur onderweg geweest) heb ik ook nog een voedselvergiftiging opgelopen en ben doodziek! Mensen die mij een berichtje hebben gestuurd; ik antwoord jullie wat later! Sorry...

Oké, één foto dan. =)

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy

En dit is dus waar je het uiteindelijk allemaal voor doet: de glimlach op de gezichtjes van de kids!

De gulden snede van Stephen Marquardt: voldoe jij eraan?

Goedemorgen!

Het uiterlijk, schoonheidsidealen, perfectie. Alles draait tegenwoordig om uiterlijk, zeker in de commerciële wereld. Een kaakosteotomie verandert hoe dan ook het gezicht. Bij de één is de verandering minder groot dan de ander. Maar toch, het heeft een impact. In deze blog ga ik dieper in op het schoonheidsideaal. Wat wordt nu eigenlijk mooi gevonden?

We doen altijd maar alsof de buitenkant er niet zo toe doet. De binnenkant is toch wat telt? Als je een persoon met een goed karakter bent, een goed hart, dat is veel mooier dan de nietszeggende buitenkant.
De waarheid is echter keihard; het uiterlijk is wel degelijk belangrijk. Ik heb me hier afgelopen week eens goed in verdiept. Een voorbeeld: iemand die er goed uitziet, heeft bijvoorbeeld 36% meer kans op een baan. Mensen hechten veel waarde aan schoonheid. Schoonheidsidealen gebaseerd op foto's van topmodellen in magazines, op reclamezuilen, reclamespotjes op tv en ga zo maar door. De onrealistische modellenwereld waarin Photoshop en andere bewerkingsprogramma's de grootste vrienden zijn van de modellen. Modellen die er in 'real life' ook echt niet op en top uitzien. Aan de andere kant is er wel een 'standaard' van wat mooi gevonden kan worden. De mooiste gezichten voldoen aan de regels van de zogenaamde 'gulden snede'.

De gulden snede wordt aangeduid met het getal phi en geeft een verhouding aan, namelijk 1:1,618. Deze verhouding wordt ook wel 'de goddelijke verhouding' genoemd. Er wordt gezegd dat deze verhouding overal in terug te vinden is. In de natuur, architectuur, schilderijen maar ook in het menselijk lichaam. Wat volgens de gulden snede is gemaakt, wordt vaak mooi gevonden. En ook het mooiste gezicht voldoet hieraan. Grondlegger van deze 'methode' is een Amerikaanse arts: Stephen Marquardt. Volgens hem ligt in onze hersenen een soort masker opgeslagen van het ideale gezicht. Om aan de eisen van de gulden snede te voldoen moet het gezicht symmetrisch zijn, maar er moeten ook allerlei verhoudingen zijn in het gezicht; tussen ogen, neus, mond, wenkbrauwen en lippen. Hoe beter iemands gezicht op het masker van Marquardt past, hoe mooier het wordt gevonden. Als je zelf wilt zien hoe goed het masker op jouw gezicht past, neem dan eens een kijkje op: www.beautyanalysis.com. Ik heb het frontale en het laterale masker op mijn gezicht geplaatst en het past best goed. Mijn kaak staat nu perfect!

Eigenlijk is schoonheid best oneerlijk. Mooie mensen krijgen vaker gelijk, hebben een grotere kans op een baan, komen onder boetes uit bij de politie en ze vinden makkelijker seksuele partners. Je kunt tegenwoordig dus maar beter mooi zijn...... Maar, zoals Dr. de Jonge in één van onze interessante gesprekken al zei; je kunt van een aap geen kip maken. Niet iedereen is gezegend met het geluk om een topmodel te zijn en ook is het lang niet altijd met chirurgie op te lossen. Het verwachtingspatroon van patiënten speelt hierbij een grote rol en het is vaak aan de arts om een realistisch beeld te schetsen.

Ik kan heel goed begrijpen dat mensen die ongelukkig zijn naar de plastisch chirurg gaan. Zelf ben ik er tenslotte één van en ik heb uitsluitend positieve ervaringen hiermee. Als je een scheve neus hebt, geen borsten, een terugliggende kaak of hangende oogleden bijvoorbeeld, dan is het volkomen logisch dat iemand de stap naar de plastisch chirurg zet. De vraag is echter hoe het kan dat mensen waar ogenschijnlijk niets mis mee is, waar je niets geks aan kunt zien, toch verlangen hebben iets aan hun lichaam of gezicht te veranderen. Het masker van Marquardt wordt soms trouwens ook gebruikt in de plastische chirurgie, met de volgende gedachte: je kunt gezichtscorrecties makkelijker uitvoeren omdat je een maat voor schoonheid in handen hebt.

Tijdens mijn duik in het diepe heb ik veel mogelijke antwoorden gevonden. Waar ik me het meest in kon vinden, is het volgende. Bij schoonheid gaat het er niet om hoe je er feitelijk uitziet, maar om hoe anderen je in het verleden hebben bejegend. Mensen denken altijd dat zij zichzelf objectief zien, maar dat is écht niet zo. Zelf zie je ook veel meer kleine 'afwijkingen'. Afwijkingen die anderen helemaal niet zien of opvallen. Mensen schrikken als ze zichzelf op televisie of een foto zien. Je hebt dan een verkeerd beeld van jezelf. Je beoordeelt jezelf vanuit ervaringen die je opdoet met andere mensen en vervolgens vormen al die ervaringen een ideaalbeeld in je hoofd. Ook de media dragen hieraan bij, dat is misschien nog wel de ergste component. Al die bewerkte foto's en spotjes doen het zelfvertrouwen van de gemiddelde vrouw over het algemeen geen goed. Iedereen heeft een ideaalbeeld in het hoofd zitten. Op basis daarvan beoordeelt iemand zichzelf. Eigenlijk beoordeelt iemand zichzelf door de ogen van een ander, wat anderen mooi vinden. Het is dus niet hoe mooi je bent, maar hoe jij zelf reageert op anderen en hoe anderen op jouw uiterlijk hebben gereageerd. Want.... heb je wel eens een kind van 3 jaar in de spiegel zien kijken en tegen zichzelf zien zeggen dat het zichzelf lelijk vindt? Zo'n kind ziet nog niet of daar een mooi of lelijk iemand staat. Een kind is blanco, is nog niet beïnvloed door de buitenwereld. Mooi zijn zit dus in je hoofd.

Dat is ook echt zo. Als je zelf zo overtuigd bent van je eigen 'lelijkheid', geloof je niet meer als mensen tegen je zeggen dat je wel mooi bent. Even terugkijkend naar het artikel in de Grazia. Daar vertelde ik over het feit dat mensen tegenwoordig tegen me zeggen dat ik vroeger ook al mooi was, terwijl ze dat vroeger nooit tegen me zeiden! Wat moet ik dan geloven?! Ik kan niet zo goed tegen die uitspraak. Ik ben nu van mijn grootste onzekerheden af en sta vol positieve energie in het leven. En ach, ik blijf een vrouw en een vrouw heeft altijd wel iets te klagen of iets om onzeker over te zijn.

Kennen jullie trouwens het ziektebeeld "Body Dysmorphic Disorder" (BDD)? Dit is een ziekte waarbij mensen denken dat een lichaamsdeel zo lelijk is, dat het een obsessie wordt. Ze durven niet meer de straat op, bang om gezien te worden, kijken niemand meer aan of verwaarlozen hun lichaam. Soms gaat het zelfs zo ver dat ze het lichaamsdeel willen amputeren. Hoe het kan dat onvrede zich ontwikkelt tot een obsessie is nog niet duidelijk. Het meest voor de hand liggend is dat bij mensen met BDD al op jonge leeftijd een negatief lichaamsbeeld is ontstaan. Heftig!!!

Het was super interessant om eens wat meer op te zoeken over de gulden snede, gezichtssymmetrie en het masker van Marquardt. Best leuk om eens een foto van mezelf erbij te pakken en te zien dat het masker mij tegenwoordig best goed past. Is het toch allemaal niet voor niets geweest!

Tot volgende week! Dan een verslag van mijn 'werkvakantie' naar Turkije. Morgenvroeg om 10.00 uur vlieg ik richting Antalya. Ik verblijf in een hotel in Lara, waar we de komende dagen gaan shooten voor de nieuwe tv commercial van Corendon. Jullie kunnen vast begrijpen dat ik daar héél veel zin in heb!

Liefs,

Cindy

Wauw, al meer dan 100.000 bezoekers op de blog!

Buenos días ofwel goedemorgen!

Deze week vanuit Barcelona. Vandaag is m'n vijfde dag in Barcelona en het is op en top genieten hier. Hoewel ik op vakantie ben, heb ik toch even de tijd genomen om een blog te plaatsen. Maandag is tenslotte vaste prik voor een nieuwe blog!

Afgelopen week was het zo ver, de mijlpaal van 100.000 bezoekers op de blog. Enkele maanden geleden was mijn streven om vóór 1 januari de 100.000 bezoekers te halen. Een paar weken later zag ik dat het wel heel hard ging en paste ik mijn doel aan. Vóór december dan, dat moest haalbaar zijn. Kort geleden zag ik dat ik hard richting de 100.000 bezoekers ging. Oké, vóór 1 november dan, zou het lukken? Het draaide erom, het was spannend, maar in de nacht van 28 op 29 oktober meldde de 100.000e bezoeker zich op de blog. Fantastisch, een mooi doel behaald.

Maar ach, 100.000 is eigenlijk maar een getal. Wat de blog me in het afgelopen 1,5 jaar heeft opgeleverd, zegt veel meer. Ik heb veel inspirerende contacten opgedaan. Om even iemand in het speciaal te noemen: Peggy. In februari benaderde zij me via de blog omdat ze op zoek was naar afbeeldingen van kaken. Via een zoekopdracht op Google kwam ze bij mij terecht. Als gelaatkundige is Peggy geïnteresseerd in vormen en verbanden in het gezicht. Ze mailde me, of ze mijn foto's in haar cursus mocht gebruiken. Als 'dank' mocht ik bij haar in Helmond op bezoek komen, waar ik een consult zou krijgen. Aan de hand van gezichtskenmerken werden mijn karaktereigenschappen volledig blootgelegd. Bizar, maar heel interessant. Sindsdien hebben we heel veel contact gehouden en het voelt alsof ik mijn verloren zus heb gevonden, zoveel gelijkenissen hebben we. Regelmatig spreken we af om even gezellig bij te kletsen. Het verslag van het consult bij Peggy kun je teruglezen als je op deze link klikt.

Wat natuurlijk onvergetelijk is, is het artikel in de Grazia. Ongelooflijk hoeveel dat los heeft gemaakt. Ik had niet in de gaten wat zo'n artikel teweeg kan brengen. Ik had wel wat reacties verwacht, maar dit overtrof alles. Honderden reacties en heel veel vriendenverzoeken op Facebook waren het gevolg. De mensen die dicht bij me staan en niet het hele verhaal kenden hebben gelukkig goed gereageerd op het artikel en begrepen de keuzes die ik de laatste paar jaar heb gemaakt. Dat voelt fijn, een last van mijn schouders, 'no more secrets'. Ik ben wie ik ben en dat wordt geaccepteerd. Hier vind je enkele foto's van de shoot voor de Grazia.

Wat de blog me nog meer heeft opgeleverd? Twee boeiende meeloopdagen op de operatiekamer met Dr. de Jonge. Ik mocht aanwezig zijn bij 2 bimaxillaire kaakosteotomieën en enkele andere kaakoperaties, die voor mij natuurlijk iets minder boeiend waren dan de kaakosteotomie. Ik vond het heftig om te zien, maar o zo leerzaam. Verslagen van deze meeloopdag heb je al op de blog kunnen lezen. Wil je ze nog een keer terug lezen? --> Verslag meeloopdag 1 & Verslag meeloopdag 2

Verder.... Ik heb een twee uur durend consult gehad bij een MatriX-coach, via Skype. Die benaderde me via Twitter naar aanleiding van het lezen van de blog. De kaakosteotomie heeft heel veel indruk op me gemaakt en veel angsten losgemaakt. Daar had ik het moeilijk mee en de MatriX-methode belooft angsten binnen een mum van tijd te kunnen laten verdwijnen. Ik was sceptisch maar besloot het te proberen. Niet geschoten is altijd mis. Het was best een succes en leuk om eens te doen. Mijn ervaringen met de MatriXmethode kun je hier terugvinden.

Afgelopen week werd ik weer gemaild door de redactie van een tijdschrift, een zorgmagazine deze keer. Daar mag ik nog niet al te veel over zeggen, maar wel is al bekend dat het artikel in het decembernummer wordt gepubliceerd. Wordt dus nog vervolgd....

Volgende week dinsdag vertrek ik richting Turkije voor de opnames van de nieuwe tv-commercial van reisorganisatie Corendon. Nog een uitdaging die nooit op mijn pad was gekomen als ik niet zo veranderd was. De energie en de passie knallen door mijn ogen naar buiten, mijn uitstraling is veranderd, mensen zien dat ik gelukkig ben en juist dát zorgt voor die fantastische uitdagingen. Ik heb er onwijs veel zin in en ik zal jullie zeker laten weten vanaf wanneer het spotje op tv te zien is!

Het kan best zijn dat ik nog iets vergeet, want er zijn zóveel leuke dingen de revue gepasseerd, dat ik het allemaal niet meer kan onthouden. Ik wil jullie allemaal bedanken voor de vele bezoekjes aan de blog, de inspiratie die jullie me keer op keer geven, de motivatie om door te gaan en de hoop dat alles goed gaat komen. Dank jullie wel!! Ik ga echt nog niet stoppen, want de blog is voor mij een soort 'lifestyle' geworden. Het hoort bij mij...... om dat zomaar aan de kant te schuiven, nee, dat gaat me te ver en dat gaat dus niet gebeuren. Dus vanaf nu op naar de 200.000!

Ik weet wat ik wil, ik heb ambities, ik leef met passie.... dát gaat ervoor zorgen dat ik mijn doelen ga bereiken... en als dat betekent dat de koppen die boven het maaiveld uitsteken gemaaid worden, dan is dat zo. Ik laat me niet tegenhouden. De dingen die op mijn pad komen, daar heb ik zelf keihard voor gewerkt en het is me allemaal niet zomaar aan komen waaien. Ik twijfel of sommige mensen dat beseffen....

Tijd voor een nieuwe dag in Barcelona. Nog even genieten voordat we morgen weer in het vliegtuig richting Nederland stappen. Maar hey, geen zorgen, volgende week vertrek ik alweer naar de volgende leuke bestemming. Yes! Tussen de tripjes door staat er woensdag ook nog een afspraak bij Raymond gepland. Eens kijken of er weer vorderingen zijn. Zelf heb ik helaas het gevoel dat de lijn omhoog even is gestagneerd. Nu nog niet aan denken maar lekker genieten.

Adíos!

Liefs,

Cindy

PS Ik heb een aantal berichten ontvangen de afgelopen dagen. Ik heb ze gelezen, maar beantwoord ze als ik weer terug in Nederland ben!

Nog een droom die uitkomt: een wedstrijd van FC Barcelona bezoeken!

Vorderingen bij Raymond: triggerpoints uit de kaakspieren verdwenen! + foto's Grazia.

Goedemorgen!

Honderden reacties op het artikel in de Grazia. Ongekend! Medeleven. respect, maar vooral; begrip. Begrip voor de keuzes die ik in de afgelopen paar jaar heb gemaakt. Begrip dat iemand die zich doodongelukkig voelt er keihard aan werkt om wél gelukkig te worden. Begrip dat dit door middel van plastische chirurgie gebeurt. Wauw, nooit had ik gedacht dat ik zoveel positieve reacties zou krijgen op mijn verhaal.

Familie, vrienden, kennissen, mensen van wie ik al jarenlang niets meer had gehoord, totaal onbekenden; de berichtjes kwamen uit alle hoeken.

Ik vond het geweldig om te zien hoe iedereen samen met mij toe leefde naar de publicatie van het artikel in de Grazia. Volgens mij waren er ook mensen bij die nog ongeduldiger waren dan ik. Daar kon ik echt om lachen.

Toen het blad eenmaal in de winkels lag, ik een exemplaar in handen had en naar bladzijde 70 bladerde, viel ik stil. Sprakeloos. Ben ik dat?! Waaauwww, wat een mooie foto's en wat een goed geschreven artikel! Ik heb een paar minuten ademloos staan kijken en lezen. Mijn verhaal..... Mijn verhaal dat in heel Nederland in de winkels lag. Ahhh, dat was echt spannend!

Voor de foto's ben ik al in augustus een hele dag in Amsterdam geweest. Een week van tevoren belde de styliste mij op met de vraag wat voor soort kledingstijl ik heb. "Stoer, maar vrouwelijk", weet ik me nog te herinneren. Die hele week was ik al nieuwsgierig naar de kleren die ze voor me uitgezocht zou hebben. Vind ik ze wel leuk? Past het wel bij me? Ik wil wel echt Cindy zijn op de foto's.....
De dag dat ik naar Amsterdam ging was spannend. Ik werd verwacht in een café, waar de shoot plaats zou vinden. Toen ik arriveerde zat het café behoorlijk vol. Ik dacht: "ohh lieve help, die mensen gaan mij natuurlijk allemaal bekijken!!" Eerst zat ik een uur in de make up en mijn haren werden gekruld. Ik had geen idee hoe ik eruit zag want er stond geen spiegel voor me. Inmiddels kwam de fotograaf binnen die alle spullen klaar ging zetten. De styliste kwam binnen met tassen vol kleding. Daar móest wel iets tussen zitten wat ik leuk vind, dacht ik. En raak was het ook! Wat een fantastische kleren mocht ik aantrekken. Heel mooi, vrouwelijk maar het had ook wel iets stoers. Ik voelde me helemaal op mijn gemak.

Na de make up en het aankleden was het tijd voor de shoot. Ik voelde me best bekeken. Mensen hebben vast gedacht: "wie is dat, kennen we haar?" Ik vond het wel leuk want ik kreeg best veel complimenten. 339 Foto's later zat de shoot erop en kon ik met een voldaan gevoel terug richting Limburg. Het was gaaf!!

Het wachten kon beginnen, want de tijd tussen interview/shoot en publicatie kan best groot zijn. Uiteindelijk heb ik 2 maanden moeten wachten. Zelf had ik geen enkele foto teruggezien, dus ik vond het wel heel spannend. Wachten duurt dan heel lang.

Uiteindelijk ben ik super tevreden met de foto's die zijn geplaatst. Alle foto's zijn sowieso heel erg mooi geworden.... Voor diegenen die de Grazia niet hebben gelezen, hier een paar foto's:

Genoeg over de Grazia... Afgelopen week ben ik ook weer bij Raymond geweest. Vandaag zou hij mijn bekken, rug, schouders, nek en kaken gaan behandelen. Een hele rits.... Spanningen in rug/nek/schoudergebied kunnen ook voor spanning op de kaken zorgen. Klinkt logisch. Nadat hij mijn bekken had behandeld, ging hij eerst naar mijn kaken. Ongelooflijk maar waar, ik heb mezelf super goed gemasseerd, want de triggerpoints uit de kaak zijn WEG! Geen gevoelige 'rijstkorrels' meer. Wauw, ik heb echt veel progressie geboekt in de afgelopen weken. De beweeglijkheid is een stukje beter. Het verzuurde gevoel is er nog, helaas. Of dit nog weg zal trekken of dat dit met iets anders te maken heeft, moet de tijd gaan uitwijzen. Met Dr. Dun heb ik het gehad over mijn oorpijn/jeuk in de oren, verzuurde gevoel en het knakken van de kaak. Hij zegt dat dit waarschijnlijk van de gewrichten af komt. Raymond richt zich alleen op de spieren en die zijn nu goed, dus als ik volgende keer bij Dr. de Jonge kom (in februari) zal ik dit wel even aangeven. Misschien dat hij nog ideetjes heeft.

Nadat Raymond de kaken had behandeld ging hij verder met dry needling van rug/schouders/nek. Hij prikte precies in mijn triggerpoints, wat resulteerde in enkele local twitches. Een beetje gevoelig, maar het voelde héérlijk. Uiteindelijk zaten er 6 naaldjes in mijn lichaam. Op die naaldjes sloot hij enkele draden aan, die voor stroompjes gingen zorgen. 20 Minuten lang heb ik aan de stroom gelegen. Soms voelde ik niks meer, soms werd het ineens heel gevoelig. Ik voelde mijn spieren gewoon op en neer gaan. Een bizarre gewaarwording. Na 20 minuten werd ik afgekoppeld. Helemaal 'gaar' was ik, maar het voelde o zo fijn! Raymond adviseerde om de dagen erna rustig aan te sporten. Aangezien ik een vreselijke uitslover ben in de sportschool, was dit nog een behoorlijke uitdaging voor me. Ik heb tot enkele dagen na de behandeling wat spierpijn gehad, maar gelukkig trok dit vrij snel weg. Volgende week dinsdag mag ik me weer melden bij Raymond. Tot die tijd ga ik weer lekker door met de zelfmassages. Hoewel ik de afgelopen dagen een beetje heb verzaakt, ga ik er nu toch weer vol voor. Ik merk meteen als ik een paar dagen niets heb gedaan, dus dat is een mooie motivatie om weer gestructureerd aan de slag te gaan.

Een naaldje hier en een naaldje daar...

Genoeg gekletst, ik vind het mooi geweest voor vandaag. Nog een laatste dag aan de slag en dan genieten van mijn welverdiende vakantie. Komende vrijdag zit ik live in Camp Nou bij de wedstrijd FC Barcelona - Espanyol; een droom die uitkomt.

Nog een mooie droom die zeer binnenkort gaat uitkomen is trouwens de mijlpaal van 100.000 bezoekers op de blog! Wauw!

Adiós!

Liefs,

Cindy

Een enerverende dag op de OK: meeloopdag met Dr. de Jonge

Goedemorgen!

Tranen met tuiten, paniekerig en angstig. Zo lag mijn lotgenootje die vorige week een kaakosteotomie onderging er bij toen ik de operatiekamer op kwam. Het OK-personeel probeerde haar gerust te stellen en enkele minuten later viel ze rustig in slaap. Het begin van een enerverende dag op de operatiekamer met Dr. de Jonge en Dr. Dun...

Eerst even terug naar het begin van de dag. Al enkele dagen was ik niet topfit, voelde ik me niet lekker. Toen de wekker ging stelde ik het opstaan zo lang mogelijk uit. Ik heb zelfs even gedacht om Dr. de Jonge een mail te sturen dat ik niet zou komen. Ik was misselijk en de energie leek compleet verdwenen. Maar nee, ik gaf mezelf een schop onder mijn kont, sprong uit mijn bed en in hoog tempo was ik binnen de kortste keren gereed voor vertrek. Ontbijten lukte me niet; een halve mueslireep en 3 hapjes yoghurt kreeg ik naar binnen. Ik voelde me echt beroerd, maar om 7.20 uur stapte ik in de auto richting het ziekenhuis.

Om 7.45 uur liep ik samen met Dr. de Jonge richting OK. Eenmaal op het operatiecomplex pakte ik de kleding uit het rek en ging naar de kleedkamer om me om te kleden. Alle eigendommen in het kluisje, mutsje op en hopsakee; ik was er helemaal klaar voor! Hoewel ik van tevoren dacht dat ik het nog heel spannend zou vinden, viel het me enorm mee. Ik wist immers wat me te wachten stond.

Toen ik samen met Dr. de Jonge aan kwam in operatiekamer 8, lag de patiënte er al. Tranen rolden over haar wangen, ze was bang. Niet alleen voor de operatie, maar ook voor het moment waarop ze wakker zou worden uit de narcose. O, o, o, daar ging ik weer hoor. Wat een flashbacks, alsof ik mezelf daar zag liggen. Ze keek me aan, zei nog wat tegen me, voordat ze in slaap viel. Dr. de Jonge ging verder met de voorbereidingen: foto's ophangen, haakjes plaatsen, meten enzovoorts. Ik observeerde alles goed en nam een kijkje op de foto's die aan de muur hingen. De naam van de patiënte stond er uiteraard ook bij. "Die naam ken ik!!", dacht ik. Ik weet voor 99% zeker dat ik met deze vrouw heb gemaild voor haar ingreep. Dus mevrouw, als u dit leest: via deze weg heel veel beterschap en een spoedig herstel!

De patiënte was al zeker een half uur onder zeil voordat er echt begonnen kon worden. Op het programma stond een boven- en onderkaakosteotomie en een septumcorrectie. Een flinke operatie dus.
Dr. de Jonge werd bijgestaan door Dr. Dun, een kaakchirurg die inmiddels met pensioen is, maar 'voor de hobby' op maandag nog op de OK staat. Dat is pas liefde voor het vak. Passie. Geweldig om te zien, ook de samenwerking tussen deze twee professionals. Daar wordt op hoog niveau gewerkt.

Dr. de Jonge begon met de onderkaak. De osteotomie op de vorige meeloopdag verliep iets gecompliceerder; de wafer paste toen namelijk niet. Vandaag kon de osteotomie uitgevoerd worden zoals het hoorde. De wafer paste, de operatie verliep voorspoedig. Ik vond het overigens ook mooi om de samenwerking te zien tussen chirurgen en operatieassistenten. Gemoedelijk, gelijkwaardig. De onderkaak werd, als ik het goed onthouden heb, 7mm naar voren geschoven en vastgezet met plaatjes. De chirurgen hoeven niet veel meer te meten, dat werk is namelijk van tevoren al gedaan. Als de wafer goed past, wordt de nieuwe beet hier perfect op afgestemd.

De bovenkaak vond ik iets heftiger om te zien. Zeker het moment.... ahh, wacht even... als je de operatie nog moet ondergaan kun je beter even een paar regels overslaan. Oké? Go... Zeker het moment waarop de bovenkaak los komt van de schedel. Er wordt flink gebeiteld en als de kaak eenmaal los is kijk je zo de neus in. Heftig!! Eerst werd het septum bewerkt en daarna werd de bovenkaak op maat gemaakt. Vastzetten met plaatjes, opvullen met Bio-Oss (natuurlijk botsubstituut), hechten en 'done'. Zo makkelijk als ik het verwoord, is het natuurlijk niet. Een kaakosteotomie gaat om perfectie, precisie op minder dan de millimeter, het vergt uiterste concentratie van de chirurgen.

Na ruim 3,5 uur zat de operatie erop. De patiënte werd overgeplaatst in een bed en naar de recovery gereden. Ik dacht nog even aan haar, dat ze zo bang was, bang hoe ze uit de narcose zou komen. Bang voor de pijn, bang voor de zwelling, bang voor het onbekende wat haar te wachten stond. Terwijl de anesthesiemedewerkers nog bezig waren met de patiënte, ging ik met Dr. de Jonge en Dr. Dun naar de pauzeruimte. Tijd om even wat glucose naar binnen te werken, want ik was behoorlijk slapjes. Ik had tenslotte niets gegeten, op een paar hapjes na dan. Dat deed goed.

Raymond, mijn Triggerpointcoach, zat ook in de pauzeruimte. Hij is werkzaam als anesthesiemedewerker in het Atrium MC. Hij wist dat ik vandaag van de partij zou zijn. We hebben even gezellig bijgekletst. Hij vroeg of ik nog altijd mijn kalender op de keukendeur had hangen. Natúúrlijk! Daar ben ik echt heel serieus mee bezig.

Na een kwartiertje lag de volgende patiënt al klaar. Een meisje van 13 die een tand te veel had en die operatief verwijderd moest worden. Een korte ingreep, dat ging heel snel! Daarna stonden er nog twee korte OK's op het programma, het plaatsen van implantaten. Leuk om een keer te zien, maar natuurlijk niet zo uitdagend en heftig als een kaakosteotomie.

Uiteindelijk ben ik blij dat ik gegaan ben, want naarmate de dag vorderde voelde ik me iets beter. Ik vond het minder spannend dan vorige keer, omdat ik wist wat me te wachten stond. Ik heb alles gezien, heb niet weg hoeven kijken. Deze keer heb ik ook alles wat bewuster meegemaakt. Zoals ik al zei; ik wist wat er ging gebeuren. Over de schouder van Dr. de Jonge kon ik alles goed zien. Wat ik ook leuk vond is dat Dr. de Jonge mij uitleg gaf. Hij liet me bijvoorbeeld zien hoe ze de belangrijke gevoelszenuw aan de kant hadden gelegd. Daarna kon ik precies het gootje zien waar deze gevoelszenuw in lag. Dr. de Jonge gaf uitleg over de neusbodem, het septum, alles.... Geweldig informatief en leerzaam.

Om 15.30 uur ging ik huiswaarts. Eenmaal thuis plofte ik op de bank en viel ik in een diepe slaap. Anderhalf uur later werd ik wakker, even gedesoriënteerd, maar al snel wist ik het weer: ik had een fantastische dag op de OK gehad. Ik ben wéér dankbaar dat ik erbij heb mogen zijn!

Dr. de Jonge en Dr. Dun, bedankt voor de tijd, de uitleg en de mogelijkheid om hierbij aanwezig te mogen zijn. Het ziekenhuis én de patiënten mogen in de handen knijpen met artsen zoals jullie...

Ik ga de komende week nog even nagenieten van de ervaringen op de OK. Morgen mag ik me weer melden bij Raymond. Dan gaat hij mijn bekken, schouders/rug behandelen en ik denk ook mijn kaak, want daar gaat het tenslotte om.

Tot volgende week! Dan besteed ik aandacht aan het artikel in de GRAZIA, want die is afgelopen woensdag in de winkels verschenen. Ik ga jullie vertellen hoe ik alles ervaren heb en ik plaats wat foto's van de shoot. Ze zijn echt ontzettend mooi geworden en die wil ik jullie niet onthouden...

"Ik wist niet dat ik zo mooi kon zijn..."

Liefs,

Cindy

Grazia, een nieuwe uitdaging, Meeloopdag Dr. de Jonge en vorderingen bij de Triggerpointcoach!

Goedemorgen!

Jeetje, wat was de teleurstelling groot toen ik afgelopen woensdag de winkel binnenstapte en 'mijn' Grazia niet in de schappen zag liggen. Ik had me er zo op verheugd. Van de spanning slecht geslapen die nacht. Ik kreeg berichtjes en telefoontjes van mensen die al vóór mij naar de winkel waren geweest. Ze lieten me weten dat de oude Grazia nog in de schappen lag. Tegen de middag besloot ik zelf naar de winkel te gaan. Ja hoor, de nieuwe Grazia, maar het Real Life verhaal ging over een vrouw die een affaire had met een 16-jarige. Uhmm, nee, dat ben ik niet. Ik was best een beetje boos en teleurgesteld. Die middag ben ik lekker naar de sportschool gegaan en heb ik alle frustraties eruit gegooid. Dat voelde goed. Nu zijn het nog maar 2 nachtjes tot de volgende Grazia uitkomt. Ik heb via mail de bevestiging gegeven dat ik er komende woensdag 100% zeker in sta....  En ach, ik kan het best goed relativeren nu, want komende woensdag is het ook precies een jaar geleden dat de beugel eruit ging. Het moest gewoon zo zijn!

"Ik kan van een aap geen kip maken." Dat zijn de woorden die Dr. de Jonge tijdens een van onze afspraken uitsprak. Hiermee doelde hij op het feit dat hij niet van iedereen een Holland's Next Top Model kan maken. Het verwachtingspatroon van de patiënt en de uiteindelijke resultaten stroken niet altijd. Ik denk dat het bij mij andersom is geweest. Wat ik esthetisch gezien van de operatie kon verwachten wist ik niet zo goed, ik had geen hoge verwachtingen. Toch durf ik van mezelf te zeggen dat Dr. de Jonge van mij een leuke kip heeft gemaakt, om in zijn bewoordingen te blijven. Van een onzekere en terughoudende aap naar een druk kwebbelend kippetje. Die verandering heeft er wel voor gezorgd dat deze kwebbelende kip fantastische uitdagingen op haar pad krijgt. Inmiddels kan ik er weer eentje toevoegen aan mijn lijst. Een uitdaging die nooit op mijn pad was gekomen als ik de extreme make over nooit had gehad.

Afgelopen week werd ik gebeld door de baas van Kids&CO, Peter Brouwer. Zoals jullie allemaal weten heb ik afgelopen zomer ruim 3 maanden voor deze organisatie in Turkije gewerkt. Om een lang verhaal kort te maken: op 12 november vlieg ik richting Turkije om de nieuwe TV-commercial van Corendon / Kids&CO op te nemen. Ik verblijf daar ongeveer 5 dagen met mijn Kids&CO-maatje Pleuni en zal in het voorjaar dagelijks met mijn perfecte glimlach op tv verschijnen! Hoe gaaf is dat! Zie je wel, er is tegenwoordig echt niemand meer die om mijn glimlach heen kan. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar ik ben enorm dankbaar voor alle kansen die ik krijg. Ik grijp ze met beide handen aan. Ik weet dat ik er zelf keihard voor heb moeten werken, maar toch; het blijft bijzonder dat er zoveel deuren openen. Nu ben ik 100% overtuigd: mijn uiterlijke veranderingen hebben gezorgd voor innerlijke rust en tevredenheid. Dit straalt ik uit. De passie en gedrevenheid vlamt door mijn ogen naar buiten en dát is wat mensen zien en aantrekt. I shine bright like a diamond!

Ik krijg wel eens opmerkingen van buitenaf. Mensen kunnen soms niet begrijpen dat ik qua goedheid, zorgzaamheid niet veranderd ben. Alsof ze verwachten dat ik, nu ik er best oké uitzie, een stuk arroganter ben. Waarom? Ik zal altijd onthouden waar ik vandaan kom, hoe diep ik heb moeten gaan om te worden wie ik nu ben. Misschien siert me dat wel. Ik weet het niet. Anderen noemen me ook wel eens een bijzonder mens. Ik ben anders dan anderen. Dat is waar, ik kan me niet altijd identificeren met anderen. Mensen kunnen uiteindelijk niet echt zeggen wat mij zo bijzonder c.q. anders maakt, maar bedoelen het wel altijd in positieve zin. Dat dan weer wel. Gelukkig.

Vorige week ben ik trouwens ook nog bij Raymond geweest. Met mijn ingevulde schema stapte ik de praktijk binnen. Hij vroeg hoe het was gegaan de afgelopen twee weken. Vol enthousiasme begon ik over mijn schema en liet dit aan hem zien. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij heeft bij mij de gevoelige snaar kunnen raken; de snaar die de intrinsieke motivatie aanspreekt; de snaar die beseft dat het herstel voor een groot deel in eigen handen ligt. Hij vond het fantastisch dat ik er zo fanatiek mee bezig ben geweest en dit begint zich langzaam uit te betalen. Na een zelfmassage voelen mijn kaken echt prettig. Oké, als ik bij Raymond ben geweest meer dan dat ik het zelf doe, maar dat doet er niet toe. Als ik het zelf toe zijn er ook resultaten. Mijn mondopening gaat stukken beter en ik heb al veel minder oorpijn; wel nog veel jeuk trouwens. Het verzuurde gevoel, tsja, dat heeft zijn tijd nodig. Desalniettemin wil het heel veel zeggen dat ik vorige week in een harde appel heb gebeten. Dat had ik een aantal weken geleden echt niet hoeven te proberen. Langzaam maar zeker gaat het de goede kant op. De resultaten die ik zelf boek motiveren me om door te gaan. Het schema hangt weer netjes op de keukendeur en iedere keer als ik voorbij loop kijk ik er even op.

Raymond heeft tijdens de behandeling mijn kaken behandeld, evenals mijn nek/monnikskapspieren. Jeetje, wat zijn die gevoelig. Volgende keer gaat hij die spieren behandelen met naaldjes, dry needling. Hier zet hij dan een stroompje op. Hoe dat allemaal in zijn werk gaat weet ik nog niet precies, dat zie ik vanzelf wel. Ik ben benieuwd!

Overigens is het vandaag tijd voor mijn tweede meeloopdag met Dr. de Jonge. Hoewel ik weet wat mij te wachten staat op de operatiekamer, vind ik het stiekem toch wel weer een beetje spannend. Ik heb niet goed ontbeten, want ik voel me niet fit. Ik heb iets onder de leden, ben niet lekker, dus hopelijk houd ik het de hele dag vol. Vanochtend toen de wekker ging heb ik nog liggen dubben; zal ik Dr. de Jonge mailen dat ik thuis blijf of niet? Na 3x snoozen ben ik mijn bed uitgesprongen, want ik besefte dat dit mijn enige vrije maandag van de rest van het jaar is. Het moet dus vandaag gebeuren! Op naar het ziekenhuis... Volgende week uiteraard weer een uitgebreid verslag van de meeloopdag!

Tot dan!

Liefs,

Cindy

Foutje bedankt; nog geen artikel in de Grazia

Hoi!

Wat een frustraties! Tegen de middag ging ik naar de winkel om de Grazia uit de schappen te graaien. Wat schetste de verbazing? Geen artikel over Cindy te vinden. Huh?! Al vloekend zette ik het blad terug in de schappen, waarop de verkoopster op me af kwam om te vragen wat er aan de hand was. Natuurlijk legde ik mijn verhaal uit en ze vond het vervelend voor me. Er zit niets anders op dan volgende week weer terug te komen.

Wat is nu het geval? De informatievoorziening in het mailtje dat ik van de journalisten kreeg klopte niet. Daar stond namelijk dat ik in nummer 42 zou komen te staan. Het blad zou uitkomen op 9 oktober, vandaag dus.

Vandaag is echter nummer 41 uitgekomen, waardoor ik nog een weekje langer moet wachten op de publicatie en de foto's. Mijn geduld is echt op!! Ik ben al meer dan twee maanden aan het wachten...

Sorry voor alle mensen die naar de winkel zijn gesprint om de Grazia te kopen........ als het goed is sta ik er volgende week 'gewoon' in. En anders voor het kopen even doorbladeren of ik erin sta, zodat je zeker weet dat je het blad niet voor niets koopt!

Liefs,

Cindy

"Discipline is the bridge between goals + accomplishment"

Goedemorgen!

Al een aantal dagen huppel ik als een chaoot door het huis. Van hot naar her, met 10 dingen tegelijk bezig zijn. Komende woensdag komt de Grazia uit en dat kan ik maar moeilijk uit mijn hoofd zetten. Het interview en de fotoshoot hebben 2 maanden geleden al plaatsgevonden. Ik vind dan ook dat ik lang genoeg heb moeten wachten. Woensdag ben ik vrij, dus ga ik 's ochtends meteen naar de winkel om het tijdschrift te bemachtigen. Pfoehh, ik vind het echt spannend! Ik ben heel benieuwd wat jullie ervan gaan vinden en ik zou het leuk vinden om iets van jullie te horen. =)

Nu de publicatie van het tijdschrift wel heel dichtbij komt, ben ik ook weer wat meer bezig met mijn transformatie van de afgelopen jaren. Vorige week heb ik alle foto's van vóór mijn 'extreme make over' nog eens bekeken, inclusief alle foto's van de kaakosteotomie en de periode erna. Ik heb ze nu al zo vaak gezien, maar toch blijft het de nodige emoties oproepen. Niet erg, want zo blijf ik voor altijd onthouden waar ik vandaan kom. Ik ben héél diep moeten gaan om de Cindy te worden die ik altijd had willen zijn. Het is allemaal niet vanzelf gegaan en ik heb er heel hard voor moeten werken. Ik zal altijd dezelfde Cindy blijven, dezelfde Cindy die ik vóór de operaties ook was, alleen straal ik nu al het geluk van de wereld uit en ben ik happy met mezelf. De wereld ligt aan mijn voeten, er komen fantastische dingen op mijn pad en daar ben ik heel dankbaar voor...

"Discipline is the bridge between goals + accomplishment"

TRUE! Sinds bijna twee weken ben ik super gedisciplineerd bezig met het uitvoeren van de zelfmassages. Het klinkt raar, maar ik begin het zelfs leuk te vinden. Een soort uitdaging. Het lukt me niet altijd de tijd ervoor te vinden, maar zodra ik 's avonds naar mijn schema op de keukendeur kijk en ik zie dat ik nog niet genoeg heb gemasseerd, laat ik alles uit mijn handen vallen en ga ik even 5 minuten zitten, zodat ik toch nog iets heb gedaan. Dat schema maakt alles concreet. Ik zie hoe vaak en hoe lang ik heb gemasseerd en ik heb geen excuus meer zoals "dat komt straks wel". Ik moet en ik zal minimaal 1x per dag en het liefst vaker de massage uitvoeren.

Je kunt je natuurlijk ook voorstellen dat ik niet met een 'leeg' schema bij Raymond aan wil komen. Wat denkt hij dan wel niet? Zoals enkele andere triggerpointcoaches ook al tegen me hebben gezegd: ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen herstel. Hoe vaker ik de massages uitvoer, hoe beter en hoe langduriger de resultaten zullen zijn. Hoewel ik dit nog niet altijd geloof omdat de zelfmassage niet altijd op een succes uitloopt, probeer ik me vast te houden aan deze uitspraak.

Meestal heb ik na een zelfmassage even een redelijk ontspannen gevoel. Waar ik 2 weken geleden nog maximaal gefrustreerd was door het feit dat Raymond veel langer een ontspannen gevoel kan oproepen, heb ik nu iets meer vrede met het feit dat ik ervoor kan zorgen dat mijn kaken een uur ontspannen aanvoelen. Vroeg of laat zal dit beter worden. Hoop ik.

Vandaag staat er weer een afspraak bij Raymond op het programma. Ik zal vol trots met mijn ingevulde schema binnen komen. Ik heb hard gewerkt de afgelopen weken en ik heb echt het gevoel dat het langzaam beter wordt. Vooral de mondopening; volgens mij kan ik mijn mond iets verder open doen. Het verzuurde gevoel schiet er wel nog snel in, maar de beweeglijkheid is naar mijn mening al stukken beter geworden. Ach, het is in ieder geval al een stap. 10 Kleine stappen zullen straks een grote stap voor me zijn!! Zolang ik vooruitgang boek blijf ik gemotiveerd en zal ik fanatiek bezig zijn met de zelfmassage.

Raymond vroeg trouwens vorige keer ook hoe het zit met de gevoelloosheid in de onderlip en kin. Jammer genoeg heb ik daar nog geen goed nieuws over te vertellen. Hij vertelde namelijk dat triggerpoint-therapie en dry needling ervoor kunnen zorgen dat het gevoel terug komt. Was het maar zo. Wellicht gaat dat in de toekomst nog gebeuren. Ik weet niet zo goed wat ik over die gevoelloosheid moet denken. Het doet natuurlijk geen pijn, maar het voelt ook weer niet prettig. Wat wél pijn doet is als ik in het gevoelloze deel van de lip/kin knijp. Dit voel ik in de onderste rij tanden aan de rechterkant. Dan zak ik door de grond. Aan de andere kant wil het wel zeggen dat er een verbinding tussen zenuwen is, want het knijpen geeft wel een (pijn)prikkel. Dit gevoel heb ik al heel lang, zonder dat er veranderingen zijn opgetreden. Ik blijf de hoop houden dat ook dit nog beter gaat worden.

Ik geniet nog steeds iedere dag van mijn perfecte kaaklijn...

Langzaam maar zeker gaat het de goede kant op. De beperkte mondopening, de beweeglijkheid van de kaken, het kauwen, het verzuurde gevoel, de dagelijkse hoofdpijn, jeuk in de oren; de ongemakken zijn in de afgelopen weken iets minder geworden en daar ben ik ontzettend blij mee. Ik ga vanavond super gemotiveerd naar Raymond en zal laten zien dat ik vecht voor mijn herstel. En nogmaals, ik heb het al 100x gezegd op de blog: ik rust niet voordat ik 100% hersteld ben! Wellicht vraag ik teveel van mezelf, is mijn denkwijze niet realistisch, leg ik de lat weer te hoog en is er kans op teleurstelling. Ik zal een balans moeten vinden om al die emoties te verwerken en om tevreden te zijn met de vorderingen die ik boek. Ook Rome is niet in één dag gebouwd, toch? :)

Trouwens... Vorige week kreeg ik een persoonlijk bericht van één van de bloglezers. Ze vroeg of mijn palatal bar tijdens de operatie is blijven zitten. Ik ben even genoodzaakt om via de blog te antwoorden, want helaas ben ik haar bericht kwijtgeraakt en heb ik dus geen contactgegevens meer. Dus bij deze; mijn palatal bar was er vóór de operatie al een hele tijd uit. Alleen de plaatjesbeugel zat er tijdens de kaakosteotomie nog in.

Niet vergeten om woensdag naar de winkel te sprinten en de Grazia uit de schappen te plukken! Hoor graag van jullie!

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy