De laatste update van 2015: weer een top jaar voor de blog!

Goedemorgen,

De laatste blog van het jaar en ohh, wat een jaar is het geweest! Hoogtepunten maar ook dieptepunten wisselden elkaar in rap tempo af. Ik ben het gewend om heen en weer geslingerd te worden tussen emoties. Als ik alleen naar de blog kijk was het wederom een fantastisch jaar. Veel lezers, heel wat lotgenoten op weg kunnen helpen, mooie uitdagingen dankzij de blog en vooral heel veel positieve energie! Dank daarvoor!

Een aantal mooie fotoshoots, presentaties voor groepen professionals (waaronder samen met Dr. de Jonge), de beurzen, congressen en mooie klantcontacten bij BlueM, het presenteren bij TV Limburg: op het gebied van werk heb ik totaal niets te klagen. Ik ben gelukkig, ik straal en ik deel mijn glimlach maar al te graag met de rest van de wereld. Alles wat ik nu doe is een direct gevolg van deze blog en alles wat ik heb gedeeld. Daar moet ik iedere dag wel even aan denken... Dankbaar ben ik dat ik de kans heb gekregen om mijn dromen en doelen te verwezenlijken. Natuurlijk heb ik er zelf hard voor gewerkt en dan denk ik vooral ook aan de vele uren die ik in de blog heb geïnvesteerd. Het is het allemaal waard. Onderstaand een compilatie van een aantal foto's die in 2015 zijn gemaakt. Jullie zullen het vast zien: er zijn weer mooie dingen gebeurd dit jaar.

Hoe was jouw jaar? Heb jij dit jaar een kaakoperatie ondergaan? Sta je aan de start van je traject? Of ben je al langer bezig met 'shinen'? Laat het me weten!

Ik wens jullie allemaal een fantastische jaarwisseling en alle goeds voor 2016!

Liefs,
Cindy

"I choose to be unstoppable. I am bigger than my concerns and worries. The strength of others inspires me daily. I focus on my goal. I trust my intuition and live a courageous life!"

Als je als naaste alles van dichtbij meemaakt deel 2: held Archel vertelt...

Goedemorgen!

Allereerst dank voor alle reacties op de blog van vorige week waarin heldin mama vertelde hoe zij het traject van dichtbij heeft meegemaakt. Vandaag komt Archel aan het woord, de andere held in dit hele verhaal.

Ze zeggen wel eens: "Behind every successful man stands a supportive, strong, loving woman..." ~ Voor mij geldt dat zeker ook andersom. Archel, mijn allerbeste maatje, mijn steun en toeverlaat, mijn veilige haven en bron van vertrouwen. Mijn inspirator, mijn motivator, de man die het beste in mij naar boven haalt. "You raise me up to more than I can be..." Hij heeft me van dichtbij zien veranderen. Van een onzekere, grijze muis in een enthousiaste, gepassioneerde 'spring in 't veld'. Toen we afgelopen vrijdagavond samen op de bank zaten hebben we nog eens uitgebreid gekletst over mijn traject.

Ik geef toe, hij heeft het niet altijd makkelijk met mij gehad. Zeker ten tijde van de operatie was ik absoluut niet de leukste thuis. Huilbuien, scheldpartijen, vooral uit onmacht en angst. Hij slikte het maar allemaal. "Ik probeerde me in Cindy te verplaatsen, zodat ik meer begrip zou hebben voor haar situatie. Ik probeerde haar zoveel mogelijk gerust te stellen en te zorgen voor voldoende afleiding. Tevens probeerde ik er zoveel mogelijk bij te zijn tijdens afspraken bij de kaakchirurg. Niet alleen om Cindy te steunen, maar ook om alle informatie in me op te nemen...", vertelt Archel. Tsjonge ja, wat heeft hij veel uren van zijn werk opgeofferd om maar overal bij te kunnen zijn. Met Archel aan mijn zijde voel ik me zoveel sterker.

Na de operatie heeft hij zijn voedsel aangepast op de dingen die ik naar binnen kon werken. Dat betekende ook voor hem 8 weken lang vloeibaar voedsel. Dát is pas meeleven, dát is pas samen de berg beklimmen. Hoewel ik veel frustraties kende in de periode na de operatie, heb ik toch vaak genoeg de tijd genomen om mijn bewondering voor hem uit te spreken. Archel vertelt: "Omdat ik zelf ook een doelstelling had (enkele kilo's kwijtraken, red.) was het vloeibare dieet niet zo zwaar voor me. Ik werd steeds creatiever in het bedenken van vloeibare recepten, zoals mijn inmiddels befaamde krokettensoep." De krokettensoep verwierf bekendheid in de uitzending van 'De Social Club' op BNN. Archel gaat verder over zijn vloeibare dieet: "Ook op m'n werk werd er uiteindelijk positief gereageerd. In eerste instantie verklaarden ze mij voor gek, maar toen ze de potjes babyvoeding in de koelkast zagen staan beseften ze dat ik het toch echt serieus meende. De twijfelachtige blikken van mijn collega's hebben mijn motivatie alleen nog maar meer gevoed. Naarmate de tijd vorderde dwong ik steeds meer bewondering af bij mijn collega's. Iedereen leefde mee."

Ik heb Archel aardig meegesleept in mijn traject. Samen hebben we alle hoogte- en dieptepunten beleefd. Archel is ook altijd nauw betrokken geweest bij de blog. Ofja, eigenlijk nog steeds. Hij komt met originele blogonderwerpen en voordat een blog op maandag gepubliceerd wordt, leest hij 'm altijd even door. "De blog fungeerde in eerste instantie als een uitlaatklep, maar zoals iedereen weet is de blog uitgegroeid tot een schat aan informatie. Cindy is zich steeds meer gaan verdiepen in het onderwerp, heeft er veel over gelezen en zodoende heeft ze veel kennis opgebouwd. Dat de blog zo goed wordt gelezen en dat er zoveel persoonlijke berichten voor haar binnen komen, motiveert haar alleen maar meer om er nog mee door te gaan. Er zijn talloze lotgenoten die veel steun aan de blog hebben, zeker omdat er qua voorlichting vanuit de professionele kanalen nogal wat winst te boeken is. Het forum waar lotgenoten elkaar kunnen ontmoeten is zeker een toegevoegde waarde...", zegt Archel.

Sinds het hele traject zijn we ook een stuk meer gefocust op de kaakstand van de medemens. Het komt geregeld voor dat we ergens lopen en dat één van ons zegt: "Hey, kijk daar, weer een potentiële kandidaat voor Dr. de Jonge!" - Ach, het zal er wel bij horen. We zijn er gewoon zo in gegroeid.

Archel en ik hebben elkaar ruim acht jaar geleden leren kennen. Zoals ik al eerder zei heeft hij mijn 'transformatie' van dichtbij meegemaakt. Archel vertelt: "Cindy was altijd wel onzeker en wat meer teruggetrokken, maar na al deze gebeurtenissen is ze een sterke, sociale vrouw geworden. Haar open en eerlijke houding heeft haar veel opgeleverd. Het is haar allemaal niet aan komen waaien, ze heeft er veel voor moeten doen en laten. Ondanks alles is Cindy lekker zichzelf gebleven. Ze zal altijd onthouden waar ze vandaan komt en dat siert haar."

"Ik heb nooit aan Cindy's kunnen getwijfeld, maar de dingen die ze nu doet had ik de Cindy van enkele jaren geleden toch niet zo snel zien doen. Ze heeft plezier in de uitdagingen die op haar pad komen. Ze zit lekker in haar vel op haar werk bij BlueM en TV Limburg. Ik denk echt dat haar enthousiasme aanstekelijk werkt!"

"Cindy heeft mij nieuwe inzichten gegeven. Soms moet je een manier vinden om je angst te overwinnen om verder te kunnen groeien. Die gedachte probeer ik ook in mijn dagelijks leven toe te passen, want zoals Cindy zegt: laat angst je niet tegenhouden om je doelen te bereiken!"

En zo is het. Waar een wil is, is een weg. Don't let your dreams be dreams. Pain is temporary, happiness is forever. Ach, jullie hebben deze zinnen al zo vaak voorbij zien komen. Ga ervoor en blijf 'shinen', dan blijf ik dat ook doen!

Archel, hartelijk dank voor je medewerking. Jouw openheid en eerlijkheid zal zeer worden gewaardeerd door de lezers!

Laten we deze blog maar vieren, met een pannetje krokettensoep. ;)

Ik wens jullie allen een fijne Kerst en tot volgende week.

Liefs,
Cindy

<3

Als je als naaste alles van dichtbij meemaakt: heldin Mama vertelt...

Goedemorgen,

"She is my friend, my spirit, my influence towards success. She gives me faith, she makes my pain feel less worse, she lightens up my world. She is everything." - Ik heb het over mijn moeder, de allerbelangrijkste persoon in mijn leven die altijd aan mijn zijde staat, no matter what. Ik heb veel aan haar te danken. In deze blog komt ze aan het woord.

"Cindy was altijd bang voor de tandarts en mede hierom heeft zij in haar tienerjaren geen beugel gehad. Toen ze thuis kwam met het nieuws dat ze aan een beugel ging beginnen en vervolgens ook een kaakosteotomie zou ondergaan, was ik wel verrast. Het meisje dat altijd bang was zou nu een groots traject instappen. Door haar angst heb ik vaak gedacht: "als ze dat maar vol gaat houden...""
Mama heeft gelijk. Ik was echt heel erg bang vroeger. Weken voor een afspraak bij de tandarts begonnen bij mij de slapeloze nachten al. Huilen, paniek, stress in de auto op weg naar de tandarts. Heftig, ook voor mijn moeder.

In de aanloop naar de operatie heb ik mijn moeder ook veel stress bezorgd. Meerdere keren per dag hing ik met haar aan de telefoon. Steeds weer praatte ze me moed in om door te zetten. Ze heeft me er letterlijk doorheen gesleept. "Iedere keer als de telefoon ging en ik zag Cindy's naam staan hield ik mijn hart vast. Wat zou er nu weer aan de hand zijn? Natuurlijk ben ik blij dat Cindy veel aan me heeft gehad, maar daar ben ik ook moeder voor. Ik steun haar onvoorwaardelijk."

Vooral ten tijde van de operatie was mijn moeder een grote steun. Ze is een echte powervrouw. Een dag na mij werd mijn vader ook geopereerd. Weliswaar in een ander ziekenhuis, maar toch, mijn moeder had op dat moment twee 'zorgenkindjes'. Na de operatie stond ze meteen aan mijn bed. "Ik vond het verschrikkelijk om Cindy daar te zien liggen. Ik herkende haar niet zoals de Cindy die ik ken. Daarbij voelde ik me machteloos. Het blijft toch je eigen kind waar aan gesleuteld is. Als moeder wil je niet dat je kind pijn heeft."

Ook tijdens mijn herstel stond mama altijd voor me klaar. Ze is een ware ster in de keuken en kwam regelmatig met originele, vernieuwende recepten. Ze hield me goed in de gaten of ik niet te veel kilo's zou verliezen. "Het herstel verliep voor mijn gevoel wat langzaam. Ik zag wel dat het iedere week beter ging, maar Cindy is net als ik een beetje ongeduldig als het gaat om herstellen. We hebben beiden geen 'zittende kont'. Toen ze weer wat vaster voedsel mocht gaan eten, heb ik mijn / onze favoriete koude schotel gemaakt. Kon ze tenminste niet haar tong verbranden." - Ohhh ja, echt waar, mijn moeder maakt echt de allerlekkerste koude schotel (een Limburgse variant op aardappelsalade / rundvleessalade, red.) van de hele wereld!

Naarmate de maanden vorderden ging het steeds beter en zag mijn moeder mij veranderen. Een half jaar na de operatie ging de beugel eruit. "Weer een hoofdstuk afgesloten", zegt mama. "De resultaten mogen er ook zijn! Dit hele traject heeft Cindy als persoon veranderd. Ze is zelfverzekerder geworden, ze straalt en ik geloof echt dat de dingen die ze nu doet een direct gevolg zijn van dit traject. Daar ben ik als moeder enorm trots op."

Over de blog heeft ze het volgende te vertellen: "de blog is in de loop der tijd nogal uit de hand gelopen, maar het is allemaal zeker ergens goed voor geweest. Ik ben een vaste lezer en de verhalen die Cindy schrijft vind ik indrukwekkend. Er zijn talloze lotgenoten die dankzij de blog toch de stap hebben durven zetten. Ik vind het knap dat een ex-patiënt zoals Cindy dit teweeg kan brengen. De aanhouder wint, dat is wel een les die ik uit het hele traject van Cindy heb geleerd."

Mijn moeder is een bijzonder mens. Ze geeft me kracht, moed, ze heeft vertrouwen in me. In haar armen voel ik me veilig, ver verwijderd van de grote boze wereld om ons heen. Ze is zorgzaam, staat 24/7 voor me klaar. Ze begrijpt me, voelt me aan. We hoeven elkaar maar aan te kijken en we weten genoeg. Daar zijn geen woorden voor nodig. Mijn moeder is mijn bron, degene die er mede voor heeft gezorgd dat ik zover ben gekomen. Ik ben haar eeuwig dankbaar voor alles wat ze voor me doet. Voor de wereld is ze misschien maar een persoon, maar voor mij is ze de hele wereld.

Mama, bedankt dat je je medewerking hebt verleend aan mijn blog. Dat is heel betekenisvol en waardevol voor mij. I love you.

Lieve lezers, tot volgende week.

Liefs,
Cindy

<3

Zorgverzekeraar en kaakosteotomie: soms een lastig verhaal

Goedemorgen,

Allereerst wil ik jullie wederom bedanken voor alle bezoekjes aan deze blog. Ik weet het, ik val in herhaling, maar een bedankje bij een mijlpaal van 300.000 pageviews is wel op z'n plek, toch? Afgelopen vrijdag bereikte de blog deze mijlpaal. Met gemiddeld zo'n 8.000 - 10.000 pageviews per maand gaan we gewoon lekker verder, op weg naar het half miljoen. Dus bij deze: dankjewel allemaal!

Dan nu over tot de orde van de dag. Het jaar loopt weer bijna ten einde en dat betekent dat de premies van alle zorgverzekeraars weer bekend zijn. Voor velen is dit hét moment om van zorgverzekering te switchen. De verschillende bekende en minder bekende vergelijkingssites rijzen een beetje de pan uit. Handig om premies te vergelijken, maar iemand die zich er niet echt in verdiept zal al snel het overzicht kwijtraken. Lastig...

Met enige regelmaat krijg ik blogberichten van patiënten die afwijzingen krijgen van zorgverzekeraars als het gaat om aanvragen voor een beugel-/kaakosteotomietraject. Zo zijn er al casussen voorbij gekomen van lezers die alleen de beugel vergoed kregen en de kaakoperatie niet. Aan de andere kant zijn er ook gevallen bekend dat een kaakosteotomietraject noodzakelijk werd geacht, maar waar een aanvraag voor vergoeding van het beugeltraject werd afgekeurd. Hoe zorgverzekeraars af en toe bij bepaalde uitspraken en afwijzingen komen is mij een compleet raadsel.

Persoonlijk heb ik geen moeite hoeven doen voor het krijgen van een vergoeding op basis van medische noodzaak. We praten dan ook over een andere tijd... Een jaar of 4 geleden heb ik mijn goedkeuring gekregen en ik heb al vaker vanuit professionals te horen gekregen dat het tegenwoordig steeds moeilijker wordt. De tandarts die ik destijds had heeft de aanvraag voor mij keurig geregeld. Hij zei toen al dat het belangrijk is om veel 'bewijsmateriaal' aan te leveren. Denk hierbij aan afdrukken, beetregistraties, OPG, aangezichtsfoto's etc. Zelf heb ik helemaal niets aan de aanvraag hoeven te doen. Ik kan me wel nog herinneren dat ik ben gestart met het beugeltraject nog vóórdat de goedkeuring binnen was, omdat ik toch al overtuigd was dat ik het per se wilde doen. Best een risico, nu ik er zo op terugkijk, maar zoals ik al zei: vier á vijf jaar geleden was het allemaal een beetje anders. Mijn behandelaar was zo overtuigd dat het eigenlijk niet mis kon gaan, dat ik volledig mee ging in die gedachte. Gelukkig is alles goedgekomen.

Om me nog iets meer te verdiepen in dit onderwerp heb ik een aantal zorgpolissen geraadpleegd met daarin de voorwaarden. Naar mijn mening is het een groot grijs gebied. Er wordt bijvoorbeeld gesproken over 'ernstige afwijkingen', een tamelijk subjectief begrip. Want wat is een ernstige afwijking? Welke richtlijn wordt er gehanteerd om dit duidelijk te hebben? Is die er überhaupt? De ene beoordelaar zal een 'ernstige afwijking' anders zien dan een ander... Ik heb flink gespit in verschillende polissen, maar ik ben er niet achter gekomen of er specifieke richtlijnen bestaan. Navraag onder professionals leert dat er inderdaad geen eenduidige criteria bestaan.

Onderstaand enkele artikelen uit mijn eigen zorgpolis:

Ten eerste, als het gaat om orthodontie:


Als het gaat om een kaakoperatie:









Daarnaast heb ik nog enkele andere artikelen geraadpleegd, maar er is geen concreet antwoord te geven op de vraag hoe een 'zeer ernstige ontwikkelings-/groeistoornis' gedefinieerd wordt.

Kortom, het uitkiezen van een zorgverzekeraar is een lastig verhaal als je aan de vooravond staat van een beugel- en kaakosteotomietraject. Volgens mij moet je ook gewoon geluk hebben met de beoordelaar van je aanvraag. Ik weet nog dat een professional enkele jaren geleden tegen me zei: "ah, die beoordelaars kijken niet zo nauw. Jij hebt gewoon een leuke blonde kop en er schuilt nog veel potentie in je. Makkie voor jou, die goedkeuring..." - Ik weet niet of die opmerking sarcastisch was of dat het misschien echt een beetje zo gaat.

Natuurlijk ben ik nieuwsgierig naar alle verhalen van bloglezers die in hetzelfde schuitje zitten als zovelen. Heb jij het traject al achter de rug? Heb je moeite gehad met het krijgen van een goedkeuring op basis van medische noodzaak? Of heb je bijvoorbeeld eerst een afwijzing gehad en ben je daarna voor een second opinion gegaan waarna je wel goedkeuring hebt gekregen? Of ben je, ondanks de overtuiging van je orthodontist/kaakchirurg, nog altijd in conclaaf met de zorgverzekeraar? Kortom, hoe zijn je ervaringen? Wat zijn je tips voor anderen? Ik hoor het heel graag!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

Terug van weggeweest: talloze bezorgde berichten van bloglezers. Dank!

Goedemorgen,

Verontruste berichten stroomden in de afgelopen week mijn mailbox binnen. "Ik heb je blog gemist!" - "Hopelijk ben je niet ziek..." - "Wekelijks lees ik je blog, maar deze week stond er tot mijn verbazing geen blog voor me klaar..." - "Wat is er aan de hand?"

Wat lief. Bloglezers die ongerust zijn omdat ik geen blog plaats. Stiekem deden die berichten me heel goed. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in de laatste (bijna) twee weken enigszins inactief ben geweest met betrekking tot de blog. Dit had alles te maken met omstandigheden in mijn directe omgeving die om veel energie vroegen, en eigenlijk nog steeds vragen.

Natúúrlijk heb ik er vorige week maandag aan gedacht dat ik een blog moest plaatsen. Natúúrlijk voelde ik me schuldig tegenover alle vaste lezers. Natúúrlijk heb ik me die dag vaker afgevraagd wat mensen zouden denken als ze zagen dat er geen nieuwe blog was geplaatst. Door alle omstandigheden ben ik met betrekking tot de blog de race tegen de klok verloren. Vandaag ben ik weer even terug en ik kan jullie geruststellen: het gaat prima met me. No worries. Het kan best zo zijn dat ik in de komende periode niet wekelijks een blog plaats. Dat heeft niets te maken met een gebrek aan inspiratie en natuurlijk streef ik ernaar om jullie wekelijks een nieuwe blog voor te schotelen.

Nu ik toch een enigszins persoonlijke update plaats, kan ik jullie meteen op de hoogte stellen van m'n eigen strijd tegen de verzuurde, stijve, vermoeide kaken. Ik kan jullie vertellen: er is nog altijd sprake van een stijgende lijn. Sinds mijn laatste bezoek aan Dr. de Jonge heb ik de motivatie weer helemaal terug en draag ik iedere nacht trouw de splint, samen met m'n clear overlay. Een mond vol, letterlijk. 's Ochtends een vieze smaak in de mond van het speeksel dat overal tussen sijpelt. Dat is niet fijn, maar ach, als de splint zijn werk doet is dat verder prima.

Zoals Dr. de Jonge tijdens controles altijd mijn kaken op en neer klappert, zo doe ik het thuis vaak ook. Gewoon om even te checken of het allemaal een beetje soepel is. Gewoon om af en toe even te vergelijken met een tijd geleden. Waar mijn kaken tot enkele maanden geleden nog stijf waren en er weinig beweging in te krijgen was, zijn de kaken nu in ieder geval een stuk 'losser'. Geregeld laat ik Archel mijn 'klapperende' kaken zien en vertel ik trots over de vooruitgang die ik boek.

Want ja, ik begin het nu langzaam ook in mijn dagelijks leven te merken. Ik ben meestal spraakzaam. Waar ik normaal gesproken tegen het einde van de dag het liefst mijn mond hield, verstoor ik de rust thuis tegenwoordig maar al te graag. De verzuring is er niet iedere dag meer (wów, wat een vooruitgang!), op goede dagen kan ik Archel een kus geven zonder 'nare bijwerkingen' en ik bijt kaiserbroodjes stuk alsof het niks is. Hoe minder klachten ik heb, hoe minder ik me ervan bewust ben. Wat fijn om eens een dag zonder moeite door te rollen.

"Waarom is er niet veel eerder met een splint gestart?", krijg ik regelmatig te horen. Tsja, als ik dat eens wist. Hoe langer je in een traject zit, des te meer je je gaat verdiepen in mogelijke oplossingen. Urenlang heb ik gezocht op internet naar oplossingen voor mijn problemen. Net als velen van jullie heb ik 'Google' helemaal gek gemaakt. Ik heb al van alles voorbij zien komen. Van splints tot botox tot andere therapieën. Dr. de Jonge had het al vaker over een splint, maar dit werd eigenlijk telkens op de lange baan geschoven. Ik ben blij dat we een half jaar geleden toch de stap hebben genomen om het door te zetten. Ik merk dat ik op de goede weg ben... er zit schot in de zaak en juist dát zorgt ervoor dat ik gemotiveerd blijf. Zolang er vooruitgang in zit, hoor je mij niet klagen.... In januari moet ik terug naar Dr. de Jonge voor een controle. Ik ben nu al benieuwd naar zijn mening over m'n kaakjes. Komt goed!

Fijne week allemaal...

Liefs,
Cindy

De lezers aan het woord: Hadewijch over lymfedrainage bij een kaakosteotomie

Goedemorgen,

Als vaste lezer van de blog bood Hadewijch zich onlangs aan om een gastblog te verzorgen in het kader van 'De lezers aan het woord'. Omdat ik zelf geen ervaring heb met lymfedrainage na een kaakosteotomie vond Hadewijch het een goed plan om haar ervaringen met betrekking tot dit onderwerp met jullie te lezen. Let's go!

___________________________________________________________________________

Ik ben Hadewijch, 21 jaar en op 1 september heb ik een dubbele kaakosteotomie met kinverplaatsing gehad. Ik lees de blog van Cindy nu al bijna 2 jaar en heb er al veel aan gehad.

Vandaag zal ik het hebben over lymfedrainage. Omdat ik hierover op de blog niet veel terugvond en Cindy zelf hier ook geen ervaring mee heeft, zal ik mijn ervaring delen. Bij mij werd lymfedrainage aangeraden omdat ik geen ontstekingsremmers mag nemen door een andere aandoening. Lymfedrainage kan iedereen helpen. Zoals gezegd heb ik dus op 1 september een kaakoperatie ondergaan. Dit is al mijn tweede kaakoperatie. Op 9 april 2014 heb ik ook al een bovenkaakverbreding gehad, toen heb ik geen lymfedrainage gehad.

Wat is lymfedrainage precies?

Het menselijke lichaam bestaat voor 2/3 uit vocht. Dit vocht bevindt zich in en rondom alle lichaamscellen, bloedbanen, lymfebanen en de hersenbanen. Zeer veel processen verlopen via dit lichaamsvocht. Deze processen worden “de waterhuishouding” genoemd. Het lichaam is in optimaal evenwicht als de waterhuishouding in een optimale conditie verkeert. Lymfedrainage is een normale, natuurlijke functie in ons lichaam maar die bemoeilijkt kan worden door ziekte, stress of als gevolg van een ongeval of operatie. In dit geval kan de drainage van de lymfe manueel geoptimaliseerd worden.

Bij de manuele lymfedrainage volgens de methode Vodder wordt ritmisch een heel zachte, spiraalvormige druk uitgeoefend op de lymfeklieren en lymfebanen, waarbij de richting wordt bepaald door de stroomrichting van het lymfestelsel. Vooral het ritme is zeer belangrijk. Dit ritme moet exact overeenkomen met het openen en sluiten van de kleppen in de lymfebanen en in de haarvaatjes, want alleen dan kan al het “overtollige” lichaamsvocht goed afgevoerd worden.

Mijn ervaringen

Ik had in het begin schrik dat dit veel pijn zou doen. Je bent namelijk juist geopereerd en het laatste dat ik wou was dat iemand mijn gezicht zou aanraken. Maar het doet geen pijn, sommige plekken zijn wat gevoeliger maar de fysio weet wat hij doet en als het te gevoelig is kan je dit gewoon aangeven.
Ik ben met tegenzin naar de eerste behandeling na mijn operatie gegaan. Ik had er gewoon geen zin, ik was moe en wou alleen maar slapen. Maar voor mij was het goed om iets te doen te hebben waarvoor ik het huis uit moest. Zo blijf je ook actief. Mijn fysio was 5 minuten van mijn huis.

Na 8 dagen ben ik te voet naar de fysio beginnen gaan zodat ik ook buitenkwam, dit deed me goed. Ook zag ik de zwelling verdwijnen wat ook een extra motivatie was. Ook leuk om te weten is dat lymfedrainage de afvoer van afvalstoffen verbetert, de celvernieuwing stimuleert net als de aanmaak van nieuwe lymfevaatjes. Allemaal zaken die een snel herstel bevorderen.

Of de zwelling echt sneller weggaat dan zonder lymfedrainage is moeilijk te zeggen, ik kan het met niets vergelijken. Maar ik kan wel zeggen dat de zwelling de eerste dagen snel verminderde wat toch een teken is dat de lymfedrainage hielp. Ik was, zoals je kan zien op de foto, behoorlijk gezwollen maar als ik dit vergelijk met mijn vorige operatie waarbij ik geen lymfedrainage kreeg, kan ik toch zeggen dat de zwelling iets minder groot was. Ook merk ik als ik nu langsga bij de fysio, de zwelling na de behandeling onmiddellijk minder is. Bij mij was de grootste zwelling na 2 weken weg, nu heb ik nog altijd wat zwelling rond mijn kin en aan mijn linkerkant maar die kant is dan ook 1,5 cm verplaatst.

Ik kan lymfedrainage zeker aanraden. Het is best aangenaam en het houdt je bezig.

Link filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=oXZxmmXVlwM

De 200e blog: wat een mijlpaal!

Goedemorgen,

Nooit, maar dan ook nooit had ik ruim 3,5 jaar geleden kunnen bedenken dat de blog zo gigantisch uit de hand zou lopen. In positieve zin zijn de meest leuke blogonderwerpen voorbij gekomen, uiteraard ook met medewerking van een aantal trouwe bloglezers. Mede dankzij jullie is de blog uitgegroeid tot een begrip in de wereld van kaakchirurgen, orthodontisten, tandartsen, mondhygiënisten en lotgenoten. Vandaag plaats ik mijn 200e update sinds de start van de blog enkele jaren geleden.

Er zijn zelfs bloglezers geweest die mij aan deze dag herinnerd hebben. Hoewel ik uiteraard zelf nooit zou vergeten om deze mijlpaal niet geruisloos voorbij te laten gaan, vind ik het echt tof dat er nog altijd zoveel mensen betrokken zijn bij 'mijn trots'.

Afscheid nemen? Ho maar! Ofschoon het af en toe een race tegen de klok is om een nieuwe blog te plaatsen en de onderwerpen steeds schaarser worden (want ja, wat is er eigenlijk nog niet besproken op deze blog?), heb ik er de laatste tijd geen minuut aan gedacht om de handdoek in de ring te gooien. Een leven zonder deze blog? Nee, ik kan het me niet voorstellen. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. Het eerste wat ik 's ochtends doe is de blogstatistieken van de dag tevoren checken. Met mijn ogen nog half dichtgeknepen tuur ik dan naar m'n telefoonschermpje en fluister ik naar Archel: "hey, raad eens hoeveel bezoekers ik op de blog had gisteren?", die dan optimist als hij is altijd het gemiddelde omhoog probeert te halen door veel te hoog in te zetten. Wellicht een helderziende blik in de toekomst? ;)  Gedurende de dag surf ik tussendoor regelmatig naar m'n dashboard om alles goed in de gaten te houden.

De talloze berichten die ik van bloglezers krijg brengen mij dagelijks een glimlach op mijn gezicht. Het is een kleine moeite om de berichten van bloglezers te beantwoorden. Het geeft me een goed gevoel om anderen op weg te helpen, want ja, ik weet hoe het is om vol onzekerheden en angst te zitten in de aanloop naar een kaakosteotomie. De dankbaarheid die ik ervoor terug krijg, dat geeft me zo'n goed gevoel. Daar ga ik dan graag een uur per dag uitgebreid voor zitten om berichten te beantwoorden. Geen enkel probleem.

Vorige week heb ik zelfs een belafspraak gehad met een bloglezer. Ze had me gevraagd of ik haar telefonisch even te woord zou willen staan om haar vragen omtrent het traject te beantwoorden. Waarom niet? Dan maak ik gewoon een kwartiertje vrij in mijn agenda. Dat ze het gesprek begon met het tonen van haar dankbaarheid ("ohh, ik vind het zo bijzonder dat je zomaar tijd vrij ruimt in je agenda om iemand te woord te staan die je helemaal niet kent maar die met zoveel vragen zit...") liet mij meteen weer beseffen waarom ik het allemaal doe.

Een dag na die belafspraak kreeg ik een geweldig mooi berichtje binnen in mijn mailbox. Dat gebeurt wel vaker hoor, maar deze mail heeft me stiekem best wel een beetje geraakt. Weet je wat, ik laat jullie gewoon even meekijken in mijn mailbox. Zie onderstaande afbeelding:

Deze berichten doen een mens echt goed, want laten we eerlijk zijn: zonder alle positieve feedback van lezers die ik heb gekregen, zou deze blog niet hebben bestaan. In de afgelopen 3,5 jaar heb ik mede dankzij de blog een bijzonder mooi netwerk opgebouwd met professionals en lotgenoten.

De 200e blog is een mijlpaal die gevierd moet worden en dat doe ik absoluut niet zonder jullie allemaal te bedanken. Dus bij deze: de meest zorgzame, liefste, sterkste mama van de hele wereld, m'n grootste supporter Archel, m'n lieve vriendinnen, Dr. de Jonge en alle andere professionals die aan deze blog hebben meegewerkt, maar ook: jullie als lezers, bedankt voor alles! Jullie hebben er mede voor gezorgd dat deze blog zo groot is geworden.

Zullen we nu weer lekker met z'n allen gaan shinen? Ik zeg JA!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

PS Mocht er nog een blogonderwerp bij je op komen waar je graag iets over zou willen lezen, 'feel free to share'. Je mag natuurlijk ook altijd deelnemen aan de rubriek 'De lezers aan het woord...', waarin ik jou de kans geef om een gastblog te schrijven over een nader te bepalen onderwerp.

PS1 Afgelopen zaterdag was ik weer te zien in een aflevering van 'Fijn Weekend!' op TV Limburg. Mocht je 'm willen zien, check 'm hieronder.

Voor- en na-foto's kaakosteotomie: Sanne Groeneveld

Goedemorgen,

Vandaag besteed ik op mijn blog weer aandacht aan een patiënte die het traject inmiddels heeft afgesloten en ter inspiratie haar voor- en na-foto's wil delen met de lezers van deze blog. Sanne Groeneveld heeft een lang traject achter de rug en deelt graag haar verhaal met jullie.

"In 2013 (ik was toen 17) ging ik terug naar de ortho, nadat ik als kind al lang had gebeugeld. Ik had het gevoel dat de overbeet weer veel erger werd. Al snel werd me verteld dat dit probleem alleen opgelost kon worden met een kaakosteotomie. Hij zei dat ik het beter maar kon doen, omdat ik in de toekomst alleen maar meer klachten zou gaan krijgen. Ik vond de beslissing heel erg moeilijk (zoals velen), maar na veel tranen heb ik besloten om het te doen. 

De orthodontist stuurde mij door naar de kaakchirurg in het Erasmus MC Rotterdam. Eerst zou ik al mijn verstandskiezen + 2 andere kiezen eruit moeten trekken. Daarna zou ik een tijdje gaan beugelen om vervolgens de kaakoperatie te ondergaan. De kaakchirurg zou dan mijn onderkaak naar voren gaan zetten, mijn bovenkaak naar boven en beide kaken kantelen. Ik had namelijk een overbeet, open beet en een gummy smile. Tijdens de operatie zou hij dan nog beslissen of er ook iets aan mijn kin moest gebeuren.

11 December 2014 was de grote dag voor mij. Mijn onderkaak is 10mm naar voren gezet, mijn bovenkaak 8mm naar boven en dan allemaal wat gekanteld. M'n kin was gelukkig niet nodig.

Ik kreeg de keuze om de plaatjes en de schroeven te laten verwijderen. Omdat ik ze voelde zitten en die plekken ook erg gevoelig waren heb ik besloten deze eruit te laten halen. Deze operatie heb ik 12 mei 2015 gehad. 

In juli is mijn beugel er eindelijk uitgegaan. Ik kan erg blij zijn met het resultaat. Mijn traject is nog niet helemaal afgelopen. In december heb ik nog een jaarcontrole.

Ik heb nog last van mijn kaakgewrichten en spieren en bovendien is het gevoel in een stukje van mijn wang niet meer teruggekomen. Hier heb ik geen last van. Op internet staat overal dat de kans heel klein is dat dit gebeurd, maar als ik zo ervaringen van anderen hoor en lees, zie ik dat het veel vaker voorkomt dan men denkt. Nu heeft mijn kaakchirurg wel duidelijk benoemt dat dit een risico was dus dat het wel kon gebeuren, maar hij had het bij mij niet verwacht omdat mijn zenuwen erg diep lagen.

Toch ben ik ondanks alles heel erg blij dat ik het traject gedaan heb. Mijn gezicht is wel zo erg veranderd dat sommige mensen mij niet meer herkennen. Van te voren was ik ook wel bang dat ik het eindresultaat niet mooi zou vinden, maar ik ben heel blij met het resultaat.

Ik ben geopereerd op mijn 18e, dat is nog vrij jong maar ik zal hier nooit spijt van krijgen. Ik ben het traject goed doorlopen; zo zijn voor mij de 6 weken vloeibaar eten voorbij gevlogen en ook de pijn was uit te houden!"

Dankjewel Sanne voor het delen van jouw verhaal! Ik weet zeker dat heel veel lezers er iets aan zullen hebben!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

PS Andere voor- en na-foto's vind je hier: Monique Severens en ikzelf. 

"Shine bright like a diamond" tijdens BDIA Dental Show in Birmingham

Goedemorgen,

"Shine bright like a diamond!" - Het is al enkele jaren mijn lijfspreuk. Sinds de kaakosteotomie, of eigenlijk sinds het verwijderen van de beugel nu iets meer dan 3 jaar (wow, time flies!) geleden, probeer ik het zoveel mogelijk in de praktijk te brengen. De afgelopen dagen heb ik in Birmingham mogen 'shinen' tijdens de grootste 'dental showcase' van het Verenigd Koninkrijk.

Een beetje spannend was het wel, toen ik afgelopen woensdag met mijn koffer richting Schiphol ging voor mijn allereerste echte buitenlandtrip voor BlueM, helemaal in m'n eentje. Met een peptalk van Archel op zak stapte ik vol vertrouwen in het vliegtuig naar Birmingham. "Let's do this!" - Zo hey, dit had je me ruim 3 jaar geleden echt niet hoeven te vragen. Nu draai ik er m'n hand niet meer voor om. Laat mij maar lekker m'n gang gaan.

In het hotel werd ik opgevangen door het team van Swallow Dental, het bedrijf dat ik tijdens de beurs zou komen versterken in naam van BlueM. Het was een warm welkom en ik voelde me meteen op mijn gemak. Prima start!

Van donderdag t/m zaterdag heb ik namens BlueM mijn verhaal mogen doen tegenover talloze tandartsen, implantologen en mondhygiënisten. Hoe mooi is het om je passie met zoveel mensen te mogen delen? Je eigen verhaal te mogen vertellen? Je enthousiasme te delen met professionals die óók gemotiveerd zijn? En dat samen met een team dat binnen een dag aanvoelde als familie. Er waren momenten bij dat ik naar grote hoogte steeg. Het raakt me nog altijd als professionals enthousiast zijn over m'n traject. Gaaf is dat, hoor...

De hele dag kletsen, ach, stiekem had ik er niet zo'n moeite mee. Hoewel m'n kaken vaak in de middag al behoorlijk verzuurd waren, 'beet' ik me er doorheen. Tijdens de avonden, als de beurs al lang en breed afgelopen was, heb ik me een beetje stil gehouden. Zo'n beurs is niet niks hoor, da's keihard er tegenaan gaan. De hele dag socializen, netwerken, het BlueM-verhaal verspreiden. Don't get me wrong, ik vind het fantastisch om te doen, maar het is wel een aanslag op m'n kaken. Hoe heerlijk is het dan om 's avonds op je kamer te komen en gewoon lekker je mond te kunnen houden en te genieten van de stilte. Die 'alone-time' heb ik echt nodig.

Zaterdagavond ben ik weer huiswaarts gekeerd. Met mijn koffertje aan mijn zijde, gevuld met vuile kleren en nog véél meer onvergetelijke ervaringen stapte ik in het vliegtuig. Prachtig. Er waren echt momenten bij tijdens de beurs dat ik even om me heen keek, verzonken in mijn eigen gedachten, realiserende dat ik dit allemaal mag meemaken dankzij mijn traject. Dat geeft mij een onbeschrijflijk gevoel.

Ik houd het deze blog even kort, maar wil wel nog even een quote met jullie delen die op één van de stands te lezen was en zeker van toepassing is op mijn gedachtegang: "Only passion, great passion, can elevate the soul to great things..."

Tot volgende week... ik geniet nog even verder van alle ervaringen die ik de afgelopen week heb opgedaan.

Liefs,
Cindy

Een dankbare patiënt: "a smile is the prettiest thing you can wear..."

Goedemorgen,

Lange tijd was ze niet helemaal happy met haar gebit. Totdat ze besloot een rigoureuze beslissing te nemen. Nee, ik heb het niet over een patiënt die een beugel-/kaakosteotomietraject in is gestapt, maar een patiënt die haar hele gebit heeft laten renoveren. Ook een bijzonder traject. Zesentwintig kronen werden er bij haar geplaatst. Ik mocht afgelopen donderdag getuige zijn van de laatste stap op weg naar haar stralende glimlach. De laatste stap bestond uit het plaatsen van de kronen in de onderkaak.

Toen ze voor het eerst in de spiegel keek. Dat moment. Oh, ik voelde 'm tot diep in mijn tenen. Het moment dat haar man binnen kwam. Tranen van geluk. Haar dankbaarheid tegenover tandarts Richard Kleinsman en tandtechnieker Anja. De tandtechnieker die alle 26 porseleinen kronen helemaal met de hand heeft gemaakt. Per dag krijgt ze één kroon af. Dát is pas ambacht. Terwijl de tranen over haar wangen biggelden, gaf Jolanda aan dat ze dit resultaat nooit voor mogelijk had gehouden. Eerlijk is eerlijk, het team van Kleinsman heeft een resultaat op zeer hoog niveau neergezet. Het is dan ook niet voor niets dat er veel bekende Nederlanders over de vloer komen in deze praktijk. De sfeer die ik hier proefde, de gastvrijheid, de professionaliteit waarmee gewerkt werd, het totaalplaatje: het klopte. Jolanda was geëmotioneerd, overweldigd door alles. Ik kreeg serieus een brok in mijn keel en voelde mijn ogen waterig worden. Oh, wat ben ik op zo'n moment een 'pussy'.

Aan de andere kant... een dag later, afgelopen vrijdag, vierde ik mijn eigen feestje. Die dag was het precies drie jaar geleden dat mijn beugel werd verwijderd na een beugel-/kaakosteotomietraject van 2,5 jaar. Ook ik stond destijds tot tranen geroerd voor de spiegel. Tranen van geluk. Ook ik kon niet stoppen met mijn dankbaarheid te tonen. Wat ik afgelopen donderdag bij Jolanda zag, was voor mij ontzettend herkenbaar. Juist daarom deed het veel met me. Een traject is in veel gevallen echt 'lifechanging'. Het uiterlijk gaat er natuurlijk op vooruit, maar denk ook eens aan de verandering die iemand van binnen ondergaat. Meer zelfvertrouwen of iemand die uit zijn of haar schulp kruipt. Juist daarin maken de meeste patiënten grote stappen. Ook voor mij geldt dat, maar volgens mij was dat allang duidelijk voor de mensen die mijn blog al langer volgen. Al drie jaar ga ik met een stralende glimlach door het leven en er zijn dingen op mijn pad gekomen die ik tot enkele jaren geleden niet voor mogelijk had gehouden.

Ik zeg dan ook altijd: "Let your smile change the world. Share your sparkle everywhere!"

Wil jij nog eens lezen, zien en beleven hoe die feestelijke dag er drie jaar geleden voor me uit zag? Check dan nog eens de volgende blogpost -> http://cindyskaakoperatie.blogspot.nl/2012/10/verslag-van-het-verwijderen-van-de.html?m=0 - Ik heb het zelf nog eens teruggelezen en zat weer helemaal in de emoties van toen. Geweldig, fantastisch, perfect. Eén van de mooiste dagen van mijn leven. Het begin van een leven met een stralende glimlach. Een meisjesdroom die uitkwam. Optimaal genieten.

Zoals ik al zei zijn er dingen op mijn pad gekomen die ik tot enkele jaren geleden niet voor mogelijk hield. Zo ook mijn werk bij BlueM. Het is toch ongelooflijk dat ik 'dankzij' mijn traject en de blog een aanbod heb gekregen voor een baan bij een tandpastamerk? Ik ben blij dat ik die kans met beide handen heb gegrepen, want ik maak de meest bijzondere dingen mee. Ik ontmoet mooie, bijzondere mensen zoals Jolanda, ik kom op de meest unieke locaties en ik doe nu wat ik écht leuk vind. Aanstaande woensdag vertrek ik naar Birmingham om daar tijdens een grote 'dental show' mijn glimlach te delen met de rest van de wereld.

Zo zie je maar weer: nooit iets voor onmogelijk houden. Als je echt ergens voor wil gaan, go for it! Met een flinke dosis doorzettingsvermogen en toewijding kom je een heel eind.

Genoeg gekletst voor vandaag. Volgende week doe ik uiteraard verslag van mijn belevenissen in Birmingham. Tot dan!

Liefs,
Cindy

Controle bij Dr. de Jonge: A little progress every day adds up in BIG results!

Goedemorgen!

"Eerlijk gezegd was ik mijn motivatie een beetje aan het verliezen. Iedere nacht dat bitje in, 's morgens met een vieze smaak in de mond wakker worden en uiteindelijk na een paar maanden nog steeds geen verbetering merken. In mijn dagelijks leven merk ik tot op heden niet echt dat ik vooruitgang boekte. Lange werkdagen waarin ik veel moet praten zijn voor mij funest. Archel een kus geven? Da's een uitdaging. Iets taaier vlees waar ik lang op moet kauwen? Laat mij dat maar uitspugen. De frustraties spelen nog vaker op, hoor. Maar toen kwam Dr. de Jonge weer in beeld!"

Op vrijdag 2 oktober ben ik bij hem op controle geweest. Eigenlijk zou ik pas op vrijdag 4 november op controle gaan, maar een 'goede connectie' maakte het mogelijk om die afspraak een maand te vervroegen. Top! Om 14.00 uur had ik een afspraak bij Dr. de Jonge. Ik meldde me aan de balie, waar overigens een vrouw zat die ik nog nooit eerder had gezien. Vriendelijk werd ik ontvangen en werd ik nog even verwezen naar de wachtkamer. Die was redelijk gevuld. Binnen no-time werd ik binnengeroepen en mocht ik plaatsnemen in de stoel. Dr. de Jonge kwam al snel in z'n witte jas de bocht omgevlogen. Big smile, as always. Een dikke 'brasa' en even kort bijkletsen.

Eenmaal in de stoel mocht ik mijn splint in doen en stelde hij me een aantal vragen. Verdorie zeg, ik kan toch bijna niet praten met dat ding in! "Dat maakt niet uit", zei Dr. de Jonge. Hij vroeg hoe het ging en ik zei dat ik in mijn dagelijks leven niet echt verbetering merkte. Tijd voor enkele testjes... Mond open en dicht, kaken naar links en naar rechts verschuiven en ten slotte het 'klapperen' van de kaak. Dr. de Jonge pakte me bij m'n kin, ik moest ontspannen en hij ging m'n kaken open en dicht 'klapperen'. Waar er de vorige keer weinig beweging in te krijgen was, verliep dit nu soepeltjes. WOW! "Dit gaat toch echt een heel stuk beter. Er zit vooruitgang in...", zei Dr. de Jonge. Van binnen deed ik stiekem een vreugdedansje want ook voor mij voelde het heel anders als de vorige keer. Die splint doet dus toch zijn werk. Dat die spieren, vooral aan de rechterkant, nog pijnlijk aanvoelen is een tweede, maar het lijkt mij dat het niet lang meer gaat duren voordat ik ook in m'n dagelijks leven vooruitgang ga boeken. Oh, wat was ik blij en opgelucht! Mijn motivatie was in één klap weer terug. Yes, ik heb vertrouwen. Ik heb weer stappen gemaakt. Ja, het gaat goed komen! "Keep the faith. The most amazing things in life tend to happen right at the moment you're about to give up hope!"

"Je straalt weer! Een heel andere uitstraling dan een paar maanden geleden. Goed om te zien... en je bent smaller geworden! Je ziet er hartstikke goed uit!" - Nou, de complimenten van Dr. de Jonge vlogen me om de oren. Ja, ik straal ook weer. De afgelopen maanden bestonden voor mij uit pieken en dalen, maar ik kan nu zeggen dat ik weer een piek te pakken heb. Dat ik afgevallen ben, klopt ook. Niet dat dat de bedoeling was, helemaal niet zelfs. Door m'n drukke werkdagen vergeet ik af en toe te eten (of eet ik maar heel weinig) en dat merk ik nu op de weegschaal. Ach, dan mag ik mezelf vast eens een lekkere chocoladereep toestaan. ;)

De komende tijd ga ik dus, mét een grote dosis nieuwe motivatie, gewoon verder met de splint. Als het uiteindelijk zijn werk doet, heb ik er echt alles voor over. Over drie maanden moet ik terug komen bij Dr. de Jonge. Ik durf al m'n geld erop in te zetten dat ik dan wéér vooruitgang heb geboekt.

Dr. de Jonge, you made my day!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

Voor- en na-foto's kaakosteotomie: Monique Severens

Goedemorgen!

Omdat het in het kader van de voorlichting in de aanloop naar een kaakosteotomie zeer belangrijk is om voldoende informatie te verstrekken, plaats ik vandaag enkele voor-/na-foto's van een vaste bloglezer. Dit zal ik in de komende weken nog vaker gaan doen. De bloglezers krijgen nu dus écht een gezicht. Er staan al veel foto's van mezelf op de blog, maar uiteraard is het beter om een breder beeld te hebben. De resultaten van Monique Severens spreken voor zich... Ook zij gaat tegenwoordig met een grote glimlach door het leven!

Monique vertelt: "De beugel heb ik in februari 2011 gekregen. Ruim 2 jaar later, op 27 mei 2013 was het dan zover. De onderkaak is ongeveer een centimeter naar voren geplaatst en ook is toen mijn kin nog een stukje gecorrigeerd.  De operatie is uitgevoerd door dr. de Jonge in Atrium ziekenhuis Heerlen.  Pijn heb ik na deze operatie gelukkig weinig gehad, het waren meer de ongemakken waar ik wel last van heb gehad. Het vloeibare dieet is een uitdaging, en ook daarna had ik wel even moeite met de mondopening, de beweging van het kaakgewricht, de bijtkracht. Daar heb ik hulp bij gekregen van een kaakfysiotherapeut, en dat heeft goede resultaten opgeleverd. Bijna 8 maanden daarna werd ik dan ook verlost van de beugel, en kon ik eindelijk het eindresultaat in zijn geheel zien.

Het was best pittig op sommige momenten, voor de operatie is het de angst die voor onzekerheid zorgt. Na de operatie waren het bij mij de ongemakken die voor deze onzekerheid zorgden. Maar het is goed gekomen en ik ben heel blij dat ik toen de stap toch heb durven zetten. Ik heb er echt meer zelfvertrouwen door gekregen, ook al heb ik mijn gevoel niet meer helemaal teruggekregen in mijn onderlip en kin. (wat vóór de operatie een van mijn angsten was). Ik kan echt verzekeren dat je hier aan went!"

Tijd om te shinen! :)

Monique, dank voor je bijdrage!

Mijn eigen voor- en na-foto's vind je hier: http://cindyskaakoperatie.blogspot.nl/2015/09/re-post-voor-en-na-fotos-kaakosteotomie.html

You should give positive energy to attract positive things in your life!

Goedemorgen!

Voor mijn werk kom ik wekelijks een grote verscheidenheid aan mensen tegen. Vorige week was ik op bezoek bij een tandprotheticus in Eersel, waar ik een gesprek had met diens vrouw. Vaak vertel ik kort over mezelf. Toen ik vertelde dat ik een kaakosteotomie heb gehad, sprong mevrouw enthousiast in en zei: "ohhh, dat heb ik ook gehad!" Daarop zei ik: "dan heb je vast naar ervaringen op internet gezocht?" - "Ja..." - "Dan heb je vast ook mijn blog gelezen?" - "Ohh, zie je wel! Je had al zo'n bekend gezicht! Jij bent het! Wauw, ik heb je hele blog doorgelezen in de aanloop naar mijn operatie. Ik heb zelfs screenshots gemaakt van stukken tekst zodat ik die op een later tijdstip gemakkelijk terug kon vinden. Wat een realistische blog heb je en wat heb je er veel tijd en energie in gestoken. Top!"

Zo hey, ik was nog net niet sprakeloos. Zo zie je maar weer hoe klein het wereldje eigenlijk is. Natuurlijk hebben we uitgebreid over werk gekletst, maar ook de kaakosteotomie werd vanuit alle kanten belicht. Ervaringen werden uitgewisseld en ik was reuze nieuwsgierig naar haar traject. Ik wilde natuurlijk alles van haar weten! Prachtig om op deze manier nieuwe mensen te ontmoeten en erachter te komen dat je op de een of andere manier toch iets voor ze hebt betekend. Zonder het in eerste instantie te weten. Ik stuiterde nog na van een grandioos weekend, maar dit gesprek heeft me ook weer een gezonde dosis nieuwe energie opgeleverd.

Dat stuiteren had alles te maken met het vorige weekend. Gisteren en eergisteren was ik te zien in het programma 'Fijn Weekend!' op TV Limburg. Vorige week was ik namens TV Limburg op bezoek bij 'Beek for Speed', een evenement boordevol spanning en sensatie op de luchthaven van Maastricht. Vliegshows, stuntshows met auto's en motoren en ga zo maar door. Er was ontzettend veel te beleven. De slogan 'Belevend Beek' was dan ook zeer toepasselijk. Zelf heb ik mee mogen rijden in een Porsche, op topsnelheid over de landingsbaan van het vliegveld. Meesterlijk! Daarnaast heb ik plaats mogen nemen in een Cessna vliegtuig waarin ik vliegles heb gehad. Je leest het goed, ja: ik heb zelf een vliegtuig(je) mogen besturen. De dag werd afgesloten met een helikoptervlucht. In de tussentijd heb ik ook nog allemaal leuke dingen mogen doen. Nieuwsgierig? Kijk hier dan even de uitzending terug...

Jullie horen het al; het gaat prima. Archel zei vorige week nog: "je hebt zóveel aan die blog te danken. Bijzonder dat al die dingen nu op je pad komen, maar je hebt er zelf ook keihard voor gewerkt!" Hij heeft gelijk. Een aantal jaren ben ik bezig geweest met zaaien en nu is het tijd om te oogsten en door te gaan op dezelfde voet. Ik weet dat ik er alles aan doe om er alles uit te halen wat er in zit. Met de onvoorwaardelijke support van vooral Archel en mijn moeder voel ik me sterk. 

Volgende week is het tijd voor een serie voor- en na-foto's van een van de bloglezers. Zij is al een hele tijd klaar met het traject en straalt iedere dag van oor tot oor. Nog steeds neemt ze iedere week de moeite om de blog te lezen, zo betrokken voelt ze zich. Wil jij ook een inspiratie zijn voor de bloglezers die de operatie nog moeten ondergaan? Durf jij je voor- en na-foto's met mij en de rest van de bloglezers te delen? Stuur me dan een berichtje, zodat we er meteen werk van kunnen maken!

Binnenkort ga ik op verzoek een blog schrijven over 'onbegrip vanuit de zorgverzekering'. Er zijn steeds vaker gevallen waarin de zorgverzekering tegen werkt. Het is steeds lastiger om goedkeuring te krijgen voor een kaakosteotomietraject. Met enige regelmaat krijg ik berichten in m'n mailbox met betrekking tot dit onderwerp. Hoog tijd om er een blog aan te wijden.

Zit jij met een prangende vraag? Wil jij heel graag iets weten? Schroom niet om een bericht te sturen. Grote kans dat ik er een blog over schrijf óf jou uitnodig om een gastblog te verzorgen...

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy

Weer druk aan de slag na een geslaagde vakantie! :)

Goedemorgen!

Het is al een hele tijd geleden dat ik een update over mezelf heb gegeven. Na een heerlijke vakantie, waarin ik echt even afstand heb genomen, is het weer tijd om het dagelijkse leven op te pakken. Voor mij betekent dat vliegen van hot naar her. Daar heb ik geen enkel probleem mee, maar stiekem is het wel weer een beetje wennen. Ik ben liever druk bezig dan dat ik thuis op de bank zit. Daar vind ik toch geen rust. Druk ga ik het de komende tijd ook krijgen. Er staan enkele congressen op het programma en ergens eind oktober ga ik naar Engeland voor een beurs. Leuke dingen!

Eigenlijk zou er voor a.s. vrijdag weer een afspraak bij Dr. de Jonge op de planning staan, ware het niet dat ik deze wegens omstandigheden heb moeten wijzigen. Dit is dus al de tweede keer dat het niet doorgaat. Mijn splint heb ik al sinds mei en ik zou na een maand of 3 op controle moeten komen. Augustus dus... Helaas ging de afspraak eind augustus niet door omdat het ziekenhuis problemen had met de migratie naar een nieuw systeem en ze mij vergeten waren te bellen om een wijziging door te geven. Stond ik daar dus voor niets aan de balie. 120 Kilometer en een ochtend verlof van het werk voor niets. Daar heb ik lichtelijk van gebaald. Inmiddels staat er weer een nieuwe afspraak gepland, echter dit duurt nog een hele tijd. De eerste plek die voor mij én Dr. de Jonge schikt is pas begin november. Dan zijn we al bijna een half jaar verder. Ach, drie keer is scheepsrecht, toch? Ik ga er vanuit dat het dan wel doorgaat. ;)

Nu we het toch over de splint hebben... Ik draag 'm trouw iedere nacht. Verschil? Nah, ik kan niet zeggen dat ik echt verschil merk. Jammer, maar ik blijf het gewoon volhouden. Wie weet dat het toch nog iets langer nodig heeft. Dr. de Jonge gaf al aan dat er wellicht nog een andere oplossing zou zijn, dus ik wacht het maar weer rustig af.

Vorige week heb ik een re-post gedaan van mijn voor- en na-foto's. Ik kreeg regelmatig de opmerking dat deze 'in het niet' waren gevallen tussen alle andere blogartikelen. Begrijpelijk! Wist ik veel dat het zo ontzettend uit de hand zou lopen? Ik heb ze dus opnieuw gepubliceerd en er staat links in de balk ook een link naar de foto's. In de komende weken komen er nog enkele casussen voorbij: vaste lezers die hun voor- en na-foto's met mij én alle bloglezers willen delen (waarvoor dank!). Ik vind het belangrijk om meerdere verhalen te delen. Het is goed dat er steeds meer blogs komen die meerdere kanten van een kaakosteotomie belichten. Er komen steeds meer ervaringen op internet te staan. Dat is prima! Ik probeer dat stukje voorlichting op mijn blog nog iets uit te breiden door het plaatsen van de voor- en na-foto's van enkele lezers van deze blog. Wil jij ook je verhaal delen inclusief foto's? Stuur me dan even een berichtje!

Gisteren heb ik de eerste opnames gehad voor een nieuw programma op TV Limburg: 'Fijn Weekend!' Dat wil dus zeggen dat er wederom een nieuwe, leuke uitdaging op mijn pad is gekomen waarin ik de kans krijg om mezelf persoonlijk weer verder te ontwikkelen. Te gek! Gisteren was ik aanwezig op het 'Beek for Speed' event op de luchthaven van Maastricht. Ik kan nog niet te veel verklappen, maar ik kan je vertellen dat het een dag was vol spanning en sensatie. De adrenaline gierde door mijn lijf! Komend weekend kun je de resultaten van de opnames op tv zien. Dan wordt 'Fijn Weekend' uitgezonden op TV Limburg. Mis het niet! Mocht je TV Limburg thuis niet kunnen ontvangen, geen probleem! De uitzending wordt ook op Facebook én op de website van TVL geplaatst. :)

Een korte blog.... maar ik moet nu weer aan de slag! Tot volgende week! :)

Liefs,
Cindy

RE-POST: Voor- en na-foto's kaakosteotomie

Goedemorgen!

Gezien het feit dat de blog behoorlijk uit de hand is gelopen en er al zeer veel artikelen zijn verschenen, is het hoog tijd om eens een re-post van de voor- en na-foto's van de kaakoperatie te plaatsen. Er zijn namelijk lezers die moeite hebben met het vinden hiervan! Daarom staat er vanaf vandaag ook een link naar deze foto's links op de startpagina van deze blog. Oké, hier gaan we nog een keer... Enjoy! :)

Voor het traject

Voor en na

2015

2015

Life is beter in flip flops; see ya next week!

Goodmorning!

Vanaf volgende week ben ik er weer wekelijks met een nieuwe blog. Deze week gebruik ik nog even om bij te tanken en quality time te hebben met m'n besties!

Groeten uit Belek en see ya next week!

Liefs Cindy

Recharge, relax, reflect and get inspired!

Goedemorgen!

Na een hele lange rit is voor mij ook de vakantie aangebroken. Het was een drukke periode, waarin er weer veel dingen op mijn pad zijn gekomen. Nu is het tijd om even te genieten en dus:

Leaving the office... Vakantie is een uitstekende manier om te reflecteren en energie bij te tanken en juist dát is wat ik nu aan het doen ben! Niets moet, alles mag.

Ter info: afgelopen vrijdag, mijn laatste werkdag voor de vakantie, was het de bedoeling om op controle te gaan bij Dr. de Jonge, ware het niet dat men op de poli was vergeten mij te bellen om een wijziging door te geven. Stond ik daar dus voor niets... Voor niets vanuit Weert op en neer naar Heerlen. Ik had er best een beetje de pest in. Er is inmiddels een nieuwe afspraak vastgelegd. Wordt dus vervolgd.

"Take a rest, a field that has rested gives a bountiful crop..."

I'll keep you posted...

Liefs,
Cindy

Lezersvraag: "de angst wordt mij te veel. Het liefst annuleer ik de kaakoperatie vandaag nog!"

Goedemorgen!

De feedback die ik op de meest recente blogs heb gekregen liegt er niet om. De lezers van deze blog zitten dikwijls met veel vragen. Dagelijks verschijnen de meest uiteenlopende berichten in mijn mailbox. Van angstkreten zoals 'Ik durf niet meer! Wat moet ik nu toch doen?' tot kreten zoals 'Ik ben er he-le-maal klaar mee en ben van plan die beugel uit m'n mond te laten slopen!' In 99% van de gevallen lukt het me aardig om de lezers voldoende moed in te spreken en van bruikbare tips te voorzien zodat ze het traject voortzetten. Deze berichten hebben me geïnspireerd tot het delen van een aantal blogs met lezersvragen. Deze week: angst. Voor mij een onderwerp waarin ik mezelf heel erg herken. Een kernwoord in de aanloop naar mijn operatie. En schijnbaar met mij nog voor heel veel anderen... In deze blog ga ik persoonlijk in op het begrip 'angst' rondom de operatie. Er zijn zoveel verschillende angsten. Bang voor de narcose, bang voor het 'fixeren' van de kaken, bang om over te geven, bang voor de pijn, bang voor de ziekenhuisopname, bang om benauwd te worden en ga zo maar door. Deze angsten gelden niet alleen voor de persoon die mij dit bericht heeft gestuurd, maar nog voor heel veel anderen. Daarom deze blog, gericht aan jou...

"Ik ben zó ontzettend bang dat ik eigenlijk de operatie het liefst af zou zeggen. Aan de andere kant praat ik mezelf moed in om door te zetten. Ik zit zo in dubio. Ik heb slapeloze nachten. De operatie, de narcose, het verblijf in het ziekenhuis... Er spookt van alles door mijn hoofd. Ik heb huilbuien, mensen vragen aan me wat er is maar ze begrijpen me niet. Op mijn werk kan ik me niet meer goed concentreren. Het allerliefst belde ik nu naar het ziekenhuis om de operatie te annuleren, maar ik weet dat ik heel veel spijt ga krijgen als ik dat doe... Ik moet dus doorzetten, maar hoe?"

Ik ben er ook geweest. Ik heb gevoeld wat jij nu voelt. Ik proef de wanhoop in je woorden. Ik versta je angst. Ik begrijp je paniek. Ik voel met je mee. Ik heb respect voor je moed, want ondanks je angst zeg je toch door te willen zetten. Dat straalt kracht uit. Je bent sterker dan je denkt...

Sterk genoeg om dit traject te doorstaan. Geloof me, als het moet komt jouw echte innerlijke kracht naar boven. Velen zijn je voorgegaan, maar soms voel je je alleen, ook al heb je nog zoveel mensen om je heen. Ik zal proberen een paar tips te geven om rustiger te worden, om kracht te vinden zodat je deze operatie uiteindelijk glansrijk doorstaat. Zodat je na de operatie (als je kaken niet meer gefixeerd zijn ;) ) een gat in de lucht springt en schreeuwt: "yeahhh, I DID IT!" Zodat je aan het einde van het kaakosteotomietraject trots en voldaan in de spiegel kijkt, glunderend. Starend naar die fantastische glimlach waar je heel veel voor hebt moeten doen, maar ook voor hebt moeten laten.

Iedereen gaat anders om met angst. De één trekt zich terug in de veilige schulp, een ander wordt druk en heeft geen 'rust in de kont'. De één schrijft gemakkelijk dingen van zich af, een ander kan er beter met iemand over praten. Doe wat goed voelt voor jou.

Enkele tips die je emoties wellicht een beetje weten te verzachten:
* Probeer een gezonde afstand te nemen. Hoe dichterbij de operatie komt, hoe meer je er in je hoofd mee bezig bent. Een logisch gegeven. Ik kon in de aanloop naar de operatie vaak nergens anders meer aan denken dan aan '23 april 2012'. De datum die groot omcirkeld stond in mijn agenda. Voor mij voelde het goed om in de weken ervoor (ofja, eigenlijk vanaf januari al) héél veel leuke dingen te plannen. Afleiding werkt voor mij wonderbaarlijk goed. Etentjes met vrienden, avondjes uit met mijn vriendinnen, shoppen met mama, wandelingen met de hond van mijn moeder en helemaal opgaan in mijn werk. Gewoonweg geen tijd meer hebben om er überhaupt aan te denken. Nah, dat lag toch even anders want in je achterhoofd ben je er stiekem toch 24/7 mee bezig. Maar hey, het helpt wel...

* Praat of schrijf. Afhankelijk van je persoonlijke voorkeur kun je ervoor kiezen om emoties van je af te schrijven of te praten. Door het schrijven van deze blog hebben Archel en mijn moeder een stuk minder uitspattingen hoeven te verduren. Door te schrijven kan ik echt ontspannen. Ook nu schrijf ik, naast de blog, nog heel veel. Daarin kan ik echt mijn gevoelens kwijt. Als mensen me vragen hoe ik me voel is het altijd 'goed', terwijl er op papier soms andere dingen uit zouden komen. Als je een prater bent, ga dan het gesprek aan met iemand bij wie je je op je gemak voelt. Aan wie je je bloot kunt geven, zonder dat je je ervoor hoeft te schamen. Vertel wat je bezig houdt, waar je bang voor bent, waar je het meest tegenop ziet. Met goedbedoelde adviezen zoals 'ach, maak je toch niet zo druk' of 'voordat je het weet heb je alles achter de rug' kun je niet zoveel, maar neem het de mensen niet kwalijk. Veel mensen weten namelijk totaal niet hoe ze moeten reageren. Probeer deze uitspraken ook van je af te schudden en besef dat mensen niets beters weten te zeggen.

* Praat ook met je behandelaar, in het geval van een kaakosteotomie de kaakchirurg dus. Praat over zaken die je bezighouden. Ga goed voorbereid naar een consult. Leg in de aanloop naar een consult thuis een pen en papier op de tafel, zodat je al je vragen kunt noteren als je iets invalt. Neem dit vol gepende blaadje mee naar het ziekenhuis en stel je vragen. Mocht je dit niet durven, geef je blaadje dan aan de kaakchirurg, zodat hij je vragen kan beantwoorden. Geef ook tijdens het pre-operatieve spreekuur bij de anesthesist je angsten aan. Zij kunnen voor een rustgevend tabletje zorgen vóór de operatie. Zo ga je als de grote dag daar is iets rustiger de operatiekamer in.

* Probeer jezelf moed in te praten, hoe moeilijk dat ook is. Ik praat heel veel in mezelf. Als ik ergens tegenop kijk praat ik mezelf heel veel moed in. Dan sta ik krachtiger. Vroeger was ik daar niet zo goed in, geloofde ik mezelf niet, maar succeservaringen hebben mijn eigen overtuigingskracht onwijs vergroot. "Ik kan dit, ik ga dit doen, over een tijd gaat die beugel eruit en kan ik trots voor de spiegel staan!" of "wacht maar, ik zal mezelf wel eens laten zien dat ik girlpower heb" of "het gaat voorbij, het gaat weer beter worden, ik ben sterk genoeg..." - Kijk waar jij je goed bij voelt en pas dit toe.

* De één wil alles weten, de ander liever niet. De één is erbij gebaat om alles op te zoeken op internet, terwijl de ander liever afwacht wat er gaat gebeuren. Als je van jezelf weet dat zaken opzoeken op internet je angst alleen maar aanwakkert, doe dit dan gewoon niet! In mijn geval won mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst, waardoor ik álles over de ingreep van tevoren al wist. De ingreep had ik op YouTube uitgebreid gezien. Of dit goed was? In mijn geval niet echt, want het heeft mijn angst alleen maar aangewoekerd. Weeg dus voor jezelf af wat belangrijker is: alles willen weten of toch liever afwachten?

Ten slotte: ik heb heel veel ontzag voor alle mensen die dit traject doorstaan. Hoewel er af en toe sprake kan zijn van hoog opgelopen frustraties, angst, woede, onmacht en boosheid, ben ik zelf (op enkele momenten na) altijd positief geweest over een goede afloop.

Dat is misschien wel een van de belangrijkste eigenschappen die je in dit traject nodig hebt: doorzettingsvermogen. Geloof in jezelf, geloof in een goede afloop. Iemand die positief is, is in mijn optiek vele malen sterker dan iemand die negatief in het leven staat. Daarom probeer ik overal het positieve van in te zien en mijn 'girlpowerrrrrr' iedere dag weer te laten zien!

"A pessimist is one who makes difficulties of his opportunities and an optimist is one who makes opportunities of his difficulties. Optimism is the faith that leads to achievement." - Maak nu je eigen keuze maar! Die van mij moge duidelijk zijn. :)

Go for it!

Liefs,
Cindy

Lezersvraag: "Mijn lippen tintelen. Gaat dit vreemde gevoel ooit nog weg?"

Goedemorgen,

Vorige week heb ik op de blog al uitgebreid gesproken over zwelling en bloeduitstortingen na een kaakosteotomie. Ik vertelde over mijn eigen ervaringen, over dat het heel normaal is als je denkt of het ooit nog goedkomt en dat het wegtrekken van de zwelling weken, zo niet maanden tot een jaar kan duren. Dat dit traject nogal wat geduld van je eist, mag duidelijk zijn. Dat je vaker gefrustreerd bent, is niet meer dan logisch. Dat je af en toe denkt: "waar ben ik in godsnaam toch aan begonnen?", is ook te begrijpen.

Patiënten zitten met heel veel vragen. In de vorige blog vertelde ik al dat ik vaak vragen met dezelfde lading in mijn mailbox krijg. Vragen waarop een kaakchirurg ook écht wel een antwoord kan geven. Op de een of andere manier bestaat er veel onduidelijkheid over deze ingreep. Óf een patiënt krijgt niet alle informatie mee: uit onderzoek is gebleken dat een patiënt slechts 10% tot 20% van een gesprek met de arts opslaat. De rest gaat verloren. Dit kan allerlei oorzaken hebben, maar de belangrijkste oorzaak is spanning. Een andere conclusie die ik al veel vaker heb getrokken is het feit dat het nogal schort aan voorlichting in het ziekenhuis. Zonde, er valt nog zoveel winst te behalen. Gelukkig zijn er steeds meer ziekenhuizen die mijn blog met patiënten delen, dus de informatievoorziening wordt op die manier wel een beetje opgeschroefd. Toch zou ik graag zien dat er vanuit de ziekenhuizen ook iets pro-actiever wordt gehandeld!

Afgelopen woensdag kreeg ik weer een berichtje in mijn mailbox met daarin een angst beschreven waar veel patiënten mee zitten. Deze mevrouw was een week geleden geopereerd aan haar boven- en onderkaak en ze had nog (deels) geen gevoel in haar onderlip en kin. Volgens mij is dit tijdens afspraken met de kaakchirurg in de meeste gevallen hét onderwerp van gesprek. Er wordt op gehamerd. Er wordt duidelijk gezegd dat het gevoel even weg kan zijn. In sommige gevallen komt dit niet meer helemaal terug. Dat een patiënte zich drukmaakt als het gevoel na een week nog niet terug is, snap ik best, maar die angst is nu nog nergens op gebaseerd. "Kan ik ooit nog wel lippenstift op en het zelf met mijn lippen uitsmeren? Ik krijg ze niet eens fatsoenlijk op elkaar?" - Oh, mevrouw toch... Ja, het kan een hele tijd duren voordat het gevoel weer terugkomt. Sommigen hebben nergens last van en hebben vrijwel meteen na de operatie al het gevoel terug. Zoals bij alle klachten geldt: iedereen is anders. Iedere patiënt is weer een individu en iedere patiënt reageert anders. Sommigen krijgen het gevoel nooit meer terug. Dit heeft er dan mee te maken dat de gevoelszenuw tijdens de operatie is beschadigd. Zelf heb ik nog een ietwat verminderd gevoel in onderlip en kin. Dat klinkt voor velen als een 'verschrikking', maar het went. In het begin had ik er wel moeite mee, maar nu denk ik er niet eens meer aan. Velen denken dat je er dan een functiebeperking aan overhoudt, maar dit is absoluut niet het geval! Ik vond het zelf nooit een contra-indicatie om dit traject niet in te gaan. Je moet er iets voor over hebben om een gezonde en stralende glimlach te bereiken, toch?

In het bericht van desbetreffende mevrouw stond ook dat haar lippen aan het tintelen waren. Prima! Uitstekend! Ze doen het nog! Met 'ze' bedoel ik de zenuwen die je even laten weten dat ze nog prima meewerken. Langzaam gaat dat tintelende gevoel over in 'normaal' gevoel. Ook hiervoor geldt: hier kan een tijd overheen gaan. Tevens gaf ze aan dat ze echt nog niet blij was met het resultaat, ook al was de zwelling al deels weggetrokken. Ze gaf aan dat ik wel een mooie strakke kaaklijn heb. Nou, laat even een ding duidelijk zijn: je kan absoluut niet verwachten dat je gezicht na een week weer grotendeels 'back to normal' is (uitzonderingen daargelaten). Die strakke lijnen had ik echt nog niet een week post-OK (check deze en deze blog maar). Denk je echt dat ik na een week al tevreden was met wat ik in de spiegel zag? Gelukkig gaf Dr. de Jonge me steeds weer een reality check en vroeg hij mij vriendelijk geduld te hebben.

Nogmaals: ik begrijp de vragen héél goed en ik herken veel van mezelf in alle patiënten die me een berichtje sturen. Geduld en doorzettingsvermogen zijn twee dingen die in dit traject een vereiste zijn. En dat geduld, ja, ik geef het eerlijk toe: dat is moeilijk. Heel moeilijk.

Ten slotte... Afgelopen week kreeg ik een hele leuke 'blogtip' van vaste lezeres Monique. Ik wil ergens in de komende weken een blog publiceren met voor-/na-foto's van lezers die een kaakoperatie hebben ondergaan, zodat bezoekers van de blog naast mijn foto's ook foto's van andere lotgenoten kunnen zien. Vlak na de operatie is het soms heel moeilijk om te geloven dat het echt nog goed komt. Dat je je afvraagt of je gezicht écht nog wel zo mooi gaat bijtrekken. Of je (strakke) kaaklijn ooit wel zichtbaar wordt... Dus, heb jij voor-/na-foto's die jij graag met mij en alle lezers van de blog wil delen, stuur me dan even een berichtje via het contactformulier rechtsboven op de blog. Ik weet zeker dat je een inspiratie zal zijn voor velen en tevens geef je lezers die de operatie nog moeten ondergaan op die manier het vertrouwen dat het echt wel goedkomt! Dus, laat maar komen...

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy